ajl schreef: Daarbij begrijp ik niet zo goed waarom de relatie wel ingezegend kan worden als men er schijnbaar wel van overtuigd is dat een volwaardig huwelijk alleen tussen m/v is.
Laten we de kerkorde er even bijpakken.
Ordinatie 5: Artikel 3.1
De inzegening van een huwelijk van man en vrouw als een verbond van liefde en trouw voor
Gods aangezicht geschiedt in een kerkdienst.
Artikel 3.8
Alleen een naar burgerlijke wet tot stand gekomen huwelijk kan worden ingezegend.
Artikel 4.1
De kerkenraad kan - na beraad in de gemeente - besluiten dat ook andere levensverbintenissen
van twee personen als een verbond van liefde en trouw voor Gods aangezicht kunnen
worden gezegend.
Deze artikelen bestonden al in de kerkorde van de Nederlands Hervormde Kerk, voor het samengaan in de PKN.
Het is natuurlijk zo dat de huwelijksinzegening in een kerkdienst de oudste papieren lijkt te hebben. Tenminste, het is de traditie in de kerk geworden. Dat men gekozen heeft om een onderscheidt te maken tussen enerzijds het inzegenen van een huwelijk en anderzijds het zegenen van bv een homorelatie is uiteindelijk een kerkpolitieke keus geweest. Men zat gevangen tussen het feit dat er al gemeenten waren die homorelaties zegenden tijdens een dienst en gemeenten (met name uit de GB) die hier fel op tegen waren. Als men toen radicaal gekozen had voor volledige gelijkheid dan was artikel 4.1 nooit in de kerkorde gekomen.
Ter illustratie. Hetzelfde zie je in de Oud Katholieke Kerk, waar de Synode op 22-11-06 het inzegenen van homorelatie toestond, nadat aartsbisschop Joris Vercammen een pleidooi had gehouden vóór het voorstel, waarbij hij wel uitdrukkelijk afstand nam van de gelijkschakeling met het "klassieke huwelijk tussen man en vrouw’’. "De motivatie van het voorstel ligt in de erkenning dat de exclusieve en op levenslange trouw aangelegde levensverbintenis van homoseksuele gedoopten als een bijdrage aan de zending van de kerk wordt gezien.’’
De synode deelde de mening over het onderscheid met het huwelijk en drong er bij het bestuur op aan de theologische studie naar het sacrament van het huwelijk in de relatie tot de inzegening van relaties voort te zetten. Een commissie voor de liturgie krijgt nu de opdracht een liturgie te ontwerpen voor de inzegening van deze niet-huwelijkse levensverbintenissen.
Daarnaast even tussen haakjes en eigenlijk niet zo relevant wie bepaalt of er sprake is van een duurzame exclusieve relatie? Dat lijkt mij behoorlijk subjectief.
Evenals het gebruikelijk is dat een man en vrouw die hun huwelijk willen laten inzegenen, voorafgaande hieraan gesprekken met hun voorganger hebben, geldt dat natuurlijk precies zo voor homoseksuele koppels.
De huidige generatie homo's probeert binnen hun eigen kerk een plek te zoeken. Zij begrijpen welk struikelblok homosexuele relaties überhaupt zijn binnen de reformatorische kerken. Ik denk dat deze generatie al lang blij zal zijn als er openlijk over gesproken wordt en zij een plek kunnen/mogen krijgen binnen de kerk.
Inderdaad, maar goed als je bedenkt dat het gesprek over homoseksualiteit in de kerken in het algemeen al meer dan 35 jaar aan de gang is dan heb ik soms wel eens zoiets van “het zal wel eens tijd worden ook.”
Zal de komende generaties homo's ook blij zijn met de plek die zij hebben of zullen zij steeds meer alles van een heterosexuele relatie willen hebben, zoals eigen biologische kinderen, deze kinderen willen dopen ( terwijl dit kind buitenechtelijk is verwekt) etc. Dat bedoel ik met het hellende vlak.
Drie dingen. Ten eerste, binnen de wat “lichtere” PKN gemeenten gebeurt dit al. Ten tweede, binnen de reformatorische kerken is het voor de huidige generatie christelijke homo's nog steeds niet mogelijk om als koppel aanwezig te zijn, en voordat we zover zijn dat een Gereformeerde Bond dominee zijn medewerking zal verlenen aan de zegening van een homorelatie dan zal er nog wel heel wat water naar de zee moeten stromen. Als zijn er hier en daar wel hoopvolle ontwikkelingen aan de gang.
Ten derde: Het al dan niet hebben van eigen biologische kinderen, of adoptie of pleegouderschap is in eerste instantie een zaak van het koppel zelf. In mijn omgeving ken ik homokoppels die hier erg mee worstelen. In de discussie over het verschil tussen hetero en homokoppels word het niet op een natuurlijke manier kunnen krijgen van kinderen vaak gebruikt om de superioriteit van de heterorelatie aan te duiden. Het is de vraag of dit terecht is.
Buiten dat is het natuurlijk de vraag of men wel gehuwd (al dan niet kerkelijk) moet zijn om kinderen te laten dopen.
Kijken we weer even naar de Kerkorde dan staat daar:
Ordinatie 6, artikel 2 lid 3.
De kerkenraad ziet erop toe dat, in geval van de doop van een kind, de doop door ten minste
een van de ouders of verzorgers wordt begeerd.
Artikel 3 lid 4
Doopvragen worden bij de doop van een kind beantwoord door de ouders of verzorgers dan
wel - indien omstandigheden dat wenselijk maken - door anderen die bereid zijn (mede)
verantwoordelijkheid te dragen voor de geestelijke vorming van het kind.
Doopvragen kunnen daarnaast beantwoord worden door anderen die als doopgetuigen optreden.
Je ziet dat de kerkorde niets zegt over het al dan niet gehuwd zijn en niets over de manier waarop die kinderen verwekt of gekregen zijn. Daarbij is deze ordinatie natuurlijk een vervolg op de vorige, waar andere relatievormen erkent worden.
Haalt de kerk zich bij het eventueel openstellen van het huwelijk tussen gelijke sexe niet heel veel problemen op de hals?
Je gaat er nu vanuit dat er problemen zouden kunnen ontstaan. Misschien kun je het ook andersom bekijken, zouden er juist niet problemen opgelost worden?
En natuurlijk, er zullen altijd situaties zijn waar mensen het moeilijk mee hebben, die hebben we nu ook al. Er zijn talloze voorbeelden te noemen van gebruiken of gewoontes in een gemeente waar de een juichend over is, terwijl de ander daar op zijn minst de wenkbrauwen over fronst. Maar goed, dat voorkom je nooit, in geen enkele omgeving waar meerdere mensen bij elkaar komen.
.) Hoe ga je om met de sacramenten, huwelijk, adoptie, pleegouderschap etc. 
