Serenity schreef:ach, er zal wel weer een "dubbele vervulling" aan geknoopt worden
Hé 't verwondert mij dat je dat weet?
Aragorn schreef:Ik vind dat overigens wel weer een grappig bijverschijnsel van dit soort conflicten: de wilde profetieen en eindtijdscenario's die ivm Israel altijd opduiken.
De wilde profetiën? Vreemd dat je dat zegt.. de oorlog aldaar is nog steeds de oorlog van toen.
Hoewel Arafat dood is moet je misschien toch dit over hem weten:
Yasser Arafat werd bij geboorte "Mohammed Abdel Rahman Abdel Raouf Arafat Al Qudua Al Husseini" genoemd. Yasser Arafat was in zijn jeugd de oogappel van de groot-moefti van Jerusalem, Al-Husseini. Said K. Aburish, zijn Palestijnse biografieschrijver (in Arafat: From Defender to Dictator, Bloomsbury Publishing, 1998, pagina 7) schrijft "Mohammed Abdel Rahman" zijn de voornamen; "Abdel Raouf" zijn vaders naam, "Arafat" zijn grootvaders naam; "Al Qudua" is zijn familienaam; Hoewel zijn bloedverwantschap met de moefti niet vaststaat, noemde hij hem wel 'oom'. Arafat staat overigens ook bekend als "Yassir Arafat" of "Abu Ammar". Yasser wordt in 1929 geboren in Caïro. Zelf zegt hij later dat hij in Jeruzalem is geboren, maar dat is nooit bevestigd. Nog vorig jaar noemde Arafat in een interview met de Palestijnse krant Al Quds zijn oom "onze held" en vergeleek zijn eigen overlevingskunst met die van de Arabische nationaal-socialistische collaborateur. "Wij zijn geen Afghanistan" zei Arafat bij die gelegenheid. "Wij zijn een groot volk. Kon men destijds onze held Hajj Amin Al-Husseini vervangen? Er waren een aantal pogingen om van hem af te komen, omdat men hem als een collaborateur van de nazi's beschouwde. Maar evengoed woonde hij na de oorlog in Cairo en nam hij deel aan de oorlog van 1948; ik was een van zijn soldaten."
Wie was Hajj Amin al-Husseini? De groot-moefti van Jerusalem was voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog een overtuigde medestander van de nationaal-socialisten. Hij was een groot voorstander van de Duitse massamoord op de joden. Hij werd in feite een Duitse agent die de Engelsen verscheidene malen hebben gepoogd te arresteren.
Een van de 'grootste' prestaties van de moefti is het werven van tienduizenden moslims uit de Balkan voor de SS. Zijn moslimlegioenen namen later deel aan de massamoorden op duizenden Servische partizanen, joden en zigeuners. Op 1 maart 1944 deed Arafats held in Berlijn een dramatische oproep op de radio: "Arabieren! Sta op als één man en vecht voor jullie heilige rechten. Dood de joden waar je ze ook maar vinden kunt. Dit behaagt aan God, de geschiedenis en de godsdienst. Dit kan jullie eer redden."
De moefti bezocht meerdere concentratiekampen en moedigde Hitler aan om de Endlösung ook toe te passen op de joden van Noord-Afrika en Palestina. Zijn enige voorwaarden voor het werven van de moslimlegioenen op de Balkan was de belofte van Hitler na de oorlog ook de joden van het Midden-Oosten aan te pakken. Deze moefti was Arafats mentor en spirituele 'peetoom'.
Bron: Joseph Farah op
www.WorldNetDaily.com
Bij een democratisch leider hoort immers ook het eerbiedigen van de mensenrechten. In 1994 ontving Arafat een gedeelde Nobelprijs voor de Vrede, samen met toenmalige Israëlische premier Yitzhak Rabin en minister van buitenlandse zaken Shimon Peres, na het tekenen van de Oslo-akkoorden in 1993. Na Oslo geven de vredesgezinde media het niet meer zo graag toe, maar de Palestijnse leider heeft een carrière vol moorden, ontvoeringen, gijzelingen en kapingen achter de rug. Veel te vaak wordt vergeten dat ook de gijzeling op Entebbe het werk was van de latere Nobelprijswinnaar. In 1976 kaapte een Palestijns-Duits commando een Franse Airbus. Op het vliegveld van Entebbe scheidden de terroristen 78 joodse gijzelaars - zowel Israëli's als niet-Israëli's - van de overige 168 passagiers. Een Duitse terroriste schreeuwde "Schnell! Schnell!" En ze dreef onder dreiging van haar geweer de joden bijeen. Op hun armen stond nog het nummer uit het concentratiekamp getatoeëerd. De Oegandese dictator Idi Amin verwelkomde de terroristen hartelijk in zijn land. Een van de gijzelaars, de 75-jarige jodin Dora Bloch, werd onder zijn leiding vermoord. Andere gijzelaars kwamen om tijdens de Israëlische reddingsactie.
De gehele gijzeling gebeurde onder verantwoordelijkheid van Yasser Arafat. Persoonlijk aanwezig op het vliegveld was Wadi Haddad, leider van het onder de PLO-paraplu vallende Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Hij droeg zijn mannen op om de joodse gijzelaars te doden, of de eisen van de kapers nu werden ingewilligd of niet.
Entebbe wordt zelfs in radicaal-linkse kring als een zwarte bladzijde in de geschiedenis gezien. "Hun anti-imperialisme was verworden tot antisemitisme," schreef het radicaal-linkse blad De fabel van de Illegaal over de kapers.
En ik was nog niet klaar..:
Onderstaand artikel is bedoeld om uw kennis m.b.t. de wereld van de islam wat te vergroten. We delen voluit de mening, dat de beste studie "Bijbelstudie" is en niet van allerlei leringen en stromingen etc., want alleen kennis van Gods Woord doet ons de waarheid kennen en de leugen ontmaskeren. Juist dat laatste willen we u laten zien, omdat het zo vaak anders wordt voorgesteld. Een vaak gehoorde bewering is dan ook dat de Bijbel en de Koran inhoudelijk nijna aan elkaar gelijk zijn, zelfs een aantal zich christenen-noemenden sluiten zich bij die bewering aan. Enfin, toetst u , na lezing e.e.a. maar aan uw Bijbel.
Christenen in de moslimwereld fungeren als houthakkers en waterdragers
Discriminatie ligt in de islam besloten
door J.Sebök
In Soerabaja werden op 9 juni tien kerken in brand gestoken door een opgezweepte menigte islamitische jongeren.
Indonesië stond lange tijd bekend als een land waar christenen en moslims in harmonie met elkaar samenleefden. Steeds vaker horen we echter van christenvervolging in moslimlanden. Hebben alle moslims zoân hekel aan christenen? Zijn het zulke onmensen, of zit er iets anders achter?
De werkelijkheid is dat moslims over het algemeen vriendelijke en verdraagzame mensen zijn, die heel goed met christenen omgaan en met hen vriendschap sluiten. Het is de islam die de christenen discrimineert. Als moslims daar aan meedoen, dan doen zij slechts hun religieuze plicht. Het zit ingebakken in de ideologie van de islam. In dit artikel willen wij ingaan op de achtergronden van de christenvervolging in de moslimwereld. Hiervoor nemen we een duik in de geschiedenis van de islam.
In tien jaar tijd, van 622 tot 632, heeft Mohammed vrijwel het gehele Arabische schiereiland aan zich onderworpen. De verslagen heidense stammen kregen de keus tussen moslim worden of de dood. De meesten werden dus moslim. De verslagen joden en christenen hoefden zich niet te bekeren, maar zij moesten een capitulatieverdrag tekenen, de dhimma. Hierin waren de voorwaarden vastgelegd waaronder de overwonnen stammen mochten blijven leven.
Vernederend gedrag
Het was een zeer vernederen verdrag, dat de verslagenen degradeerde tot tweederangs burgers in hun eigen land, die echter de bescherming van Mohammed genoten. Mohammed behield zich wel het recht voor het verdrag te allen tijde nietig te verklaren. Na de dood van Mohammed zetten zijn opvolgers, de kaliefs, de strijd voort. Grote delen van het Midden-Oosten werden veroverd, waaronder een groot aantal christelijke landen, zoals Egypte en Syrië. Zij moesten zo'n capitulatieverdrag tekenen. In feite kwam de dhimma neer op een soort apartheidswetgeving. Essentieel was dat de dhimmi werd vernederd en zich schikte in een minderwaardige positie in de moslimmaatschappij. Dat werd door iedere bepaling benadrukt. Het begon met de hoofdelijke belasting, de djizia; een soort beschermgeld waarmee de dhimmi's als het ware hun recht kochten om in leven te blijven. Moslims hoefden die belasting niet te betalen. De manier waarop de djizia jaarlijks werd betaald, was vaak stuitend vernederend. Zij was gebaseerd op een tekst uit de Koran waarin Mohammed zei: "Bestrijdt hen die niet geloven in Allah, noch in de Laatste Dag, en die niet verboden stellen wat Allah en Zijn boodschapper verboden hebben gesteld, en die zich niet voegen naar de wezelijke godsdienst (islam) onder degenen aan wie de Schrift gegeven is (joden en christenen), totdat zij uit de hand de schatting (djizia) opbrengen in onderdanigheid". (Soera 9:29)
Schouwspel
De joodse schrijfster Bat Ye'or citeert een groot aantal documenten waarin wordt voorgeschreven hoe deze regel in verschillende tijden en plaatsen moest worden toegepast.
In grote trekken komt het neer op het volgende: De belastingbetaler moest met z'n geld persoonlijk naar de markt, waar de belastingontvanger (vaak een sjeik of emir) op een soort troon was gezeten. De dhimmi's moesten lange tijd wachten op de smerigste plaats totdat ze één voor één voor de sjeik werden gesleept. Dan moest de dhimmi het verschuldigde bedrag in de hand van de moslim leggen, maar zó dat zijn hand niet boven die van de moslim uitkwam. De dhimmi moest blijven staan, terwijl de moslim op z'n troon gezeten was. Na het overhandigen van het geld moest de dhimmi voorover buigen, zodat de moslim hem een klap tegen z'n wang of een stomp in z'n nek kon geven, met de woorden: "Betaal de schatting aan Allah, o vijand van Allah, o ongelovige". Hierna werd de belastingbetaler bruut weggetrokken, "om hem het gevoel te geven dat hij aan het zwaard ontsnapt is". Alle moslims werden uitgenodigd om van dit schouwspel te genieten. Zo werden alle joden en christenen, van hoog tot laag, in het openbaar vernederd. Rijke dhimmi's stuurden vaak een afgezant om de belasting te betalen, maar regelmatig werd dit verboden. Men moest in eigen persoon vernederd worden.
Speciale belastingen
De bepalingen van het verdag waren niet altijd dezelfde, maar in grote trekken kwamen ze neer op de volgende:
- Dhimmi's moesten drie speciale belastingen betalen, waarvan de djizia of hoofdelijke belasting het meest gehaat was. Een dhimmi moest het betalingsbewijs altijd bij zich hebben, anders kon hij gearresteerd worden.
- Een dhimmi mocht geen gezag uitoefenen over een moslim. Dus waren hogere overheidsfuncties verboden voor christenen. Om dezelfde reden kon een christenman nooit trouwen met een islamitische vrouw. Maar een christenvrouw wel met een islamitische man. Een christen mocht ook niet op een paard of een kameel rijden. Als hij op een ezel gezeten een moslim tegenkwam, moest hij van z'n ezel springen en nederig wachten totdat de moslim voorbij was.
- De eed van een dhimmi had geen waarde, dus kon een dhimmi nooit getuigen tegen een moslim. Het principe van oog om oog gold alleen voor moslims. Dus doodstraf op moord bij moslims onderling, maar niet als een moslim een dhimmi had vermoord.
- De christenen mochten hun kerken behouden, maar nieuwe mochten zij niet bouwen en ook hun oude kerken mochten zij niet uitbreiden. Voor reparaties was vergunning vereist.Kerken en synagogen waren niet beschermwaardig. Gevolg: plundering en brandstichting van kerken en synagogen.
- Iedere vorm van evangelisatie onder moslims was verboden. Openbare godsdienstige manifestaties waren ook verboden. De kerkklokken mochten niet luiden, want dat werd gezien als evangelisatie. Joden mochten de sjofar niet blazen. Alle godsdienstoefeningen moesten binnen de muren van de kerk of synagoge plaatsvinden, dus geen processies en openbare begrafenissen. Het zingen mocht niet van moslims hoorbaar zijn. Kritiek op de islam of Mohammed werd niet geduld.
Gettovorming
Dit soort bepalingen heeft gettovorming in de hand gewerkt. In hun eigen wijk konden christenen soms toch kerkklokken luiden en een processie houden en hun doden begraven. Het voorschrift dat het huis van een jood of christen niet hoger mocht zijn dan dat van een moslim in dezelfde straat, woog minder dan in een getto. Dhimmi's moesten zich ook onderscheiden door het dragen van aparte kleding en het altijd bij zich hebben van hetdjizia-betalingsbewijs, dat zij soms om de hals moesten dragen. Ze mochten geen Arabische titels voeren en het gebruik van het Arabisch schrift was voor hen verboden. Ook mochten zij geen wapens dragen. Er bestond ook zoiets als positieve discriminatie onder het dhimmi-verdrag: de christenen hadden recht op bescherming door de islamitische overheid. (Het woord dhimmi betekent beschermeling). Bekend is dat de kalief Omar de dhimmi-schatting een keer liet teruggeven aan een groep christenen, omdat hij niet in staat was gebleken hen te beschermen. Christenen mochten ook wijn verkopen, iets wat voor de moslims verboden was. Christenen hoefden ook niet in militaire dienst, want zij mochten geen wapens dragen. (Zij konden dus ook geen beroepssoldaat worden). Ook hadden de dhimmi's een zekere mate van zelfbestuur..(Soevereiniteit in eigen kring).
Onrein
Ondanks deze positieve discriminatie is het geen wonder dat in de loop der eeuwen veel christenen overgingen tot de islam. Geleidelijk werden de christenen een minderheid in hun eigen land. Door de vernederende aard van de dhimmi-status lag het voor de hand dat er op christenen werd neergekeken, en dat zij zelfs als onrein beschouwd werden. Overigens werden de bepalingen niet altijd even streng opgevolgd. Het feit alleen al dat er nog steeds eeuwenoude kerken zijn in het Midden-oosten, is hiervan het bewijs. Als de dhimmi strikt was toegepast, zouden er na de zevende eeuw geen kerken meer gebouwd zijn en zouden de bestaande kerken tot ruïnes zijn vervallen. Toch heeft het gebruik stand gehouden tot omstreeks het midden van de vorige eeuw. Het grootste deel van de moslimwereld viel toen binnen het Turkse (Ottomaanse) rijk. Onder druk van vooral Engeland en Frankrijk werd de dhimma in 1856 in het hele Turkse rijk afgeschaft. In Perzië (Iran), Jemen en Marokko bleef de dhimma tot in deze eeuw van kracht. De afschaffing van de dhimma heeft overigens de woede opgewekt van fanatieke moslims, wat resulteerde in progroms tegen dhimmi's, waarbij honderdduizenden christenen en joden werden afgeslacht, met name onder de Armeense en Syrische christenen.
Propaganda
Nu kan men een wet wel afschaffen, maar een gebruik van eeuwen schaf je niet zomaar af. Daar komt bij dat de fundamentalisten luid roepen om herinvoering van de dhimma. "De christenen moeten weer op de plaats gezet worden en zich neerleggen bij hun tweederangsstatus. Anders emigreren ze maar naar het Westen", zo zeggen ze. Door al deze propaganda kijken veel moslims nog steeds neer op de christenen in hun midden. Christengevangenen in Pakistan moeten wachten met eten tot de moslims klaar zijn. Anders zouden zij het eetgerei verontreinigen. Het gevolg is dat alle eten en drinken soms op is voordat zij aan de beurt zijn. Sommige fanatieke moslims gooien in openbare gelegenhedenhet serviesgoed stuk als een christen ervan gegeten of gedronken heeft. Dit doen zij om te voorkomen dat zij later van dit "verontreinigde" servies zullen eten. Om dezelfde reden hebben christenen in landen als Iran en Pakistan hun eigen restaurants (waar ze dan wel varkensvlees en wijn mogen serveren), een vorm van apartheid waar niemand verontwaardigd over doet. In Egypte moet de president nog steeds vergunning geven voor de bouw of de reparatie van een kerk. Sinds 1980 zijn er nog geen vijf kerken gebouwd, tegen 80.000 moskeeën! Ter vergelijking: in dezelfde periode zijn in Nederland 340 moskeeën geopend. In de meeste moslimlanden zijn hoge leidinggevende posities nog steeds niet voor christenen weggelegd. Veel moslims weigeren een christen als baas te hebben. Zelden zal een christen een hoge rang in het leger bekleden. In Pakistan ijveren de fundamentalisten voor herinvoering van de dhimmi- belasting, te betalen door niet-moslims. In Egypte komt het regelmatig voor dat de moslimbroederschap of een andere fundamentalistische groepering de dhimmi-belasting afperst van rijke christenen. Het geld vloeit naar de kas van de eigen organisatie te verbreiding van het fundamentalisme. In de ogen van de Egyptische regering is het een mafiapraktijk, maar de fundamentalisten beweren dat zij de regels van de islam toepassen. Nog steeds kunnen christenen niet met moslimvrouwen trouwen, en het is in die landen normaal dat een moslim die tot een ander geloof overgaat, gedwongen wordt te scheiden.
Twee kampen
Het dhimmi-stelsel past goed in de ideologie van de islam, die de wereld verdeelt in twee kampen: een "huis van de islam" en een "huis van de oorlog"(Dar al islam en Dar al harb). De Dar al islam is de moslimwereld,waar de moslims niet per sé in de meerderheid zijn, maar waar zij wel de macht hebben. Hier behoort de islamitische wetgeving (de sjaria) van kracht te zijn. De rest van de wereld is de Dar al harb en moet nog voor de islam veroverd worden, vandaar de naam "huis van de oorlog". In de Dar al islam is de wetgeving er dus op gericht de hele bevolking te islamiseren. Door de niet-moslims te vernederen en de moslims allerlei voorrechten te geven, wordt de islam steeds sterker. Het systeem heeft zijn effectiviteit duidelijk bewezen.
Overigens hebben de moslims niet alles zelf bedacht. Het systeem grijpt terug op oeroude Arabische stamgebruiken. de islam heeft bovendien veel van zijn gedachtengoed geleend van de joden en de christenen. Of de eerste moslims op de hoogte waren met het "dhimmi-verdrag" dat Jozua tweeduizend jaar eerder met de Gibeonieten sloot is twijfelachtig, maar vaststaat dat de vele Syrische gezagsdragers die overgingen tot de islam, alleen maar de bestaande Byzantijnse (Oost-Romeinse) wetgeving ten aanzien van de joden hoefden aan te passen. In het Oost-Romeinse rijk was de Grieks-Orthodoxe Kerk de staatskerk, die alle andere godsdienstenbestreed. De joden hadden altijd al een bijzondere status in het Romeinse rijk, met aparte rechten en plichten.
Diepe sporen
Onder invloed van de Byzantijnse staatskerk kregen de joden steeds minder rechten. On 534 werden de rechten en plichten van de joden vastgelegd in de wetten van Justinianus. Dit stelsel werd overgenomen en verder uitgewerkt door de moslims, die het toepasten op alle niet-moslims. Zo kreeg de Orthodoxe Kerk een koekje van eigen deeg. De koptische en nestoriaanse christenen, die door de Orthodoxe Kerk vervolgd waren, gingen er aanvankelijk onder de moslims op vooruit. Het effect van de dhimma liet zich pas eeuwen later gelden. Twaalf eeuwen dhimmi-schap hebben diepe sporen getrokken in de mentaliteit van de kerk in de moslimwereld. "Overleven" heeft de zendingsopdracht naar de achtergrond verdrongen, terwijl met name de nestoriaanse kerk in het verleden tot in het verre China gemeenten gesticht heeft. Telkens wanneer de kerk zich weer op evangelisatie toelegde, werd dat bloedig afgestraft. Veel christenen beschouwen hetdhimmi-schap als hun natuurlijk lot. Zij verzettenzich er dan ook niet tegen. "In de wereld lijdt gij verdrukking" en "Al wie een godvruchtig leven wil leiden, zal vervolgd worden". Zozeer als deze bijbelteksten door de westerse kerk worden verwaarloosd, zozeer worden ze door de koptische kerk gekoesterd. De Bijbel leert ons nergens dat we moeten vechten voor onze rechten, maar wel dat we voor onze broeders moeten opkomen.
(Uit het Reformatorisch Dagblad)
