Marnix schreef:Daarin ben ik het met je eens. Maar hoe zit het dan met de wedergeboorte? Niemand kan in Gods rijk komen, of hij/zij moet opnieuw geboren worden. Stel, een baby van gelovige ouders sterft kort na de geboorte. Moeten ze dan onzekerheid zijn over het lot van hun kind, of mogen ze zekerheid hebben? En als je aangeeft dat er zijn die gered zullen worden, kunnen we dus ook stellen dat ze zeer kort na de geboorte wedergeboren zijn? Hoe zit dan, aangezien wedergeboorte doorgaans toch niet aan kinderen wordt toegedacht in gereformeerde kerken? Hoe kan het dan opeens wel zo zijn? Ik snap dat dit heel lastige vragen zijn, maar als je zo stellig aangeeft dat Johannes 3 voor iedereen, zonder uitzondering geldt, moet je dat ook op dit soort punten kunnen verdedigen.
Zoals ik al melde kan het zelfs vanaf dat de baby nog in de moederschoot (buik) is, Johannes is daar een Bijbels voorbeeld daarvan. En laten we eerlijk zijn, de gedachte dat iemand "zelf moet geloven" is veel lastiger te vereenzelvigen met de gedachte dat kinderen voordat ze tot het verstand gekomen zijn behouden kunnen worden. Want hoe kun je stellen dat een baby behouden kan wezen als het zelf eerst een keuze moet maken?
p.s. over die zekerheid of onzekerheid over het lot van zo'n kind, dat is wel iets dat later, door de nadere reformatie is gekomen. Het verbond werd in feite tegenover de wedergeboorte en uitverkiezing gezet. Doop is teken van verbond, mits je uitverkoren bent. Af een jong gestorven kind van gelovige ouders gered wordt hangt er van af of dat kind uitverkoren was. Terwijl in de reformatie zelf verbond / wedergeboorte / uitverkiezing veel meer met elkaar verweven waren en niet in een logisch systeem waarbij de uitverkiezing boven verbond en wedergeboorte gesteld is en, het een gevolg en de rest oorzaak is geworden (alleen uitverkorenen zijn inwendig in het verbond en zullen wedergeboren worden, de anderen slechts uitwendig en zullen nooit wedergeboren worden... )
De drie zaken zijn 100% met elkaar verweven: zonder wedergeboorte niet in het verbond, als er geen verbond (en geen Verbondshoofd) was dan ook geen uitverkiezing en als er geen uitverkiezing was dan ook geen wedergeboorte en zo kunnen we van alle kanten hier naar kijken maar ze horen als een eenheid bij elkaar. Toen God in de nooit begonnen eeuwigheid de vraag stelde: Hoe zal Ik ze (de uitverkorenen) stellen onder de mensenkinderen. Toen bood het tweede Verbondshoofd Zich vrijwillig aan om in het verbond te treden. En de wedergeboorte is bijzonder het werk van de Heilige Geest. De drie zaken die u noemt zijn bijzonder verbonden aan de drie Personen in de Goddelijke drie-eenheid. Ik zou ze nooit willen scheiden of de één boven de ander stellen. Maar ze behoren alle drie gelijke waarde te krijgen. Maar we moeten wel opletten dat hoewel God met heel Israel een verbond maakte toch niet iedereen die onder de wolk was waarlijk in het genadeverbond begrepen was. Of zoals de Heere Jezus dat duidelijk maakt met de dode ranken in de wijnstok.
Maar als het gaat om de volgorde in de eeuwigheid dan was de uitverkiezing eerst daar is de Bijbel ook helder over (zie onder andere de bovengenoemde vraag van God de Vader). Maar dat maakt niet het één meer belangrijk dan het andere. Alleen leert het ons dat de uitverkiezing opkomt uit het welbehagen des Vaders Die ons met een grote liefde heeft liefgehad voor de grondlegging der wereld.
Race406 schreef:En zeg nu niet: "Dat wordt bij ons niet zo gezegd." Dat moge zo zijn (veel vrienden van mij zeggen dat ook namelijk), maar dan is de UITWERKING van die prediking wel dat je eerst je ellende moet leren kennen. En dan is er met de leer iets niet in orde...
Kijk de kenmerken van bekering moeten nooit als een doel opzich gepredikt worden maar het is wel belangrijk om ze te benoemen. Want mensen moeten kunnen onderscheiden of het werk wat ze in zich gevoelen ook waarlijk Gods werk is. Ons hart is bijzonder arglistig en daarom is het nodig dat we bij het licht van Gods Woord laten zien wat de ware kenmerken van het nieuwe leven zijn. En nooit hier op aarde iets gekend van de ellende waarin we liggen dat is bijzonder en zou mij onzeker maken. Want wie wordt er nooit eens onnodig kwaad? Wie spreekt er nooit eens een leugen. En deze zonden zijn directe slagen in het gezicht van de Heere Jezus. En de Heilige Geest is toch ook gekomen om de wereld te overtuigen van zonde en gerechtigheid? Dus wij leren inderdaad in onze kerk dat er kennis van de ellende moet zijn (en deze moet zo diep gaan als dat die ons naar Christus doet leiden), dit is echter geen station waar u langs moet. Ik denk dat veel mensen dit denken omdat de H.C. in die volgorde staat en hij ook altijd in die volgorde gelezen wordt. Daarmee krijgt het een gevoel van traject terwijl het niet zo is.
1a2b3c schreef:Geloven is ook een werkwoord en betekent echt niet verdienen. Het feit dat je ergens moeite voor doet betekent allerminst dat je iets verdient.
Iemand die niet komt/gelooft krijgt het niet, dat klopt helemaal en staat ook duidelijk in de Bijbel.
En ook dat iemand die wel komt het wel KRIJGT,niet verdient maar krijgt. Hij hoeft er niets voor te doen hij hoeft het alleen maar aan te nemen, dat is toch geen verdienste. Als u een cadeau krijgt en u pakt het aan zegt u toch ook niet dat u dat eigenlijk wel een beetje hebt verdient omdat u het hebt aangepakt?
We komen al dichter bij elkaar zie ik.. nu is het een kado en het wordt al in de handen gedrukt! Maar in alle serieusheid, geloven is inderdaad een werkwoord. Maar dat geloven komt op uit het geloof en dat is gave van God. Hoewel vergelijkingen altijd een slechte kant hebben probeer ik het toch: het geloof is de hand die God ons schenkt en dan het geloven is dat wij die hand gebruiken. Maar zonder hand.... geen mogelijkheid tot aannemen.
NB ik ben even niet meer in de gelegenheid om te antwoorden vanwege omstandigheden, ik hoop ergens volgende week weer eens te kijken wat het mensen hart heeft weten voor te brengen.
Of ik heb me nooit goed uitgedrukt of u hebt het verkeerd begrepen of anders bent u dichterbij gekomen (zeg ik nou iets heel raars???)