Vrijgezellen

[Yours]

@Kroko,

Soms is het zo dat hoe meer je aandringt, hoe meer een mens in zijn schulp wegkruipt en als een oester dicht blijft zitten.
Als je er zelf van overtuigd bent dat haar hart anders zegt dan haar gedrag doet geloven, kun je proberen om enerzijds los te laten en dus niet langer aan te dringen om ‘open’ te gaan en anderzijds ‘gewoon’ deel uit blijven maken van het dagdagelijkse leven.
Dat is een zware opgave omdat het voor jezelf een enorm koude en kille periode wordt. Maar als je gelijk hebt, dan zal er een moment komen dat ze haar parel zoals jij die eerder hebt waargenomen weer zal laten zien. En lukt het niet, dan ben je in elk geval tot het uiterste gegaan om het tij te doen keren.

Je gaat dan inderdaad als het ware door een rouwperiode heen. Eerst ben je zoals nu in opstand; je gaat daarna de situatie accepteren dat ze in feite ‘je vrouw’ niet meer is en jij alleen staat, waarna zij zich mogelijk opnieuw realiseert wat voor een goede man je eigenlijk bent.

[Mortlach]

@Kroko,

Soms is het zo dat hoe meer je aandringt, hoe meer een mens in zijn schulp wegkruipt en als een oester dicht blijft zitten.
Als je er zelf van overtuigd bent dat haar hart anders zegt dan haar gedrag doet geloven, kun je proberen om enerzijds los te laten en dus niet langer aan te dringen om ‘open’ te gaan en anderzijds ‘gewoon’ deel uit blijven maken van het dagdagelijkse leven.
Dat is een zware opgave omdat het voor jezelf een enorm koude en kille periode wordt. Maar als je gelijk hebt, dan zal er een moment komen dat ze haar parel zoals jij die eerder hebt waargenomen weer zal laten zien. En lukt het niet, dan ben je in elk geval tot het uiterste gegaan om het tij te doen keren.

Je gaat dan inderdaad als het ware door een rouwperiode heen. Eerst ben je zoals nu in opstand; je gaat daarna de situatie accepteren dat ze in feite ‘je vrouw’ niet meer is en jij alleen staat, waarna zij zich mogelijk opnieuw realiseert wat voor een goede man je eigenlijk bent.

Tja, dat kan je inderdaad proberen, maar zelf zou ik daar niet voor kiezen. Ik heb gezien wat zo'n "huwelijk" met iemand kan doen en dat is huiveringwekkend. Zeker als er ook nog kinderen in het spel zijn. Je kan er zelf helemaal kapot aan gaan. Als je serieus het vermoeden 'stoornis' hebt, die onbehandeld blijft omdat je vrouw het niet wil laten onderzoeken, dan is het hard om haar in haar ziekte te laten vallen, maar moet je ook met je eigen geluk rekening houden. Je kunt niet in de toekomst kijken. Je weet niet of het beter zal worden... of erger. Maar goed, wij kennen de situatie niet. Ik ben bang dat alleen jij het antwoord op jouw vraag moet vinden.

[toppie]

@Kroko,

Wat erg allemaal voor je! Inderdaad, in je vechten voor het behoud je huwelijk sta je zo te lezen alleen.
Weet je welke stoornis er vermoed wordt?
Dan kun je op zoek gaan door er veel over te lezen en daar een "sleutel" in te vinden.
Mocht je hierover verder door willen praten, mag je me altijd een PB sturen.
Heel veel sterkte!

[Yours]

Edit. Dubbele posting.

[Yours]

@Mortlach,

Juist als je het besef hebt dat de vrouw waar je zielsveel van houdt, heel ziek is, kun je enorm veel aan. Daarnaast denk ik dat Kroko goed in staat is om te bepalen waar zijn eigen grenzen liggen en dus ook waar moment daar is van: tot zover en niet verder.

Wanneer er sprake is van kinderen, wat bij Kroko en zijn vrouw voor zover ik begrepen heb niet het geval is, maakt dat de situatie zeker gecompliceerder. Dan staat het belang van de kinderen in principe op de eerste plaats.

[Mortlach]

@Mortlach,

Juist als je het besef hebt dat de vrouw waar je zielsveel van houdt, heel ziek is, kun je enorm veel aan. Daarnaast denk ik dat Kroko goed in staat is om te bepalen waar zijn eigen grenzen liggen en dus ook waar moment daar is van: tot zover en niet verder.

Dat weet ik niet. Ik ken Kroko niet, en zijn situatie ook niet. Ik ken alleen een situatie van een vriend van me waar ik bij het verhaal van Kroko aan moet denken, en daar is de man veel en veel te laat uit dat huwelijk gestapt, toen hij al helemaal geestelijk was kapotgemaakt. Het is vooral de vraag waarop je de hoop op verbetering basseert. Zal het beter worden en zo ja, waarom dan?

[toppie]

Wat isvoor jou het huwelijk dan waard, Mortlach?
Als er dan slechte tijden komen, dan dump je de ander maar?
Als het goed is heb je trouw beloofd, haar nimmermeer te verlaten.....!
Ik heb diep respect voor mensen die er alles, maar dan ook alles aan doen en zichzelf wegcijferen.
Mocht het dan stuk lopen, hoeven zij nooit met een schuldgevoel rond te lopen, dat zij er niet alles aan hebben gedaan.
Juist dat spreekt me ook zo aan in het verhaal van Kroko, hij wil er desondanks toch nog voor gaan.
Onvoorwaardelijke liefde....!

[linde]

onvoorwaardelijke liefde kan je niet afdwingen, onvoorwaardelijke trouw beloof je!

[toppie]

Mee eens, maar als je de ander liefhebt, stel je ook geen voorwaarden!

[Mortlach]

Mee eens, maar als je de ander liefhebt, stel je ook geen voorwaarden!

Daar heb je wel een subtiel punt. Wie is precies "de ander". Als iemands karakter radicaal verandert, dan mag je je wat mij betreft zeker nog eens herbezinnen. De partner waar je mee getrouwd bent is al verdwenen. Je belooft toch geen trouw aan een lichaam?

Natuurlijk ben ik voor het proberen je relatie of huwelijk te redden, maar niet ten koste van alles. Ik heb gezien wat daar het resultaat van kan zijn, een man die voor de rest van zijn leven beschadigd is. Natuurlijk moet je "er voor gaan", maar als het niet werkt, hoeveel jaar blijf je dan in een slechte relatie zitten die zowel jou als je partner ongelukkig maakt? Waarom zou je in vredesnaam samen ongelukkig zijn, als je ook allebei kans hebt op geluk, los van elkaar?

[toppie]

Tja, dat is een moeilijk punt.

Je hoort vaak de Bijbelse redenatie; "Wat God samengevoegd heeft, scheidde de mens niet".
Eerlijk gezegd heb ik wel eens hardop me zelf afgevraagd, voegt God dan alle huwelijken samen?
Want dan kunnen we ook zonder meer homohuwelijken goedkeuren...!
We geloven dat God alle levens leidt, maar je hebt tevens een eigen verantwoordelijkheid.
Ik vind dit zo moeilijk, misschien kan iemand dit uitleggen?

[Kroko]

@mineur ik ben het wel met je eens, ik vind ook dat je ten allen tijde je wederhelft moet helpen en bij moet staan. Zelfs als de ander dat niet wil, heb je volgens mij de plicht om toch dat de toen wat goed is voor de ander. Maar toch, dit is ratio. De praktijk is weerbarstiger, al merk ik wel dat ik steun heb aan de gedachte dat het huwelijk door God is ingesteld, en dat we ons huwelijk onder Gods ogen hebben ingezegend. Dat maakt juist ook dat je er zo voor kunt vechten. Maar er is wel een grens, en die begint als jezelf grenzen moet overschrijden om anderen te behoeden voor zonden. Je kunt je vrouw niet dwingen, dwang geeft meer ellende. De andere grens is dat wat @Mortlach beschrijft, als het te veel invloed gaat hebben op wie je bent, dat het je ziel beschadigd.

[Kroko]

@Mortlach Volgens mij kan een ieder paar mensen, hoe verschillend ook, uiteindelijk gelukkig met elkaar worden. Vaak zal dat heel veel moeite kosten, maar als de wil er is, dan kan het. Het gaat dan vooral om het vermogen om gedrag van een ander te begrijpen en het vermogen om de mooie kanten van de ander te onderscheiden. Ik geloof dan ook veel minder in de 'ware', maar veel meer in 'het op je pad komen van de ander'. Als dat gebeurt, brengt de liefde veel moois. Ik zou mijn tijd met mijn huidige vrouw dan ook voor geen goud willen missen, ook al is de toekomst misschien weg.

[toppie]

@ Kroko, wat klinkt dat laatste zinnetje aan Mortlach ontroerend lief!
Dat bedoelde ik met mijn opmerking over onvoorwaardelijke liefde.

In het huwelijk komen ook heel veel stormen voor, maar ook ongelooflijke hogtepunten, anders zou je het niet vol kunnen houden.
We kunnen niet altijd op de toppen leven, maar ook niet altijd in de dalen!
Als je echt van elkaar houdt, kun je veel dingen verdragen, probeer je altijd je man/vrouw te begrijpen.
Maar wat erg als je ondanks alles eigenlijk eenzaam bent in je huwelijk.
Dat zijn er velen, meer dan je beseft!!! Niet altijd leven ze in ruzie's, ze kunnen goed naast elkaar leven.
Maar het echt begrijpen wat de ander voelt, bedoelt, doorleeft, enz.?
Dat zijn er eigenlijk maar een handje vol....!
Vaak is het zo dat de een zeer gevoelig is, de ander "nuchter".
Maar juist de gevoeligste heeft het het moeilijkst!
En degene die nuchter is, kan vaak op het hart van de gevoeligste trappen, onbewust, onbedoeld, omdat hij/zij nooit kan invoelen wat de gevoeligste bedoeld. En dikwijls is het de gevoeligste, die alles slikt en zich schikt naar de ander.
Ik heb wel eens van een hulpverlener gehoord, het is zelden 50%-50%.
Als je goed luistert merk je al snel op dat de balans doorslaat naar 60%-40% of 80%-20%..., enz.
Maar als de liefde en harmonie er is, kun je dat dragen, ook al moet jij die 80% geven!
Ben jij de gevoeligste, dan kun je intens genieten van die 20% die je ontvangt.
Ieder procentje wordt door jou ingedronken en put je nieuwe energie uit!

Kroko, heb je iemand in je omgeving waarmee je kunt praten, die jou echt begrijpt, die zonder woorden naast je staat?
Dat hoeft echt niet iemand van het zelfde geslacht te zijn, een echte vriendschap stelt geen voorwaarden.
Ik weet uit ervaring hoe verschrikkelijk waardevol dit kan zijn, even een onafhankelijk iemand, die kan en altijd zal zwijgen over jullie situatie naar anderen toe, maar ook niet schroomt om jou aan zijn/haar hand te sturen en te laten zien welke kant je ook weer op kunt gaan!

[Mortlach]

Ik ben er natuurlijk helemaal voor je partner bij te staan, zo ver mogelijk. Ik zeg echt niet dat je elkaar bij het eerste hobbeltje moet laten vallen. Maar samenwonen met iemand die jou haat? Dan heb je wel een huwelijk, maar geen relatie. Dat is voor mij het verschil. Als je geen relatie meer hebt, en de ander jou duidelijk maakt ook geen relatie meer te willen, dan is je huwelijk de facto voorbij. Dat het op papier nog geldig is doet daar niks aan af.

Je kunt inderdaad heel veel moeite doen gelukkig met iemand te worden, maar als de ander dat niet doet of wil, dan houdt het al snel op natuurlijk. Iemand die bijvoorbeeld constant karaktermoord op je pleegt, daar ga je eerder aan kapot dan dat je het gedrag gaat begrijpen. En dan nog: zelfs als je begrijpt waarom iemand je elke dag bont en blauw scheldt, wil je jezelf dan aan zoiets blijven blootstellen? In zo'n geval is uitelkaargaan misschien wel wat goed is voor de ander en in ieder geval goed voor jezelf.

Proberen je huwelijk te redden? Natuurlijk. Maar koste wat het kost bij elkaar blijven? Ik zou het niet doen.