Berichtdoor kwebbel » 27 feb 2008 23:27
Ik herken mij ook in bovenstaande verhalen haha, ben ook bijna nooit ziek. Ik ga altijd door totdat ik echt op instorten sta..
Gisteren is er tijdens mijn dienst iemand overleden. De arts wilde nog morfine spuiten, en op het moment dat hij het doet is het eigenlijk niet meer nodig. Binnen 10minuten was ze overleden..
Ik was die avond daarvoor met de arts meegelopen. De vervangend arts ging mee. Prima. Ik ging ook mee, uitgelegd dat ik leerling was en als ik domme vragen stelde dat hij dan niet vreemd op moest kijken.
Goed. Ik moest van mijn teamleider vragen of hij formulieren wilde ondertekenen. Eentje was geen probleem, de andere wilde hij niet ondertekenen. Dat was het zorgcodicil. De arts zei dat hij het niet wilde ondertekenen omdat hij niet voor deze mevrouw wilde beslissen of ze nog gereanimeerd wilde worden. De mevrouw was op ademen na overleden, in de laatste fase van dementie en het leven. Mijn collega's hadden zoiets van: Dan ga je toch niet meer reanimeren???? Persoonlijk had ik haar dan rustig in laten slapen.
Arts gaf ook geen pijnbestrijding meer omdat zij geen pijn aangaf... Ze kon geen pijn aangeven want ze kon al een tijd niet meer praten (dementie)..
Uiteindelijk gisterenmiddag overleden. De opdracht van afleggen en familie begeleiden bij overlijden stond in mijn boek voor het eerste leerjaar om af te tekenen. Ik heb het NIET gedaan omdat ik er best wel emotioneel onder was. Nog nooit was iemand overleden in mijn dienst, dit was de eerste keer.
Mijn collega's zeiden van: "Ach doe toch joh. Unieke kans, die komt bijna niet voor. Doe het maar. Zet je er overheen, blablabla." Ik vind het persoonlijk best eng om iemand af te leggen en omdat ik ook best emotioneel was heb ik het niet gedaan. Het is dan misschien een unieke kans en als ik over 2 jaar wellicht geslaagd ben moet ik het misschien ook wel zelf kunnen maar ja.. dat zien we dan wel weer tegen die tijd.
¯`v´¯)
`•.¸.•´
¸.•´¸.•´*)
(¸.•´ (¸.•´*..¸¸.•´¯`• Groetjes...