Hoe weet je nu of iemand bij je past?

[Boekenlezer]

Nou, ik vind verliefdheid juist niet leuker. Het hindert me in m'n functioneren Verliefdheid daarentegen terwijl je een relatie hebt en pas nadat je een relatie bent aangegaan, lijkt me wel weer erg fijn ja Kan toch

Mij hindert 't ook in mijn functioneren.
Maar als ik niet verliefd ben dan mis ik het weer wel.
Het is zo dubbel voor me: ik kan niet met en niet zonder verliefdheid.

Verstandelijk geloof ik dat een relatie zonder verliefdheid kan, maar ik ben er zelf nooit in geslaagd moet ik eerlijk bekennen. Ik mis die vlinders als ze er niet zijn. En dan is zo'n relatie toch rap afgelopen. Je mist gewoon wat.

Verliefd zijn is in ieder geval lang niet altijd grappig. Blech, het hindert soms wel degelijk je functioneren idd.

Ja, dat herken ik ook volop.
Daarom heb ik, vanuit ervaringen, mijn taktiek in dezen nogal verlegd.
Richtte ik mij in het verleden nogal direct op mijn verliefdheid, en op het krijgen van die ander. Tegenwoordig doe ik dat niet meer zo, omdat ik daarmee de ervaring heb dat dat weinig oplevert. (Vaak de standaardreactie: "Ik vind je een (heel) aardige jongen, maar ik ben niet verliefd.") Ik heb namelijk de ervaring, dat wanneer je je meer richt op het contact zelf, en de verliefdheid dan maar een beetje laat voor wat het is, dat dat meer oplevert. Dat zwart-witte en gestresste, daar heb ik het gewoon niet erg op. En als er zo nodig een bijzondere relatie uit moet komen, ach, dan kan dat eventueel altijd nog wel. (En als ze het niet wil, dan heb je het i.i.g. gezellig met haar gehad. Wat zeg ik? De gezelligheid kan gewoon ongehinderd doorgaan!)
Op een vent die hijgend op zoek is naar de liefde zitten de dames in de regel niet zo te wachten, maar contact met je, daar willen ze nogal eens wel wat in zien, zo leert mij de ervaring. En aangezien je het van de positieve ervaringen moet hebben, weet ik het dan geloof ik wel...

Alleen... als je zelf die benadering hebt, maar de ander - die op zich heel interessant is - verkeert nogal in de stress?? Tja, daar heb ik geloof ik nog niet direct een antwoord op. (Al weet ik dat dat best goed kan komen.)

[spacy]

(Of word ik nu erg vaag? )

worden, nu pas?

nee Boekenlezer echt waar, je reacties zijn een fijne aanvulling op deze topics, ze zijn regelmatig wat vaag, tenminste vind ik dan, maar altijd erg leuk om te lezen!

[Smurffie]

Ik kon me er weinig bij voorstellen. Ik heb er nog wel over gedacht, maar ik kom niet verder dan: het kan mij gebeuren dat ik een bepaalde dame enorm tof vind, en heel graag contact met haar heb. Verliefd ben ik dan niet echt. Maar ik zou ook niet kunnen zeggen dat er dan sprake is van een bijzondere aantrekkingskracht.
Ja, ik kan zo'n vrouw best knap vinden, en op een bepaalde manier best aantrekkelijk. Maar ik ben niet zo geneigd om dat bijzondere aantrekkingskracht te noemen. (Of word ik nu erg vaag? )

Dit is best herkenbaar idd. Het kan bijv. zijn dat je een hoge mate van bewondering hebt voor iemand, zonder dat je überhaupt denkt aan verliefd zijn. Dat buitenstaanders daar anders over denken vormt dan eigenlijk de grootste barricade, wat je dan ineens aanzet tot het denken van: ''Shit, ben ik verliefd?'' Dat slaat dan natuurlijk nergens op, behalve in het ergste geval dat het wel zo is. Anyway, je moet dan nuchter genoeg zijn om dingen voor jezelf te concluderen en die keren dàt ik zoiets aan de hand had, kwam ik steeds weer tot de conclusie dat ik niet verliefd was. Dat is dan weer een enorm geruststellende wetenschap en kun je gewoon ontspannen met iemand blijven omgaan.

[Jannoek]

ook met goede vrienden (van het mannelijk geslacht dan in mijn geval )kan je volgens mij wel een speciale aantrekkingskracht hebben. Zonder verliefd te zijn.
Of klinkt dit heel vaag?

nee nee! klinkt helemaal niet vaag *herkent*

Gelukkig . Krijg namelijk wel 's het idee dat dit niet herkenbaar is .
Raar is het eigenlijk wel... je aangetrokken voelen tot iemand doet me eigenlijk toch meer denken aan verliefd zijn dan aan vriendschap. Maar misschien is dat juist wel het probleem

Ik heb het idee, dat dit typisch iets voor vrouwen is.
Mannen zitten anders in elkaar als het over verliefdheid gaat, denk ik. (Misschien omdat ze rationeler zijn? Sowieso schijnen ze veel sneller te 'vallen'.)

toch kan ik ook wel meerdere voorbeelden noemen waarbij het andersom het geval is...

ik ook

ik denk eigelijk zelfs dat wat boekenlezer zegt, eerder andersom het geval is. Ken meer voorbeelden dat vrouwen sneller 'vallen' dan dat mannen dat doen. Mannnen zijn veel erger gehecht aan hun vrijheid of zo

Ik kon me er weinig bij voorstellen. Ik heb er nog wel over gedacht, maar ik kom niet verder dan: het kan mij gebeuren dat ik een bepaalde dame enorm tof vind, en heel graag contact met haar heb. Verliefd ben ik dan niet echt. Maar ik zou ook niet kunnen zeggen dat er dan sprake is van een bijzondere aantrekkingskracht.
Ja, ik kan zo'n vrouw best knap vinden, en op een bepaalde manier best aantrekkelijk. Maar ik ben niet zo geneigd om dat bijzondere aantrekkingskracht te noemen. (Of word ik nu erg vaag? )

op zich snap ik je reactie wel. ik kan het verder uitleggen, maar dat doe ik maar niet, aangezien het dan wel erg prive wordt...

tja...

[Lalage]

Het is toch niet handig als je jarenlang verliefd zit te zijn, met alle symptomen die erbij horen. Op een gegeven moment vind je elkaar gewoon leuk en lief en dan heb je het goed samen. Het lijkt me dan niet echt nuttig als je hartkloppingen en kriebels in je buik krijgt en als een magneet naar elkaar wordt aangetrokken elke keer als je elkaar ziet. Dat betekent niet dat er helemaal geen aantrekkingskracht meer is, integendeel, maar je weet het dan in toom te houden.

[Jo'tje]

Leren doseren, heet dat

[Boekenlezer]

Dit is best herkenbaar idd. Het kan bijv. zijn dat je een hoge mate van bewondering hebt voor iemand, zonder dat je überhaupt denkt aan verliefd zijn.

Bewondering... ja, dat is inderdaad wel herkenbaar, ja. Maar dan heb ik het over iets, wat totaal niet geslachtsgebonden is. Zo had ik bijvoorbeeld dat ik nogal opkeek tegen mensen die maatschappelijk geslaagd zijn, directeuren en zo. Dat ik er daardoor nogal moeite mee had om me een houding te geven. Dat ik daardoor nogal verlegen kan worden. (In de werksfeer dan. Privé speelt dat veel minder.) Dat is overigens puur een kwestie van wennen, en een beetje door de schijn heen prikken.
Ik denk hierbij nog niet eens aan het bewustzijn van "wauw, wat bewonder ik die persoon!", maar meer een onderhuidse emotionele reactie, die niet altijd heel helder te duiden valt voor mijzelf. Het kan namelijk ook zijn dat het iemand betreft waar ik tegelijkertijd helemaal niet in alles zo positief over denk.
Dat is inderdaad iets wat wel eens verlegenheid bij mij kan oproepen.

Dat buitenstaanders daar anders over denken vormt dan eigenlijk de grootste barricade, wat je dan ineens aanzet tot het denken van: ''Shit, ben ik verliefd?'' Dat slaat dan natuurlijk nergens op, behalve in het ergste geval dat het wel zo is. Anyway, je moet dan nuchter genoeg zijn om dingen voor jezelf te concluderen en die keren dàt ik zoiets aan de hand had, kwam ik steeds weer tot de conclusie dat ik niet verliefd was. Dat is dan weer een enorm geruststellende wetenschap en kun je gewoon ontspannen met iemand blijven omgaan.

Nou, in die gevallen waar ik het net over had was verliefdheid uiteraard niet in het spel.
Daar had het duidelijk totaal niets mee te maken. (Dat zou wat wezen zeg! )

[Boekenlezer]

op zich snap ik je reactie wel. ik kan het verder uitleggen, maar dat doe ik maar niet, aangezien het dan wel erg prive wordt...

tja...

Dat begrijp ik.
Ik zeg ook vaak veel van mijzelf. En soms heb ik bij mijzelf ook wel eens dat twijfelende gevoel van: 'Had ik dat nou allemaal moeten zeggen? Wie weet wie het allemaal leest, en hoe men het dan opvat!'

[Boekenlezer]

Het is toch niet handig als je jarenlang verliefd zit te zijn, met alle symptomen die erbij horen. Op een gegeven moment vind je elkaar gewoon leuk en lief en dan heb je het goed samen. Het lijkt me dan niet echt nuttig als je hartkloppingen en kriebels in je buik krijgt en als een magneet naar elkaar wordt aangetrokken elke keer als je elkaar ziet. Dat betekent niet dat er helemaal geen aantrekkingskracht meer is, integendeel, maar je weet het dan in toom te houden.

Hmm, verliefdheid kan wel lekker spannend zijn en de sleur doorbreken.
En wat, als je op je partner niet meer zo heel verliefd bent, maar je komt een keer iemand anders tegen bij wie het ineens wel gaat opspelen? Dat lijkt mij best vervelend!

[Lalage]

Dat kan gebeuren... en dan moet je daar dus niet aan toegeven, want je hebt iemand trouw beloofd en dan moet je die belofte dus ook houden. Ik weet alleen niet of het nou zo is dat je alleen verliefd op een ander kan worden als je eigen relatie niet goed is. Het kan je zo overkomen, misschien ook wel terwijl je een goed huwelijk hebt. 't Lijkt me in ieder geval niet fijn, heb in mijn wilde jaren een paar keer verliefdheden willen tegenhouden en dat lukte niet zonder die persoon dan uit mijn leven te verbannen.

[Boekenlezer]

Afbakeningen - een situatie waarin een bepaalde verhouding niet gewenst is - helpen volgens mij zeker om verliefdheid te voorkomen. Als je getrouwd bent, is het gewoon duidelijk: er is sprake van een definitieve keuze, ja meer: afspraak, verbintenis. En dat heeft consequenties voor hoe je met je eigen gevoelens omgaat.
Ik word zelf ook het makkelijkst verliefd als ik helemaal niemand heb om over te dromen. Dan is mijn houding het meest open.
Is er sprake van een situatie waarin een relatie niet gewenst is - als ik een dame ontmoet van wie ik weet dat zij al een verbintenis met een man heeft, of als ik weet dat ik qua geloof nooit één met haar kan worden - dan heeft dat zijn consequenties. Ik merk dat ik de mogelijkheid van verliefdheid dan gewoon afscherm voor mijzelf, en dan zal er op dat gebied in principe ook niks gebeuren.

[phox]

Is er sprake van een situatie waarin een relatie niet gewenst is - als ik een dame ontmoet van wie ik weet dat zij al een verbintenis met een man heeft, of als ik weet dat ik qua geloof nooit één met haar kan worden - dan heeft dat zijn consequenties. Ik merk dat ik de mogelijkheid van verliefdheid dan gewoon afscherm voor mijzelf, en dan zal er op dat gebied in principe ook niks gebeuren.

Heb zoiets ooit meegemaakt met een dame die niet christelijk was en al jaren samenwoonde. Alsof dat nog niet genoeg was, wist ik ook dat het nooit echte liefde tussen ons zou kunnen worden. Toch had ik erg sterke gevoelens van verliefdheid, die ik slechts met grote moeite kon onderdrukken.

Toen haar relatie na enkele jaren (waarin we goed bevriend waren geraakt - en nog steeds zijn) uit ging, kwamen de gevoelens na enige tijd weer op en heb ik ze op een gegeven moment ook geuit, maar gelukkig waren ze niet wederzijds. Dat gevoel van "gelukkig" had ik vreemd genoeg niet alleen achteraf, maar al op het moment dat we het erover hadden.

Is dat dan raar, of gewoon héél raar???

[Aragorn]

Het is toch niet handig als je jarenlang verliefd zit te zijn, met alle symptomen die erbij horen. Op een gegeven moment vind je elkaar gewoon leuk en lief en dan heb je het goed samen. Het lijkt me dan niet echt nuttig als je hartkloppingen en kriebels in je buik krijgt en als een magneet naar elkaar wordt aangetrokken elke keer als je elkaar ziet. Dat betekent niet dat er helemaal geen aantrekkingskracht meer is, integendeel, maar je weet het dan in toom te houden.

Hmm, verliefdheid kan wel lekker spannend zijn en de sleur doorbreken.

Precies. En als je dus constant verliefd bent wordt dat weer een sleur, dus moet je die weer op een andere manier zien te doorbreken.

[Smurffie]

Ik denk hierbij nog niet eens aan het bewustzijn van "wauw, wat bewonder ik die persoon!", maar meer een onderhuidse emotionele reactie, die niet altijd heel helder te duiden valt voor mijzelf.

Juist, dat heb je mooi gezegd, zo bedoel ik het.

Ik merk dat ik de mogelijkheid van verliefdheid dan gewoon afscherm voor mijzelf, en dan zal er op dat gebied in principe ook niks gebeuren.

Goedzo, ik ben dus niet de enige die er van overtuigd is dat je je gevoelens kunt sturen, zij het soms met moeite.

[Jannoek]

Ik merk dat ik de mogelijkheid van verliefdheid dan gewoon afscherm voor mijzelf, en dan zal er op dat gebied in principe ook niks gebeuren.

Goedzo, ik ben dus niet de enige die er van overtuigd is dat je je gevoelens kunt sturen, zij het soms met moeite.

Nee, ik ben er ook van overtuigd dat dat kan. Soms moet het ook wel om jezelf te beschermen ofzo...
Ik kan me echt bewust niet overgeven aan verliefdheid, al kost dat, wat jij Smurffie ook zegt, soms best veel moeite.

Ach jaaaaa