Jezelf vergeven

[xsidd]

@Teus

Herken je het niet dat als je ergens schuldig aan bent, en je vergeving van God hebt ontvangen, je jezelf dat ook moet vergeven?

Ik herken dat wel. Ik heb ooit eens tussen een relatie gezeten, en daar had ik spijt van, en dat moest ik echt
mezelf ook vergeven.


Met vriendelijke groet.

[Teus]

@Teus

Herken je het niet dat als je ergens schuldig aan bent, en je vergeving van God hebt ontvangen, je jezelf dat ook moet vergeven?

Ik herken dat wel. Ik heb ooit eens tussen een relatie gezeten, en daar had ik spijt van, en dat moest ik echt
mezelf ook vergeven.


Met vriendelijke groet.

Xsidd, ik heb me vroeger gruwelijk ernstig misdragen. Toen ik zoekende was naar God heb ik alles waar ik fout in ben geweest voor Hem neer gelegd, voor God hoeft het niet maar ik wilde mijn leven in detail voor Hem leggen. Ik mag ervaren dat Hij me alles vergeven heeft. Soms kijk ik terug en denk 'hoe kan God me dat vergeven hebben". Elke keer als ik terug denk is mijn dankbaarheid dat God het me vergeven heeft groter als het foute gevoel over mijn zonden. Er is niets uit mijzelf te danken alles ontvang ik van de Allerhoogste door de kracht van de Heilige Geest.
Als ik nu, voor ons gevoel kleine, zonden doe kan ik het niet laten lopen, kan niet denken het zal wel meevallen maar moet het direct bij God brengen, het klaagt me aan. Ik doe het niet alleen omdat ik het moet doen maar dat God het van me verlangt en satan me altijd op de hielen zit. Met "kleine" zonden bedoel ik boos doen tegen of slechte gedachte over iemand.

Ik kan zelfvergeven niet plaatsen, mezelf bestraffen wel en met regelmaat. Ik heb eens iemand uitleg gevraagd maar heb niets vernomen of het is me ontgaan.
Wil jij mij vertellen wat en/of hoe je dat doet, ben zeer benieuwd.

Gr. Teus

[xsidd]

@Teus

Ik liep mezelf ook op een gegeven moment te kwellen, omdat ik mezelf niet vergaf, Ik kon mezelf pas vergeven, toen ik wist dat God mij vergeven had. Zo ging dat!!

En hoe dat precies ging?

Ik zei tegen mezelf, God heeft je vergeven, en nu kan je het jezelf ook vergeven.

Mvg.

[Teus]

Dat kwellen ken ik Xsidd zeker weten maar als ik het bij God breng is het weg.
Zeg je dan iets tegen jezelf of heb je een voornemen het niet meer te doen of zo.

[Teus]

oke zie het al, was te snel

[Teus]

Ik heb dat echt niet joh. Hoe kan dat nu, zo veel hebben het er over en het klinkt me vreemd in de oren.
Misschien dat ik mezelf bestraf, wellicht komt het overeen ik weet het niet. Als ik me zelf bestraf gaat het vaak niet voorzichtig. Ten eerste ben ik over mezelf zeer verontwaardigd dat ik een bepaald iets doe en moet oppassen of ik begin echt te schelden op mezelf. Als me iets echt aan het hart ligt en ik breng het bij God, ben ik het direct kwijt en weer blij in Hem omdat Hij dat geeft.
Als het een gebrek van me was en Gods vergeving voor mij lastig is zou ik het ook doen maar dat is niet het geval.
Ik ga het vanavond aan God vragen.

[xsidd]

Hartelijke groet

[Speedy]

Er vanuit gaande dat Marietje en Jan beide Jezus in hun hart hebben.
Jan heeft het beleden bij God en bij Marietje. Zolang Marietje Jan niet kan vergeven wordt Jan telkens aan zijn wandaad herinnerd, door Marietje. In principe zou het voor Jan goed moeten zijn. Beide in afhankelijkheid van God levende heeft God het Jan vergeven en heeft Marietje het ook Jan vergeven, met behulp van God. Als Marietje Jan niet kan vergeven is Jan de dupe maar treft geen blaam. In Jezus Christus zou Marietje het Jan moeten kunnen vergeven. Als ze het niet kan ligt het aan haar en niet meer aan Jan. Zo kan Marietje Jans leven totaal verwoesten als ze Jan er telkens aan herinnerd. Samen in gebed, samen bij God brengen. Vragen of God wil helpen vechten tegen satan.

En toch blijf ik met deze zin grote moeite houden. Het is mij te simpel gezegd en ik vind het totaal a-pastoraal. Waarom? Als Jan een grove zonde gedaan zou hebben, dan kan Jan direct er spijt van krijgen en door zijn overwicht het slachtoffer met emotie dwingen de Heere te bidden om vergeving. Op dat moment legt Jan een directe lijn van zichzelf naar God en voor de 2e maal geeft hij het slachtoffer een zet.

Dan gaat het bovenstaande van Teus absoluut niet op. En dit gebeurd in de praktijk heel veel. En om dan te zegen dat Jan geen blaam treft, dat kan echt niet. Een dader moet ten alle tijden beseffen het is MIJN SCHULD en daar kan hij vergeving voor krijgen van de Heere, maar het is ten alle tijde OOTMOED tonen en beseffen dat je dan ook NIKS meer in te brengen hebt, want het leven van een ander kan totaal verwoest zijn. Jan moet leren uit genade te leven en dan kan het zijn dat hij de rest van leven zijn mond dicht moeten houden.

De zonde werkt verwoestend en dat moet een dader goed beseffen. En als hij vergeving mag ontvangen van een slachtoffer, is dat ook genade.

[Teus]

En toch blijf ik met deze zin grote moeite houden. Het is mij te simpel gezegd en ik vind het totaal a-pastoraal. Waarom? Als Jan een grove zonde gedaan zou hebben, dan kan Jan direct er spijt van krijgen en door zijn overwicht het slachtoffer met emotie dwingen de Heere te bidden om vergeving. Op dat moment legt Jan een directe lijn van zichzelf naar God en voor de 2e maal geeft hij het slachtoffer een zet.

Dan gaat het bovenstaande van Teus absoluut niet op. En dit gebeurd in de praktijk heel veel. En om dan te zegen dat Jan geen blaam treft, dat kan echt niet. Een dader moet ten alle tijden beseffen het is MIJN SCHULD en daar kan hij vergeving voor krijgen van de Heere, maar het is ten alle tijde OOTMOED tonen en beseffen dat je dan ook NIKS meer in te brengen hebt, want het leven van een ander kan totaal verwoest zijn. Jan moet leren uit genade te leven en dan kan het zijn dat hij de rest van leven zijn mond dicht moeten houden.

De zonde werkt verwoestend en dat moet een dader goed beseffen. En als hij vergeving mag ontvangen van een slachtoffer, is dat ook genade.

Speedy, pastoraal is het sowieso niet, dat kan niet want dat heeft een andere benadering en pastoraal is zeer gedetailleerd, tussen de 400 en 500 x zoveel als in een klein schrijven. Er wordt bijna nooit over directe fouten gesproken. Dus dat is niet aan de orde, daar heb je gelijk in.

Jan is in de fout gegaan en moet zijn verantwoordelijkheid nemen.
Op een andere manier moet Marietje ook haar verantwoordelijkheid nemen

Ik zal mijn verhaal trachten te nuanceren.

Je zegt: Als Jan een grove zonde gedaan zou hebben, dan kan Jan direct er spijt van krijgen en door zijn overwicht het slachtoffer met emotie dwingen de Heere te bidden om vergeving.

Ik heb toch niet gezegd dat Jan dit deed? Wat Jan allemaal kan doen ontwricht de feiten op dit moment.

Jan moet zijn verantwoordelijkheid nemen, hij moet het bij God belijden en bij Marietje. Bij God treft Jan dan geen blaam meer als hij maar zijn verantwoordelijkheid bij Marietje neemt. Jan moet zich verontschuldigen in de ruimste zin van het woord omdat hij Marietje bedrogen heeft en haar, haar zijn, gruwelijk heeft geschonden. (Dan gaan we er van uit dat Marietje totaal schuldloos is, is bijna nooit hoor) Jan kan daar weken of maanden een schuldgevoel over hebben dat hij daar dagelijks echt verdriet van heeft. Zich schuldig voelt tegenover Marietje. Zo erg dat hij na een jaar zijn werk niet meer kan doen en er psychisch kapot aan gaat. Waar licht de grens? In principe heeft Marietje ook haar verantwoording tegenover God en zelfs tegenover Jan. God heeft haar beloofd te helpen, zij mag bij God kracht halen om het te dragen en te vergeven. Zij is het eigenlijk verplicht om het Jan makkelijker te maken want die gaat er kapot aan ondanks dat het zijn schuld is maar God heeft het hem vergeven en die plicht heeft Marietje ook, in Jezus Christus. Als Marietje die moeite niet neemt mag Jan haar erop wijzen dat ze het bij God moet brengen. Als Marietje het dan nog niet doet zal God het haar ook nog kwalijk nemen.

Zeker, dit kan ze hun leven bijblijven omdat satan het gebruikt maar ze kunnen het beide elke keer weer bij God brengen en God wil ze het graag vergeven.

[Marnix]

Speedy, ik denk dat het de theorie is maar niet helemaal de praktijk. Daarin heb je gelijk. Vergeving van je schuld is altijd genade, dat is belangrijk om te beseffen. Je kan het slachtoffer niet dwingen om je te vergeven, doen alsof je dat verdient..... Het enige wat je kan (en bij voorkeur doet iemand anders dan de dader dat) is wijzen op Gods vergeving aan ieder mens en vragen of die ander je wil vergeven.

Wat Teus denk ik wil zeggen is dat als iemand de ander niet vergeeft, dat ook een blokkade kan worden, vooral tussen het slachtoffer en God denk ik. De Bijbelse opdracht voor Marietje is wel degelijk om te vergeven, niet alleen in het belang van de dader maar ook in het belang van haarzelf. Als Jan van God vergeving krijgt staat de zonde niet meer tussen Jan en God in. Als Marietje hem niet vergeeft blijft de zonde tussen haar en Jan staan... en ik denk op de lange duur zelfs tussen Marietje en God.

Het is complex. Natuurlijk treft Jan blaam. Jan was wel de eerste die de fout in ging. Maar als God die zonde heeft weggedaan maar Marietje wil daar niet van weten, dan is dat wel weer heel lastig. En tja, dit is de theorie, de praktijk is vaak veel lastiger.

[Teus]

Christus is ons voorbeeld en God ziet Christus in Zijn kinderen. Dus we kunnen hulp van God verwachten om het te vergeven, door het offer is theorie praktijk geworden. Ook in het geval dat Marietje geen hulp vraagt aan God geeft ze grond aan satan want hij wil ze beiden kapot hebben. In principe kan Jan niets meer doen, zich uit alle macht verontschuldigen bij Marietje maar dat houd een keer op. Het draait feitelijk alleen nog om Marietje, niet om Jan zijn fout, daar ligt weliswaar de oorzaak maar is nu niet meer relevant.
Het kost veel verdriet voor beiden maar Jan heeft vreugde in God ervaren bij het belijden van zijn daden.
We weten toch dat we tot Gods eer moeten leven, in afhankelijkheid en vertrouwen van Hem.
Jan heeft ernaar gehandeld, van zijn geloof getuigt, een beroep gedaan op Gods belofte, God heeft het hem compleet vergeven, Hij zal er nooit meer op terug komen. Dat mensen het hem niet kunnen vergeven is voor Jan een groot probleem aangedaan door mensen terwijl die zij in Gods vertrouwen ook kunnen vergeven en zelfs vergeten. Ik zei al eerder en daar kwam satan direct op af. Het gaat er om hoe je relatie is met God, of je Hem vertrouwd dat Hij het vergeeft. Als je bidt en denkt van “Hij vergeeft het toch niet” dan kunnen je gedachten wel eens uitkomen. De enige oplossing: Samen in gebed en op zien in vertrouwen op de Allerhoogste. Als je het van Hem verwacht, zal Hij het zeker maken.

Stel, Jan en Marietje gaan op dit moment scheiden en dan?..... (zou er een topic aan kunnen wijden.) Hoe zou er gereageerd worden? “Logisch, Jan is in de fout gegaan” of “Ik zou ook niet met zo’n vent kunnen leven”. We geven vaak een te snelle mening in dergelijke gevallen in onze omgeving, we weten niet wat er exact afgespeeld heeft.
God houdt Marietje schuldig aan de scheiding. Dit klinkt voor sommige zeer tegenstrijdig. Ik begrijp het enigszins maar lees verder.
In wezen gaat het God niet eens om de zonden van Jan, die heeft Hij al vergeven voordat Jan ze deed. Het gaat God om zijn geloof in Jezus Christus en het vertrouwen dat hij heeft in het offer aan het kruis dat hij daardoor een beroep mag doen op de beloftes van God. Hij heeft God serieus genomen. Op die manier heeft God in de mensen nog meer een welbehagen.
Marietje deed geen beroep op Gods beloftes, voor God is dit ongeloof en dat is iets wat God van ons niet wil.

In wezen hebben we allemaal hoererij gepleegd tegenover God maar door de gave van Zijn Zoon Jezus Christus mogen degenen die Hem in het hart hebben opnieuw Zijn Bruid zijn, door uitsluitend vergeving. God verlangd het daarom ook van ons, we zijn het verplicht door Zijn Liefde en de Genade jegens ons en tegenover onze Heiland omdat Hij er voor betaald heeft om voor ons Bruidegom te zijn. Alle eer aan de Hoogste Koning!

[naamloos]

Dat mensen het hem niet kunnen vergeven is voor Jan een groot probleem aangedaan door mensen terwijl die zij in Gods vertrouwen ook kunnen vergeven en zelfs vergeten.

Jaja, floep zomaar weggepoetst, zelfs uit je geheugen Hallo, wordt eens wakker!!!
Vergeven wist je geheugen niet uit, en vergeven is ook iets anders dan herstellen.
Uit vergeven komt ook niet automatisch vertrouwen voort, wat onontbeerlijk is voor een gelukkig huwelijk.
Jij doet alsof God garandeert dat het huwelijk weer gelukkig wordt, het kan maar het hoeft niet zo te zijn.

Het hangt van de situatie af, maar het kan zelfs zo zijn dat er wel vergeven wordt en er toch een echtscheiding komt. Overspel is wel een bijbelse grond voor echtscheiding.

[Bambi]

Hier een mooi verhaal over hoe het wel Christelijk kan en de kern is:
Zware strijd met Gods hulp:

http://www.eo.nl/magazines/visie/artike ... a-ontrouw/

[Teus]

Mooi hé, in vertrouwen op Hem maakt hij alles mooier en beter. Betekend dat Hij dit veel liever heeft dan scheiden.

[Boerin]

God houdt Marietje schuldig aan de scheiding.

Niet als ze gewoon wil scheiden, dat mag bij overspel, ik vind dat veel te ver doorgetrokken dat mensen altijd maar moeten vergeven. Overspel plegen is echtbreuk plegen, dus dan is het huwelijk al kapot.
Vaak zie je dat zo'n vrouw zich verplicht voelt te vergeven en ermee door te gaan, wat ze eigenlijk niet kan en wil, hou er dan gewoon mee op, doe die man een lol en gun 'm een nieuwe vrouw.
Het enige wat God ons kwalijk kan nemen is alles wat we verkeerd hebben gedaan waar we nog geen vergeving voor hebben gevraagd en alles wat we niet willen vergeven. Je kunt ook vergeven zonder bij elkaar terug te komen.