Leej schreef:Galateia is er niet meer mis tussen de relatie met je schoonouders, dan alleen 'de kerk'. Erg christelijk komen ze idd niet over.....
Ik denk dat het probleem in het verleden ligt: mijn schoonouders hebben vroeger niet van hun zoon (mijn man dus) gehouden, dat hebben we zelfs zwart op wit, in een brief. Mijn schoonvader belde een tijdje geleden zelfs op, omdat hij last had van schuldgevoelens: hij heeft mijn man vroeger te vaak en te hard geslagen uit frustratie. Hij zei erbij, dat hij nooit heeft gezien wat een fantastische zoon hij eigenlijk heeft. Dat ziet hij nu pas.
Dat - en meer kleine dingen - zagen wij als een opening om aan die vreemde relatie een einde te maken en een frisse start te maken. Maar in dat gesprek kwam alleen maar de kerk ter sprake: want ze wilden ons nog eens (voor de 500ste keer) vertellen, hoe erg het is dat wij op zondag werken, winkelen, sporten, autorijden, vliegen, tv kijken, etcetera. Dat is allemaal zo erg, bla bla bla. En dat ze elke dag voor ons bidden... dat we maar weer snel op het rechte pad mogen komen. En waar de kinderen nou toch blijven na 6 jaar huwelijk, want op de vrouwenvereniging vragen ze er elke keer naar...
Elke keer hetzelfde dus: als we eens iets gezelligs plannen of voorstellen dan moet er eerst een preek komen.
Elke keer de kerk. Zo was dat volgens mijn man vroeger ook altijd. Mijn man is nogal 'afwijkend' (waarmee ik bedoel: hij wijkt af van hoe zij hem graag zouden zien) in zijn gedrag en ondernemingen. Hij doet mee aan nationale kampioenschappen als knikkeren en propjesgooien, hij drumt, heeft lang haar, is echt vol energie, reist de hele wereld af, eigenlijk alles wat zijn ouders niet in gedachten hadden voor hem. Hij draagt altijd twee verschillende sokken. Zijn moeder haat deze gewoonte.
Tja, veel is in het verleden begonnen. Mijn man kotste van de kerk en de regels. Hij moest bijvoorbeeld op een jongenskoor, werd er na 10 minuten weggestuurd en mocht nooit meer terug komen. Maar zijn moeder had echt hele andere plannen met hem en was dus enorm teleurgesteld. Hij wilde sporten (om zijn energie kwijt te kunnen), maar dat mocht niet van zijn ouders. Dat soort dingen hebben hem gefrustreerd. Hij kon goed leren, maar zijn ouders vonden de mavo wel goed genoeg, nu pas doet hij de opleiding die hij altijd wilde doen. Als klein kind wilde hij geen kusje of knuffeltje van zijn moeder. Die mocht nooit in de buurt komen. Hij heeft altijd geweten, dat ze hem eigenlijk niet wilde.
Zijn moeder heeft ooit tegen hem gezegd in het verleden, dat ze zich schaamde voor haar zoon. Omdat hij zo anders was.
Als je dit als verleden hebt, tja, dan denk ik dat het inderdaad dieper gaat dan alleen de kerk. Maar eigenlijk komen die problemen uit het verleden ook voort uit de kerk, de regeltjes en de idealen van mijn schoonouders die ze hadden voor hun zoon, gebaseerd op hun tradities en regeltjes. Hij paste en past gewoon niet in hun stramien.
Inmiddels hebben we pas weer een gesprek met ze gehad. Eigenlijk vlak nadat ik dit topic had geopend. Mijn man heeft ze weggestuurd, ze moesten zijn huis uit en ze hoeven niet meer terug te komen. We zullen ze nog wel zien op verjaardagen van broers/zussen en op andere familie-aangelegenheden, maar na het laatste gesprek hoeft hij ze in principe nooit meer te zien.
En ik kan hem geen ongelijk meer geven. Niet na wat er gezegd is.
Dus ik kan alleen maar concluderen, dat het inderdaad een ramp kan zijn om reformatorische (schoon)ouders te hebben.
Het is ook maf dat je twee keer ja moet zeggen enzo.
Wat een leuke man heb jij! geweldig 
