bemoeien met zusjes/broertjes

[tante-tortel]

Maar even een vraag: Moet het dan in de huwelijksnacht?
Je kunt toch ook gewoon wachten tot het weer "vanzelf" gaat?
Het is toch geen verplicht nummertje?

[Saskia]

Ik denk ook niet dat je zusje op alle concrete en praktische details zit te wachten, ze vraagt niet naar jouw sexleven, toch? Volgens mij gaat het meer om alle gevoelens daaromheen, hoe je je daarop voorbereid en daarmee omgaat enzo. Ik denk dat je dat best met haar kunt bespreken, lijkt me ook juist belangrijk. En als ze zelf al aangeeft dat ze beiden maagd willen blijven tot de huwelijksnacht geeft dat, ook voor jou, meer vrijheid om daarover te praten.
En stel dat er dingen zijn die ze niet weet of wat dan ook, dan lijkt me een gesprek met je zus ook wel een veilige setting om dat te vragen, daar is eigenlijk toch ook niks mis mee? Jij bent ook volwassen genoeg om grenzen aan te geven, toch?

[MissF]

Je kunt er toch eerlijk over zijn hoe jij erover denkt? Dat vraagt ze ook toch? ze zal best weten hoe je ouders erover denken, maar als jij net iets anders denkt, dan is dat niet perse fout denk ik.
Ik geloof namelijk ook niet dat het moet, wachten tot de huwelijksnacht, en ik vind ook dat het voor 1 persoon bedoeld is, en of je er nu mee samen gaat wonen of mee gaat trouwen, dat is me om het even. Al hebben wij juist wel weer bewust tot die huwelijksnacht gewacht, omdat wij geloven dat we dan pas zeker konden zijn dat we bij elkaar blijven tot de dood ons scheidt. Dat konden we eerder niet met zekerheid zeggen.

Mijn zusje is ook al een stukje verder nu op haar vijftiende dan ik was toen ik vijftien was. En ik praat met haar ook zeker wel open erover. En daarin verschil ik juist weer van mening met mijn ouders, maar dan andersom. Ik vertel haar eerlijk dat ik niet vind dat je kunt (tong) zoenen buiten een echte verkeringsrelatie om, dat ik dat echt te ver vindt gaan. Mijn ouders zijn daar makkelijker in.
Maar het is aan haar wat ze ermee doet. Ze kan prima zelf nadenken en weet ook best wat ze wil. Mijn ouders en ik vertellen allebei onze mening, en nu is het aan haar.

Dat is denk ik wel belangrijk: dat jouw mening niet heilig is, en die van je ouders ook niet, maar dat je samen met de Bijbel erbij zeg maar, vertelt hoe jij het ziet. En dan de beslissing aan haar overlaten, denk ik. Zeker als je al volwassen is.

[ChupaChups]

"elvira (gast): Ik weet bijvoorbeeld nog, dat toen mijn man ik op een gegeven moment ons bruiloftsfeest verlieten, er enkele kennissen van mijn man opmerkingen maakten in de trant van 'zet m op, he!' ... vreselijk vond ik (vonden we) dat. "

Dit is echt triest ja

Dat is inderdaad een nadeel van wachten tot je huwelijk: iedereen denkt te weten wanneer jullie 'eerste keer' is ......

[Bumba]

"elvira (gast): Ik weet bijvoorbeeld nog, dat toen mijn man ik op een gegeven moment ons bruiloftsfeest verlieten, er enkele kennissen van mijn man opmerkingen maakten in de trant van 'zet m op, he!' ... vreselijk vond ik (vonden we) dat. "

Dit is echt triest ja

Dat is inderdaad een nadeel van wachten tot je huwelijk: iedereen denkt te weten wanneer jullie 'eerste keer' is ......

....en iedereen gaat ongeveer 9 maanden na de huwelijksnacht weer vragen hoe het er mee staat.

@Elvira, ik zou eerlijk tegen je zusje zeggen dat jij er een iets andere mening over hebt dan je ouders. Benadruk dat liefde tussen twee personen het belangrijkste is en niet perse een trouwdatum.
Enne, wij waren veel te moe van het feest om onze "zogenaamde" eerste keer in de huwelijksnacht te hebben.

[Koeitje]

[quote="BumbaBenadruk dat liefde tussen twee personen het belangrijkste is en niet perse een trouwdatum.
Enne, wij waren veel te moe van het feest om onze "zogenaamde" eerste keer in de huwelijksnacht te hebben.[/quote]

Dit vind ik erg mooi gezegd! En ook wel belangrijk om door te geven.
Het hoeft idd helemaal niet perse 'dan' te gebeuren, gaat niet om die nacht. Bij mij ging het zelfs nog niet, en ik weet dat ik eventjes in de stress schoot van 'maar nu hoort het toch'. Gelukkig liet ik dat snel weer varen, maar kan me voorstellen dat je je anders dingen gaat opleggen (verplicht voelen) die helemaal niet hoeven.
Kortom: alles op z'n tijd. De liefde is het belangrijkste! De liefde is immers geduldig en dan komt alles heus wel op z'n pootjes terecht. Juist in die kwetsbare momenten kun je heel open naar elkaar zijn en zeggen tegen je partner dat je het niet weet of bang bent. Zo krijg je ook nog eens een erg mooie, persoonlijke geestelijke band met elkaar!

[elvira (gast)]

ja, ik denk dat ik zo langzamerhand weet wat ik ongeveer ga zeggen.
Het is me net pas duidelijk geworden dat "mijn dilemma" eigenlijk helemaal niet zo'n groot dilemma is: mijn zusje is oud genoeg om haar eigen mening te vormen en beslissingen te nemen. Dat heeft ze in feite al gedaan door haar besluit, met seks te wachten tot het huwelijk. Dan maakt mijn mening, hoe goed of slecht onderbouwd deze ook is, eigenlijk helemaal niets meer uit, toch?
Verder lijkt het me verstandig dat ze hierover met zijn tweeen praten en hier evt. duidelijke afspraken over maken (schijnt goed te helpen, las ik in een paar andere fora hierover). Verder blijf ik bij mijn eigen ideeen: dat ze de eerste keer vertrouwen moet hebben in hun liefde, in het feit dat ze niets moet doen waar ze geen zin in heeft, in het feit dat ze niets fout kan doen, dat het normaal is dat het misschien nog niet 100 % zo gaat als gepland, dat hij het accepteert als ze het rustiger aan wil doen, enz.
Bedankt voor jullie reacties, ze hebben me erg geholpen!
liefs, elvira

[Saskia]

Waar Refoweb al niet goed voor is

[kwebbel]

Wij waren gisteren bij m'n ouders waar ook mijn zus en zwager waren. Ik kan merken dat wij steeds meer op een afstand staan... klinkt heel erg maar ik voel het ook zo.
Ik hou erg veel van m'n zus en mijn ouders ook. Mijn moeder gaat nog wel naar de Kerk, mijn vader, zus en zwager niet meer. Dat maakt al dat je met bepaalde dingen niet op 1 lijn zit. Ze snappen niet waarom ik zaterdagavond op tijd naar huis wil om zondag gewoon in de Kerk te zitten, en dat ik dus NIET meer blijf slapen.
Bovendien geven mijn ouders ons hun liefde in vorm van geld en goederen. We kunnen alles krijgen wat ons hartje begeert zelfs nu we de deur uit zijn. Ik wil dat niet ! ik ga niet ontkennen dat het soms wel eens handig kan zijn, maar toch... mijn ouders hebben nog nooit gezegd: "Meid, ik hou van je." o.i.d. Dat doet pijn. Het klinkt heel klagerig en zeurderig en zo wil ik het niet over laten komen.......
Mijn zus is wel meegeweest naar een kerstconcert en ze zei het wel mooi te vinden, maar de sopraan was lelijk, dit was niet goed, dat was niet goed. Dat doet pijn, zeker omdat ik het dan wel mooi vind. Ik voel in mijn hart iets heel anders en iets veel mooiers (denk ik)
En toch is het mijn zus en hou ik van haar....

[Evelien]

Je moet ook niet vergeten dat sommige mensen ook geen liefde gekent hebben door dat ze die niet gekregen hebben van hun ouders.

Mijn ouders bijv. vonden het heel erg lastig om over het geloof te praten. Puur omdat ze niet wisten hoe ze daar mee om moesten gaan en het ook van huis uit niet mee hebben gekregen.

Schrijf je ouders eens een brief. En dan geen brief met alleen maar verwijten maar juist ook de positieve dingen benoemen. En dat kan soms goed uitwerken.

[MissF]

Je kunt natuurlijk ook gewoon weinig op een zus/broer lijken. Dan heb je vaak al een andere relatie.
Ik ben zo ontzettend anders dan mijn zus, dat mensen zich wel eens afvroegen of we wel zussen zijn. Ja, toch echt. Maar echt heel close zijn we ook niet. We vinden het allebei best dat we niet naast elkaar wonen. En als we elkaar een avondje zien is het wel prima, maar ook genoeg.
Maar daardoor hou ik niet minder van haar dan van mijn zusje, waar ik veel meer mee heb. Dat houden van zit er gewoon in, maar verder hebben we ook geen overeenkomsten. We leven ook heel andere levens, denken over veel dingen totaal anders. We geloven allebei in dezelfde God, maar allebei op een andere manier. En geen van die manieren is slecht, maar het zorgt er wel voor dat we minder close zijn denk ik.
Maar als ik haar nu zie, en als ik zie hoe ze uitkijkt naar ons kindje, dan maakt me dat helemaal warm, en weet ik weer zeker dat ik onwijs veel om haar geef en haar niet zou kunnen missen.

Ik vind het helemaal niet verkeerd om met de een wat minder te hebben dan met de ander. Zo is het nu eenmaal.

[kwebbel]

Je moet ook niet vergeten dat sommige mensen ook geen liefde gekent hebben door dat ze die niet gekregen hebben van hun ouders.

Mijn ouders bijv. vonden het heel erg lastig om over het geloof te praten. Puur omdat ze niet wisten hoe ze daar mee om moesten gaan en het ook van huis uit niet mee hebben gekregen.

Schrijf je ouders eens een brief. En dan geen brief met alleen maar verwijten maar juist ook de positieve dingen benoemen. En dat kan soms goed uitwerken.

Ik weet het! Mijn ouders hebben geen liefde meegekregen van hun ouders (mijn vader werd letterlijk met de stok grootgebracht helaas...) Ik denk dat als ik hun een brief schrijf dat mijn vader helemaal flipt. Zijn zus heeft het met mijn zus ook gedaan (dus mijn tante aan mijn zus) ze hadden toen geschreven dat ze het niet eens waren met de manier waarop ze zijn gaan samenwonen. Zij noemen dat namelijk "hokken".
Mijn vader wilde toen alle contact verbreken! Hij was zo gigantisch boos!!! Ik denk dat als ik dat doe dat ze helemaal gaan flippen.
Mijn ouders zijn allebei niet helemaal 100% en daar bedoel ik mee: ze hebben geen inzicht. Ik werd vroeger heel veel gepest en als ik dat tegen mijn moeder vertelde vond ze het wel erg maar ze had dan geen overzicht om er dan ook wat tegen te doen.

Ik snap je verhaal MissF, ik begrijp het echt maar ik vind het allemaal zo moeilijk. Ik ga dat ook voorleggen aan Maatschappelijk Werk als ik eenmaal word uitgenodigd. En ik begrijp dat mijn ouders van mij houden echt waar, maar het zou zo fijn zijn als ik dat gewoon een keer hoor. Maar aan de andere kant: zo zijn ze nu eenmaal. Dubbele situatie.

@elvira: bedankt voor je pb

[Evelien]

Ik heb mijn ouders ook weleens een brief geschreven.

Het ligt er wel aan hoe je het brengt.

Als volwassene zou je niet hoeven te gaan flippen.

[kwebbel]

Ik heb mijn ouders ook weleens een brief geschreven.

Het ligt er wel aan hoe je het brengt.

Als volwassene zou je niet hoeven te gaan flippen.

Helaas met mijn vader is het wel zo. Hij begrijpt dat soort dingen niet. Als mijn oma bijvoorbeeld iets zou zeggen wat hij niet zou moeten doen (mijn vader is diabeet en mijn oma zegt al jaren dat hij minder moet eten) mijn vader wordt daarin zo boos! Hij schreeuwt dan gewoon dat ze nergens mee moet bemoeien, doet ze dat wel hoeft ze nooit meer op visite te komen. Maar dit wordt erg inhoudelijk, mijn vader flipt gewoon. Ik weet ook niet waarom eigenlijk.

[liefie]

Ik heb mijn ouders ook weleens een brief geschreven.

Het ligt er wel aan hoe je het brengt.

Als volwassene zou je niet hoeven te gaan flippen.

Kwebbel zegt erbij dat haar ouders geen inzicht hebben dus dan word je erg boos op je dochter.