PeterD schreef:Sorry mensen, maar ik blijf toch vasthouden aan ellende-verlossing-dankbaarheid.
Hoe kan je verlost worden zonder je ellende te kennen? Waar wordt je dan verlost van? Marnix, jij zegt dat je je ellende pas na je verlossing zag. Ik kan me dat dus niet voorstellen omdat ik denk dat je dan niet door hebt dat je verlost bent. Je weet dan toch helemaal niet dfat er iets mis is? En als je dat niet weet, hoe kan je dan weten dat je van iets dat je niet weet dat het er is verlost bent?
En over die 10 jaar, zullen we dat maar laten rusten en die mensen die dat aangaan met rust laten?
Hoe kun je nu berouw hebben over je zonde als je niet de Persoon kent die je er pijn mee doet? Hoe beter je God leert kennen, en ik denk dat je God pas echt leert kennen als je verlost bent, hoe groter je schuld wordt en hoe meer je gaat zien hoeveel pijn je God gedaan hebt. God leren kennen is het gaan zien van jezelf in de spiegel: God zo groot, goed en liefdevol (dat zelfs Zijn eigen Zoon is gestorven aan het kruis!!!) en jij zo zondig en ondankbaar. Natuurlijk voel je voor je verlossing wel dat er iets mis is, of misschien dat er veel mis is, maar pas na je verlossing ga je God nog beter leren kennen en ga je dat nog scherper zien.
Stel, er komt iemand langs en die heeft echt superstomme kleren aan en ziet er ook niet altemooi uit. En je zegt tegen je vrienden/vriendinnen: Haha, moet je die zien lopen! Belachelijk! Hoe kun je er nu toch zo bijlopen. Het ziet er echt NIET uit! LELUUUK!!! Zo luid dat de persoon in kwestie het zelf hoort.
Op dat moment voel je misschien wel dat je niet goed bezig bent, immers zo over iemand praten hoort niet. Dat weet je wel. Maar pas als je die persoon leert kennen en je ziet hoe lief diegene is en hoeveel die voor een ander overheeft, ga je je pas echt schamen! Dan pas krijg je goed door hoe verschrikkelijk kortzichtig en gemeen je bent geweest.
Misschien is dit geen goed voorbeeld, maar ik probeer er mee duidelijk te maken dat je pas als je iemand persoonlijk leert kennen de volle betekenis van jouw gedrag je duidelijk wordt.
Ik denk dat het ook zoiets is met God leren kennen. Daarvoor voel je wel heel duidelijk dat je niet goed bezig bent, maar pas daarna dringt het nog beter tot je door HOE erg het wel niet was. En dan nog besef je het niet helemaal denk ik.
Ik denk dat EVD ook geen volgorde is, maar gewoon 'drie punten' die er zijn in het leven van een gelovige, een wedergeboren gelovige. Het loopt allemaal door elkaar, tegelijkertijd en komen 100den keren voor in je leven.
