Interessante discussie.
Ik ben pro choice. Als een vrouw een abortus wil ondergaan, moet dat kunnen. Daarbij wel enkele kanttekeningen:
Zodra een ongeboren baby levensvatbaar is, bij 24 weken, ben ik van mening dat een abortus dan niet meer kan. Op dat moment zou de baby in staat zijn om buiten de baarmoeder te overleven, dan is het echt een mensje.
Tweede kanttekening is dat ik naast pro choice ook zeer 'pro eigen verantwoordelijkheid' ben. Als je jezelf verstandig en volwassen genoeg vind om tot de daad over te gaan, moet je ook de gevolgen ervan dragen. Abortus moet niet gezien worden als een vorm van anticonceptie, zo van "oeps, per ongeluk zwanger, even mijn tienritten kaart van de abortuskliniek erbij pakken". Absoluut niet. Abortus is bij verkrachtingen, mensen die echt een ongeluk hebben gehad en een kind geen goede toekomst kunnen geven, mensen bij wie het voldragen van de zwangerschap zal leiden tot lijden van de zwangere vrouw.
En, maar dit vind ik zelf een heel dunne lijn, voor het besparen van lijden door de baby. Als we weten dat een baby niet levensvatbaar zal zijn, of een leven vol pijn zal lijden, als ik dat zou weten van het kindje wat in mijn buik zou groeien, laat het kindje dan maar weghalen. Dat scheelt zoveel pijn voor het kindje later.
Ik ben overigens vooral van mening dat we het zelf moeten kunnen beslissen. Daarom ben ik blij met de huidige abortus wetgeving. Je hóeft er geen gebruik van te maken als je dat niet wilt, maar als je dat wel wilt, is de mogelijkheid er. Ik moet niet denken aan abortussen zoals die in sommige landen met een verbod op abortus worden uitgevoerd, waarbij middelen gegeven worden die niet veilig zijn voor zowel de moeder als de vrucht, waarbij dingen in worden gebracht die ook de moeder permanent fysiek kunnen beschadigen. Dan liever een kliniek waar dat mogelijk is.
En ja, ik ben een vrouw.
