Kinderwens

[Evelien]

Opzich heb ik wel een kinderwens (maar als het uit blijft dan gaan wij geen kinderen adopteren) en zijn ze zeker welkom. Maar willen we ons storten op pleeg/logeer kinderen!

[LauraC]

@Rebekka1; ik merkte dat mijn ongesteldheid voor mij veel makkelijker te aanvaarden was nadat we zeker wisten dat we toch geen kinderen kunnen krijgen. Ik kon het loslaten, en ik wist ook dat ik geen valse hoop kon hebben van: misschien deze maand toch, wat ik de jaren daarvoor wel had iedere maand.

[Rebekka1]

Dankjewel! Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Ik denk dat je dan ook pas echt kan leren aanvaarden/verwerken. Nu bouw ik steeds hoop op, en dat valt weer helemaal weg. Maar ik vind de stap naar een arts zo groot. Hoelang heeft het bij jou geduurd voor je zeker wist dat je geen biologische kinderen kon krijgen als ik vragen mag? Eigenlijk is 15 mnd niks, maar het voelt voor mij al zo lang.
P.S. Ik vind het heel knap van je dat je ook op het 'zwanger'-forum meedoet!

[Evelien]

http://www.eo.nl/programma/eengoedbegin ... st=6894705

Lees en kijk het verhaal van Stephen en Nici eens.

[LauraC]

Nou, in ons geval kan mijn man geen kinderen krijgen, hij is namelijk helemaal steriel. Na anderhalf jaar getrouwd te zijn begon er bij mij toch wel een belletje te rinkelen van, dit is niet goed. Ik was toen 20, mn man 22. Twee jonge gezonde mensen zouden zo zwanger moeten zijn he, dat dacht ik tenminste. Ik ging toen voor wat testen en mn man ook. De dag voordat ik naar de dokter terugmoest kwam het resultaat van de test van mn man terug, helemaal fout dus. Toen de dokter tegen mij zei; je bent helemaal in orde, er zou geen reden moeten zijn waarom het niet lukt zeiden wij; nou, wij weten wel waarom het niet lukt. De testen waren binnen een maand gepiept, ik denk dat wij zo'n 18 maanden aan het proberen waren.

[LauraC]

http://www.eo.nl/programma/eengoedbegin/2007-2008/page/-/episode.esp;jsessionid=A56969701B7E6F9B9C22C19A77B48E05.mmbase04?broadcast=6894705

Lees en kijk het verhaal van Stephen en Nici eens.

Tsja, ik weet wel dat de Heere nog wonderen wil doen. 't Is niet zo alsof ik dat ontken hoor! Maar zoals ze zeggen, je moet het toch een keer loslaten want als jij iedere maand krampachtig op de wonder zit te hopen....

[Evelien]

(het gaat mij er niet om dat jullie er krampachtig mee om gaan absoluut niet, ik ken het stel nl. en het was/niet de bedoeling om je hier mee te kwetsen) mijn excusses als ik je hier pijn mee heb gedaan.

[LauraC]

Nee hoor Evelien, je hebt mij hier niet mee gekwetst. Ik vind het een heel bijzonder verhaal, en het is een mooie aflevering. Ik ben ook oprecht blij voor deze mensen.

[Rebekka1]

Indrukwekkend verhaal. Op zo'n moment gun je iedereen zoiets moois.

[Sogra]

Voor mijn gevoel wordt het dal ook iedere maand dieper.... Laatst vertelde mijn schoonzus en zwager dat ze zwanger waren en daar heb ik het nog steeds moeilijk mee. Ze waren er namelijk nog helemaal niet zo mee bezig en we kregen natuurlijk ook gelijk de echo onder onze neus gedwud.... Ik houd me op zulke momenten goed, maar als de deur in het slot valt is het huilen, huilen en nog eens huilen.
Gelukkig heb ik een hele lieve hond, waar ik heel veel mee train en die ontzettend van knuffelen houdt

[LauraC]

@Sogra: kun je er ook goed met je man over praten?

[Sogra]

Wij kunnen op zich over alles heel goed praten met elkaar. Maar ik heb gemerkt dat we hier allebei heel verschillend mee omgaan. Hij baalt ook als ik weer ongesteld word, maar kan het makkelijker naast zich neerleggen. Hij heeft een rotsvast vertrouwen dat het goedkomt en laat zich niet meeslepen door zijn emoties. Dat ik dat meestal wel doe, geeft wel eens spanning. Hij snapt mij dan niet en ik hem niet. Dat is niet altijd even leuk, maar we komen er altijd wel weer samen uit. Alleen soms duurt het even. Hoe is dat bij jullie?

[Evelien]

Als je familie/vrienden weten dat je geen kinderen kunt krijgen, dan kun je als familie/vrienden er toch rekening mee houden als ze zelf zwanger zijn!?

[Sogra]

Dat zou je wel verwachten, ja. Toen ze het vertelden gingen ze daar helaas helemaal aan voorbij. Pas later zeiden ze dat ze het moeilijk vonden om aan ons te vertellen, maar niet iets in de trant van: we vinden het erg voor jullie. Een vriendin (waar ik niet super veel mee omga, maar wel een goede band mee heb) belde mij persoonlijk om het te vertellen, omdat ze gezien onze situatie niet wilde dat we het van een ander zouden horen. Dat vond ik zo fijn! Zo kan het dus ook..

[LauraC]

@Sogra; ja, ik heb zelf ook dat mensen het meteen en persoonlijk vertellen dan dat ik het via via hoor. Mijn man voelt zich vooral erg schuldig, maar heeft dit nu eindelijk een beetje naast zich neer kunnen leggen. Hij merkt dat er bij mij ook een rust is gekomen en een soort van 'neerleggen bij de situatie'. Dat helpt hem natuurlijk ook. Maar soms als je dan weer zo'n kleintje ziet of een zwangere vrouw dan raak ik daar weleens verdrietig van en hij dan ook. Maarja, ik probeer dat dan wel een beetje te verbergen anders voelt hij zich nog schuldiger, al zeg ik hem 10000 keer dat het geen kwestie van schuld is.