Toevallig werk ik in de uitvaartbranche dus even een reactie.
De vorm van de uitvaartdienst, rouwdienst, afscheidsdienst of hoe je het ook wilt noemen zou 'als het goed is' door de nabestaanden bepaald moeten kunnen worden.
Dit probeer ik in mijn werk dan ook te bevorderen.
Alleen, als de overledene in een bepaalde traditie heeft geleefd, dan lijkt het logisch dat de uitvaart ook vanuit die traditie plaats zal vinden.
Dit brengt onherroepelijk met zich mee dat er soms wensen van nabestaanden niet waar gemaakt kunnen worden. Jammer, maar het is nu eenmaal zo. Dat geldt in de reformatorische kring evengoed als in de R.K of noem elke religieuze stroming of geloofsovertuiging maar op.
In de eene gemeente mag de kist de kerk niet in, een predikant weigert mee te gaan naar het kerkhof omdat de kist niet zal dalen. Vrienden van een overleden turkse jongen kunnen geen afscheid nemen omdat de overledene direct terug word gevlogen naar Turkije.
Meneer pastoor wil niet dat er bepaalde muziek gespeeld word in de kerk en ga zo maar even door.
Soms maak je situaties mee die zo schrijnend zijn. Maar, dat is nu eenmaal het gevolg van een keus die nabestaanden maken.
Voor inhoud van een uitvaartdienst, die ook in dit topic word gesproken, geldt dat natuurlijk ook. Zo maak je de eene week een uitvaart mee van iemand die behoorde tot het Leger des Heils waarbij het muziekkorps voorop liep naar de begrafenis, de andere week zie je dat een dominee het nodig vind om in weer en wind de donderpreek die hij in de kerk hield aan het graf nog eens over te doen. Hoor je iemand de hemel in gepreekt worden terzijl je tijdens de bespreking van de uitvaart wel heel andere dingen over de betrokkene hoorde.
Als je als nabestaanden afscheid wilt nemen op een manier die recht doet aan het leven van de overledene en tegelijk ook een stuk troost geeft aan hen die achterblijven dan zul je sterk in je schoenen moeten staan. En zul je zelf heel goed moeten bedenken en aangeven hoe jij wilt dat een en ander zal gebeuren.
