Worsteling met God

[Bloemenkind]

wellicht is het beter om je te ver-één-igen met God, dan proberen het Opperwezen te begrijpen


je broer
Carl

Hoe verenig je je met God?

En hoe kan iemand die altijd alles heeft willen begrijpen en dat nog steeds wil (ik dus) het streven naar begrijpen loslaten?

Is begrijpen verkeerd?
(Ik krijg nl. vaker te horen dat ik niet altijd alles moet willen snappen.
Terwijl ik het juist lógisch vind dat ik dat wil!)

[Bloemenkind]

Nogmaals hoi Fly29

Mijn vertrouwen is idd ten diepste beschadigd.
Gek genoeg kan ik niet zeggen hoe dat gekomen is.
Tuurlijk hebben in mijn leven mensen me, voor mijn gevoel, in de steek gelaten.
Zelf heb ik echter altijd het gevoel gehad dat het vertrouwen allang beschadigd was, dus voordat ik die ervaringen van in de steek gelaten worden had.

Ik voel me idd ontzettend kwetsbaar.
Als ik mensen niet toelaat, kunnen ze me ook niet kwetsen.
Al maak ik mezelf daar ontzettend eenzaam mee.
Mensen buitensluiten betekent aan de andere kant ook liefde buitensluiten.
En wie weet sluit ik God ook wel buiten.
Dat weet ik eigenlijk wel zeker.

Fijn dat je wat van jouw verhaal wilde delen
Grenzen stellen lukt aan de ene kant heel goed, terwijl ik er aan de andere kant veel moeite mee heb.
Omdat ik me snel schuldig voel, me tekort voel schieten, en ook bang ben dat mensen boos op me worden.
Heel tegenstrijdig, maar ik heb ontdekt dat ik heel tegenstrijdig bén, op bijna elk vlak.
Zodanig dat ik niet eens weet wie ik nou eigenlijk echt ben



Poeh, weer veel stof tot nadenken/-voelen.
Bedankt allemaal voor jullie replies.
Ik vind het fijn dat ik hier ruimte heb om me te uiten

Groet,

Bloemenkind

[Lalage]

Verlangt God trouwens echt dat je Hem boven je partner plaatst?

ja, het grootste gebod is immers: 'Heb God lief boven alles' en het tweede gebod hieraan gelijk is: 'Heb je naaste lief als jezelf.'
Dat is ook een van de redenen dat het niet de bedoeling is dat een christen met een niet-christen trouwt. Een niet-christen zou het immers moeilijk van zijn/haar partner kunnen accepteren dat hij/zij op nummer 2 komt en God op nummer 1.

[MrSokkie]

Bovendien zijn katholieken toch ook erg goed in het preken over schuld en zonde?

Het is alweer enkele jaren geleden dat er is geprobeerd een goed katholiekje van me te maken, maar wat ik me ervan herinner viel het bij de RK allemaal reuze mee met dat zonde-besef. Daarentegen heb ik wel recentelijk een dominee horen bulderen over hel en verdoemenis, op een trouwerij nota bene. Maar goed, dat wil niet zeggen dat het overal zo gaat.
Ook op dit forum is goed te zien dat er duidelijk verschillende gedacht wordt.

Ik verwachtte dat mensen hier minder over de liefde en meer over het oordeel van God zouden schrijven.
En dat is me 100% meegevallen.

Mij ook, daarom kom ik hier nog steeds graag, al probeer ik sommige onderwerpen/mensen te vermijden.

Maar het is erg lastig om te weten of ik mezelf nou voor de gek hou of niet, omdat mijn gedachten en emoties zo waar aanvoelen.

Vandaar dat je ook je gedachten en emoties moet loslaten. Observeren zonder erdoor te worden beïnvloedt. Moeilijk, maar als het lukt een enorme bevrijding.

Precies.
En aangezien 1 me niet lukt, voel ik me nog depressiever, 'want ik ben te zwak om een andere keuze te kunnen maken'.

En zo trek je jezelf wel heel erg het moeras in. Maar goed, ik herken het allemaal wel uit persoonlijke ervaring en ik kan maar in ding zeggen: het gaat op een gegeven moment over!

Misschien kun je idd elk moment opnieuw beginnen.
Maar ik vraag me af of ik dat nog wel wil.
Ik zie het leven als volkomen zinloos en wreed en dat is mede iets wat mij ervan weerhoudt 'opnieuw te beginnen' en hulp te zoeken (bijv.).

Je ziet het misschien zo, maar het IS niet zo. EN het hoeft ook voor jouw leven niet zo te zijn.

Dan neem je nogal een verantwoordelijkheid op je schouders...
Stel dat lijden idd een keuze is (gelet op onze beroemde vrije wil), ga je dan niet tegen die vrije wil in door zoiets na te streven?

Lijden is geen vrije keuze, lijden is ten diepste een gevolg van ontwetendheid. En ja, het is inderdaad nogal een verantwoordelijkheid. Gelukkig hoef ik het niet allemaal nu op te lossen, maar ik moet me er wel NU mee bezig houden en dan is uiteindelijk iedere stap in de goede richting een stap vooruit.

'Vroeger' wilde ik de wereld verbeteren.
Nu denk ik dat het er vooral om gaat zelf 'heel' te worden.
Niet zozeer om anderen actief te willen helen, maar om ze bijv. puur door wie je bent te inspireren op hun eigen weg.

Bingo!

[Fly29]

Zo werkt het ook met God ondekken. Het is een aanvaarden van dingen.

Aanvaarden, hoe doe je dat?
Dat vraag ik me heel vaak af.
Ik ben al mijn hele leven in opstand, vecht tegen zo onderhand alles

Aanvaarden...Dat is leren zeggen tegen jezelf: het is gebeurd dat kan niet meer veranderd worden. Ik kan het wel veranderen in volgende situaties die nog komen gaan voor mij. Bij mij was het ook steeds dat ik probeerde dingen in mijn verleden op te lossen. Steeds weer om die ouwe koeien draaien. Maar het was gebeurd. Ik kon dat niet meer veranderen. Zachtjes aan heb ik dingen geleerd af te sluiten. Er een punt achter te zetten omdat je leven wel verder gaat maar niet achteruit. Waar je vanaf moet is dat je probeerd het verleden te verbeteren. Je vecht tegen het verleden de machteloosheid die je had. Het veroorzaakt een schuldgevoel omdat je het idee hebt dat je het toen al moest weten. Maar bekijk het eens nuchter... Kon je het werkelijk verbeteren? Heel vaak kon dat eenvoudigweg niet omdat je de ervaring er nog niet voor had. Vroeger zijn er in mijn leventje ook dingen gebeurd die een zekere indruk op me hebben nagelaten. Nu heb ik die dingen leren bekijken als stukjes ervaring die ik weer eens kan gebruiken. Het heeft mij sterker gemaakt. Het heeft me geleerd het kaas niet meer van mijn brood af te laten eten.

Ik vind het heel mooi hoe en wat je schrijft over de schepping, over aanvaarding en over hoe jij God hebt ervaren.

Volgens mij leer je ook meer aanvaarden als je niet steeds de schuld probeert te vinden.

Dat is waar.
Ik weet alleen echt niet hoe ik dat diepe schuldbesef, dat al mijn hele leven beheerst, los kan laten

Misschien wat vaker uit die situatie stappen. Je blijft dat diepe schuldbesef behouden wanneer je in de probleemsituatie blijft zitten. Als je een mogelijkheid hebt om er eens uit te breken dan moetje dat eens doen. Voor mij betekende dat op kamers gaan. Een eigen leven beginnen en wat later gesprekken met de psygiater. Die heeft mij trouwens erg goed geholpen. Ze stimuleerde mij mijn mening te accepteren en deze uit te dragen. Liet ik me vroeger zonder slag of stoot me onder de tafel praten, nu ga ik daar meer tegen in. Vroeger leed ik daar onder met het gevolg van depressieve buien en een sterk minderwaardigheidsgevoel. Nu is dat veel minder geworden omdat ik me heb leren verdedigen. Geleerd dat mijn mening ook juist kan zijn. Het is goed om er tegen in te gaan als je weet dat je ook gelijk hebt.


Verlangt God trouwens echt dat je Hem boven je partner plaatst?
Dat weet ik niet direct het antwoord op. Ik denk niet zozeer dat je God boven je partner moet zetten, maar ernaast. God zou het niet leuk van je vinden als je partner je weg zou houden van God. Ik heb me daar niet zo direct in verdiept. Hoewel als ik de bijbel lees, dan zie ik een citaat van Jezus die zegt:" Gij zult liefhebben den Heere uw God met geheel uw hart met geheel uw verstand." Het tweede gebod is dat je je naaste lief moet hebben als uwzelve. Uit de volgorde van de uitspraak moet ik dus de conclusie trekken dat God op de eerste plaats komt.

Groet,

fly29

[Fly29]

wellicht is het beter om je te ver-één-igen met God, dan proberen het Opperwezen te begrijpen


je broer
Carl

Hoe verenig je je met God?

En hoe kan iemand die altijd alles heeft willen begrijpen en dat nog steeds wil (ik dus) het streven naar begrijpen loslaten?

Is begrijpen verkeerd?
(Ik krijg nl. vaker te horen dat ik niet altijd alles moet willen snappen.
Terwijl ik het juist lógisch vind dat ik dat wil!)

hahaha.. even een glimlachje..

Hoorde ik vroeger ook. dat niet willen snappen komt voort uit onzekerheid. Bang zijn dat hun eigen verhaal aan diggelen gaat. Dat ze er achter zullen komen dat hun eigen verhaal ook al niet klopt. Of een vorm van mondsnoeren omdat ze het zelf niet precies weten.

Soms heb ik met mijn vrouw ook van die leuke discussies. Een beetje schoppen om het stof er af te halen noem ik dat wel eens.

Men is bang dat je de Bijbel wilt ontheiligen omdat je dingen wilt begrijpen. Maar tussen begrijpen en ingrijpen ligt nog wel een weg die je moet nemen wil het echt fout gaan. Kijk ik houd ervan om dingen tegen het licht van de 10 geboden te houden. Niets is zo erg als overal regeltjes voor bedenken. Hoe moeilijker hoe meer macht men over elkaar kan houden. Als je weet dat je niet mag stelen... Mag je dan eigelijk wel cd-tjes copieren? zulke vraagstellingen maak ik er dan wer van.

We zeggen toch ook wel eens: eerlijkheid duurt het langst? Ik vind dat dan ook op de bijbel betrekking hebben.
Ik geloof niet dat de bijbel liegt. Ik probeer de dingen alleen in de juiste proporties te houden. En dat gaat niet voor iedereen op.

Groet,

Fly29

[Fly29]

[quote="Bloemenkind"]Nogmaals hoi Fly29

Mijn vertrouwen is idd ten diepste beschadigd.
Gek genoeg kan ik niet zeggen hoe dat gekomen is.
Tuurlijk hebben in mijn leven mensen me, voor mijn gevoel, in de steek gelaten.
Zelf heb ik echter altijd het gevoel gehad dat het vertrouwen allang beschadigd was, dus voordat ik die ervaringen van in de steek gelaten worden had.

Hmm.. Dan denk ik dat je ergens bij je ouders gaat uitkomen. Want die waren de eerste denk ik voor je:-) het kan zijn dat je als kind teveel verantwoording kreeg van hun. Al heel vroeg erg verantwoordelijk voelen voor zaken die eigelijk nog niet in een kinderleventje thuis horen. Of dat er verkeerd op je gereageerd is. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik mijn vader een mooie motorboot van lego liet zien. Hij was schijnbaar boos en smeet die boot aan splinters. Ik kan me niet herinneren dat hij mij toen heeft getroost en samen die boot weer heeft gemaakt. Dit zijn wel dingen die je vertrouwen enorm kunnen schaden. Je durft op die manier natuulijk niet meer alles te laten zien wat je zou willen. Je gaat dan mensen ontwijken omdat je met die boosheid een slechte ervaring hebt opgedaan. De persoon die je dat gevoel weer kan teruggeven is iemand die heel veel geduld met je kan hebben. Iemand die juist in die beroerde situaties naast je staat. Veel mensen laten je juist in de steek omdat je niet hebt geleerd te zeggen als iets je niet aan staat. Te zeggen dat je nu even geen tijd hebt voor dat geval of wat er op dat moment is. Misschien werden de mensen waar tegen jij dit zei heel boos en moest je het wel doen. Als je maar vaak genoeg dit aan hoort creeer je een schuldgevoel als je er tegen in wilt gaan. het is een gezonde zaak wanneer je kunt zeggen dat het je nu niet uitkomt. De tegen persoon moet dit kunnen accepteren. Ik ben van mening dat dit vanuit de ouders geleerd moet worden. Het kan heel goed mogelijk zijn dat je ouders jou dit juist niet hebben geleerd. En daardoor ben je kwetsbaar geworden. Mensen kunnen jouw helemaal manipuleren. Eenvoudigweg door boos te worden kruip jij helemaal in je schulp en ga je dingen doen die de ander wil. Zij lopen dan over je heen. Dat gaat een tijdje goed maar dan komt je eigen wil in het gedrang. Die accepteerd dit niet en dat leverd die tweestrijd op. Je wikt of je voor je zelf zult kiezen of voor de ander. Vaker wordt dan door angst de eigen wil uit geschakeld. In het begin heb je er geen last van want de persoon is blij dat je voor hem/haar gekozen hebt. Maar later kom je vast te zitten omdat je eigen wil geen uitweg heeft gevonden. Door schuldgevoel en eigelijk is het meer de angst om eens een andere weg te kiezen kom je steeds in een beroerdere situatie te zitten.. Als je lang door gaat in die weg ga of er aan onderdoor of je wordt een robot die niet meer na zal kunnen denken. Bij mij was het vooral angst om datgene dat er gebeurde. De angst overheerste bij mij heel sterk mijn verstand en daardoor handelde ik vooral ten gunste van de persoon die mij in zijn macht had. Nu kan ik een conflict veel beter aan. Ik durf nu te zeggen wanneer er bij mij een grens is bereikt. Ik denk voornamelijk dat het de angst is die mensen gevangen houden om tot betere en nuchtere beslissingen te komen. Ik zou eens mijn schriftje op moeten zoeken. Daarin stonden een steeds een paar vragen waarop ik een eerlijk antwoord moest geven. Of ik bang was, verdrietig en nog een paar emoties. Steeds zag ik het woordje angst/bang terug komen. Nu heb ik geleerd hoe ik met dat woordje om moet gaan. Ik kan je vertellen dat het nog niet altijd helpt... Maar....Ik sta sterker en dat bergje van verbeteren beklim ik!

Groet,

Fly

[tukker]

Hoi tukker,

Dat is het absuluut! God wil ook jouw inspireren om in Hem te geloven. Hoe? Dat weet Hij alleen. Geef die hoop alsjeblieft nooit op!

Eerlijk gezegd heb ik de hoop al opgegeven

Je kunt proberen die hoop weer te hervinden door het geloof in Hem mag je die hoop hebben !

Ik denk dat het belangrijkste is om je te richten op God. Niemand is vanuit zichzelf in staat om van God te houden. Maar je mag weten dat voor God niets onmogelijk is ( Jer 32:27 Zie, Ik, de Here, ben de God van al wat leeft; zou voor Mij iets te wonderlijk zijn?)

Niemand is uit zichzelf in staat om van God te houden?
Wil je eens uitleggen hoe je dat bedoelt?

Dat is moeilijk, ik ben geen dominee of iets dergelijks, maar ik wil het wel proberen.
De basis van de band tussen God en mensen komt niet vanaf de mens, maar vanuit God. Zoals in 1 Joh. 4 vers 19 staat: Wij hebben lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. Die liefde van God laat Hij zien doordat Hij Zijn Zoon gezonden heeft (Joh. 3 vers 16). De mens moet bewust voor God kiezen. Dit noemt de bijbel "wedergeboren worden". (Zie Joh. 3).
Dit gebeurt door Gods Geest. Wat ik hiermee wil zeggen: Het initiatief ligt bij God. Mensen mogen het in geloof aanvaarden. Hopelijk is het zo wat duidelijker.

Wat ik hiermee wil zeggen: Durf met God de "sprong in het diepe" te wagen. Het is logisch dat je soms bang bent of twijfelt. Probeer je gewonnen te geven aan God. Dat is geen uiting van zwakte, maar de beste keuze die je kunt maken.

Ik vind het een mooi verhaal wat je vertelt.
Had jij, toen dat gebeurde, al een 'relatie' met God opgebouwd?
Ervaarde je Zijn aanwezigheid op dat moment al in je leven?

Laat ik zeggen dat ik toen al wel bewust met het geloof bezig was. Zijn aanwezigheid ervaar ik soms, niet altijd. Toen ze mij vroegen voor het clubwerk had ik zoiets van: "Kiek'n waj 't word" (Dat is twents voor: "Ik zal wel zien wat het wordt"). Nu, achteraf bezien, zie ik het wel als aanwezigheid van God.

Ik dus niet, en ik vind het moeilijk te vertrouwen op een God van wie ik niet voel/ervaar dat Hij aanwezig is in mijn leven.

Voor mij is het "ervaren van" God ondergeschikt aan het "houden van" God. Natuurlijk word je in het geloof gesterkt door persoonlijke ervaringen. Maar dit is volgens mij niet waar het om draait. God vraagt niet: "ervaar je Mij?" , maar "houd je van Mij?". Dat vroeg Jezus ook aan Petrus, nadat hij Hem verlogend had (zie Joh. 21). Probeer dat eens tegen God te zeggen. Misschien aan de hand van het opwekkingslied:
"Mijn Jezus, ik houd van U en noem U mijn Vriend"
"Want U nam de straf op U, die ik had verdiend".
enz.

Groet,

tukker

[Bloemenkind]

ja, het grootste gebod is immers: 'Heb God lief boven alles' en het tweede gebod hieraan gelijk is: 'Heb je naaste lief als jezelf.'
Dat is ook een van de redenen dat het niet de bedoeling is dat een christen met een niet-christen trouwt. Een niet-christen zou het immers moeilijk van zijn/haar partner kunnen accepteren dat hij/zij op nummer 2 komt en God op nummer 1.

Toch vraag ik me vaak af: als God daadwerkelijk alwetend, almachtig, alomvattend is... waarom zou Hij dan ook maar iets willen?
Dan heeft Hij toch niets nodig?
Ook onze aanbidding niet.

Zomaar een gedachtengang...

[Lalage]

Hij heeft wel iemand anders dan zichzelf nodig om zijn liefde aan te geven misschien?

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Ik ben van oorsprong katholiek (hoewel mijn ouders niets met het geloof deden).
Als ik in die kerk was, voelde ik me áltijd 'zondig', zelfs als klein kind al.
De pastoor was niet echt een man die de liefde van God vooropstelde

Ik heb een paar keer een dienst van het Leger des Heils bijgewoond, waar een vriendin van mij actief is, en mij viel het op dat daar de sfeer veel lichter was.

Maar schijnbaar zit er veel verschil tussen de ene reformatorische gemeente en de andere.

En waren de katholieke machthebbers niet degenen die dreigden met de hel als de gelovigen niet naar hen luisterden, bijv. door op de 'verkeerde' politieke partij te stemmen?

Ik hoor dat vaker, dat ik van een afstandje naar mijn gedachten en emoties moet proberen te kijken.
Maar dat lukt me dus écht niet als de emoties zo ontzettend intens zijn.
Ik vraag me af hoe je het dan voor elkaar krijgt om ze enkel waar te nemen, zonder ermee 'samen te vallen'.

Het gaat op een gegeven moment over...
Er zijn tijden geweest, die helaas maar kort duurden, dat ik dat ook een klein beetje zo voelde van binnen.
Dat ik het gevoel had dat ik uit het zwarte gat kon komen.
Op dit moment ben ik alleen zo verschrikkelijk moe
Het heeft al zolang geduurd.
Soms leek het heel even ietsje beter te gaan.
Maar vervolgens bleek ik alleen nóg maar dieper te vallen.
Waardoor ik inmiddels geen enkele hoop meer heb en me afvraag hoe ik verder moet.

Lijden een gevolg van onwetendheid?
Ergens lijkt mijn lijden wèl een 'keuze' te zijn.
Vanuit dat deel van mij dat mezelf wil straffen, waarvoor dan ook.
Aan de andere kant voelt het vaak alsof ik niet anders kán en dus géén keuze heb
Maar misschien is lijden idd een gevolg van onwetendheid, van onwetendheid over je ware aard.
Of bedoelde jij het anders?

[Bloemenkind]

@ Fly 29:

Dat probeer ik me ook wel eens te bedenken: mijn leven is vast niet voor niets gelopen zoals het is gelopen.
Ik heb er vast iets van geleerd, al is het alleen maar dat ik het voortaan anders wil.
Maar ik blijf zo steken in het verleden.
Ik blijf mezelf verwijten maken voor alles wat ik in mijn ogen verkeerd heb gedaan.
Ik blijf boos op mezelf.
Ik blijf vinden dat ik het anders had moeten doen.

Had ik het werkelijk anders kunnen doen?
Nee, anders had ik dat ws. wel gedaan.
Zou ik het nú anders kunnen doen?
Misschien ook niet.
Anders zou ik dat wel doen.
Tenzij ik wèl anders had kunnen en kan kiezen, en ik gewoon te bang (en i.m.o. dus te zwak) ben

Goed dat jouw ervaringen je sterker hebben gemaakt.
Dat je ze gebruikt in je huidige leven.
Misschien hebben mijn ervaringen me ook sterker gemaakt.
Anders had ik het misschien niet eens volgehouden.
Maar kracht kun je ook 'verkeerd' richten...

Ik weet dat het goed voor me zou zijn om hulp te zoeken om alles op een rijtje te krijgen.
Ik wéét het... maar doe er niets mee.
Omdat ik ergens ook denk dat ik het zélf op moet lossen, dat dit gewoon een soort 'test' is voor mijn eigen kracht.
En omdat ik zo ontzettend bang ben...

God op de 1e plaats zetten...
Maar als God in alles en iedereen is, zou je toch alles en iedereen op de 1e plaats moeten zetten?

Schoppen om het stof eraf te halen... Heel goed!
Ik had wel eens discussies met een christelijke vriendin.
Dat was in de tijd dat ik veel met het spirituele bezig was.
Soms stonden onze overtuigingen lijnrecht tegenover elkaar, maar dat vond ze juist fijn omdat het haar scherp hield zei ze

Mijn vriend heeft heel veel geduld met me.
Hoe boos ik ook kan zijn, hoezeer ik me vaak opsluit in mijn donkere universum...
Hij is erg liefdevol, begripvol, geduldig.
Ondanks dat, kost het me erg veel moeite hem te vertrouwen, toe te laten, om mezelf echt te laten zien.

Misschien maakt het niet zoveel uit waaróm ik me zó gekwetst voel dat ik moeite heb anderen toe te laten in mijn leven.
Feit is, dat het zo ís.

Ja, mensen hebben me in de steek gelaten (voor mijn gevoel iig).
Ja, ik heb over me heen laten lopen.
Dat laat ik nu veel minder gebeuren, hoewel ik nog steeds erg bang ben dat mensen mij veroordelen.
En daardoor durf ik mezelf niet te zijn of te uiten.
Maar over me heen laten lopen, nee.
Daarvoor ga ik mensen ook teveel uit de weg.
Hoewel ik me nog wel vaak 'klein' voel t.o.v. anderen.

Fijn dat jij zo bent gegroeid.
Fijn om zo'n 'succesverhaal' te lezen.
Petje af

[Bloemenkind]

@ tukker:

Ik begrijp uit jouw bericht dat God eerst van ons houdt, en dat dát het vervolgens mogelijk maakt dat wij weer van Hém houden.
Klopt dat?

Ik heb vaak het gevoel dat ik niet van God kán houden.
Niet alleen dat Hij niet van míj kan houden, maar ook omgekeerd dus.
Omdat ik bang voor Hem ben, maar ook boos, omdat ik me in de steek gelaten voel.
En ook omdat ik te eigenwijs ben, niet geschikt om te 'volgen'.

Hoe zit dat dan?
Zet God dan die stap naar mij toe niet?
Of doet Hij dat wèl maar zeg ik vervolgens: ho, stop, tot hier en niet verder?
Dat laatste zeker denk ik, maar is dat eerste ook mogelijk?
Bestaan er mensen die, door hun aard, onmogelijk van God kunnen houden?

En bewust voor God kiezen, dat is neem ik aan kiezen met je hart, dus écht kiezen, en niet alleen maar met je verstand?

Voor jou is het ervaren van God ondergeschikt aan het houden van God.
Maar hoe kun je van iets of iemand (of Iemand ) houden wat/die je niet hebt ervaren?

Overigens heb ik nog nooit van het opwekkingslied gehoord

[Bloemenkind]

Hij heeft wel iemand anders dan zichzelf nodig om zijn liefde aan te geven misschien?

Dat klinkt alleszins logisch!

[MrSokkie]

Ik ben van oorsprong katholiek (hoewel mijn ouders niets met het geloof deden). Als ik in die kerk was, voelde ik me áltijd 'zondig', zelfs als klein kind al. De pastoor was niet echt een man die de liefde van God vooropstelde

Vervelend dat je er zo'n slechte ervaring mee hebt gehad, zeg. Een hele hoop moois kan door 1 verkeerd woord teniet worden gedaan.

En waren de katholieke machthebbers niet degenen die dreigden met de hel als de gelovigen niet naar hen luisterden, bijv. door op de 'verkeerde' politieke partij te stemmen?

Misschien, maar dat kan je de katholieken niet kwalijk nemen, toch? Er is misschien een hoop te zeggen tegen de Islam, maar 1 ding hebben ze wel begrepen: In geloof bestaat geen dwang. Koran, soera x, vers x (geen zin om het op te zoeken)

Ik hoor dat vaker, dat ik van een afstandje naar mijn gedachten en emoties moet proberen te kijken.
Maar dat lukt me dus écht niet als de emoties zo ontzettend intens zijn.
Ik vraag me af hoe je het dan voor elkaar krijgt om ze enkel waar te nemen, zonder ermee 'samen te vallen'.

Oefenen... Ja, klinkt suf, maar gewoon oefenen. Je moet je gedachten opmerken en registreren zonder te oordelen. Bijvoorbeeld: Je denk iets lelijks over jezelf en je registreert het door te denken "Een gedachte". Niets meer en niets minder, en dan laat je het weer los. Misschien heb je jeuk, dan denk je "Jeuk!" en doe je verder niets. ALs ik goed kan mediteren probeer ik dat ook te doen. Dan denk ik ook constant "Conflict", "Strijd","Droefheid", "Geluk", "Twijfel" en probeer ik al die dingen los te laten zonder me erdoor te laten meeslepen. Maar ja, soms lukt het voor geen meter en dan hou ik er maar weer mee op.

Er zijn tijden geweest, die helaas maar kort duurden, dat ik dat ook een klein beetje zo voelde van binnen.
Dat ik het gevoel had dat ik uit het zwarte gat kon komen.
Op dit moment ben ik alleen zo verschrikkelijk moe
Het heeft al zolang geduurd.
Soms leek het heel even ietsje beter te gaan.
Maar vervolgens bleek ik alleen nóg maar dieper te vallen.
Waardoor ik inmiddels geen enkele hoop meer heb en me afvraag hoe ik verder moet.

Pff, heftig zeg. Ik wil je toch aanraden er met mensen over te praten, je ouders, je huisarts, en misschien toch weer eens een psycholoog zoeken ofzo. Want je hoeft dit niet helemaal alleen te doen!

Lijden een gevolg van onwetendheid?
Ergens lijkt mijn lijden wèl een 'keuze' te zijn.
Vanuit dat deel van mij dat mezelf wil straffen, waarvoor dan ook.
Aan de andere kant voelt het vaak alsof ik niet anders kán en dus géén keuze heb
Maar misschien is lijden idd een gevolg van onwetendheid, van onwetendheid over je ware aard. [/b]
Of bedoelde jij het anders?

Nee, dat is precies wat ik bedoel. Want hoe kan je jezelf al die ellende aandoen als je weet dat ook jij een Boeddha bent, of als je weet dat je een kind van God bent en dus uniek?