Lijkt me logisch. Dat heb ik dus in die paar jaar dat ik hem nooit zag ook gehad. Tegenwoordig heb ik hem sowieso elke week aan de telefoon, en praten we minstens een kwartier, dat scheelt wel, heb ik ervaren. Maar hij blijft nog steeds erg ver van me af staan, veel meer dan mijn moeder.
En, misschien hebben alleen jongens dat, maar als je vader vreemd gegaan is, heb je het gevoel dat iedereen jou over 1 kam scheert met je vader. Ik kreeg een keer (voor de scheiding) een uiterst hatelijke opmerking, die ik totaal niet begreep. Ik begreep het pas toen alles uitgekomen was. Ik heb toen best een tijdje het gevoel gehad dat iedereen mij ook als zo'n 'player' zou zien. En ik ben echt lang bang geweest om al te intiem met andere meisjes (behalve mijn vriendin) te worden, omdat ik dacht dat ik genetisch besmet was en meer risico liep vreemd te gaan...

Maar dat is nu gelukkig een beetje over.
Aan de andere kant merk ik dat ik toch nog steeds mezelf aan mijn vader spiegel in sommige opzichten, als ik kijk hoe ik idealiter zou willen zijn

apart hoor. Ik doe hem zelfs nog na in sommige dingen (terwijl ik anderzijds een afkeer van zijn gedrag had).
Together, we can. But we won't.
Goodbye.