Wanneer wist satan dat hij verloren had?

[rins]

En naar mijn gevoel ga jij uit van de drieslag 'ellende verlossing dankbaarheid'.
Wat ik bedoelde te zeggen is dat er ook mensen ineens de liefde van God zien, dus dat dankbaarheid eerst komt.

Een heel aards voorbeeld. Je wordt geboren en er zijn mensen die je verzorgen en opvoeden (als het goed is dus). Dat neem je als kind gewoon aan. Het is normaal.
Tot er iets gebeurt. Het kind, de jongere, gaat ernstig de fout in en zijn/haar ouders doen er alles aan hem/haar te helpen. Dan kan het zomaar zijn dat die jongere, dat kind, ineens ziet hoeveel die ouders van hem/haar houden. En dan pas komt ook het verdriet, de spijt van wat gebeurd is.

Het een is niet beter dan het andere, het een sluit het andere niet uit.

En voor mij is het zo dat niet de schrik, maar de liefde mij naar de kerk doet gaan... ik mág en dat is een groot voorrecht.

Ik sta idd die drieslag voor.
Zonder nood hebben we geen Verlosser nodig, zonder Verlosser kunnen we ook niet dankbaar zijn...

Je voorbeeld gaat mank, wij 'kinderen' gaan vanaf de geboorte de 'fout' in en niet ineens...
Maar om bij dit voorbeeld te blijven, ook als we ineens ernstig de fout in gaan en het ontdekt wordt door je ouders dan is de eerste gedachte: 'OEI!! nu zwaait er wat...'
We worden bang voor de straf want we zijn er ons bewust van dat we totaal verkeerd bezig geweest zijn en dat onze ouders het graag anders hadden gezien.
(De verloren zoon had ook echt niet verwacht dat hij met open armen ontvangen zou worden...)
Pas daarna, als we zien dat pa en ma met zoveel liefde vervult zijn en je schuld vergeven wil, is er alleen maar volle reden tot dankbaarheid.
Een zwakke afschaduwing van wat het betekend zonde te hebben gedaan tegen een allerheiligst en rechtvaardig God.
Het is wel zo dat hoe meer liefde je voelt, des te groter je schuldbesef is en hoe meer spijt, berouw je hebt van je zonden.

[Race406]

Ik sta idd die drieslag voor.
Zonder nood hebben we geen Verlosser nodig, zonder Verlosser kunnen we ook niet dankbaar zijn...

Je voorbeeld gaat mank, wij 'kinderen' gaan vanaf de geboorte de 'fout' in en niet ineens...
Maar om bij dit voorbeeld te blijven, ook als we ineens ernstig de fout in gaan en het ontdekt wordt door je ouders dan is de eerste gedachte: 'OEI!! nu zwaait er wat...'
We worden bang voor de straf want we zijn er ons bewust van dat we totaal verkeerd bezig geweest zijn en dat onze ouders het graag anders hadden gezien.
(De verloren zoon had ook echt niet verwacht dat hij met open armen ontvangen zou worden...)
Pas daarna, als we zien dat pa en ma met zoveel liefde vervult zijn en je schuld vergeven wil, is er alleen maar volle reden tot dankbaarheid.
Een zwakke afschaduwing van wat het betekend zonde te hebben gedaan tegen een allerheiligst en rechtvaardig God.
Het is wel zo dat hoe meer liefde je voelt, des te groter je schuldbesef is en hoe meer spijt, berouw je hebt van je zonden.

Ellende betekent letterlijk: uit-landig, je hier niet op je plek voelen, weten dat er straks iets veel beters komt.
En wanneer weet je dat er iets beters komt na dit leven? Dat weet je pas als je een kind van God bent. Dat is ellendekennis.
Niets meer en niets minder. Je zonden kennen is wat anders. Maar daarover spreekt de Bijbel nergens dat dat altijd eerst voorafgaand aan de bekering moet. Dat kun je er wel in lezen, maar dan moet je ZO krampachtig te werk gaan, om de Bijbel aan je theologie aan te passen, dat is juist verkeerd om redeneren. Staat het er niet, leg het er dan ook niet in.
De verloren zoon kwam tot inkeer inderdaad. Maar hij moest wel opstaan en naar zijn vader gaan. De vader kwam hem niet halen. Dit in tegenstelling tot wat er vaak geleerd wordt.
JIJ gaat, maar GOD werkt dat in je (Fil 2).

[Riska]

Amen!

[schelpje3]

Ellende betekent letterlijk: uit-landig, je hier niet op je plek voelen, weten dat er straks iets veel beters komt.
En wanneer weet je dat er iets beters komt na dit leven? Dat weet je pas als je een kind van God bent. Dat is ellendekennis.
Niets meer en niets minder. Je zonden kennen is wat anders. Maar daarover spreekt de Bijbel nergens dat dat altijd eerst voorafgaand aan de bekering moet. Dat kun je er wel in lezen, maar dan moet je ZO krampachtig te werk gaan, om de Bijbel aan je theologie aan te passen, dat is juist verkeerd om redeneren. Staat het er niet, leg het er dan ook niet in.
De verloren zoon kwam tot inkeer inderdaad. Maar hij moest wel opstaan en naar zijn vader gaan. De vader kwam hem niet halen. Dit in tegenstelling tot wat er vaak geleerd wordt.
JIJ gaat, maar GOD werkt dat in je (Fil 2).

Goed uitgelegd Race !! Ellendig is idd niet VAN de wereld zijn, VAN dit leven. We hebben hier geen blijvende stad. Zonder dat de Heere je laat zien hoe zondig je van nature bent, kun je dat niet. We zijn ziende blind, totdat de Heere ons verlost van die blindheid.
Ik heb laatst ook nog een preek gehoord over de verloren zoon. Het lijkt soms zo'n "uitgekauwd" thema, maar het is zo rijk en er valt zoveel uit te halen, al laten veel predikanten wel dingen liggen. Nee, de Vader ging hem niet halen, maar hij stond wel elke dag op de uitkijk ! En toen hij hem van verre zag komen ! snelde Hij hem tegemoet. Maar dan nu over de andere zoon. Wel eens over nagedacht of jij of ik dit zou kunnen zijn ? Jaloers, omdat je broer die alles er doorgehaald heeft, nu de beste plaats krijgt, terwijl jij je hele leven lang netjes geleefd hebt, naar de kerk, trouw Bijbel gelezen. Wij voelen ons beter dan die weggelopen broer, toch ?
Als DAT nu eens tot je doordringt, ten diepste, dat wij niet die plaats verdiend hebben, ondanks ons nette christen-zijn, zal onze mond gesloten worden. En is er NIETS meer van onszelf bij. Alles verbeurd en verzondigd ! Ons nette pakje moeten afleggen en in lompen tot de Heere gaan.

[Noir]

Mooi antwoord Schelpje!

[TheKeimpe]

Een aanrader om hier verder over na te denken het boek van Tim Keller - De vrijgevige God.

Ps. afgeraden door dr. C.S.L. Janse, aangeraden door ds. W. Visscher, beide in het kerkblad van de GerGem, de Saambinder...

[djmexx]

Citaat ""Staat het er niet, leg het er dan ook niet in.
De verloren zoon kwam tot inkeer inderdaad. Maar hij moest wel opstaan en naar zijn vader gaan. De vader kwam hem niet halen. Dit in tegenstelling tot wat er vaak geleerd wordt.""

Als de verloren zoon niet tot inkeer gekomen zou zijn zou hij ook niet terug naar zijn vader gegaan zijn waarschijnlijk. De trots is dan vaak te groot, zou hij wel vanuit zichzelf terug gegaan zijn zou het waarschijnlijk alleen maar zijn omdat hij niets meer had en het thuis beter zou hebben. Meer vanuit zijn eigen voordeel denkende.

Hij moest zelf wel opstaan, maar hij kon opstaan omdat God liet zien waarom hij moest opstaan.
En zijn vader kwam hem niet halen, maar hij werd naar zijn vader geleid.

Ik ben U verloren maar U heeft mij gevonden.

[Jozo]

@ The Keimpe: Prachtig boek. Met plezier gelezen en dagen lang nog over nagedacht
@ Djmex: Dat vind ik het prachtige aan die gelijkenis. De zoon keert zich om, weet dat hij zondig is en belijdt zijn zonden tegenover zijn vader. Maar de vader staat al op de uitkijk en komt hem tegemoet, omhelst hem en richt een feestmaal aan. Kan het nog mooier?
De vader dwingt de zoon niet om terug te komen, maar wil niets liever dan dat de zoon terugkomt.

[schaapje]

De verloren zoon werd feestelijk ontvangen door de Vader kreeg een nieuw kleed, schoenen
en een ring aan zijn vinger, een kalf werd geslacht en een feestmaal genoten.

De oudste broer wilde niet binnenkomen om mee te feesten, hij had altijd zo netjes geleefd
(kerkgang, zondagrust, bijbel lezen) hij had zovele jaren trouw zijn Vader gediend en nooit
een gebod overtreden.

Maar de Vader ging naar buiten en drong bij hem aan om toch te komen, met de woorden:
kind gij zijt altijd bij mij en al het mijne is het uwe.

Men kan ook blind zijn voor wat we zijn in Christus.

[Riska]

Als het erop aankomt is de oudste zoon de verloren zoon...

[schelpje3]

Als het erop aankomt is de oudste zoon de verloren zoon...

Mooi gezegd Riska !
Maar wie zijn wij voor de Heere ? De oudste of de jongste ?
Als wij eerlijk naar binnen kijken, achten wij onszelf niet hoger dan de wegloper, de doorbrenger, de hoerenloper ?

[schaapje]

quote="Riska"Als het erop aankomt is de oudste zoon de verloren zoon...

Lucas.15: 31 kind, gij zijt altijd bij mij en al het mijne is het uwe....

Ja Riska, de oudste zoon is inderdaad verloren....
hij weigert zich toe te eigenen wat van hem is, de vader dringt er op aan om binnen te komen,
dan kan hij ook een mooie ring aan zijn vinger krijgen een mooi kleed en nieuwe schoenen.

[Horeb]

Als het erop aankomt is de oudste zoon de verloren zoon...

wat kan dat toch moeilijk zijn voor een mens. soms van onze jeugd af netjes christelijk opgevoed. kerkbanken versleten, bijbel en psalmen uit het hoofd geleerd. recht in leer en leven,maar nooit een verloren zoon geworden.
daar ligt de geheimenis van deze gelijkenis. we moeten eerst verloren zijn .......ook in eigen oog.......voordat we ons behoud gaan zoeken.
aan Gods zijde is het al genade. God de Vader staat daar en wacht op al degene die bereid zijn zichzelf te verloochenen, en zich tot Hem te wenden. nooit zal er één verloren gaan omdat God daar niet stond, nee we gaan verloren omdat we niet tot Hem gaan.
en het ergste is dan misschien nog wel dat we ook niet kunnen verdragen als een ander ,dat heil om niet geschonken ,zich wel eigenen mag.
van nature zijn we altijd te groot voor vrije genade. zo ook die oudste zoon, hij had zoveel verdienste in zichzelf dat hij zich rechthebbende voelde.


Luk 1,53
Hongerigen heeft Hij met goederen vervuld; en rijken heeft Hij ledig weggezonden.

[schelpje3]

wat kan dat toch moeilijk zijn voor een mens. soms van onze jeugd af netjes christelijk opgevoed. kerkbanken versleten, bijbel en psalmen uit het hoofd geleerd. recht in leer en leven,maar nooit een verloren zoon geworden.
daar ligt de geheimenis van deze gelijkenis. we moeten eerst verloren zijn .......ook in eigen oog.......voordat we ons behoud gaan zoeken.
aan Gods zijde is het al genade. God de Vader staat daar en wacht op al degene die bereid zijn zichzelf te verloochenen, en zich tot Hem te wenden. nooit zal er één verloren gaan omdat God daar niet stond, nee we gaan verloren omdat we niet tot Hem gaan.
en het ergste is dan misschien nog wel dat we ook niet kunnen verdragen als een ander ,dat heil om niet geschonken ,zich wel eigenen mag.
van nature zijn we altijd te groot voor vrije genade. zo ook die oudste zoon, hij had zoveel verdienste in zichzelf dat hij zich rechthebbende voelde.


Luk 1,53
Hongerigen heeft Hij met goederen vervuld; en rijken heeft Hij ledig weggezonden.

Wie verstaat dit ? We achten ons allemaal toch uitnemender dan de ander ? Net wat jij zegt, we verslijten een kerkbank, dus met ons is niks mis. Aan de buitenkant ! De Heere ziet het hart aan en wat huist daar ? Ook jaloers op die zoon die alles doorgebracht heeft en wij niet ?
Zou dit eens ons bij de varkenstrog mogen brengen. Maar ik vrees dat velen daar veel te netjes voor zijn

[Race406]

wat kan dat toch moeilijk zijn voor een mens. soms van onze jeugd af netjes christelijk opgevoed. kerkbanken versleten, bijbel en psalmen uit het hoofd geleerd. recht in leer en leven,maar nooit een verloren zoon geworden.
daar ligt de geheimenis van deze gelijkenis. we moeten eerst verloren zijn .......ook in eigen oog.......voordat we ons behoud gaan zoeken.
aan Gods zijde is het al genade. 1. God de Vader staat daar en wacht op al degene die bereid zijn zichzelf te verloochenen, en zich tot Hem te wenden. nooit zal er één verloren gaan omdat God daar niet stond, nee we gaan verloren omdat we niet tot Hem gaan.
2. en het ergste is dan misschien nog wel dat we ook niet kunnen verdragen als een ander ,dat heil om niet geschonken ,zich wel eigenen mag.
3.van nature zijn we altijd te groot voor vrije genade. zo ook die oudste zoon, hij had zoveel verdienste in zichzelf dat hij zich rechthebbende voelde.

Luk 1,53
Hongerigen heeft Hij met goederen vervuld; en rijken heeft Hij ledig weggezonden.

1. Daar ligt het nu precies. De Vader komt je niet halen, je moet wel opstaan en gaan. Je hebt hier een heel Bijbelse notie neergezet! En zo zie je dat 2 en 3 verbonden soms toch heel dichtbij elkaar (kunnen) komen...
2. Zou dat niet een soort jaloersheid zijn? En als je dat tegenkomt, wijs dan de mensen erop dat ze naar God mogen gaan! De genade is er ook voor hen!
3. Precies, als je de regeltjes maar volgt, dan meent men wat te zijn. En als er mensen tot geloof komen op een wat andere manier dan waarvan "men" vindt dat God zou moeten werken, dan is het niet goed in mensenogen en worden pas-gelovigen niet geloofd.....