Miskraam...

[liefie]

Dankjewel meiden,

Het is zo onwerkelijk soms denk ik ineens ik ben niet zwanger meer ons kindje leeft niet meer
Het is zo onwerkelijk en kan het gewoon niet bevatten....

[pol]

Het is dan ook heel onwerkelijk, dat had ik ook, en je moet echt de tijd nemen om het een plekkie te geven. Ik was toen ook in mijn gedachten al bezig met van alles en nog wat, en dat is een hele omschakeling.

[Galateia]

Meid, toch, wat erg voor jullie! Jullie hebben hier zo lang naar uitgekeken, zelfs al de stap naar de huisarts gemaakt en dan was het eindelijk zo ver... en dan dit. Wat moet het een niet te bevatten schok zijn en het is helemaal logisch, dat het nog zo onwerkelijk voelt. Dat zal nog wel wat tijd nodig hebben.

Hoe voel je je nu lichamelijk? Heb je er nog klachten van? En hoe is het met je man, kan hij het een beetje een plekje geven?

[liefje]

Veel sterkte meiden+de mannen!

[liefie]

Meid, toch, wat erg voor jullie! Jullie hebben hier zo lang naar uitgekeken, zelfs al de stap naar de huisarts gemaakt en dan was het eindelijk zo ver... en dan dit. Wat moet het een niet te bevatten schok zijn en het is helemaal logisch, dat het nog zo onwerkelijk voelt. Dat zal nog wel wat tijd nodig hebben.

Hoe voel je je nu lichamelijk? Heb je er nog klachten van? En hoe is het met je man, kan hij het een beetje een plekje geven?

Ik voel me lichamelijk opzich vrij goed maar merk wel dat ik nog snel moe ben (was ik tijdens de zwangerschap ook heel erg) en bloedverlies vind ik nog wel het vervelendste hoop dat dat snel over is.
Met mijn man gaat het goed voor hem is het ook anders dan voor mij zegt hij zelf ook bij mij zat het in mijn buik en ik voelde me akelig en hij had eigenlijk geen ''bewijs'' dat we een kindje verwachten.
Maar ben wel erg trots op hem hoe hij met mij en ons verlies omgaat en dat hij de HA enz gebeld heeft met een brok in zijn keel. Maar het is echt een KANJER!
(hij kreeg ook een compliment van de HA dat hij zo nauw betrokken was met heel het gebeuren)

Woensdag moeten we naar de HA toen voor nacontrole en hopelijk knap ik snel op. Gelukkig heb ik geen echte zwangerschapskwaaltjes meer dat hoor je ook vaak.

[kwebbel]

heftig! Wat goed dat hij zo nauw verbonden was met alles en ik denk aan jullie!

[Tuinfluiter]

Wat fijn om te lezen Liefie, dat het niet alleen iets van jou was/is, maar dat je man er ook zo bij betrokken is!!
Misschien scheelt dat ook wel een beetje in de verwerking...
Dat kan ik me voorstellen dat het bloedverlies heel naar moet zijn.
Nogmaals sterkte meid ook voor je man en ik vind dat jullie je er goed doorheen slaan.

[Sophie77]

Sterkte, Liefie en man!

[Lidia]

Sterkte, Liefie en man!

[Jo'tje]

Wat een hoop vervelende berichten in een week tijd

Heel veel sterkte allemaal, en respect dat jullie het zo durven delen!

Trouwens, ook sterkte voor de meiden/dames bij wie dit herinneringen naar boven haalt.
Het lijkt me niet niks.

[toppie]

Dat is het zeker niet!
En inderdaad, als je dit in je omgeving van nabij meemaakt/hoort, voel je je eigen littekens ook weer schrijnen!

Je verwachting is zo geheel anders als je trouwt en zwanger mag raken.
Natuurlijk hou je er ergens diep in je hart wel rekening mee dat het mis kan gaan.
Maar als het gebeurd, dan ben je ontredderd, intens verdrietig.
De tweede zwangerschap beleef je al anders, je start al met angst, als het dan weer mis gaat zijn je gevoelens al helemaal niet meer te omschrijven. Zucht..., de derde zwangerschap...., 14 weken, 16 weken, gelukkig het gaat nu goed.
Nee, dan gaat het weer mis......!

Na vele zwangerschappen/miskramen hebben we 2 kinderen mogen krijgen.
Intens veel verdriet gehad, maar daarnaast ook veel vreugde ontvangen.
We zagen ons ook kinderen ontvallen door vroeggeboortes, dat is echt heel ingrijpend.
Je stille hoop en verlangen wordt in een klap omgeslagen in wanhoop en groot verdriet.
Elk jaar opnieuw tijdens de geboortedagen is er een schrijnend litteken.
Voor anderen is dit voorbij, je hebt toch twee gezonde kinderen?
Ze denken er niet eens meer aan, alleen als ze wel eens onze herinneringen aan de kinderen zien staan.

Nu zijn we jaren verder, soms krijg je vanuit de kerkelijke gemeente de vraag, hoeveel kinderen hebben jullie?
Je voelt weleens mensen oordelen als je zegt twee kinderen te hebben.
O, weer zo eentje die niet meer kinderen wil, tja tegenwoordig denken ze maar dat ze ze kunnen nemen.
Ik ga het niet eens meer bestrijden.
Je zegt "twee", maar het voelt als een verloochening aan de anderen.
De andere kant is dat je het verdriet hierom niet op straat wil gooien, het wordt vaak toch niet begrepen en je bent hierin zo kwetsbaar.
Het verdriet blijft diep in je hart, dat gaat nooit meer weg.
Maar toch mogen we ervaren dat er Een is die er vanaf weet.

[LeChat]

AG en man, wat een moeilijke beslissing, heel veel sterkte.

[LeChat]

Liefie: Meid, wat een verdriet dat jullie een miskraam hebben gehad...
Pft, heel moeilijk hoor.
Vind het fijn dat je het verhaal met ons wilt delen!
Heel veel sterkte met dit een plekje geven en we hopen dat je snel weer zwanger mag worden en dat het dan goed blijft gaan

[Daatje123]

Sterkte, Liefie en man!

[Bumba]

Dat is het zeker niet!
En inderdaad, als je dit in je omgeving van nabij meemaakt/hoort, voel je je eigen littekens ook weer schrijnen!

Je verwachting is zo geheel anders als je trouwt en zwanger mag raken.
Natuurlijk hou je er ergens diep in je hart wel rekening mee dat het mis kan gaan.
Maar als het gebeurd, dan ben je ontredderd, intens verdrietig.
De tweede zwangerschap beleef je al anders, je start al met angst, als het dan weer mis gaat zijn je gevoelens al helemaal niet meer te omschrijven. Zucht..., de derde zwangerschap...., 14 weken, 16 weken, gelukkig het gaat nu goed.
Nee, dan gaat het weer mis......!

Na vele zwangerschappen/miskramen hebben we 2 kinderen mogen krijgen.
Intens veel verdriet gehad, maar daarnaast ook veel vreugde ontvangen.
We zagen ons ook kinderen ontvallen door vroeggeboortes, dat is echt heel ingrijpend.
Je stille hoop en verlangen wordt in een klap omgeslagen in wanhoop en groot verdriet.
Elk jaar opnieuw tijdens de geboortedagen is er een schrijnend litteken.
Voor anderen is dit voorbij, je hebt toch twee gezonde kinderen?
Ze denken er niet eens meer aan, alleen als ze wel eens onze herinneringen aan de kinderen zien staan.

Nu zijn we jaren verder, soms krijg je vanuit de kerkelijke gemeente de vraag, hoeveel kinderen hebben jullie?
Je voelt weleens mensen oordelen als je zegt twee kinderen te hebben.
O, weer zo eentje die niet meer kinderen wil, tja tegenwoordig denken ze maar dat ze ze kunnen nemen.
Ik ga het niet eens meer bestrijden.
Je zegt "twee", maar het voelt als een verloochening aan de anderen.
De andere kant is dat je het verdriet hierom niet op straat wil gooien, het wordt vaak toch niet begrepen en je bent hierin zo kwetsbaar.
Het verdriet blijft diep in je hart, dat gaat nooit meer weg.
Maar toch mogen we ervaren dat er Een is die er vanaf weet.

Heel herkenbaar wat je schrijft. Wanneer iemand aan mij vraagt hoeveel kinderen we hebben, dan zeg ik ook vaak snel "twee", omdat ik geen zin heb om alles weer uit te leggen. Maar ons gezin denkt nog dagelijks aan ons andere moppie....