Marnix schreef:- Volgens mij is de brede uitleg van wat de NGB zegt dat we in de algemene christelijke kerk geloven, welke bestaat uit de oprechte gelovigen uit allerlei kerkverbanden overal ter wereld (de kerk van alle tijden en alle plaatsen. Ik geloof in de algemene christelijke kerk maar niet dat dat een kerkverband is.
Maar de diversiteit in kerkverbanden, waar de gereformeerde gezindte helaas zo in bedreven is, is daarmee natuurlijk niet goed gepraat. Dat is iets wat voor God niet kan bestaan.
Daarmee ga ik niet direct beweren dat er één kerkverband dè ware is. Wel dat er binnen de gereformeerde gezindte de klemmende opdracht is om eenheid te zoeken, ook al is de praktijk hierin ontzettend weerbarstig.
Een goede vraag vind ik overigens, waarom calvinistische kerken overgegaan zijn op landelijke kerkverbanden. (De Gereformeerde Kerken in Nederland, de Gereformeerde Kerken in Schotland, de Gereformeerde Kerken in Zwitserland, etc.) In de Rooms-Katholieke Kerk zie je dat niet, en het zal in de vroege kerk ook niet aan de orde geweest zijn.
En zo zijn er nog wel wat meer dingen waarvan me het waarom niet geheel duidelijk is. Zoals bijvoorbeeld het presbyteriaanse stelsel in plaats van het episcopale stelsel.
Marnix schreef:- Maarten Luther was het in principe wel eens met Ignatius volgens mij, het probleem was alleen dat de bisschop het Woord niet bediende, men daar niet naar leefde. Kortom, er is of zijn goede kerken, je wordt geroepen om je daarbij te voegen. Is er geen goede kerk, dan maak je die. Goed is dan Bijbelgetrouw, naar het Woord. Deze mensen vonden (net als in het verleden bij talloze afsplitsingen gebeurde) dat er geen kerk was die naar de Bijbelse maatstaven recht in de leer was. Laten we wel wezen, er bestaan geen kerkverbanden die de visie van de Refobaptisten aanhangen in Nederland. In Engeland / Schotland zijn er genoeg overigens. Als je doopvisie belangrijk vindt en tegelijkertijd ook een reformatorisch geluid wil horen kan je nergens terecht in Nederland, vandaar dat men een eigen kerkverband start.
Ik denk dat het allebei eigenlijk wel opgaat:
Daar waar de bisschop is, is de kerk, en
daar waar het Woord is, is de kerk. Alleen hebben ze bij ons de bisschop dan afgeschaft om voor mij niet geheel duidelijke redenen, dus wordt het: de kerkelijke ambten o.i.d. Heb je het Woord niet maar alleen het kerkelijke ambt, tja, dat schiet natuurlijk niet op want hoe moet dan het geloof gevoed worden? Heb je het Woord, de woordbediening dus, maar geen kerkelijk ambt, dan mis je de apostolische traditie, en daarmee de gemeenschap van de kerk. Dat kan de bedoeling ook niet zijn. Als het Woord het enige criterium zou zijn, is dat een vrijbrief voor ongebreideld kerkelijk individualisme.
Er is geen goede kerk, dus dan maak je die? Die formulering komt me vreemd voor.
Je kan een kerk ergens institueren, maar dat gaat dan toch vanuit een kerk ergens anders? (En die kerk moet natuurlijk voldoen aan de kenmerken van de ware kerk!) In ieder geval in een plaats waar inderdaad helemaal geen kerk is, is dat goed. Is er al een kerk? Dan wordt het behoorlijk anders, want dan moet je wel vragen stellen, of dat nodig is en zo en of het echt niet te verbinden valt met de reeds bestaande kerk... Als er bijvoorbeeld al een orthodoxe Lutherse kerk is, dan vraag ik me sterk af of het dan nog nodig is om een calvinistische variant te gaan plaatsen. Misschien moet je dat dan helemaal niet gaan doen. (Had Paulus het niet ergens over niet bouwen op andersmans fundament?)
Overigens, mocht ik een eigen afwijkende mening ergens over hebben, dan zal ik er toch zeer terughoudend in zijn om een kerkverband op te richten. (Sterker nog: dat zie ik helemaal niet gebeuren.) Want je kan wel een mening hebben, maar dat hebben zoveel mensen, dus wie ben ik dan om de kerkelijke verdeeldheid nog verder te bevorderen? Zo kan je het ook bekijken.
Maar die bedenking mis ik in het
artikel, waarnaar eerder in deze discussie verwezen is. Ik lees daarin over het (humanistische?) recht om een gemeente te stichten, en er niet in kunnen komen dat het ter wille van de eenheid inderdaad wijs kan zijn om je gedeisd te houden met je mening. Het komt op mij vooral over als een roep om vrijheid en ruimte voor het eigen ik. Bijbelse argumentatie kom ik er niet in tegen.
. Het aankaarten van in liefde omgaan met andere leden van Gods Kerk is echter iets waar ik volledig achter sta, en ik hoop dat er ooit ruimte voor komt.
