Toch heb ik er best veel moeite mee, hoe vaak en hoe snel de diagnose ADHD gesteld wordt.
Bij mijn dochter is op 5 jarige leeftijd deze diagnose gesteld. En ja, ze had aanmerkelijk veel symptomen van ADHD.
Erfelijkheid... tuurlijk... moeder, oom, 2 tantes, opa, allemaal zelfde symptomen, maar toendertijd geen diagnose ADHD gesteld....moeder-kind binding... ja het klopte allemaal, dus het kon niet anders zijn.
Typisch geval van ADHD. Onderzoeken en onderzoeken... en ja ze kreeg Ritalin voorgeschreven.
Zó dat maakte werkelijk verschil. Je kon precies zien als het tijd was om haar medicijnen in te nemen.
Bijwerkingen? pfff....
slecht eten, niet groeien (heeft wel 4 jaar in dezelfde maat van kleren gezeten)
Sliep 's avonds pas tegen 11 uur
ontzettend bleek gezichtje
altijd buikpijn
en een ontzettend minderwaardigheidscomplex.
Ze was vast niet normaal, want zíj moest medicijnen om zich normaal te kunnen gedragen. Ze hád geen ADHD, ze wílde geen medicijnen.
Na 4 jaar wilde ik over op andere medicijnen, want psychisch vond ik haar er nog slechter aan toe, dan wat de problematiek in de eerste plaats was.
Toen ik de medijnen eenmaal in huis had, begon ik te twijfelen of ik het toch niet eens moest gaan proberen zonder medicijnen, kon mij het nou schelen dat ze zooo druk was enz.. dit maakte haar binnenin kapot.
Ik heb toen de dokter gebeld en gevraagd of ik het mocht proberen, ze had toch al Ritalin afgebouwd, en ik had de andere medicatie toch al in huis, ik kon daar zo weer mee beginnen.
Wat was ze blij dat we stopten, en...... ja ze was iets drukker dan mét medicijnen, maar storend.... nee niet echt... ze leefde helemaal op, kreeg weer kleur op haar wangen, maar het heeft zeker een jaar 2 jaar geduurd voor ze begon te groeien. Eindelijk geen maatje 104 meer voor een kind van 11.
Ze heeft een cursus sociale vaardigheidstraining gevolgd, omdat ze altijd buiten de groep stond op school. Het gaat nu echt goed.
Wel jammer dat ze het stempel nog steeds heeft op school. En ze nog steeds altijd de schuld krijgt als er wordt gepraat in de klas.
Wat is ze daarna nog vaak kwaad geweest dat er gezegd werd dat ze ADHD had. We hebben hard gewerkt aan haar negatieve zelfbeeld, en moeten dat ook blijven doen. Ze weet wie ze is en is daar trots op.
Ze is nu 12 zit in maat 152, heeft een hele grote groeispurt gehad. En zit goed in haar vel.
Mijn vader? heeft de symptomen altijd gehad, en is er niet meer.
Mijn zus is nu 24, vroeger uit huis geplaatst,("moeilijk opvoedbaar") in pleeggezinnen enz.. moet nog veel verwerken, maar gaat de goede kant op.
Mijn zus 21, stelden ze diagnose "borderline" wat ze ook al weer teruggetrokken hebben. Is hard aan het werk met haarzelf.
M'n broer 21.... ook vroeger uit huis geplaatst,("moeilijk opvoedbaar") .... aan de drugs....maar is nu bezig in zichzelf te duiken, problemen te analyseren enz... hij komt er ook!
en ik?.... ik heb ook weinig symptomen over... geen moeite meer met concentreren, beweeg niet meer zo overmatig druk, kan uren rustig zitten, geen gewiebel meer, pff... noem maar op... Veel geanalyseerd en hard aan gewerkt, maar ben dan nu ook 33. Dát wenste ik m'n kind niet toe, om er zo laat pas mee aan de gang te gaan, dan maar nu vast aan het werk.
Nu kom ik dan wél uit een "probleemgezin". Ik geloof dat al die problemen daaruit voortkomen.
En in zekere zin is het ook erfelijk... als je als ouder onverwerkte trauma's of problemen hebt, geef je ze ook vaak onbewust door aan je kinderen.
Of de zonden van de vaderen die bezocht worden aan het derde en vierde lid van degenen die God haten.... Al geloof ik wel dat die vloek verbroken kan worden als kind van God. Want God zal barmhartigheid doen aan duizenden dergenen die Hem liefhebben en Zijn geboden onderhouden.
Misschien begrijp je nu mijn twijfels over het "labeltje" ADHD.
De echte ADHDérs daargelaten. Want die zullen er vast zijn. ik bedoel aan te geven dat er misschien wel velen zijn die dit labeltje krijgen, terwijl er misschien beter eens goed naar de gezinsomstandigheden gekeken moet worden, of dat er gekeken wordt wat er, buiten medicijnen en een label om, nog veel beter gedaan zou kunnen worden.
Harriette
Er zijn best wat kenmerken van ADHD die bij mij passen. En ik herken me zelf ook wel in kinderen die ADHD hebben. Maar er zijn ook zaken bij mij die de meeste ADHD'ers niet hebben. Ik kan me in een boek begraven en 3 uur van de wereld zijn. Kan met b.v. fotosplakken e.d. uren achter elkaar geconcentreerd werken. Maar zet me niet aan het leren.. Ik denk dat ik alleen maar cum laude geslaagd ben doordat ik lees en opsla.. Maar het heeft wel eens stresse gekocht omdat er nog honderden pagina's bleven liggen die ik nog moest lezen 
Het is denk ik goed dat kinderen er mee leren omgaan. Je leert wel jezelf remmen en grenzen stellen. Want je kunt echt wel eens moe worden van jezelf... en anderen erbij!
)
) en daar ga ik zo in op, dat ik al het andere om me heen vergeet. Pas als ik tevreden ben met het resultaat, stop ik ermee en bijna altijd is het drukke dan voor even verdwenen. 
