We zijn weer thuis en nu eindelijk werken de pijnstillers. Mijn hemel, het was echt erg. Operatie ging wel goed, hoor, maar erna niet helemaal. Hij raakte helemaal buiten zinnen: schoppen, slaan, spartelen, gillen, krijsen, echt niks hielp. Wilde niets drinken, geen ijs eten, hij heeft het halve ziekenhuis afgebroken. Die mocht dus echt niet naar huis. Uiteindelijk viel hij in slaap op papa's schouder en zo heeft hij snikkend en slapend de nacht doorgebracht. Papa heeft nu spierpijn, die bleef zo maar liggen in een hele foute houding, maar van elke beweging werd zoonlief wakker en begon weer te krijsen, dus er was geen andere optie.
Vanochtend veel verdriet, maar ineens: honger. Eten. Drinken. Cadeautje uitpakken, ermee spelen. Heel voorzichtig nog, maar hij werd weer zichzelf. Pfffff. Gelukkig werd er goed voor ons allemaal gezorgd in het ziekenhuis, het verplegend personeel vond het ook echt zielig. En vanwege de mrsa moesten we in een afgesloten kamer verblijven (door ons onze 'cel' genoemd) en dan kun je je ook niet vrijelijk door het ziekenhuis bewegen, iedereen die binnenkomt moet eerst van die pakken aan, etc. etc.
Een heel avontuur dus. Papa en mama zijn ook helemaal kapot. Maar hij maakt alweer grapjes en heeft reuze-honger. Joepie! Nu hopen dat de pijnstillers hun werk blijven doen. Maar alles gaat dus gelukkig wel weer goed, naar omstandigheden. Hopelijk herstelt hij nu snel!
)
