Autistisch, wat zijn je kenmerken en hoe ga je er mee om?

[nette]

Ik geloof wel dat het van alle tijden is geweest maar dat het nu die naam heeft.
Wij gingen er ook pas over nadenken toen de kinderen van mijn zussen het allemaal hadden. Ik denk dat dit komt doordat de wereld nu veel chaotischer en sneller is.
Wees maar blij met de diagnoses, want reken maar dat voor die tijd derden je aan kijken of je het kind niet goed kan opvoeden. Ook kan je in sommige gevallen erg blij zijn met je medicijnen. Zeker zodra een kind zijn eigen rust niet kan vinden en zichzelf daardoor in de weg zit.
Als ik dit wel eens vertel aan mensen en zeg dat mijn zussen en ik het ook herkennen bij onszelf nu en ook van vroeger, is altijd de opmerking: iedereen heeft wel iets van autisme. Met zo'n opmerking kan ik persoonlijk echt niets.

Vanuit prive en werk ervaring kan ik zeggen dat het ook altijd terug te herleiden is in de familie.

mijn docent (met een zoontje met autisme)zei dat je autisme kan overgroeien, als je er maar hard genoeg aan werkt, daar geloofde hij echt in.

ik was het er niet mee eens, maar kon dat niet goed verwoorden en vroeg het is aan mijn psycholoog

die legde uit dat Autisme niet is wat je wel of niet heb,

je zou het zou het kunnen zeggen dat je iedereen een x aantal % heeft
bij 0% heb je het totaal niet en bij 100% heb je zeg maar de ergste vorm

alleen bij misschien 70% krijg je de diagnose,
dus een diagnose zegt niet alles, en het kan zijn dat je er zo goed mee om leert gaan dat je niet meer de diagnose krijgt, maar dan heb je het nog wel

maar iedereen kan er dus wel symptonen van hebben


en dat het erfelijk is, is algemeen bekend

ik zie dat ook in mijn familie

ik heb toen ik 8 was de diagnose al gekregen

mijn vader heeft het ook denken wij, alleen zelf beweert hij van niet. mijn tante zou het ook kunnen hebben,
mijn nichtje heeft ook een jaar geleden de diagnose gekregen, en ik hoorde pas dat een neefje van mij het ook heeft, verder had mijn oudste broer ADHD (hij heeft nu een gezin en een goede baan, en kan prima functioneren, als je het niet weet merk je het ook niet meer aan hem) en er zijn nog veel neefjes waarvan ik vermoed dat ze ADHD hebben

vooral aan mijn vaderskant komt autisme en ADHD voor

[refo]

Nou, er wordt veel duidelijk, maar niet heus.

In het onderhavige geval lijkt me dat je één ding niet moet doen, Joke: naar ervaringsdeskundigen luisteren. Luister naar je naasten en als die nix vreemds aan je vinden is er niets aan de hand.

Lees dit maar eens: "als je het niet weet merk je het ook niet meer aan hem". Overgezet zijnde in hedendaags Nederlands: hij heeft wel het stigma, maar niet de stoornis. Laat je dat niet overkomen.

[meribel]

Lees dit maar eens: "als je het niet weet merk je het ook niet meer aan hem". Overgezet zijnde in hedendaags Nederlands: hij heeft wel het stigma, maar niet de stoornis. Laat je dat niet overkomen.

...als je het niet weet merkt de buitenwereld het niet aan hem. Maar dat betekent niet dat het voor iemand zelf een erge 'handicap' kan zijn.

En volgens mij vroeg de vraagstelster herkenning en handvatten omdat ze het idee had dat ze dan misschien zelf beter om kan gaan met situaties. Daar lijkt me niets mis mee toch.

[Kvinna]

Sommige autisten hebben zich erg aangepast (vaak ten koste van veel energie) door te kopiëren wat 'normaal' gedrag is. Dan merkt de buitenwereld er misschien niet zo veel van, maar de naasten wel degelijk. Het autistische gedrag is dan heel subtiel, maar geeft echt wel problemen in bijvoorbeeld het gezin.
Dus of ze op het werk of in de kerk er iets van merken, zegt niet zoveel.

[lammetje]

Nette: ik ben het gedeeltelijk met die docent eens. Je kunt het misschien niet zomaar overgroeien, maar als je goede therapie hebt, kan de oorzaak aangepakt worden en op die manier het gedrag heel sterk veranderd. Zal vast niet bij iedereen volledig over gaan, maar als het zover naar de achtergrond gaat zodat een normaal leven zonder aanpassingen haalbaar is, zou toch fijn zijn...!!

HIeronder een stukje van mrtpraktijk.nl:

symptomen van ADHD, ADD, Dyslexie, Asperger, Autisme en PDD-NOS kunnen veroorzaakt worden door de nog aanwezige primitieve reflexen die al onder controle hadden moeten zijn van hogere delen van de hersenen. Als we nu alsnog met oefenen proberen deze reflexen onder controle te brengen, verdwijnen veel van de gedrags- en leerproblemen.

Hier heeft onze oudste dochter training, ik merk echt verbetering nu.

Dus overgroeien geloof ik niet zo in, maar met de juiste hulp valt het misschien wel voor een groot deel te genezen!

[schelpje3]

Een ontroerend boekje is: Een doolhofhuwelijk ware verhalen over Asperger, een vorm van autisme.
S ijtje Kooi heeft haar ervaringen en die van anderen, te boek gesteld.

Doordat er meer over autisme bekend is, wordt van vele beroemdheden, maar ook predikanten, gezegd dat ze mogelijk een vorm van autisme hadden. Want deze mensen werden dan als zeer star ervaren, of ze hadden tics, en moesten hun dag en werk met een bepaald vastgesteld schema volbrengen, anders ging het mis.
Misschien noemde men het toen gewoon: moeilijke of lastige mensen.

[paprikameisje2]

ik zie dit topic nu pas, ik ben perplex wat er zo af en toe gezegd wordt. Tuurlijk zijn er nu veel meer diagnoses, maar het vervelende onbegrepen kind van twintig jaar terug wordt nu eerder opgevangen en gediagnostiseerd zodat er eindelijk begrip voor is.

Als ik tijd heb zal ik je nog eens pb en

[boer]

http://tests.psychologiemagazine.nl/Gez ... ?pagina=18

[juffiejuf]

@ boer; heb jij die test gedaan?? Ik geloof echt absoluut niet in deze test. M'n man heeft hem een keer in zitten vullen en toen was de uitslag dat hij 'zeer hoog' zat. Als je de test moet geloven zou hij dan zeer veel kenmerken hebben van autisme. Omgeving merkt hier totaal niks van. De vragen vind ik ook echt een beetje apart. Als ik me goed kan herinneren zaten er vragen tussen van; 'tijdens een verjaardag luister ik liever dan dat ik praat'. Als je een rustig type bent dan ziet de test dat als een kenmerk van verhoogde kans op autisme. Diagnose van autisme kan je beter overlaten aan deskundigen.

[boer]

@ boer; heb jij die test gedaan?? Ik geloof echt absoluut niet in deze test. M'n man heeft hem een keer in zitten vullen en toen was de uitslag dat hij 'zeer hoog' zat. Als je de test moet geloven zou hij dan zeer veel kenmerken hebben van autisme. Omgeving merkt hier totaal niks van. De vragen vind ik ook echt een beetje apart. Als ik me goed kan herinneren zaten er vragen tussen van; 'tijdens een verjaardag luister ik liever dan dat ik praat'. Als je een rustig type bent dan ziet de test dat als een kenmerk van verhoogde kans op autisme. Diagnose van autisme kan je beter overlaten aan deskundigen.

De test bestaat natuurlijk uit heel erg veel vragen en de ene vraag zal zwaarder wegen dan de andere.
Ik zat zelf in de hoogste categorie
Of mijn omgeving daar iets van merkt, hmm, weet ik niet, interesseert me ook niet.
Ze roddelen toch wel over je.
Ik heb zelf veel meer ''last'' van het feit dat getallen en patronen te veel invloed proberen te hebben op mijn denkpatroon.Maar deze neiging wetende, weersta ik ik het ook makkelijker.
Naar verjaardagen ga ik eigenlijk niet eens, net als trouwerijen etc.
Ik boek dan gauw een vakantie of zeg het gewoon. Sorry i don't do (gay) weddings.

[noah]

Uit onderzoek is gebleken dat de lijdensdruk bij vrouwen met autisme enorm hoog is. Hoger dan die bij mannen. Dit omdat vrouwen altijd bezig zijn met aanpassen aan hun omgeving. Ze kijken hoe andere vrouwen het doen, bijvoorbeeld moeder, zussen, schoonzussen, maar ook moeders van school enz. Mannen hebben daar minder last van.
Veel intelligente vrouwen met autisme krijgen eerder andere diagnoses zoals persoonlijkheidsstoornis (borderline), adhd, enz. Dit zorgt ook voor veel lijden. Verkeerde behandeling / therapie, verkeerde medicatie en bovenal: nooit begrepen worden. Dat wat ze niet kunnen wordt dan bestempeld als ongemotiveerd of onwillig.

Voorbeelden waar (getrouwde) vrouwen met autisme last van kunnen hebben:
- het kijken naar hoe andere (moeders) het doen en het gevoel hebben daar nooit tegenop te kunnen
- Je hebt een beeld van hoe een moeder moet zijn en daar moet je aan voldoen.
ook een beeld van hoe je als vrouw moet zijn. Lukt dit niet dan kun je boos worden op jezelf.
Ook een beeld van hoe je man moet zijn, doet hij dit niet dan wordt je boos op hem.
- moeite hebben met visite ontvangen, het niet kunnen volgen van een gesprek met meerdere personen, de dingen die gezegd worden verkeerd interpreteren en daardoor ontzettend boos worden op partner of op zichzelf zodra de visite weg is (veel partners van mensen met autisme zullen dit w.s herkennen)
- nooit zomaar iets voor iemand anders doen omdat je geen idee hebt Wat dan.. maar het is geen onwil, als er concreet gevraagd wordt bijv door je man of je dit of dat voor hem wil doen dan wil je het wel. Vaak wordt het benoemd als egoisme, luiheid terwijl het te maken heeft met moeite met verplaatsen in de ander.
- In sociale situaties niet weten wat je moet zeggen of doen. Voorbeeld: op de sportschool vraagt iemand ineens aan je wat voor werk je doet. Je bent hier helemaal niet op ingesteld, je bent namelijk aan het sporten en in de sportschool praat je niet over werk. Je bent daardoor zo overvallen door deze vraag dat je: of niets zegt of zomaar wat zegt. Daardoor ook bang bij het schoolhek: stel je voor dat iemand ineens iets vraagt waar je geen antwoord op weet of waardoor je overvallen bent. Je wil niet dat anderen je 'handicap' zien.
- Je kunt heel veel moeite hebben met de aandacht die je partner aan anderen geeft. Dit kan aan vrienden zijn, maar ook aan familie of aan je kinderen. Je bent dan soort 'jaloers'.
- Je bent snel overprikkeld: lawaai van de kinderen, geluid van de afzuigkap of te fel licht. Als er teveel prikkels zijn kun je erg boos worden of weglopen van de situatie
- Een keer wat nieuws proberen, bijv een nieuw recept uitproberen is een hele klus. Of je doet het nooit, of je hebt daar alle tijd voor nodig en niemand mag je komen storen in de keuken, anders lukt het niet.

zomaar wat kenmerken die ik dagelijks tegenkom in de praktijk van mijn werk. Mijn ervaring is dat als de diagnose autisme uiteindelijk komt het heel veel opluchting kan geven. Door te leren wat is autisme en wat doet dat met je in het dagelijks leven ga je jezelf beter begrijpen en ook je omgeving kan leren hoe ze jou kunnen begrijpen. Het geeft begrip en ruimte. Nog wat anders: moeders met autisme zijn vaak hele goede moeders. Ze zijn altijd hetzelfde, consequent, gaan niet te snel, kunnen erg goed dingen aanleren bij kinderen en kunnen vaak juist heel goed zichzelf zijn bij kinderen waardoor kinderen zich weer op hun gemak voelen. Alleen als je erg boos kunt worden als het allemaal teveel wordt is dat niet goed waar de kinderen bij zijn. In dat geval zou ik zeker hulp vragen.

[jokesloten]

Herkenbaar...

Andere moeders zijn in mijn ogen echte moeders, (ik ben iemand met een kind).

Wat betreft boos worden, ik denk er over na of ik het misschien verkeerd opgepikt heb en ik houd me heel erg in.

Visite heb ik niet zo vaak en als ze een tijdje zijn geweest mogen ze van mij wel weer vertrekken, kan ik weer verder gaan met waar ik mee bezig was.
Gesprekken volgen, ik hou het liever bij een heel klein groepje heb ik meer aan.

Als mijn man me vraagt iets te doen, dan weet ik wat ik moet doen idd. Maar ik weet zelf als ik rondkijk ook wel een lijstje te bedenken.

Voor het schoolhek is de oplossing, standaard een aantal verhaaltjes in je hoofd hebben zitten. Als ze je aanspreken kan je het altijd ergens over hebben. (er op voorbereid zijn).

Jaloers mm valt wel mee denk ik, zolang hij sociaal bezig is en met mensen communiceert hoef ik het niet te doen..

Te drukke situatie, tja weglopen even bijkomen en dan maar weer opnieuw proberen..

Iets nieuws ha begin ik echt niet aan ik snap dat nooit die instructies. Laatst hield ik een zakje over dat ergens nog in moest maar stond niet duidelijk omschreven hoe of wat...

Consequent, mm mijn man vind dat ik dat juist wat meer mag worden. Ik ben heel erg geduldig en neem het besluit zeer rustig. Boos worden zeer zelden, dan ben ik 9 van de 10 keer al ff weggelopen. Bij kinderen kan je idd. helemaal jezelf zijn.

[noah]

Fijn dat je wat aan mijn reactie had, dat hoopte ik ook.
Als ik je reactie zo lees denk ik dat je intelligent moet zijn. Je hebt, zonder dat je zeker weet of je autisme hebt, al heel veel dingen zelf aangeleerd.
Zoals weglopen ipv boos worden.
Nadenken of je het soms verkeerd begrepen hebt
'verhaaltjes' bedenken zodat je bij het schoolhek in ieder geval wat kan vertellen
en zo zullen er nog veel meer dingen zijn w.s

De enige die je nog kan helpen is w.s je man. Je zou hem kunnen vragen of hij dingen opmerkelijk vind of dingen graag anders zou zien. Doordat je intelligent bent kun je vaak iets vrij eenvoudig aanleren.
Je bent gewoon zoals je bent en als dit voor jou en voor je man en kinderen geen problemen geeft dan is er eigenlijk niets aan de hand.

Dan heb je jezelf goed aangeleerd hoe je het als vrouw en moeder kan doen.
Communicatie zal dan altijd lastig blijven, maar gebruik je energie gewoon voor de dingen waar je wel goed in bent.
Een boek wat echt een aanrader is is het boek 'geef me de vijf' van colette de bruin. Met name het hoofdstuk over communicatie. Ze geeft ook cursussen die de moeite waard zijn. Ook het boek wat eerder benoemd werd over autisme binnen het huwelijk is goed, maar kan wel pijnlijk en confronterend zijn.

[Memmem]

Colette de Bruin heeft ook een boek over communicatie geschreven, ook een aanrader 'auti-communicatie'.
Is een vervolg op geef me de vijf.

[jokesloten]

Dank voor de boekadviezen, qua intelligentie zit ik op een normaal niveau.
Alhoewel ik mijn sociale opleiding (niveau 3/4) aan het MBO niet gehaald heb. Toen nog niet wetende dat het niet de juiste schoolkeuze was.

Ik denk dat het in de loop van de jaren meer "levenswijsheid" is geworden. Een jaar geleden zat ik me nog in allerlei bochten te wringen om toch dat sociale leven voor elkaar te krijgen. Maar het wou maar nog niet lukken. Nog niet zo heel lang geleden kwam ik op autisme uit en heb me op sites al aardig kunnen inlezen. Herkenning, inclusief de onbewuste aanpassingen die ik al deed.

Soms ben ik achteraf niet tevreden over een gesprek. Dan had ik ook bijv. naar die ander kunnen vragen en niet alleen de vraag beantwoorden die mij gesteld werd.
Mijn kind zit inmiddels 2 jaar op de basisschool en er heeft hier nog nooit een kindje uit haar klas gespeeld. (Die ene keer dat er een zusje naar het ziekenhuis moest en wij de vraag kregen voor een paar uurtjes opvang, niet meegeteld. O ja en op haar verjaardag, kwamen er kinderen van school)
Dat zijn dus van die dingen waar ik tegenaanloop.

Mijn man vind me denk ik wel afstandelijk, ik ga ook veelal mijn eigen gang.
Soms als de kinderen heel druk zijn en je eigenlijk met iets moet "doorpakken", dan ga ik soms ook wel weg, dan zie ik het ff niet meer..

Nu ik bewust ben van wat ik vermoedelijk heb (misschien is het lichte autisme) is er wel de acceptatie voor mezelf dat niet alles lukt.