André schreef:Nee, dan de mensen die niet aan het avondmaal gaan, omdat ze zogenaamd niet de vrijmoedigheid hebben.
Ik vind het mijn plicht als medechristen waar mogelijk deze dwaling onder de aandacht te blijven brengen.
En hoe wil je ze dan ertoe bewegen om toch te gaan? Denk je dat het helpt als je tegen ze roept:
"Doe nou niet zo moeilijk, joh! Je moet het gewoon geloven, en verder niet zeuren!"?
Een dergelijke benadering zal ze allerminst overtuigen. Niet onterecht, want het is ook een veel te simpele benadering. (Met zo'n benadering kan ik ook altijd totaal niks beginnen. Het brengt me alleen maar meer in onzekerheid, omdat het zo ontzettend goedkoop klinkt.) De zelfbeproeving van het avondsmaalsformulier houdt bepaald wel wat meer in!
Het zijn nogal tere zaken waar het dan over gaat.
Het is bijvoorbeeld belangrijk dat degene die zulke mensen toespreekt iemand is, die er diepe indrukken van heeft wat het betekent om gezondigd te hebben tegen God. Zo werkt dat bij mij ook. God heeft mij eerst diepe indrukken gegeven van zijn heiligheid, en vandaaruit ging ik ook zien wie ik was: een verloren zondaar voor wie zalig worden een onmogelijkheid was geworden. (
"Bij de mensen is dat onmogelijk..." Mattheüs 19:
26a) Er zijn van die momenten die ik nooit meer vergeet, toen ik dat zo diep moest inleven. Momenten waarop een diepe droefheid dan zich meester van mij maakte. Maar o, dan het wonder! Als je dan gaat ontdekken, dat er dwars door de onmogelijkheid heen, tòch een weg is om zalig te worden! Waar het voor mij onmogelijk was, daar was het mogelijk buiten mijzelf om! Want voor God is niets te wonderlijk! (
"...maar bij God zijn alle dingen mogelijk." Mattheüs 19:
26a).
Ook de
preek van ds. J.S. van der Net (Ger. Gem., Houten) over
1 Koningen 7:
25 is voor mij hierin tot een onvergetelijke ervaring geweest. (Te vinden op
http://www.prekenweb.nl/per_bijbelboek.htm). Dat soort preken overtuigen mij om vrijmoedigheid te krijgen, om de verlossing van Jezus Christus zelfs op een hopeloos verloren zondaar als ik toe te durven passen! Maar dan is het ook geen preek in de trant van:
"Doe nou niet zo moeilijk, joh! Gewoon geloven, gewoon aannemen!". (Mijn dominee heeft daar helaas ook zo'n handje van.

) Nee, hier is een man aan het woord die besef heeft van waar hij het over heeft. Besef van Gods onkreukbare heiligheid, besef van onze diepe verlorenheid in Adam en de immense kloof die er daardoor gekomen is tussen God en ons. Dan wordt het geen goedkoop praatje waar ik niks aan heb en wat mij alleen maar onzekerder maakt. Nee, dan word ik tot in het diepste van mijn gemoed getroffen. Deze preek heb ik dan ook opgeslagen op mijn eigen computer, om hem vaker te kunnen beluisteren. Steeds als ik deze preek beluister, word ik er weer diep door getroffen, door dat wonder van zalig te mogen worden uit genade. Dan komen de tranen van diepe ontroering los. Het is een preek die ik niet met droge ogen beluisteren kan.
Hierdoor kan ik het ook met volle overtuiging met Paulus mee uitroepen, omdat het ook voor mij (o onuitsprekelijk wonder!) gelden mag:
38 Want ik ben verzekerd, dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch machten, noch tegenwoordige, noch toekomende dingen,
39 Noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere.
(
Romeinen 8:
38-39)
Ken jij dat ook als een wonder?