Denkertje21 schreef:Je hebt een standpunt ingenomen en je geeft er verder weinig blijk van om verder te denken naar nieuwe invalshoeken.
Ik zeg eerlijk dat ik er niet verder over wil discussiëren. Want dan moet ik gedachten gaan toelaten die ik simpelweg niet toe laten wil: de gedachte dat ik bijvoorbeeld een man zou bekijken zoals ik een vrouw bekijken kan, namelijk als aantrekkelijk persoon voor een relatie. En dat is iets waar de rillingen mij van over de rug lopen. Gewoon ronduit huiveringwekkend. Daar wil ik mijzelf niet aan blootstellen. Ook ik ben een mens die zijn emotionele gevoeligheden heeft, en die daarom niet tot alles bereid is.
Ik beperk mij er dus toe om mijn standpunt uiteen te zetten. Op die manier blijf ik er nuchter bij. En dat is al een hele vooruitgang als je dat vergelijkt met ruim een jaar geleden, toen ik dat nog niet zo kon. Toen voelde ik er meer behoefte aan om met mijn persoonlijke gevoelens met de deur in huis te vallen. En dan komt het tot uitingen die geen sympathie opwekken.
Op zich kan ik best bereid zijn om eens mij meer te verdiepen in hermeneutische principes. Maar níet binnen de context van een discussie over homoseksualiteit.
aardmannetje schreef:waarom niet?
Tja, dat gaat nogal diep. Dat is iets wat uitermate moeizaam in rationele termen uit te leggen valt. En als ik dat doe vrees ik dat de essentie nòg niet over zal komen.
Kan ik het simpel zeggen?
Laat ik eens iets proberen.
Een studieboek is een boek, dat door mensen opgesteld is. Een bepaald object van studie wordt behandeld. En door voortgaand onderzoek kun je dan je inzichten verdiepen.
Maar de Bijbel is wat anders. Dat is het middel, waardoor God zichzelf openbaart in mensentaal. Dat gaat dus in zijn essentie boven ons menselijke niveau uit. Al is het wel weer zo geschreven dat wij het zo goed mogelijk kunnen begrijpen.
En dat is iets wat ik kan voelen. Overal ruik ik de stank van de ontbinding om mij heen. In de wereld, zowel nu als door haar geschiedenis heen, in de kerk. Het hele bestaan draagt de stank van ontbinding op mij over, de dood, de aftakeling. Maar in de Bijbel ervaar ik iets tegenover gestelds. Namelijk iets dat juist leven opwekt. Daar ruik ik, in grote tegenstelling tot de wereld, het leven! De oneindige God is de bron van het leven.
Ik weet geen tweede boek waarvan ik dat kan zeggen.
Optimatus schreef:Dat betekent dat ik graag zou spelen als Denkertje trouwt met zijn ware.
Ja, dat snap ik.
Ik bedoel heel wat anders. Namelijk dat ik het uitermate onaangenaam vindt om geconfronteerd te worden met de intieme kanten van de homoseksuele geaardheid.
Als je namelijk termen gaat bezigen als 'vlam', kom je in behoorlijk emotionele sferen terecht. Je raakt dan echt heel trefzeker de gevoelskant van de zaken. Zo'n term doet mij meer dan een wat meer afstandelijke uitdrukking als 'de ware'. (Al houd ik er ook niet echt van om dat in homoseksuele zin toe te passen.)
In de heteroseksuele sfeer heb ik daar geen moeite mee, maar zoiets in homoseksuele sfeer, daar kan ik niet tegen.
In het eerste geval zie ik in gedachten een prachtige vrouw voor mij, met vlammende blauwe ogen, waardoor je in vervoering raakt. Dat heeft iets enorm meeslepends.
Maar ik zwijg liever over wat ik bij het tweede geval zou moeten denken. Ik ga daar maar verder niet op in.
