haring schreef:Hoe zou dat voelen om te zien dat iemand anders jou kind opvoed?? Lijkt me ook geen pretje.
Dat lijkt me inderdaad ook geen pretje. Maar je uitspraak over het eraan vastzitten wanneer je tekent voor adoptie is niet waar en dat wilde ik even zeggen. Prettig of niet: je zou jullie kind wel een kans op leven geven.
Jullie situatie is echt geen prettige situatie en ook ik wil jullie sterkte wensen. Voor jou is het zwaar, maar - en dit bedoel ik niet verkeerd - voor je vriendin misschien nog zwaarder. Ik bedoel het op deze manier: het gebeurt in haar lichaam. Zij voelt het letterlijk aan haar lijf, in haar buik groeit op dit moment een kind. En wat jullie ook kiezen: het gaat allemaal in haar lijf gebeuren. En van beide keuzemogelijkheden is de impact op haar lichaam en psyche (ook in de toekomst) bewezen.
Als zij ook maar enige twijfel voelt over het aborteren van haar kind, dan vind ik het jouw verantwoordelijkheid om de abortus tegen te houden. Die twijfel zal namelijk van stil stemmetje tot een harde schreeuw worden in haar hart. Of dat nu een week na de abortus is of 30 jaar later. En dit zeg ik niet omdat ik tegen abortus ben, maar gewoon omdat het bij veel vrouwen zo werkt. Ik heb geen bron voor je, maar er zijn tal van onderzoeken gedaan die de impact van een abortus in het verleden behandelen (schuldgevoelens ten opzichte van het geaborteerde kind, vooral bij een volgende zwangerschap, etc.).
Heel veel wijsheid en sterkte toegewenst aan jullie beiden.
)