opvoeding en beleefdheid

[Lalage]

Probleem is dat veel volwassenen ook niet "weten" hoe het hoort: heel vaak zitten mensen in de trein met de voeten op de bank, met keiharde muziek aan (ondanks oordopjes), heel hard praten door de telefoon...
(Eigenlijk vind ik het al vervelend als 's ochtends vroeg mensen uitgebreid met elkaar zitten te kletsen in de trein...)

[marjo]

Ja, volwassenen met slechte manieren zijn eigenlijk nog wel ergerlijker dan kinderen.
Vorige week vrijdag een weekafsluiting gehad bij mijn zoontje op school. Het blijkt voor veel ouders moeilijk om op tijd te komen en vervolgens een uurtje hun mond dicht te houden. De kinderen hebben de hele week geoefend op de uitvoering en sommige stukken kon ik gewoon niet verstaan vanwege het rumoer en mensen die ergerlijk binnenliepen.

[Mortlach]

Probleem is dat veel volwassenen ook niet "weten" hoe het hoort: heel vaak zitten mensen in de trein met de voeten op de bank, met keiharde muziek aan (ondanks oordopjes), heel hard praten door de telefoon...
(Eigenlijk vind ik het al vervelend als 's ochtends vroeg mensen uitgebreid met elkaar zitten te kletsen in de trein...)

Maar ja, het is openbaar vervoer... iedereen mag dus mee, ook de mensen die wat minder rekening houden met anderen.

[Marie Popelin]

Probleem is dat veel volwassenen ook niet "weten" hoe het hoort: heel vaak zitten mensen in de trein met de voeten op de bank, met keiharde muziek aan (ondanks oordopjes), heel hard praten door de telefoon...
(Eigenlijk vind ik het al vervelend als 's ochtends vroeg mensen uitgebreid met elkaar zitten te kletsen in de trein...)

Maar ja, het is openbaar vervoer... iedereen mag dus mee, ook de mensen die wat minder rekening houden met anderen.

Meestal staat er in de bus of trein aangegeven wat wel en niet mag. Als men zich daar niet aan wil houden zal men gebruik van eigen vervoer moeten maken.

[marierose]

Tja, mijn ouders zijn allebei ontzettend streng opgevoed en heb ik het idee dat ze ons niet zo streng wilden opvoeden en mochten we jij zeggen in het begin was het u, maar wel u tegen andere volwassenen moesten we zeggen en geen voornamen maar gewoon papa en mama zeggen en nu we zelf kinderen hebben doen we het eigenlijk een beetje op dezelfde manier. Ze mogen ons niet bij de voornaam noemen en hoeven geen u te zeggen, maar er zijn wel degelijk regels in huis en daar moeten ze zich wel aan houden vinden wij (nu ze allebei aan het puberen zijn is het wel veel overleggen en "comprommissen" sluiten ). Mijn man heeft gelukkig in grote delen wel op dat punt wel een beetje dezelfde opvoeding gehad van zijn ouders. En dat is wel makkelijker en we zijn het dan grotendeels wel eens met elkaar hoe of we ze opvoeden. Respect voor elkaar en de ander vind ik wel het allerbelangrijkste want dat zeg ik ook regelmatig tegen de kinderen. Ik zeg dan ook tegen de kinderen wat voor geloof of opvatting iemand ook heeft iedereen is mens en mag er zijn. Maar je hoeft het niet met iedereen eens te zijn dit zeg ik er wel bij... Maar ja iedereen voed zijn of haar kinderen op zoals hij of zij het beste vind en waar je jezelf goed bij voelt is vast goed.

[ajl]

Ik merk dat veel ouders steeds losser zijn met omgangsvormen. Misschien ben ik een beetje ouderwets, maar hier thuis is het geen ´ja´ maar ´ja, mama´, geen ´huh´ maar ´wat zegt u?´en geen gecommandeer maar ´mama, mag ik alstublieft...´ Ik vind dat soort dingen best belangrijk, maar volgens mij hechten steeds meer ouders er weinig waarde aan. Hoe denken jullie daarover?

Ik hecht er heel veel waarde aan. Het aanspreken met "u" is juist een soort begin om manieren aan te leren. Kinderen moeten leren om anderen met respect te behandelen. In de klas moeten de kinderen "u" zeggen, dit is een schoolregel en niet bedacht door mij. Maar ik ben het er wel mee eens want ik sta helemaal niet naast de kinderen. Naast de kinderen staan vind ik eigenlijk tussen de kinderen staan en geen gezag hebben. Ik ben de juf, heb het gezag in handen en sta boven de kinderen. Ik ben toch ook diegene die verantwoordelijk is?
Verder weet ik ook wel tal van situaties waar ik het niet mee eens ben, de klas binnenlopen en niets zeggen ook al zeg ik duidelijk "goedemorgen!" of een beker voor mijn neus houden. (Deze moet ik dan open maken.) Bij de beker vragen de kinderen nu of ik deze wil open maken. En over de andere manieren gaan we het binnenkort hebben. We werken nu over het thema "aan tafel" van de kinderboekenweek. Ik wil het met de kinderen hebben over tafelmanieren en daarbij ook manieren in het algemeen. Omdat ik mij toch stoor aan bepaalde dingen.

Tegen mijn ouders moest ik vroeger "u" zeggen en dat doe ik nog steeds. Ik ben beleefd opgevoed en verbaas mij wel eens over het gedrag van anderen. Zoals het betalen zonder te groeten, zonnebril ophouden en luid telefoneren over allerlei persoonlijke zaken. Dan denk ik: de vrouw achter de kassa is geen robot, maar een mens.

Laatst zag ik in een boekenwinkel de "Kinderditz"". Voor kinderen en hun ouders een aardig boekje waarin wordt uitgelegd hoe je netjes kunt zijn en waarom dit zo belangrijk is.

Zonnebril ophouden doe ik ook wel eens, heeft bij mij niets met onbeleefdheid te maken, heb nl. een bril op sterkte en niet altijd mn gewone bril bij mij. Zonder bril zie ik zo weinig en om dat nu elke keer bij de kassa uit te leggen, is ook weer wat.

[LeChat]

:oops: Heb mij daar ook regelmatig schuldig aan gemaakt, maar inderdaad het is niet beleefd.

Er hangen tegenwoordig zelfs van die bordjes in de trein hè (bij het binnenstappen), onder andere over luid bellen.

Die plaatjes hangen in de stilte-coupe's (waar overigens ook nog vaak mensen hinderlijk zitten te praten).

Nee, niet alleen daar. In de huisregels van de NS voor álle coupés staat ook dat je niet te hard mag bellen en geen overlast mag veroorzaken met muziek (daar is ook dat pictogram met de vinger voor de mond voor).

[Mortlach]

Zonnebril ophouden doe ik ook wel eens, heeft bij mij niets met onbeleefdheid te maken, heb nl. een bril op sterkte en niet altijd mn gewone bril bij mij. Zonder bril zie ik zo weinig en om dat nu elke keer bij de kassa uit te leggen, is ook weer wat.

Zouden al die mensen dan ook Ipod-oordopjes op sterkte hebben?

[Marnix]

Probleem is dat veel volwassenen ook niet "weten" hoe het hoort: heel vaak zitten mensen in de trein met de voeten op de bank, met keiharde muziek aan (ondanks oordopjes), heel hard praten door de telefoon...
(Eigenlijk vind ik het al vervelend als 's ochtends vroeg mensen uitgebreid met elkaar zitten te kletsen in de trein...)

haha, wat dat laatste betreft, dat is echt je eigen probleem Wat dat eerste betreft, heb je helemaal gelijk Kwestie van goed fatsoen, wat een hoop mensen niet hebben.

Kate, ik ben het op zich met je eens, met uitzondering van dat "u" zeggen. De andere dingen gaan over fatsoen en echte beleefdheid. Je kan "u" zeggen en ondertussen heel onbeleefd zijn, of "je" zeggen en beleefd zijn. Dus aanspreekvormen zeggen niet zoveel... Ik zou niet willen dat als ik kinderen had, ze me met u zouden aanspreken.

[jamillah]

Maar als mijn kinderen jou tegenkomen zou ik willen dat ze u tegen je zeggen.. Hoe sta je daar tegenover?

[ajl]

Iedereen is "u", behalve Marnix .

[Marnix]

Maar als mijn kinderen jou tegenkomen zou ik willen dat ze u tegen je zeggen.. Hoe sta je daar tegenover?

Ik zou het vreselijk vinden... en vragen of ze jij willen zeggen... En waarom moeten ze dan u zeggen tegen iemand die dat liever niet heeft? Als het om beleefdheid gaat is het beleefder om het niet te zeggen... dan mijn mening te negeren Dat zou pas onbeleefd zijn. Je moet kinderen respect leren, als ze alleen u zeggen omdat dat zo hoort en jij dat wil, leer je ze alleen maar gewoonten aan... en gewoonten en respect zijn twee totaal verschillende dingen.

[esli]

Ik wil ook gewoon jij genoemd worden hoor. Niemand noemt mij overigens u (ben ook pas 25:)). Ik geef les aan studenten en een deel daarvan zei wel u, ik heb gelijk aangegeven dat dat niet de bedoeling is.
Als ouders perse willen dat hun kinderen mij u noemen dan zou ik dat denk ik met de ouders bespreken en daarna wel respecteren. Als de kinderen al wat ouder zijn zou ik tegen de kinderen zelf zeggen dat ze jij moeten/mogen zeggen.

[ajl]

..

[LeChat]

Een klein zijspoor: sinds ik met mijn man getrouwd ben, heb ik opeens een boel tante-zeggertjes (die had ik daarvoor niet), maar eigenlijk voel ik me helemaal geen 'tante', dat associeer ik namelijk met mijn eigen tantes van zo'n 50-70 jaar oud... Sommige schoonzussen leren hun kinderen wel 'tante' en 'oom' tegen ons te zeggen, andere niet. Hoe gaan jullie daarmee om? Zou je je dan toch maar 'tante' laten noemen of zeggen 'doe maar gewoon *voornaam*'?