Riska schreef:Ik blijf erbij: ik zou nooit meer in een kerk komen als ik publiekelijk - dat is ook binnen een kerkenraad - verplicht werd gesteld schuld te belijden. En helemaal omdat het alleen maar in feite omtrent dat 7e gebod gaat.
Er is mij eerder al verweten dat ik zei dat ik de kerk zou verlaten.
Er is een misverstand. Ik ben niet tegen tucht of wat dan ook.
Maar daar heeft de ander niets mee te maken.
Als ik vroeger iets gedaan had wat niet mocht, werd ik apart genomen en werd mij gezegd wat fout was en volgde straf. Daar had de rest van het gezin niets mee te maken.
Als mijn kinderen iets gedaan hadden, nam ik ze apart - de ander had er niets mee te maken.
Als ik binnen de kerkelijke regels helemaal fout zou zitten - en duidelijk fout - dan zou de dominee of een ouderling mij daarop kunnen en mogen aanspreken - onder vier ogen.
Niet een hele kerkenraad, dan neigt het naar sensatie, zeker waar het zo begrensd is.
Dát is mijn probleem: je moet al door de schaamte heen, dat hoeft door een kerkenraad niet nog extra geaccentueerd worden door die schuld te moeten belijden voor een hele kerkenraad, of, nog erger, zoals vroeger, voor een hele gemeente.
Riska
Riska, staat er niet duidelijk in Gods woord dat je ook zo moet beginnen? Dus eerst onder 4 ogen vermanen? En als de zondaar blijft volharden, dat je iemand mee neemt? En daarna de gemeente het zegt?
Het lijkt me duidelijk dat de vermaning op die manier moet gebeuren. Alleen schuldbelijdenis lijkt me wel op zijn plaats. Temeer omdat vaak de zonde ook openbaar komt, en iedereen dan een beschuldigende vinger uit gaat steken.
Dan heb je als het goed is ineens de hele kerkelijke gemeenschap op de stoep te staan, allemaal om je onder 4 ogen te willen spreken.
Om dan aan hun duidelijk te maken dat dat nou ook niet hoeft, kan je schuldbelijdenis afleggen, zodat ieder weet dat je voor die zonde al schuld beleden hebt.