Acceptatie

[Bloemenkind]

Ik durf inmiddels steeds meer te erkennen dat ik hulp nodig heb.
Ik heb sinds kort hulp die vooral lichamelijk gericht is.
Maar ik denk dat dat niet genoeg is.

Ik merk iig dat de gedachte aan hulp van het GGZ steeds vaker door m'n hoofd speelt.
Hoewel ik er, als ik er wat langer over nadenk, nog steeds erg bang door word.

Donderdag komt een vrouw van de stichting waar ik het over had.
Als ik het goed heb begrepen, kan zij mijn 'geval' voorleggen bij het GGZ en inventariseren wat de evt. mogelijkheden daar voor mij zijn.
Ik denk dat ik haar dat maar laat doen, hoef ik er iig zelf niet achteraan, dat scheelt weer.
Eerst maar eens horen wat de mogelijkheden zijn dus...

[Cisca]

Prima plan, het zou fijn zijn als iemand dat voor je kan regelen, dan wordt het wel moeilijk en een kwestie van doorbijten, maar dan heb je al een stap in de goede richting gedaan, heel veel sterkte, 'k denk aan je

[Bloemenkind]

Dankjewel, erg lief van je

[Maara]

Kheb zo dit onderwerp eens doorgelezen en vraag mij nu af hoe het inmiddels met Bloemenkind gaat.

Zelf zit ik ook wel met dat acceptatie gedoe.
Maar meer dan in de zin van is het voor mij nou wel of niet nodig dat ik hulp zoek.
Ben ik gewoon wat somber of echt depri...
De stap naar hulp is voor mij nog veelste hoog, zeker nu ik zelf nog niet echt toegeef dat het nodig is.
Ik zie mijn vriend er eigenlijk meer aan onderdoor gaan dan ik.

Pas hadden wij een dienst over het lijden en het waarom ervan.
Een echt antwoord op het waarom werd er niet gegeven.
Soms is het beter dat er iemand bij je komt zitten en met je mee huilt dan je uitlegt waarom alles gebeurt.
Job kreeg ook nooit te horen wat God en de duivel hadden besproken, maar God liet hem Zijn grootheid zien en Job viel stil.
Het ging er toen over dat je drie cirkels had die niet met elkaar te rijmen zijn menselijker wijs gezien.
Gods oneindige liefde, Gods almachtigheid en het lijden
Als je Gods liefde schrapt, dan heb je alleen nog maar een wrede God over. Waarom dan zijn zoon?
Als je Gods almacht schrapt kan God er ook niks aan doen dat dit alles je overkomt.
Gods is er wel en Hij lijdt mee, maar kan er niks aan doen.
Zelfs zou Hij ook graag willen dat het anders ging.
Wat heb je dan aan die God? Dan kan je beter geen God hebben. Dan is alles toeval en in menselijke handen.
Dan heb je nog geen antwoord, op je vraag waarom. Nouja, eigenlijk wel: noodlot, puur toeval.
Je kan ook het lijden schrappen. Zo van: Als je maar goed genoeg gelooft zal er geen zonden en lijden meer zijn in de wereld.
Maar dat lijdt alleen maar tot frustratie en hoogmoed.
Dan is het onmogelijk om daaraan te voldoen.

Maar, wat moet je dan?
Geen van drieën schrappen en geloven dat God almachtig is (daar is Hij toch God voor?) en liefdevol (Hij stuurde immers Zijn Zoon) en weten dat Hij weet wat het is om echt te lijden en echt verlaten te zijn, van alles, iedereen en zelfs van God.
Weten dat God wel weet waar Hij mee bezig is en dat alles wel goed komt.

Dit is in het kort, krom en warrig neergezet waar de preek overging.
Misschien iemand die mij snapt en het beter kan verwoorden?

Ik had er wel steun aan. Wij mensen weten het antwoord op de zonden niet altijd, maar als Hij een aarde kon scheppen en ook ons geschapen heeft weet Hij vast wel waar Hij mee bezig is. Hij gaf er Zijn Zoon voor, dus geeft er ook echt om.
En met de evolutietheorie zou ik het echt niet willen doen.
Toeval dat ik zo somber kan zijn? Toeval wat die mensen om mij heen allemaal overkomt?
Nee, dankje.
En dan nog accepteer ik mijzelf niet.


Joh 3:16-17
Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om een oordeel over haar te vellen, maar om de wereld door hem te redden.

[Cisca]

De stap naar hulp is voor mij nog veelste hoog, zeker nu ik zelf nog niet echt toegeef dat het nodig is.
Ik zie mijn vriend er eigenlijk meer aan onderdoor gaan dan ik.

Als je vriend er aan onderdoor gaat, is dat toch wel een teken dat je beter hulp kunt zoeken, de stap is groot, maar later zul je er blij om zijn dat je het gedaan hebt.
Sowieso is het voor jezelf beter, maar ook voor je vriend, houdt hij het anders op den duur wel vol?

Heel veel sterkte!

[essieee]

De stap naar hulp is voor mij nog veelste hoog, zeker nu ik zelf nog niet echt toegeef dat het nodig is.
Ik zie mijn vriend er eigenlijk meer aan onderdoor gaan dan ik.

Als je vriend er aan onderdoor gaat, is dat toch wel een teken dat je beter hulp kunt zoeken, de stap is groot, maar later zul je er blij om zijn dat je het gedaan hebt.
Sowieso is het voor jezelf beter, maar ook voor je vriend, houdt hij het anders op den duur wel vol?

Heel veel sterkte!

Enerzijds is de stap groot, anderzijds zo klein....Het is GEEN drama om hulp te krijgen....
Ik ken ook nog niemand die zijjn behandeling met succes heeft afgerond en nu zegt; ik had geen hulp moeten zoeken!
Ik ben er mega blij mee!!!
Sterkte, en denk ook aan het welzijn van je vriend! Want wat als hij het niet meer vol kan houden.....

[Lalage]

Dag meiden,
gewoon proberen die hulp, je kunt er toch weer mee stoppen als het je niet bevalt.
Mijn moeder heeft chronische pijn, al zo lang ik me kan herinneren. Zij heeft in praatgroepjes gezeten om te leren daarmee om te gaan. Ze zegt altijd: 'Ik kijk naar wat ik nog wel kan en niet naar wat ik niet meer kan.' Op die manier geniet ze toch altijd van haar leven.

[Diënna]

Best verbaasd dit allemaal gevolgd. Toen bloemenkind zei al ongeveer 13 jaar last te hebben van spychische problemen dacht ik dat ze allang hulp had! Maar nee.... ik was echt verbaasd. Natuurlijk is het moeilijk, maar waarom zó hard vechten? Als je naar de hulpverlening gaat moet je het ook zelf doen, soms hoor ik van mensen die niet meer kunnen vechten, en dan pas hulp zoeken, en dan blijkt dat ze door moeten vechten, terwijl ze er geen energie meer voor hebben.
Hoe moeilijk ook, het wordt voor jou hoogtijd bloemenkind, plus dat zij je helpen hoe je ermee om moet gaan, door te praten kun je het een plekje geven, enz.
Ook dat andere meisje dat al een poos somber is, waarom geen hulp? Je zakt zo toch alleen maar dieper weg? En dan moet je nog meer knokken er bovenop te komen! Ik heb zelf ook hulp gehad, dus ik weet waar ik over praat, en ik laat me niet door mensen als 'kinderachtig, zoekt te snel hulp' tegen houden, ik heb te veel mensen gehoord die lang wachten, en eraan ka[pot gingen, vandaar, voorkomen van ernstige problemen doe je door niet te lang te wachten... echt

[L'être extraterrestre]

Je hebt wel gelijk, maar brengt het wel erg oordelend. Weet je alles van de situatie af? Weet jij hoe het voelt om hulp te zoeken? En, last but not least, sommige mensen hebben hulp, en plegen alsnog bijvoorbeeld zelfmoord, of raken in een nog diepere depressie. Dit klinkt nogal demotiverend, hulp zoeken is het allerbeste, maar dan nog kom je gewoon erg oordelend over.

[Maara]

Gek misschien, maar juist nu iedereen om mij heen (die er vanaf weet) vindt dat ik echt hulp moet gaan zoeken, vind ik het niet meer nodig.
Ik ben nu al vanaf een paar dagen na kerst niet meer echt somber geweest. Het is nu net of ik nu de baas ben over mijn gevoel en niet andersom. Als ik weer eens ergens in het donker naar toe moet lopen en het regent heb ik in het begin nog wel de neiging om somber te worden, maar dan denk ik weer: "ik laat mij niet op mijn kop zitten door die somberheid. Weg ermee." En dan wordt ik er ook niet meer somber van.
Hoewel het vandaag wel ff stak toen iemand een beetje denigrerend of kleinerd sprak over inburgering. Dat een asielzoeker zich moet inburgeren is logisch en dat mag dan ook best wel even duren. Maar ik moet maar binnen een jaar aangepast zijn. Je ziet het toch niet aan mij? Ik spreek toch gewoon Nederlands. Nou, dan moet het weer enzo ook maar geen probleem zijn. (Het werd dan niet met zoveel woorden gezegd, maar toch daar kwam het wel op neer) Waarom oordelen mensen toch zo snel over de buitenkant. Zeker als ze er niks vanaf weten en het zelf nog nooit hebben meegemaakt. Die mensen zou je eens naar het buitenland moeten sturen met alleen een koffer met kleren en een beetje geld.
Zie maar hoe je je dan red, zeker als je de taal en cultuur niet kent.
En ook aanpassen, als de verschillen voor de buitenstaander niet zo groot lijken, is verschrikkelijk moeilijk. *aaaaarghhh*
Sorry, moest ff wat frustratie kwijt.

En hulp... Tja...
Ik blijf nog steeds volhouden dat het bij mij niet nodig is of anders wel vanzelf overgaat.
Inderdaad ik ben gewoon lekker koppig, net als altijd.

[GeeruQu]

@Maara: Lees Jakobus 2:1 eens..

Ik weet sinds kort dat ik CVS heb, en kan het ook (nog) niet accepteren. Wat ik daar aan doe is veel bidden, heel veel bidden. Praten met God. Ooit zal ik het kunnen accepteren, dat geloof ik echt. Ooit zal er een tijd komen dat het over zal zijn. Dan zal het goed zijn, voor eeuwig.

[Maara]

@Maara: Lees Jakobus 2:1 eens..

Cool die tekst! Die ga ik nog eens naar iemands hoofd smijten.
Als iemand nog eens waagt er iets over te zeggen!

Ik dacht toch echt dat het beter ging. Ik had echt zo iets van, nu ben ik er doorheen en nu gaat het alleen nog maar beter.
Beetje door de opmerking van laatst, maar verder ging het wel redelijk.
Had ik het pas mijn vriend over wat die persoon had gezegd en wat hij ervan vond enzo.
Het zat dan wel wat ingewikkelder dan ik had gezegd.
Toen zei ik dat ik vond dat ik niet depressief was. En dat had ik niet moeten zeggen.
Hij vond van wel en heeft direct ff bewezen dat er toch echt iets niet goed zit bij mij.
Blijkbaar vond ik zelf dat het beter ging en heb mij daarmee afgesloten voor de rest dat nog niet lekker ging.
Snap ik ook weer waarom sommige mensen nog vonden dat ik wel hulp moest zoeken.
Alleen vind ik het niet nodig. Goed, het is nog niet over, maar het gaat al wel weer zo goed dat hulp niet nodig is.
School gaat goed en ik ben niet meer zo depri. Gewoon nog even geduld hebben en dan komt het wel weer goed.

Waarom vind iedereen het zo erg als ik mijzelf gewoon niet accepteer.
En waarom willen ze mij niet gewoon wat tijd geven?
Ik heb nog helemaal geen zin in professionele hulp...

Het zal allemaal recht kom. Toch?

[Diënna]

Beste L'être extraterrestre, en de rest...

Hoe ik het over breng kan zeker oordelend overkomen, maar eigenlijk zou ik het niet anders weten op te zetten omdat ik dan het gevoel krijg niet duidelijk te zijn. Het is in elk geval niet mijn bedoeling om mijn mening op te dringen, wél om erover na te denken.
Als iemand er over nagedacht heeft, en overwogen, en dan toch kiest om bijv. geen hulp te zoeken, denk ik dat die persoon er op dat moment betere redenen voor heeft om het niet te doen.

En ik weet inderdaad wat het is om hulp te zoeken.
Op dit moment zit ik in de intake fase van maatschappelijk werk. Misschien ben ik wat te benauwd om zoveel problemen te krijgen dat ik niet meer kan werken, of liever niet meer wil leven. En ik weet ook dat ondanks hulp, daar absouut niet alles mee opgelost is.

Helaas zit directheid in mijn karakter, maar het betekend in feite niets, en kijk ook heel graag door een bril van en ander, snapie, hopelijk de rest ook van dit forum...

[schwesterchen]

ik begin meer te zien dat het misschien toch goed is als ik hulp zoek om over dingen te praten. Heb het nog niet gedaan...Terwijl dat juist goed zou zijn. k vind het heel eng. Ik constateerde bij me zelf dat ik niet goed over mijn gevoelens durf te praten, schaamtegevoel...
ik heb wel 's met m'n moeder gepraat, met een vriendin en met iemand ergens van de nazorg.
Nu vraag ik me af: wat zou beter zijn: met mensen die ik goed ken (vrienden/mensen uit de gemeente) praten of met iemand die ik niet ken?
Ik vind het eng om met mensen te praten die mij goed kennen, maar misschien is het juist wel goed...

[windekind]

Als je het moeilijk vindt om erover te praten met mensen die je goed kennen, kun je ook eerst erover praten met mensen die jou niet kennen. Dan ben je over de eerste drempel heen, die mensen kunnen je misschien helpen, en het praten met bekenden gaat uiteindelijk makkelijker.