@mic schreef:Maar er staat ook: een ieder die komt zal ik geenzins uitwerpen, wie gelooft zal niet verloren gaan. Zou het zo kunnen zijn dat je wel verstandelijk kan geloven, maar de dankbaarheid daarover juist veel meer in je hart voelt? Het hart is ook wisselvalliger als het verstand, met het hart twijfel je veel makelijker. Dus ik betwijfel of daar je zaligheid van afhangt.Ik heb het wel eens geprobeerd om Jezus aan te nemen, maar er is daarna niks veranderd in mijn leven. Dat komt ook omdat ik alleen met mijn verstand geloof en niet met mijn hart. Er staat toch ook in de Bijbel: Wie met zijn hart gelooft en met zijn mond belijdt, die zal zalig worden. Aan een geloof met alleen je verstand heb je dus niet genoeg.
(misschien muggezifterij: er staat dat die mensen zalig worden, maar niet dat anderen niet zaligworden, net als bij de zaligsprekeningen zegmaar (zalig zijn de armen etc...., dat betekent niet dat als je rijk bent niet zalig kan worden))
Maar goed hierboven waren een paar losse hersenspinsels van me
Natuurlijk is het zo, dat verstand en gevoel (hart) niet los van elkaar zijn. Maar God werkt het geloof in je hart, niet in je verstand.
En ik kan wel bij God komen en bijvoorbeeld vragen of God mijn zonden wil vergeven, maar als ik dat alleen weet met m'n verstand, maar dit niet in mijn hart voel dat die zonden verkeerd zijn en dat ik er eigenlijk geen spijt van heb, dan zal God het mij ook niet vergeven.
God kijkt in je hart of je meent wat je zegt.
En nog ff over het aannemen:
2 kor. 1:22: Die ons ook heeft verzegeld, en het onderpand des Geestes in onze harten gegeven.
oeps...foutje! 
