Bevlogen schreef:Dat snap ik
Maar als we bijv. bijbelstudie gaan doen over het dopen, kunnen we op totaal andere meningen uitkomen. Daar zit het 'gevaar' in.
Toch kan er maar één waarheid zijn.
Het is niet zo, dat de een dit meent, en dat het daarom waar kan zijn, en dat de ander dat meent, en dat dat eveneens waar kan zijn. Kenmerk van het menselijke kennen is eindigheid. Sterker nog, in de regel weten we helemaal niet wat er in zijn totaliteit te weten valt over iets. Die onvolledige beelden zijn een oorzaak van verschillende inzichten, naast nog andere oorzaken. (Zoals: graag een bepaalde kant op willen, eigenwijsheid, onwilligheid om zich aan de objectieve waarheid te onderwerpen.)
Bevlogen schreef:En gekoppeld daaraan: Gods liefde
Ben nu weer begonnen in dat boek van Watchman Nee, Het normale christelijke leven. Daar klinkt dat zondebesef ook duidelijk door, maar laat ook zien hoe ongelofelijk groot Gods liefde voor ons is.
Feitelijk heb ik Gods liefde al genoemd, nl. in het noemen van de verlossing in Christus.
Dat boek wat je noemt komt me bekend voor. Het is overigens niet vrij van dwalingen. Zoals die visie op Romeinen 7, dezelfde als waardoor Jacobus Arminius door de mand ging vallen toen hij die ging uitdragen. Een visie die meer in de sfeer van het humanisme ligt dan dat die uit de Bijbel voortkomt. 't Is lang geleden dat ik dat boek gelezen heb, al ruim 10 jaar.
Al nemen dwalingen nog niet weg dat iemand best in het ware geloof gestorven kan zijn. (Ik doel nu dus op die chinees.)
Momenteel ben ik een
boek aan het lezen over het humanisme, van John Carroll. Niet zozeer theologisch, maar meer filosofisch. (Het stond in de boekhandel bij de afdeling filosofie.) Af en toe best apart, maar zeker leerzaam.
Bevlogen schreef:Naar mijn mening hoeft een preek niet altijd 80% ellende en 20% verlossing te bevatten.
Wat is de aanleiding om daar nu ineens mee te komen? Is dat jouw beeld van bevindelijk-gereformeerde prediking of zo?
Ik heb het zelf helemaal niet over percentages. Waar het mij wel om gaat, is dat de ernst van de menselijke situatie realistisch onder ogen gezien worde. De mensheid ligt verloren voor God. Dat is de diepst denkbare misère. En die mag niet verzwegen worden. Mensen moeten daar van bewust gemaakt worden. Wie zou er vrolijk gaan doen midden in de misère van Auschwitz die er was?
Is er dan niet meer te zeggen? Is er soms geen verlossend handelen geweest door God in Christus? Ja, zeker wel! Net zoals er ook in Auschwitz mensen geweest zijn die tòch reden hadden tot een bepaalde blijdschap vanwege het uitzicht op wat na dit leven voor hen weggelegd was.
Die diepte is essentieel. Mensen denken zo gauw dat zij wel toffe jongens zijn, die wel recht hebben op Gods genade. Maar dat is het gevaarlijkste zelfbedrog wat er is. Ik moet hierbij denken aan wat er staat in het Schatboek van Zacharias Ursinus (blz. 28 ):
3. De mensen zijn geen geschikte hoorders van het Evangelie, tenzij ze hun zonde en ellende recht kennen. Want door de verkondiging van de Wet - waaruit de ellende gekend wordt - moet de verkondiging van het Evangelie worden voorbereid. Anders zouden de mensen tot zorgeloosheid vervallen en zou alle troost onzeker worden, aangezien een vaste troost niet met vleselijke zorgeloosheid kan samengaan.
Een oppervlakkige Jip-en-Janneke-achtige geloofsbeleving van een stel blijhoofden is te midden van de misère van de verlorenheid in onze wereld toch wel erg onrealistisch, niet? Toch heb ik het idee dat er genoeg christenen zijn die zich er door laten blind maken. Ik wil hiermee niet zeggen dat er geen blijdschap in het geloof mag zijn. Maar een springerige geloofsbeleving, waarin het wel lijkt of er geen mensen in onze wereld verloren gaan, en alsof de eigen zonden ook niet meer zijn dan wat afgevallen boomblaadjes die je zo weer wegveegt - 'och, foutje, geeft niet, dat is menselijk' - is niet alleen grenzeloos oppervlakkig, maar in feite ook mateloos egocentrisch. ("Wat kan mij het schelen dat die anderen verloren gaan." Al zal men zich daar niet al te bewust van zijn.)
Bevlogen schreef:Bijbelstudie door de dominee zelf mag er ook best naar voren komen.
Uiteraard!
Sterker nog, een dominee die geen grondige studie gemaakt heeft van het te behandelen gedeelte, kan maar beter zijn preekbeurt afzeggen. "Sorry mensen, maar ik heb toch geen zinnig woord te zeggen, aangezien ik nalatig geweest ben in de studie." Dat zou van oprechte eerlijkheid getuigen.
Bevlogen schreef:En laten zien wat we kunnen leren van de goede én slechte dingen die bijvoorbeeld David heeft gedaan. Een jaar of wat geleden kregen wij een prekenserie over Jakob. Dat ging niet continue over de fouten en de zonden die Jakob maakte of deed, maar liet wel zien hoe Gods hand in die hele geschiedenis met Jakob aanwezig is. Ondanks alle fouten die Jakob maakte. Dat laatste mis ik af en toe wel in preken...
Het gaat inderdaad niet alleen maar om één van de twee dingen, want dat zou hinken zijn in onevenwichtigheid. Geloof en rede moet elkaar ook niet uitsluiten, maar moeten harmonieus samenwerken, om eens een ander voorbeeld te noemen. (Voorbeeldje van een kwestie uit de filosofie, die het geloof raakt.)
Zo is het ook met wat jij noemt. Er is de menselijke onmacht en doodheid in zonden. Maar daartegenover is er de goddelijke almacht, die verloren zondaren levend maakt. Het heil wordt gerealiseerd, ondanks menselijke zondigheid, door God zelf. Als het van mensen zou moeten komen is het een verloren zaak. Maar God is niet afhankelijk van iets in de mens. En daarom staat niets zijn heilsplan in de weg. Dat is de lijn die er door de hele Bijbel loopt.
