rotss schreef:ik snap wel dat je vindt dat ik een ongenuanceerd oordeel geef, je wilt graag iets concreets horen waardoor ik kan bewijzen waarom popmuziek fout is. dat kan niet, dat geef ik eerlijk toe. als ik een nummer noem waarin ik iets zie wat niet door de beugel kan kun jij er tien tegen over stellen waarin op het eerste gezicht niks ergs te vinden is. daarom heeft het geen zin om specifieke dingen te noemen.
Verder ben ik eveneens geen voorstander van de gospelscene en ik onderschrijf debutler maar weer eens (en dus ook leclerc).
Mijn prioriteiten? Waar heb ik wat aan? Wat is echt goede muziek? Waar wordt ik positief door beïnvloed? Waar kan ik mijn emoties in uiten/kwijt? Wie vind ik interessant? Waar wil ik me mee inlaten?
Dat zouden ook prioriteiten van christenen moeten zijn, vanuit hun wereldbeeld en vanuit hun relatie met God, welliswaar... Maar daar schiet je veel meer mee op m.i.
ik denk dat de christenen zich ook afvragen wat vind God ervan als ik naar deze muziek luister. en dat valt er voor de een meer muziek af als voor de ander.
Ik koop geen Marilyn Manson maar luister wel als ik het ergens tegenkom.
dus eigenlijk geen verschil, je hebt er niks tegen?
Jij luistert helemaal nooit naar mensen waar je het op een aantal punten niet mee eens kunt worden?
Is er geen verschil tussen interesse tonen in de muziek, achtergronden en meningen van een artiest en fan ervan zijn (de cd's kopen en draaien)?
rotss schreef:Godslastering hoor ik liever niet maar kritiek op gelovigen en kerk heb ik niet heel veel moeite mee.
ik wel!! en Godslastering wil ik NIET horen!!
Zoals ik al zei: godslastering hoor ik liever niet.
Ik heb echter veel geleerd van het luisteren naar en overdenken van goed onderbouwde kritiek van buitenkerkelijken op de kerken. Ook in muziek komt zulke kritiek voor. Het is niet alleen boos geschreeuw, er zit regelmatig iets tussen wat voor mij het overdenken waard is.
rotss schreef:Ranzige seks in muziek is mij vaak te onrealistisch en triest dus dat koop ik niet. Maar sensualiteit en teksten over seks waar het toepasselijk is vind ik op z'n tijd OK.
Het gaat me vaak meer om hoe dan wat.
ik vind dat je wel heel makkelijk denkt als ik heel eerlijk ben. denk je dat Gods bedoeling is om op die manier met sex en erotiek om te gaan.
Ik denk dat je niet beseft hoe moeilijk dit is.
Wat bedoel je bijvoorbeeld met "denk je dat Gods bedoeling is om op die manier met sex en erotiek om te gaan."
Ik geef hier aan dat ik een scheidlijn trek en je reageert al meteen vanuit het negatieve. Ik vind dat je wel eens wat positiever mag denken hierin.
Ik vind ook dat christenen eens wat meer moeten gaan zingen, praten en nadenken over wat er goed is aan seks en sensualiteit.
Als je alleen maar over de negatieve aspecten praat geef je jongeren het idee dat seks een noodzakelijk kwaad is, en dat veroorzaakt een ongezond beeld.
rotss schreef:
kijk jullie mogen vinden dat ik te rechtlijnig ben en denkfouten heb enz. maar ik ben ervan overtuigd dat het niet goed is als je zo wereldgelijkvormig wordt dat alles goed is en je nergens kwaad in ziet. maar dat is mijn mening!! is dit niet ook een beetje het gevaar wat er in popmuziek zit? je gaat op den duur alles normaal vinden je raakt gewend aan de cultuur en kijkt nergens meer van op, daardoor zie je ook steeds minder het foute en het gevaar ervan. als ik zie waar jullie naar luisteren dan snap ik niet dat je dat goed kan praten.
Je kunt ook teveel kwaad zien. Maar je kunt tevens kritisch zijn en je richten op het goede [Phil. 4:8] en wanneer je het kwade tegenkomt, dat opzij zetten.
Als je je teveel gaat richten op het kwade om het zodoende te kunnen ontwijken dan krijg je al gauw een averechts effect. Ik vind Joe Schimmel hier een voorbeeld van.
Pas heb ik een jongere ontmoet die me probeerde te overtuigen dat satanist Aleister Crowley's invloed achter heel veel popmuziek zit. Maar hij kon nauwelijks voorbeelden noemen en werd, toen ik een paar praktische en kritische vragen stelde wat onrustig en zenuwachtig. Hij kon me geen heldere en praktische antwoorden geven, alleen dat hij geloofde dat die Crowley achter heel veel popmuziek zou zitten. Hij zat klem in een theorie die hem opgedringen is door Schimmel en wellicht anderen in zijn kerkelijke omgeving. Hij straalde geen rust en vrede met God uit in zijn betoog en ik denk dat hij gewoon een beetje bang was. De symptomen zijn voor mij herkenbaar omdat ik meer jongeren ontmoet die zo zijn.
Ik heb echter liever dat jongeren vrede hebben met God (of ze nu alle muziek wegdoen of de helft of helemaal niets) en ik ben het aardig beu om steeds mensen tegen te komen die onder een dwangmatig soort wetticisme zitten en bang gemaakt zijn voor Satan en 'de wereld.'
In Christus ben je vrij en mag je groeien in liefde, wijsheid, overtuiging, onderscheiding en volwassenheid. Dat komt eerst. En dan moedigen we elkaar aan om goede keuzes te maken.
Maar de scheidslijn tussen goed en kwaad loopt niet tussen 'die verderfelijke popmuziek' en de 'ware christenen' maar recht door ieder menselijk hart.
En de Bijbel moedigt me aan om de weduwen en wezen niet voor hoeren en tollenaars uit te maken maar ze te helpen, begrijpen en te steunen. En veel popartiesten zijn weduwen en wezen, ze roepen om hun afwezige moeders en vaders, schreeuwen om gerechtigheid vanwege misbruik en lijden onder de afwijzing van mensen die denken beter dan hen te zijn.
Te vaak wordt gedacht dat ze zo roepen over pijnlijke dingen omdat ze dat leuk vinden of omdat ze voor Satan werken. Dat is op zijn zachtst gezegd kortzichtig.