Collateral schreef:Vroeger geloofde ik wel dat alles wat in de bijbel staat waar is. Het was immers de bijbel, en de bijbel is immers het woord van God! Toch probeerde ik God een beetje weg te duwen, ik vond het allemaal maar eng, vooral het oordeel en de hel enzo. Ik was me er van bewust dat ik in het reine moest komen met God, maar ik schoof het liever nog wat jaartjes voor me uit.
Toen ik in de puberteit zat (misschien zit ik er nog wel in, haha) begon ik me serieus te interesseren in God. Ik kwam in aanraking met mensen die voor 100% in God geloofden en zeer overtuigende ervaringen hadden met God. Een ervan was bijvoorbeeld door Jezus gered van demonen. Allemaal hadden ze een ingrijpende 'bekering' achter de rug. Je zal wel begrijpen dat dit nogal wat indruk op me maakte.
Ik heb twee perioden gehad waarin ik veel tot God bad, of ik gered mocht worden, of Hij me zou willen laten zien wat waarheid was. Ik las veel in de bijbel en probeerde er naar te leven. Maar een 'bekering' bleef achterwege.
Vervolgens begon ik te geloven dat God niet kon bestaan. In de bijbel staat immers: wie zoekt zal vinden, nou, ik had gezocht, maar niets gevonden. Dat klopte alvast mooi niet, dus God zou ook wel niet bestaan.
In die tijd las ik een boekje van een vrouw die een bijna-dood-ervaring meegemaakt had. Ze vertelde dat ze in de hemel geweest was en dat ze daar ongelooflijk mooie dingen had meegemaakt. Ze had daar te horen gekregen dat we hier op aarde zijn om een opdracht te vervullen, om onze ziel te laten leren. Hoe beter we leven, hoe meer de ziel leert. En dat er geen hel bestaat, maar alleen een duisternis waar mensen wiens ziel te weinig heeft geleerd (doordat ze slecht geleefd hebben) op een andere, moeilijkere manier alsnog leren wat ze moeten leren. Verder vertelde ze dat iedereen die geloofde dat doet op het niveau waar ze geschikt voor zijn. Geloven in God door middel van Jezus was een goede manier, maar zeker niet de enige.
Ik was behoorlijk onder de indruk van het boekje. Het nam voor mij in ieder geval de vraag weg hoe het in hemelsnaam kon dat de ene gelovige dit gelooft en de ander dat. (Dat zelfs Luther en Calvijn het op bepaalde punten niet eens waren.) Ik begon weer in God te geloven. Achteraf heb ik mijn twijfels over de objectieve waarheid van het hele verhaal, bijna-doodervaringen kunnen namelijk verklaard worden door naar de hersenen te kijken.
Later heb ik boeken gelezen over de waarheidsgetrouwheid van de bijbel. In deze boeken werd duidelijk gemaakt dat het zeer onaannemelijk is, dat de bijbel historisch correct is. Het ontstaansproces van de bijbel wordt uitgelegd, waardoor het ook begrijpelijk is waarom de bijbel in ontstaan zoals ze is ontstaan. Het lullige is alleen, dat je dat als leek niet ziet. Daarom zijn en worden er zo veel mensen misleid door het Christendom. Verder heb ik veel geleerd van de diverse 'Bestaat God-topics' op het 'Levenschap & Wetensbeschouwing'-forum van
http://gathering.tweakers.net. Ik kwam zodoende tot de overtuiging dat de bijbel mensenwerk is, net als bijvoorbeeld de Koran. Er is wel geschreven over God, maar niet door God.
Wat me altijd heeft geboeid, is het fenomeen 'bekering' - dat mensen zo krachtig door God bewerkt lijken te worden dat ze voor altijd in Hem geloven. Ik dacht vroeger altijd dat het alleen voorbehouden was voor christenen. Nu niet meer - gelukkig, want het betekende een behoorlijk dilemma voor me. Ik heb dingen gelezen over (oosterse) spirituele meesters, die een goddelijker leven leiden dan menig christen. Het verhaal van een westerling, Eckhart Tolle, vind ik ook heel boeiend. Die man zat in de put omdat hij niet wist wat voor zin zijn leven uit; hij dreigde zwaar depressief te worden, maar plots maakte hij iets ongelofelijks mee en werd verlicht. Nu is hij een van de tevredenste, simpelste, en tegelijkertijd interressantste mensen waar ik over gelezen heb.