Hay,
Ik dacht dus altijd, dat wij verplicht zijn om wat er ook gebeurd is een persoon te vergeven, omdat er staat: "en vergeef ons onze schuld zoals ook wij onze schuldenaren vergeven"
Dus dat je eigenlijk aan God vraagt jou op dezelfde manier te vergeven zoals jij je vijand kan vergeven.
Daarom heb ik altijd heel erg mijn best gedaan om heel veel te bidden dat bepaalde mensen tot bekering mogen komen en te bidden of God mij wil helpen iets te vergeven wat iemand gedaan heeft.
Achteraf heb ik dan dus het gevoel dat ik het de persoon heb vergeven, na intens gebed, en dat geeft voor mij ook wel een rustig gevoel.
Nooit heb ik erbij nagedacht of die persoon dan spijt moet hebben, want in veel situaties heb ik meegemaakt dat daders helemaal geen spijt hebben, integendeel, dat ze jou de schuld geven, door je uiterlijk, of omdat je een meisje was, etc.
Dus, dat er totaal niet mee te praten viel, en dat ik dan toch in mijn hart die personen heb vergeven.
Dus dat dacht ik dan.
Vergeten gaat een hele tijd, tot je op een leeftijd komt dat ineens vanalles van vroeger weer ongewenst naar boven komt, bv omdat je over dingen van vroeger gaat dromen, en bv omdat je een fotoboek ziet van vroeger en dan ineens weer eraan denkt wat er toen allemaal gebeurde.
Dan denk je er weer even aan, en dan ga je er over dromen, terwijl je er liever niet aan wilt denken.
