mealybug schreef:(...)Jouw jkerk en kerkgeschiedenis zijn niet de mijne.
Oikos en ekklesia kwamen in plaats van tempel en synagoge.
Jouw vervangingen bleven tastbaar, sabbat werd zondag, infant-besnijdenis werd infant-doop, synagoge werd kerkgebouw/-insituut, Sanhedrin werd Synode.
Daarom werd ook het verbond "vernieuwd" ipv oud werd nieuw.
Zowel de roomse als protestantse "kerk" hebben talloze medechristenen omgebracht in hun heersen ipv dienen.
En of dat nu wederdopers waren of mensen die de heilige Geest beschouwden als een Kracht ipv een persoon, het feit dat de "kerk" deze mede-broeders liet verbranden of verdrinken, zegt me voldoende.
Sacramenten als "zichtbare genademiddelen", waarvan mensen worden uitgesloten (terwijl de apostel leert: beproef uzelven, ipv onzichtbare gedenktekenen zoals Jezus Zelf deze verordineringen heeft genoemd,)
Een "kerk" die meent God een dienst te bewijzen door dergelijke oudtestamentische straffen toe te moeten passen, ipv het oordeel aan God over te laten, zoals de apostel leert (die zelf zegt gewoon verder te gaan wanneer iemand het Evangelie niet wil horen) is voor mij en steeds meer anderen, verwerpelijk.
En ja, dat begon min of meer met Augustinus die de verraders (traditores) de ambten in de "kerk" gaf, en de donatisten die veel geestelijker waren, liet vervolgen.
Het "dwing hen in te gaan" (compelle intrare) uit de geliijkenis is letterlijk en zichtbaar verwezenlijkt door met het zwaard te gaan bekeren en te heersen.(in dit teken zult gij overwinnen)
Laat Jezus nu allesbehalve een legeraanvoerder zijn die adviezen geeft voor op het slagveld aan een zonaanbiddende Keizer Constantijn die vrouw en zoon liet ombrenegn en zich op zijn sterfbed pas liet "dopen" door een ketterse, ariaanse priester. (...)
Ik heb je post even ingekort om de inhoud en de argumenten over te houden.
Het belangrijkste zeg je eigenlijk al direct: "Jouw kerk en kerkgeschiedenis zijn niet de mijne". Dat maakt natuurlijk des te meer nieuwsgierig in welke lijn jij dan wel staat. Er zijn een aantal mogelijkheden:
a. Je komt gewoon voort uit een protestantse denominatie, maar je staat met je opvatting buiten enige vorm van georganiseerd christendom. Voor mij ben je dan "christen".
b. Je hebt je echt losgemaakt van elke christelijke kerk, gemeente of beweging en je (gedeelde) opvattingen wijzen echt in een totaal andere richting dan enige christelijke gemeenschap. Jij beroept je op leer en leven van de oudste vorm van christendom, het huishouden, met de
oikodespotes als leider. Huisgemeenten die geen verdere organisatie nodig hebben. Dat betekent dat je jezelf misschien wel christen vindt, maar geen christen noemt. De vraag is langs welke lijn jij je verbonden weet met die eerste christenen. Zijn er door de eeuwen heen ketens van dergelijke niet-georganiseerde huishoudens die het stokje overgegeven hebben, of is de idee van een huisgemeente die volgeling van Jezus wil zijn, eeuwenlang weggeweest en pas sinds kort weer opnieuw tot leven gewekt. Is dat dan qua vorm en inhoud nog wel dezelfde huisgemeente als die uit de eerste eeuwen van het christendom? En hoe noem je je dan?
c. Het kan zijn dat je je nauw verwant voelt aan bepaalde bewegingen die door de Kerk al eeuwen als ketters wordt aangewezen. Al in de eerste eeuwen zijn er lange lijsten van ketterijen beschreven, joodse en Griekse dwalingen, die allemaal door de Kerk hardhandig zijn vervolgd. Denk aan Manicheeërs, joods-christelijke groepen, Katharen, gnostici en anderen. Heb jij wat met één van deze historisch
heretics?
d. Misschien ligt jouw grootste innerlijke verwantschap wel bij het lot van de joodse gemeenschap. Als Messias belijdende jodengenoot noem je jezelf dan geen "christen" meer. De gebeurtenissen rond 1948, gecombineerd met een helder (door profetie aangereikt) beeld van de toekomst, met Israël als middelpunt, versterken die verwantschap misschien. Ik proef wel zoiets bij jou. Is "jodengenoot" een goede titel?
e. Eventueel zou het kunnen zijn dat je een RKK achtergrond hebt (denk het eigenlijk niet), maar daar zeer radicaal mee gebroken hebt. Dan is die kerk en die kerkgeschiedenis natuurlijk geen gespreksonderwerp meer. Dan noem je jezelf nooit meer "christen". Maar dan bestaat je identiteit uit het zijn van ex-katholiek of zo.
Ben benieuwd. Want zoiets speelt wel een rol, wanneer je juist een reformatorisch ingekleurd internetforum bezoekt. Leerzaam uiteraard, je bijdragen, maar ze sluiten niet noodzakelijk aan bij de thema's, de voorkeuren, de taal en de achtergrond van het Refoweb-publiek (hoewel dat ook heel divers is). En dan krijg je onvermijdelijk een vraag naar je identiteit.
Komt "hokjes" achtig over, maar helaas, zo gaat het met onbekende gesprekspartners.
De eerste vraag in de herberg is altijd: "Wie ben je en waar kom je vandaan".
Nu nog even over al dat verschrikkelijke, waarom mijn kerk niet de jouwe is, mijn kerkgeschiedenis niet jouw kerkgeschiedenis.
Kijk, als protestant kan ik natuurlijk makkelijk dezelfde houding aannemen: de eerste christengemeente was Joepie, geestvervuld, ze hadden alles gemeenschappelijk. Dat is en was het ware christendom. Toen begonnen die verschrikkelijke bisschoppen de Kerk te organiseren. Allemaal kommer en kwel, geweld, bloedvloeien, terreur, macht, spel, dogmatisch vals, goddeloos, afgodisch, één grote bende. Maar...., maar toen was er gelukkig de Reformatie, Gods gelukkige en gezegende ingrijpen, het volk kreeg de Bijbel terug, geen Paapse Mis meer (vervloekte afgoderij), geen beelden meer (1566), geen transubstantiatieleer meer, geen Paus....het werd weer Joepie.
En die hele tussentijd (donkere Middeleeuwen), dat was mijn kerk niet, dat was mijn kerkgeschiedenis niet. Niks mee te maken. Werp ik verre van me.
Toch doe ik dat niet, omdat ik ben gaan zien hoezeer alles met alles vervlochten is. Historisch gezien is de Reformatie geen harde knip. Ik sta wel degelijk in een lange historisch lijn, waarmee ik alles meekrijg wat goed en fout was.
Alle fouten, alle geweld, ook de dogmatisch uitglijers, neem ik serieus. Ik moet kiezen, omdat ze in mijn traditie hebben plaatsgevonden. Ik moet ze goedkeuren of afkeuren. Het is net als met een familie. Je voorouders hebben goed en kwaad gehandeld. Beide handelingen moet je dus eerlijk tegemoet zien. En een mening vormen. Natuurlijk zie ik de schande van het verleden, de oorlogen, het onrecht, de vergissingen, de tragedies in de keuzes die men soms maakte. Die zie ik zelfs van de zeer recente kerkgeschiedenis, in de gereformeerde traditie. Ik veroordeel en verafschuw ook veel in mijn eigen traditie. Wat een ellende allemaal. Maar toch zou het unfair zijn om te doen alsof je daar als gelovige helemaal los van kunt zijn.
Want ik zie ook de vruchtbare dingen, ik zie ook dat ondanks veel fouten de kerk is blijven bestaan, dat het geloof niet ophield, dat er oprecht geloof en oprechte gelovigen waren. Dat God aanwezig bleef, ondanks al die menselijke falen. En dat is het belangrijkste.
God heeft de wereld lief. Dat moet onze houding bepalen tegenover de wereld. Idem dito tegenover de kerk.
Ik kan mezelf niet buiten die kerkgeschiedenis plaatsen. Elk menselijk handelen brengt goed en fout voort.
Ik ben dan ook van mening dat het nooit zonder fouten zal zijn. Een ideale gemeente bestaat niet. Groei kan niet zonder organisatie. Uiteindelijk komen er regels, komt er macht en komt er dus ook machtsmisbruik. Het is inherent aan het mens-zijn.
God blijft bij ons, ondanks ons, niet dankzij ons. En dat is een weerkerend refrein.
Ik kan ook een eindeloze lijst maken van misstanden die in vrije groepen ontstaan. Eindeloze ruzies, persoonsverheerlijking, machtsmisbruik, zonden, feilen, vergissingen. Ik kijk daar niet van op. Warom zou ik dat harder veroordelen dan de misstanden in de klassieke kerken?
Zeg dat het niet waar is, want ook ik zie liever een mooiere versie van de geschiedenis.
Kortom, je kunt de waarheid van ons menselijk tekort, ook in de "geloofsbusiness" niet ontlopen door jezelf buiten de geschiedenis te plaatsen. Je weet hoe ik dat noem, ik vind dat een tekort aan historisch besef. Hoe klein en onafhankelijk je jezelf ook maakt, aan de essentie van de
condition humaine kun je nooit ontsnappen. Zelfs niet als gelovige. Als ik het goede wil doen, staat het kwade mij bij.
gravo
En ook nog eens een keer blijmoedig, je mag door voor het broodrooster!