Het Weermannetje schreef:Aragorn schreef:Het Weermannetje schreef:Ik denk dat het vooral is dat je moet stilstaan dat de dood door onze schuld er is gekomen. En ik denk dat er dan weinig plaats meer is voor zingen.
Ik constateer hier even een misvatting: muziek is niet per definitie vrolijk! In het oude Israel hadden ze bijvoorbeeld zelfs klaagliederen..
Kijk, ik zeg niet dat muziek per definitie vrolijk is. Maar is het af en toe niet beter te zwijgen als er iemand begraven wordt? En wat voor lied wil je dan zingen?
Toen mijn oom vorig jaar op veertig-jarige leeftijd overleed, had hij een jaar achter de rug waarin hij heel veel strijd kende. Hij had kanker, en hij wist dat hij binnen niet al te lange tijd zou sterven. Maar hij ervoer niet de vrede van God, en daar heeft hij heel veel mee geworsteld.
Op een dag, toen hij in het ziekenhuis in de bestralingskamer lag, kwam God ineens heel dicht bij hem in Psalm 138:2 : Gij hebt mijn ziel op haar gebed, verhoord, gered, haar kracht gegeven. Daarna heeft hij nog veel aanvechting gekend, maar hij heeft ook wekenlang tegenover iedereen die bij hem kwam getuigd van Gods goedheid en van zijn verlangen naar God. Vanaf toen is hij ook pas begonnen om dingen te regelen voor zijn begrafenis en voor na zijn overlijden. Hij liet een vrouw en zes kinderen achter, dus er moest best veel geregeld worden. Maar hij gaf prioriteit aan het 'regelen' van de eeuwige zaken, en pas nadat hij ervaren had dat God hem gered had, richtte hij zich op de 'aardse' zaken. Op zijn begrafenis hebben we dan ook Psalm 138 vers 2 gezongen, en dat heeft zijn vrouw en de oudste kinderen heel veel goed gedaan.
Even over mijn eigen benadering:
Wij hebben het thuis best wel eens over begrafenissen. Als mijn zus bijvoorbeeld een mooi lied hoort, zegt ze wel eens: 'dit zouden jullie op mijn begrafenis mogen zingen'. Of als we naar een begrafenis geweest zijn: 'Dat zou ik echt niet willen op mijn begrafenis'. Ik denk dat het niet verkeerd is om er op deze manier mee bezig te zijn. Wel moet je je natuurlijk realiseren, dat je op je begrafenis zelf er niets meer van merkt, en dat het vooral voor je nabestaanden is. Ik denk dat het vooral belangrijk is, dat ze weten waar je bent als je gestorven bent.
Een begrafenis kan zeker een feest zijn. Als iemand uit een onmenselijk lijden verlost is en door God is Thuisgehaald, is dat toch een feest? Natuurlijk is er wel verdriet, maar dan kan de blijdschap ook een plaats krijgen.
Pas kregen wij een rouwkaart van een man van 44:
Intens verdrietig delen wij u mee, dat na een kortstondige ziekte door de Heere is Thuisgehaald
Zijn kind, mijn lieve man, onze zorgzame vader etc.
Kijk, dan ben je wel verdrietig, maar dan zie je ook in dat de overledene het beter heeft dan hij/ zij het ooit op aarde had kunnen krijgen.
Ik hoop niet dat ik iemand hiermee pijn doe. Het is natuurlijk een heel gevoelig onderwerp, maar als je zelf de liefde van God op deze aarde ervaren hebt, kun je soms jaloers zijn op iemand die dit nu van dichtbij mag meemaken. En dan zonder de wrange bijsmaak van de zonde die op deze aarde nog zo sterk is.
]
