Allemaal heel veel sterkte toegewenst!
Wij zelf hebben er in onze directe omgeving ook mee te maken (gehad).
We hebben de afgelopen jaren een neefje van 2, een oom en tante (waren getrouwd, hun kind bleef als weesje achter) een opa, een vriendin en een vriend verloren aan kanker.
Allebei onze vaders hebben het ook gehad, zijn behandeld en tot nu toe mag het goed gaan.
Nu is een vriend van ons ernstig ziek en mijn oom, allebei zijn ze in de afgelopen week opgegeven.
Het is allemaal zo moeilijk, zelf loop je met zoveel vragen.
We praten er eerlijk over met onze kinderen, ze zien ook dat we boordevol emoties zitten.
Zelf huilen ze ook, ze maken tekeningen, zorgen voor kaarten van school.
Ik was zomaar even aan het rondzoeken, kwam hier op deze topic terecht.
Ik voelde me warm worden bij de lieve reacties naar elkaar toe, daarom durfde ik dit te schrijven.
Ik voel me zo kwetsbaar, stond gisterenmiddag bij school terwijl we net de boodschap hadden gehoord.
Een moeder zag me een beetje afzijdig staan en vroeg of alles goed met ons was.
Ik antwoordde "redelijk", waardoor ze door ging vragen.
In drie zinnen had ik de kern genoemd, inclusief dat er geen beterschap meer mogelijk is.
Zegt ze sterkte, en wens hem maar veel beterschap...dat ging vergezeld met een brede glimlach(zucht..., over luisteren gesproken).
Ik heb haar aangekeken met tranen in mijn ogen, toen heb ik me om gedraaid en ben weg gelopen.
Dan zeg ik liever niks, begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel?
