Kinderwens deel 2

[Dippie]

@Tuinfluiter, ik post hier eigenlijk bijna nooit, maar lees wel af en toe wat mee... Ik wil je heel veel sterkte wensen met de 'laatste poging". Ik hoop zo voor jullie dat het goed mag zijn! Het lijkt me echt verschrikkelijk moeilijk om hiermee te moeten leren leven. Ik wil je/jullie daarom dan ook heel veel sterkte toewensen met alles!!

[Tuinfluiter]

Dank je wel Dippie voor je lieve steunende woorden!

[kamille1984]

We willen nu dan nog 1 keer een poging doen in het zh maar ik zie nu al tegen die spanning op.

~

Sterkte hoor Tuinfluiter... Je hebt zo ook een heleboel om over na te denken en te verwerken hé! Zéker nu met de pleegzorg 'mallemolen'. Ik denk aan je en hoop zo heel erg dat het gewenst resultaat heeft... Slopend lijkt me het.

ook alle andere die er mee te maken hebben met hun man.

[Memmem]

We willen nu dan nog 1 keer een poging doen in het zh maar ik zie nu al tegen die spanning op.

~

Sterkte hoor Tuinfluiter... Je hebt zo ook een heleboel om over na te denken en te verwerken hé! Zéker nu met de pleegzorg 'mallemolen'. Ik denk aan je en hoop zo heel erg dat het gewenst resultaat heeft... Slopend lijkt me het.

ook alle andere die er mee te maken hebben met hun man.

[Hortensia]

Hoi Tuinfluiter,

Het zit jullie ook niet mee he, met al die mislukte IUI´s. Heel moeilijk voor jullie!

Misschien is het wel goed om rust te nemen en misschien ooit nog eens voor IVF te gaan als je daar samen aan toe bent. Jij hebt het geluk dat je nog jong bent en kunt kiezen om even een tijdje te stoppen. Zie dat als een voordeel.
De rust is goed, want vlak IVF niet uit. Het is echt een heel ingrijpende behandeling, zowel geestelijk als lichamelijk. Niet om IUI af te zwakken, maar IVF vergt echt nog meer van je. Wij hebben dan ICSI gedaan en dat is vergelijkbaar aan IVF, maar ik vond het best slopende behandelingen.

Hier hangen er weer 4 geboortekaarten op ons prikbord en er volgen er nog meer. De kinderen komen bijna uit de lucht vallen Ik vraag me echt wel eens af wanneer ik ooit zal kunnen accepteren dat er misschien wel nooit een kindje komt. Volgens mij als ik 40 ben heb ik nog het gevoel van ´zou het deze maand´....? Hoe onrealistisch (menselijkerwijs) ook, ik blijf elke maand denken dat het wel eens raak kan zijn. En elke maand weer ongesteld natuurlijk. Het zijn van die up en down momenten. De downs zijn ook wel echt downs, gelukkig duurt het vaak maar een week van mijn cyclus, de rest van de maand gaat het redelijk goed. Binnenkort ben ik jarig en ik vind het echt vreselijk. Weer een jaar voorbij. Ik ga het dan ook niet vieren, totaal geen zin in. De jaren beginnen voor mij te tellen en bij elk jaar ouder voel ik dat als een keiharde mokerslag.

[Dippie]

Hortensia: Sterkte met alles...meer weet ik even niet te zeggen....

[christien]

Heel veel sterkte Hortensia, Tuinfluiter en mannen.

[Tuinfluiter]

Hortensia: meid, wat moet je het vreselijk moeilijk hebben vaak...
Wat ga jij al lang door een moeilijke weg wat betreft jullie kinderwens!
Kan me voorstellen dat de tijd begint de dringen voor je en dat je op dagen zoals je eigen verjaardag gevoelens van verdriet hebt omdat er weer een jaar voorbij is.
Wat ben ik blij dat ik het niet zo moeilijk heb, al hebben ook wij moeilijke momenten.
Zou je niet proberen om hulp te zoeken zodat je dan misschien iets beter in je vel gaat zitten?
Het is niet zo dat wij IVF nu niet zien zitten.
Maar we hebben voorlopig genoeg van al die behandelingen en de stress dus we gaan ons op andere dingen richten.
Wil je enorm veel sterkte wensen en mijn pb staat altijd open voor je als je je hart wilt luchten.

[AikonGirl]

Meiden, veel sterkte...!

[Jannoek]

Wat moeilijk dames...

Sterkte! ik bid voor jullie (en voor alle ongewenst kinderloze stellen)

[liefie]

@Hortensia Weet niet goed wat ik moet zeggen maar wat een verdriet komt er naar voren uit je berichtje! Wat Tuinfluiter ook zegt misschien hulp zoeken om het een plaatsje te kunnen geven.
Ik blijf voor je bidden.

[Merisja]

@ Hortensia: ik word altijd een beetje verdrietig als ik jouw postings lees in dit topic. Allereerst omdat ik het heel erg voor je vindt dat je geen kinderen kunt krijgen en het hier zo moeilijk mee hebt. Maar eigenlijk ook om de manier waarop je hiermee om gaat. Ik vraag me wel eens af: waar is je geloof? Vanuit de Bijbel mogen we toch geloven dat alles vanuit Zijn Vaderlijke Hand ons toekomt? Óók ongewenst kinderloos zijn. En daarmee wil ik het absoluut niet afdoen als: je hebt het maar te accepteren ofzo. Want dat het je hele leven beheerst begrijp ik helemaal. En dat je af en toe eens met gebalde vuist zeg maar naar God staat begrijp ik ook. Maar (op mij komt dit in ieder geval zo over...) jouw hele leven is doordrenkt met dit grote verdriet, zelfs zo dat je van andere mooie dingen die God geeft (je verjaardag, feestdagen, andere kindjes die geboren worden) niet meer kunt genieten. Anderen gaven het ook al aan, misschien doe je het inmiddels al, maar echt, zoek hulp! Het leven is toch niet alléén maar kinderen? In december postte je al eens dat je zelfs van de sneeuw en de feestdagen niet kon genieten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me toen als moeder best even schuldig voelde omdat ik van dat alles wèl zo ontzettend genoot. Maar dat is toch ook de bedoeling niet?

Misschien komt dit wel erg hard bij je over. Weet dan dat ik dat niet zo bedoel. Maar ik hoop dat je het ook eens van een andere kant kunt bezien. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte toewensen en ik bid dat God je wilt helpen jouw kinderloosheid te dragen.

[Evelien]

tsja waar is je geloof. Het ene moment heb je daar meer houvast aan dan op het andere moment. En dat heeft ook zeker te maken met je emotie's. Soms ben ik best boos op God. Maar soms voel ik me gedragen door Hem en kan ik alles kwijt bij Hem.

[ajl]

Ik sluit mij helemaal bij de post van Marisja aan. Ik dacht hetzelfde toen ik je post las Hortensia, maar Marisja brengt het wat beter (en vooral zachter ) onder woorden.

Meid, er kan zoveel moois zijn in het leven. Natuurlijk mag je verdrietig zijn om het feit dat jullie geen kinderen hebben, maar ik krijg altijd de indruk dat het bij jou alles overheerst. Als ik lees dat jij je 1 week in de maand vreselijk voelt, dat is toch geen doen voor jou ( en voor jouw man!). Zoek hulp om het grote verdriet dat alles overheerst een plekje te geven!

ook de andere meiden heel veel sterkte!

[blompje]

Ik wil me ook volledig aansluiten bij de post van Merisja. Goed en mooi omschreven! Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om op een kindje te wachten en miskramen te krijgen. Kan hier heel boos en verdrietig om zijn. maar er zijn zeker (en gelukkig hebben die veruit de overhand) momenten dat ik al het goede kan zien dat God ons geeft. En daarbij te weten dat onze kindjes die nooit bij ons mochten wonen, op een veel betere plaats zijn, ze hebben een beter leven dan ik ze hier op aarde zou kunnen geven! Dat geeft zoveel troost!!