Try schreef:...
Maar nu het volgende: de topic ontwikkelt zich en onze Boekenlezer meent nu ds. Moerkerken flink de oren te moeten wassen, vanwege zijn stellingname in dit debat. Hij zou in feite eigenlijk ook remonstrantisme beoefenen.
...
Je kunt ze echt niet in het éne hokje 'remonstrants' stoppen. Alsof ds. Moerkerken evenals Kees Goedhart de vrije wil zou leren!
Ds. A. Moerkerken leert zeer zeker niet de vrije wil. In dat opzicht verschilt hij hemelsbreed van Kees Goedhart.
Daarom zat ik wel eens te denken: eigenlijk is remonstrantisme niet zo'n gelukkig woord, om daar mensen als ds. A. Moerkerken en ds. F. Mallan mee aan te duiden, en moeten we er een andere naam voor verzinnen, die wat duidelijker is. Maar dan wel een woord, dat net als 'remonstrantisme' duidelijk maakt: kijk uit, het gaat hier om een ernstige dwaalleer!
Vind ik niet zo gemakkelijk te verzinnen. Men duidt het wel aan met hypercalvinisme. (Die term gebruikt ds. C. Harinck in
De prediking van het Evangelie voor de GGiN, en K. van der Zwaag maakt in
Afwachten of verwachten? via derden duidelijk dat die naam ook van toepassing is op ds. A. Moerkerken.) Maar mijn vader zegt dan weer: "Daar doe je Calvijn onrecht mee aan." Alsof hij daar iets mee te maken zou hebben, bedoelt hij dan.
Try schreef:Nee, ze staan er allebei heel anders tegenover. En onze Boekenlezer bestrijdt beiden.
Kortom: kennelijk is dit onderwerp een bijna onoplosbaar onderwerp, dat elk mens op z'n tijd verscheurt.
Ze staan inderdaad anders tegenover de leer van de vrije wil.
Maar de overeenkomst die ik constateer, is die ik in de opening van de discussie aangegeven heb: het uit elkaar trekken van het handelen van God en de mens.
Bij Kees Goedhart gaat dat zo: 'God wacht op jouw besluit tot bekering. Als jij je besluit te bekeren, kan hij weer verder met zijn heilsplan.'
Bij ds. A. Moerkerken gaat dat zo: 'Wat?! Jij besluit je te bekeren, en om gelovig te gaan leven?! Hou toch op man! Dat kan helemaal niet! Dat kan je wel zeggen, maar dat is zinloos, want Gòd moet het doen! Je kan alleen gered worden met een geschonken geloof! Bid maar of je dat krijgen mag!' (Bij ds. A. Moerkerken kan dat laatste er nog mee door, bij ds. F. Mallan niet omdat hij zelfs dàt al als remonstrants betitelt.)
Nou bewijst de praktijk van mijn leven ook wel, dat een eigen besluit tot bekering in een half jaartje kan omkeren naar het tegendeel, en dat je moet leren dat je het niet kan, maar dat wanneer God in je gaat werken, dat er dan wel degelijk bekering mogelijk is. Dan kan een dode nog levend worden. Inderdaad: een geschonken geloof. Maar bij ds. A. Moerkerken, en meer predikanten van de Ger. Gem. zie je helaas dat het dogma van het geschonken geloof de 'kèrugma' gaat verdringen. Wat is dat? Het houdt verband met het woord 'kèrussein' wat ik bij de opening van de discussie heb uitgelegd. Kèrugma betekent: verkondiging. Maar wat voor verkondiging? Een verkondiging met een eisend karakter: Bekeer u! Vandaag kwam ik het nog tegen bij dr. S. Greijdanus, in zijn uitleg van Romeinen 10:8:
kèrussomen, Paulus zelf, doch niet slechts hij, maar alle ware Evangelieverkondigers. kèrussein, vgl. bij 2:21, luide, met kracht en gezag, als een kèrux, heraut, uitroepen, aanzeggen, verkondigen; vgl. I Tim. 2:7; Matth. 3:1; Luc. 4:18 v.
(Commentaar op het Nieuwe Testament, deel VI 2: Romeinen deel II: Rom. 9-16, dr. S. Greijdanus; blz. 461)
Als de 'kèrugma' verdwenen is, ben je onschriftuurlijk bezig. Als er niet meer van de kansel geroepen mag worden 'Bekeer u!', dan is er wat mis. Dan gaan bepaalde dogmatische ideeën heersen over de Bijbel.
Ik heb er heel grote moeite mee als er een sfeer in de kerk gaat heersen van: 'Tja, je hebt bekeerden en onbekeerden. Ach ja, zo gaat dat. En nou zullen we eens een opwekkend woordje spreken tot de onbekeerden. En de bekeerden zullen we ook nog wat vertellen.' Helaas vrees ik dat dat er in de Ger. Gem. wel is! Maar de Bijbel leert totaal anders! Die kent die gemoedelijkheid niet, en is véél scherper van toon. Daar wordt het zitvlak onder de onbekeerde zó heet gestookt, dat die niet meer kan blijven zitten! (Zie hiervoor ook:
De prediking van het Evangelie, ds. C. Harinck, blz. 306: dat citaat van A. Fuller)
Ik zou niet willen zeggen dat dit onderwerp een onoplosbaar onderwerp is. Ik vind mijn definitie heel duidelijk: het uit elkaar trekken van het handelen van God en de mens.
Dat is een heel wat grijpbaarder begrip, dan het woord 'remonstrantisme' waar ieder zo zijn eigen voorstellingen bij heeft.
Try schreef:Het blijft veelmeer een kwestie van twee waarheden, die er allebei zijn, elkaar niet kunnen uitsluiten en elkaar ook niet kunnen opheffen. Een paradox dus.
Ik onderdruk mijn neiging om heel theologisch-perfectionistisch je woorden te gaan wegen. Ik denk dat dat de discussie alleen maar onnodig ingewikkeld zou maken.
Inderdaad, we hebben hier een paradox. Het is voor een mens moeilijk te volgen, en hij moet het leren van God, door de werkingen van de Heilige Geest. De onbekeerde mens snapt er al helemáál niks van, zie I Kor. 2:14.
Try schreef:Mijn advies zou zijn: benader het onderwerp veel genuanceerder en geef de beide visies in eerste instantie het volle pond.
Ik vind het een beetje moeilijk te vatten wat je daar precies onder verstaat.
In deze discussie ben ik erg waarheidsgericht geweest, zoals ik eigenlijk altijd ben. Daarom heb ik vooral de dingen die ik denk heel erg duidelijk beschreven. Het doel was: de waarheid moet vooral heel erg duidelijk naar boven komen.
Ik vertrouw dat advies van jou niet helemaal, om heel eerlijk te zijn. Betekent dat advies, dat we in de richting van remonstranten en hyper-calvinisten nou maar wat aardiger moeten doen, en ze minder duidelijk moeten aanspreken op hun dwalingen? Ik denk dat je de boel dan vertroebelt, en allerlei onduidelijkheid in de hand werkt. Als persoon mag je ze uiteraard wel sympathiek behandelen - dat doen we per slot van rekening met ongelovigen toch ook? - maar over de foutheid van hun denken moet je niet onduidelijk gaan doen.
, dan zou je er na onderzoek achterkomen dat het contra-remonstrants standpunt eigenlijk zeer eenvoudig van aard is. De Arminianen hebben echter op zo'n subtiele wijze de eenvoudige waarheid verdraaid, dat niet zo maar met één zinnetje of tekstje hun dwaling is aan te tonen. Door de veelheid van woorden, de subtiele zinsbuigingen en woordverdraaiingen, was een grondiger weerlegging noodzakelijk dan tot dan toe gevonden werd in de beschikbare geloofsbelijdenissen. Het punt was nl. dat de Arminianen bijna met alle oude belijdenissen volledig instemden, en toch tot een geheel andere geloofsleer kwamen. Het is grappig om te zien dat hier van remonstrantse zijde gauw verweten wordt de Bijbel niet in de juiste context te lezen, terwijl het juist de Arminianen waren die tekst bij tekst pasten uit Schriftgedeeltes die net zoveel met elkaar te maken hadden als de voet van een mens en die van een paard. De nauwkeurige lezer ontdekt dat ze slechts de schijn hadden de juiste verbanden te leggen, maar in werkelijkheid was het daar ver vandaan.
).
.
).