Het geven van een pedagogische tik...

[Samanthi]

Pff, dat moet heftig voor je/jullie (geweest) zijn, Samanthi!

Klopt, maar je weet niet beter, eigenlijk is er maar 1 kind die het niet heeft en mijn echtgenoot, voor hen is het het moeilijkst, net twee nietgoudvissen in een kom goudvissen, zij voelen dat ze nat worden, wij niet, ik slik zelf sinds kort ook concerta en heb nu eens rust in mijn hoofd, ik heb het al die jaren gered, doordat mijn man mij veel structuur geboden heeft, ja het is erfelijk, daar konden we niet omheen, maar dat het zo uit zou pakken? Aan de andere kant geeft het heel veel humor, de kinderen hebben een situatie snel door en zijn adrem met hun commentaar. Dat krij(e)gen we vaak van school terug, de humor en gevatheid van onze kinderen, maar wel zo dat het (meestal) te waarderen was, maar ja dat is dan de leuke kant, het is niet altijd makkelijk of leuk geweest!
Maar het houd het wel in evenwicht en wat ik nu zo fijn vind,ik heb er veel van geleerd ik ben niet een goede opvoeder geworden en heb begrip voor andere waar het niet goed gaat, en zeg dan niet bij mij doet ie het niet, want ja kinderen hebben aangepast gedrag en gedragen zich uitmuntend bij opa en oma, dit hoor ik zo vaak van ouders en dat doet heel erg pijn.
gr Samanthi

[Samanthi]

En ja ik erger me ook aan gillende, zeurende kinderen in de winkel die maar door hun ouders terecht gesproken worden: nee, lieverd je mag geen snoepje. IK WIL: nee, schatje nu niet. Een ander keertje? Goed? NEEEEE NU! niet zo lelijk hoor, dan ben je niet lief! IK WIL NU EEN SNOEPJE! Om dan vervolgens de liefhebbende moeder een schop te verkopen.
Zo een kind luisterd duidelijk niet, en wil de grenzen luid en duidelijk weten! Een tik op de billen is zo een duidelijke grens.

Ja en dan doen wij het toch maar veel beter... Toch?
Maar ook dit is een extreem voorbeeld als die moeder het volhoudt heeft ze haar grenzen net zo goed aangegeven en dan zonder tikken. Maar nog iet: ik ken ouders met een kind met PDD NOSS, die gilde en krijste de hele boel bij elkaar als ze bijv nieuwe schoenen gingen kopen< ik wil die niet schreeuwde ze dan en sloeg en schopte in het rond en daar stonden dan de goede opvoeders, IK HAD HAAR ALLANG EEN .... je weet wel, niet wetend van het verdriet van deze ouders!
gr Samanthi

[tante-tortel]

Nou, dat is geen grens aan geven want het kind luisterd duidelijk niet naar die lief bedoelde zoetsappige opmerkingen van de moeder.
Het blijft maar door drammen.
Terwijl een tik een kortstondig en duidelijk einde aan die ellende is.
En extreem zal ik het niet noemen, het komt helaas zeer veel voor.

En ja, ik weet hoe het is voor een kind met ADHd, of ander soortige afwijkingen om iets nieuws te moeten.
Ik weet dat ze dan een enorme stennis kunnen schoppen in een winkel. Al het nieuwe is voor zulke kinderen een bijna onoverkomelijk probleem.
Maar dan zou ik met die schoenen winkel een oplossing verzinnen. Door b.v. een schoenmaatje te vragen en dan aan aantal schoenparen opzicht mee te vragen.
Zo doen wij het met onze kleinzoons. En het werkt prima!
Geen gegil in de winkel meer, geen moeten passen in een vreemde omgeving en thuis gaat het goed. Passen en mogen kiezen uit 2 of 3 paar werkt voor hen het beste.

Dus denk niet dat ik niet weet wat en hoe het is met zulke kinderen.
Ik heb ze in alle soorten en maten over de vloer gehad en nog steeds. We zijn niet voor niets een logeeradres.
Maar mijn ervaring is dat de duidelijke grens erg belangrijk is en het beste voor ze werkt.
Rust, reinheid en regelmaat waren vroeger en zijn zeker ook nu wel de belangrijkste peilers bij het opvoeden.
En dan vergeet ik de allerbelangrijkste niet: vit L.
Daarbij is consequent zijn ook heel belangrijk. Je kunt bij zulke kinderen niet de ene keer zeggen dat mag niet, en een andere keer denken: ach laat maar.
Maar eigenlijk is dat bij alle kinderen zo.

[ajl]

Natuurlijk zijn er kinderen die er niets aan kunnen doen, maar tegenwoordig vind ik dat er vooral heel veel kinderen zijn die geen enkele grens weten en niet al die kinderen zijn ziek. Ik denk dat de ouders daar grotendeels schuldig aan zijn, door te weinig grenzen te stellen en continue met het kind in gesprek/discussie te gaan. Wat veel ouders vergeten is dat een kind geen gelijkwaardige gesprekspartner is en dus duidelijke grenzen nodig hebben.

[Filosoof]

Gelukkig mag een ieder zelf weten hoe zij hun kinderen opvoeden en of dit wel/niet met een corrigerende tik gedaan wordt. Zelf zal ik mijn kind(eren) echt wel eens een tik voor hun billen geven en gelukkig mag dat ook. Er is geen enkele wettelijke verplichting en/of verbod om dat wel te doen. Om nu gelijk te spreken over mishandeling vind ik te ver gaan. Het criterium van mishandeling is volgens het wetboek van strafrecht toch nog echt wel een ruim criterium. Of je het er nu mee eens bent of niet.

Volgens mij heeft minister Donner al reeds in 2006 een wet aangedragen die de pedagogische tik verbiedt, omdat dit berust op machtsmisbruik en het de fatale brug naar mishandeling in de hand werkt. De kamer stemde toen in met een meerderheid van de stemmen.

[ajl]

is niet door de kamer gekomen. Pedagogische tik mag.

[Filosoof]

Precies. Het wordt hier gelijk in het overdrevene getrokken.
Onze kinderen kregen ook echt wel eens een tik. En doen dat nu precies ook bij hun eigen kinderen.
Niks mis mee zolang het alleen maar de bedoeling is om te corrigeren.
En andere dingen niet helpen.

Je legt de vinger onbewust zelf al op de zere plek.
Een tik - of die nu 'pedagogisch' is of niet - is een teken van onmacht.
"Helpen andere dingen niet meer, dan geven we gewoon een tik".

Dat is een verkeerde mentaliteit. Als je het verbaal niet afkunt, doe dan een opvoedcursus of zoek hulp bij een pedagoog. En geloof me: geen enkele pedagoog zal ooit tegen zijn cliënt zeggen: 'Nou, als praten niet meer helpt, dan sla je toch gewoon?'

[Filosoof]

is niet door de kamer gekomen. Pedagogische tik mag.

Je hebt gelijk. De wet ligt genuanceerder en geldt enkel voor het uitdelen van een tik achteraf, las ik zojuist op internet.
Bedankt voor je correctie, ajl.

[Filosoof]

Natuurlijk zijn er kinderen die er niets aan kunnen doen, maar tegenwoordig vind ik dat er vooral heel veel kinderen zijn die geen enkele grens weten en niet al die kinderen zijn ziek. Ik denk dat de ouders daar grotendeels schuldig aan zijn, door te weinig grenzen te stellen en continue met het kind in gesprek/discussie te gaan.

Dat is hoe dan ook geen excuus om te slaan, of het nu een tik betreft of niet.

Wat veel ouders vergeten is dat een kind geen gelijkwaardige gesprekspartner is en dus duidelijke grenzen nodig hebben.

En wat veel ouders ook vergeten is dat een kind geen gelijkwaardige tegenstander is wanneer het op een fysieke handhaving van de regels aankomt.

[Jo'tje]

Natuurlijk is een kind geen gelijkwaardige gesprekspartner.
Maar slaan is dan niet direct een voor de hand liggende oplossing.
Je kunt kinderen ook gewoon dingen ontzeggen. Dan maar alleen in de keuken eten i.p.v. bij de rest aan tafel.
Direct na het eten naar bed. Dan maar geen sesamstraat. Of niet meer 'even buiten spelen'.
Dat soort consequenties lijken me leerzamer dan een tik.

[ajl]

Ehm, er wordt elke keer aangehaald dat direct slaan niet de oplossing is. Dat heb ik ook nooit beweerd. Ik heb alleen gezegd dat mijn zoon zeker wel eens een tik voor zijn billen zal gaan krijgen. Ik heb niet gezegd dat ik dat alleen als strafmethode zal gebruiken.
Er wordt ook elke keer aangehaald dat ouders dan slaan uit woede en onmacht. Dat kan zo zijn, maar hoeft zeker niet zo te zijn.
En er wordt elke keer beweerd dat kinderen daar zeker psychische schade van oplopen. Van af en toe een tik voor de bilen loopt het kind geen psychische schade op. Geen enkel onderzoek heeft dat aangetoond. Er is dan meer met de gezinssituatie of met het kind aan de hand.

[Jo'tje]

Maar er wordt ook telkens gedaan alsof het een logische stap/oplossing is. En dat is ook niet zo

[Filosoof]

Ik heb alleen gezegd dat mijn zoon zeker wel eens een tik voor zijn billen zal gaan krijgen. Ik heb niet gezegd dat ik dat alleen als strafmethode zal gebruiken.

Waarvoor anders? Voor de lol? Het lijkt me nogal opmerkelijk om je zoontje zomaar op zijn billen te slaan.

Er wordt ook elke keer aangehaald dat ouders dan slaan uit woede en onmacht. Dat kan zo zijn, maar hoeft zeker niet zo te zijn.

Waarom zou je je kind anders slaan? Er is helemaal geen reden toe om je kind fysiek terecht te wijzen wanneer je prima in staat bent om dat verbaal te doen. Daarom herhaal ik: slaan is een product van onmacht/onkunde.

[ajl]

Dat vind jij! Gelukkig is het mijn zoon en ben ik degene die de invulling bepaalt van zijn opvoeding.
Het is lekker makkelijk om steeds een wedervraag te stellen en een oordeel te geven zonder je daadwerkelijk te verdiepen in de motivaties van een ander. Dat mensen tegen een pedagogische tik zijn, is hun goed recht, net zoals het mijn recht is om het op mijn wijze te doen. En hiermee beëindig ik ook mijn bijdrage aan dit topic.

[Filosoof]

Dat vind jij! Gelukkig is het mijn zoon en ben ik degene die de invulling bepaalt van zijn opvoeding.
Het is lekker makkelijk om steeds een wedervraag te stellen en een oordeel te geven zonder je daadwerkelijk te verdiepen in de motivaties van een ander. Dat mensen tegen een pedagogische tik zijn, is hun goed recht, net zoals het mijn recht is om het op mijn wijze te doen. En hiermee beëindig ik ook mijn bijdrage aan dit topic.

Ik kan je motivaties wel begrijpen hoor, ajl. Maar ik ben het gewoon niet me je eens.
Net als dat jij het niet met mij eens bent.

Afijn, zo komt de vrijheid van meningsuiting toch nog goed tot zijn recht.
En hé, als jij wilt dat mensen zich verdiepen in jouw motivaties; benoem die motivaties dan!
Wellicht geeft het mij - en andere mensen die tegen de pedagogische tik zijn - een nieuwe kijk op het onderwerp.