Worsteling met God

[tukker]

Hallo tukker,

Ik vind het juist fijn dat je op mijn posts reageert

Dat vind ik fijn om te horen. Hierbij mijn reactie.

Ik heb nog nooit van Julie Miller gehoord, maar de citaten vind ik erg mooi.
'You tore it all apart', dat klinkt alsof het ook voor anderen niet makkelijk en misschien zelfs pijnlijk is om God in je hart toe te laten..

Julie is een amerikaanse die heel wat in haar leven heeft meegemaakt. Tijdens haar optredens vertelt ze hier van en hoe ze God heeft ontmoet en leren kennen. Ik hoorde voor het eerst van haar tijdens een concert bij ons in de buurt. Daar was ik bij en dat heeft ontzettend veel indruk op mij gemaakt. Je kunt wel stellen dat ik door haar songteksten en verhalen bewuster ben gaan geloven. Zij heeft ook een (engelstalige) website zie www.buddyandjulie.com/biojulie .

Ik ken Het Boek niet, maar heb het stuk in mijn NT opgezocht.
Begrijp ik goed dat Jezus de wetten dus niet naar de letter volgde, maar naar de geest?

Volgens mij wel ja. Jezus geeft in Mattheus 22 vers 37 t/m 40 een samenvatting van de wet:
37 Hij zeide tot hem: Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand.
38 Dit is het grote en eerste gebod.
39 Het tweede, daaraan gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.
40 Aan deze twee geboden hangt de ganse wet en de profeten.

en in Romeinen 13 staat:

8 Zijt niemand iets schuldig dan elkander lief te hebben; want wie de ander liefheeft, heeft de wet vervuld.
9 Want de geboden: gij zult niet echtbreken, gij zult niet doodslaan, gij zult niet stelen, gij zult niet begeren en welk ander gebod er ook zij, worden samengevat in dit woord: gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.
10 De liefde doet de naaste geen kwaad; daarom is de liefde de vervulling der wet.

tukker.

p.s ik hoop niet dat ik als dominee of iets dergelijks overkom, doordat ik al die bijbelteksten gebruik in mijn reactie.

[MrSokkie]

Daar zit wat in Dat geldt bijv. wel voor mijn ouders. Die werden/worden wel eens boos op me uit onmacht, uit frustratie.
Omdat het hen pijn deed/doet mij te zien lijden.

Toch is die boosheid niet altijd een teken van 'geven om' heb ik gemerkt.
Vaak, zo is mij gebleken, worden mensen ook boos op mij omdat ik ze (onbewust) confronteer met dingen in henzelf die ze liever niet onder ogen zien. En omdat hun 'ego' gewond raakt wanneer ik hun adviezen afwijs en niet de weg ga waarvan zij denken dat die goed voor mij is

Precies, en zo zorgen ook jouw ouders voor hun eigen lijden. Dat doe jij niet, dat doen ze zelf. Je ouders proberen te helpen met adviezen, dat werkt niet, dus ontstaat er frustratie en lijden en begint het ego van je ouders te protesteren. Maar die frustratie ontstaat in eerste instantie omdat je ouders om je geven (en waarschijnlijk aan je klampen). Als je hen helemaal niks kon schelen hoefden ze ook niet gefrustreerd te raken.
Ook jouw ouders hebben hulp nodig. Jij moet ook proberen begrijpend en liefdevol met hen om te gaan in een de situatie die zij maar heel moeilijk kunnen bevatten.

Dit is iets wat ik zelf ook niet snap.
Klaarblijkelijk is mijn angst voor het onbekende zó groot, dat ik er heel wat pijn voor over heb. Hoewel dat niet alleen maar te maken heeft met die angst voor het onbekende. Er zit ook een flinke mate van zelfbestraffing bij Mag ik wel gelukkig zijn van mezelf?
Nee dus.

En waarom eigenlijk niet? heel veel dingen kunnen mensen oplossen als ze zichzelf er maar toestemming voor zouden geven.

Ik ben (helaas) geen telepaat, maar ga er idd steeds meer vanuit dat mensen negatief over me denken.
Soms kan ik nog denken: dat komt omdat ik zo depressief ben. Daardoor zie ik alles negatief, dus ook hoe mensen over me denken.
Ondanks dat, blijf ik erin geloven dat mensen genoeg van me hebben (enkele uitzonderingen daargelaten).

Zo lang je je maar bewust bent van het feit dat je je eigen gedachten kleurt. Misschien kun je een soort oefening doen. ELke keer als je denkt dat iemand negatief over je denkt een keer diep ademhalen en denken: "Hee, een negatieve gedachte uit mijn eigen geest." Om je in ieder geval bewust te maken van wat er om je heen en binnen in je allemaal gebeurt.

Zelf geloof ik (of geloofde) dat je altijd een keuze is; dat alles wat er gebeurt, het gevolg is van een keuze, hetzij een bewuste, hetzij een onbewuste.

Ja, dat kan je vrij ver doorvoeren, maar ik weiger te geloven dat het een keuze was, zelfs onbewust, als ik door bliksem geraakt wordt of onder een bus loop.

En wat schuld is? Dat weet ik niet eens.
Ik weet alleen dat ik met een heel sterk schuldbesef ben geboren.
En dat het idee dat ik daardoor 'straf' verdien, heel diep in mij verankerd zit.

en zo ben je je eigen rechter, jury en beul. Ik geloof zelf dat iedereen het recht heeft om gelukkig te zijn en de plicht dat na te streven (alleen zoeken mensen geluk vaak op de verkeerde plekken).

En wat mijn 'toneelspel' betreft: dat is niet alleen bedoeld om de ander te beschermen, maar ook om mezelf te beschermen.
Ik heb echt geen zin om weer te worden veroordeeld (behalve dan door mezelf schijnbaar )

Ja, want over de veroordeling die je eigen ego over je uitstort heb je tenminste nog controle, en over veroordeling van buitenaf niet, raad ik dat goed zo?

Het ego een persoon op zich... maar dan zie je de mens toch als heel gespleten?
(Dat ervaar/zie ik zelf ook zo hoor. Ik heb m.n. een sterke splitsing aangebracht tussen lichaam en geest/ziel.)

De mens is juist niet gespleten, in de kern. Alles is 1, alles is met elkaar verbonden. Alleen zijn de meeste mensen dat beeld volledig kwijtgeraakt.

Precies.
En daarom hou ik vast aan mijn pijn.
Wie zou ik zijn zónder die pijn?

Een gelukkiger mens?

Ik zie dat het een valkuil kan zijn, maar zeker geen denkfout i.m.o.
Omdat het voor mij al vaak heeft gewerkt.

Zoeken, vragen, praten, eerlijk naar mezelf kijken, dat doe ik wel.
Dat laatste punt is nog steeds erg moeilijk, omdat ik veel dingen zie die ik niiet zou willen zien. Maar ik doe het tóch (denk ik althans... Ik heb natuurlijk ook m'n blinde vlekken.)

Het blijft hard werken. Zelfs open staan voor anderen is werk. Maar hoe meer je oefent, hoe makkelijker het wordt.

Groetjes

[Bloemenkind]

Hoi tukker,

Wederom bedankt voor je reactie

Ik zal die biografie van Julie Miller eens bekijken.
In vind het altijd boeiend om te lezen hoe mensen God hebben ontmoet.

Wat bijzonder dat zij je zo heeft geraakt dat je bewuster bent gaan geloven.
Het lijkt me een prachtige ervaring om zo geïnspireerd te worden, maar ook om ánderen zo te kunnen inspireren.

Ik vind dat Jezus daar de wet heel mooi samenvat.
Het straalt voor mij veel meer liefde uit dan bijv. het OT.
Wel vraag ik me af wat er met je gebeurt als je niet in staat bent om van God te houden.
Als je bijv. bang bent voor God of geen vertrouwen in Hem hebt, zoals ik

10 De liefde doet de naaste geen kwaad; daarom is de liefde de vervulling der wet.

Precies!
Wie de liefde in z'n hart voelt, heeft m.i. geen regels en wetten meer nodig.

Ik vind het juist prettig dat je bijbelteksten gebruikt in je reactie.
Dit omdat ik zelf erg weinig bijbelkennis heb, en ook niet goed weet waar ik moet beginnen te zoeken in de bijbel als ik vragen heb.

Groet,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

Hoi MrSokkie,

Jij ook wederom bedankt voor je reactie!

Ik vind het treffend en mooi wat je schrijft over mijn ouders.
Ik voel me vaak verantwoordelijk en schuldig voor hun lijden a.g.v. hoe het met mij gaat.
Maar je hebt gelijk, dat bén ik niet.
Bedankt dat je me daar aan herinnert

Ik weet niet waarom ik niet gelukkig mag zijn van mezelf.
Voor een deel uit angst, denk ik, maar ook voor een deel omdat ik me ten diepste slecht en schuldig voel.

Dat is een goede tip, dankjewel.
Die ga ik onthouden

Ik denk wel dat ik me ervan bewust ben dat ik mijn eigen gedachten kleur.
Aan de andere kant... misschien is dat wel helemaal niet zo.
Anders zou ik er toch niet zo in geloven?

Ik weet dat je het idee van vrije keus ver kunt doorvoeren.
Dat héb ik ook altijd ver doorgevoerd.
Ik ging ervan uit dat álles in je leven een gevolg is van je eigen keuze, op welk onder- of bovenbewust niveau dan ook.

Nu weet ik niet meer wat ik van het idee 'keuze' moet denken.
Mensen hebben wel eens tegen mij gezegd dat, als mijn leven me niet bevalt, ik simpelweg 'opnieuw moet kiezen'.
Maar het voelt alsof ik niet anders kán.
Alsof ik niet anders kán dan mezelf gevangen zetten, pijnigen, enz.

en zo ben je je eigen rechter, jury en beul. Ik geloof zelf dat iedereen het recht heeft om gelukkig te zijn en de plicht dat na te streven (alleen zoeken mensen geluk vaak op de verkeerde plekken).

Die 1e zin is helemaal raak.
Bovendien staat het oordeel ook al bij voorbaat vast

Trouwens: de plicht om geluk na te streven??
Wil je dat eens toelichten?

Ja, want over de veroordeling die je eigen ego over je uitstort heb je tenminste nog controle, en over veroordeling van buitenaf niet, raad ik dat goed zo?

Dat klopt.
En mezelf pijn doen vind ik minder erg dan door anderen pijn te worden gedaan...

Zelfs open staan voor anderen is werk.

Deze pik ik eruit, omdat ik dat nu aan den lijve ondervind.
Ik sluit me steeds meer en meer af voor anderen.
Zelfs voor mijn vriend.
Ik kan liefde steeds moeilijker binnenlaten, sterker nog, ik stoot het vaak af

Groet,

Bloemenkind

[MrSokkie]

Ik weet niet waarom ik niet gelukkig mag zijn van mezelf.
Voor een deel uit angst, denk ik, maar ook voor een deel omdat ik me ten diepste slecht en schuldig voel.

Poe, en dan wil je God vinden via een refomatorisch forum. *vooroordeel-alert* Ik heb het idee dat refomatorische dominees nog wel eens de neiging hebben om over hel en verdoemenis te prediken, en vooral over zonde... heel veel over zonde. Dus ja, misschien voel je je daar wel enorm thuis, maar of je die gevoelens over jezelf nou op zo'n manier wilt gaan versterken....?

Ik denk wel dat ik me ervan bewust ben dat ik mijn eigen gedachten kleur.
Aan de andere kant... misschien is dat wel helemaal niet zo.
Anders zou ik er toch niet zo in geloven?

De mens kan zichzelf vaak zo goed voor de gek houden dat ie niet eens meer doorheeft dat ie voor de gek gehouden wordt.

Ik weet dat je het idee van vrije keus ver kunt doorvoeren.
Dat héb ik ook altijd ver doorgevoerd.
Ik ging ervan uit dat álles in je leven een gevolg is van je eigen keuze, op welk onder- of bovenbewust niveau dan ook.

Nu weet ik niet meer wat ik van het idee 'keuze' moet denken.
Mensen hebben wel eens tegen mij gezegd dat, als mijn leven me niet bevalt, ik simpelweg 'opnieuw moet kiezen'.
Maar het voelt alsof ik niet anders kán.
Alsof ik niet anders kán dan mezelf gevangen zetten, pijnigen, enz.

Ik bedacht me dat ook al. Als je gelooft dat alles een keuze is, dan is het dus jouw keuze om je zo rot te voelen. Daar kan je op 2 manieren op reageren: 1) de keuze maken om gelukkig te worden en dat ook doen of 2) nog depressiever worden.

Niet alles is een keuze, soms komen er dingen op je pad waar je niks over te zeggen hebt gehad. Het is wél altijd precies datgene wat je op dat moment nodig hebt om vooruit te komen, ook al voelt dat vaak niet zo en weet je niet wat je er mee aan moet.
En je kunt elk moment opnieuw beginnen. Gewoon een keer diep inademen, uitademen en het vorige moment loslaten en gewoon opnieuw beginnen.

Die 1e zin is helemaal raak.
Bovendien staat het oordeel ook al bij voorbaat vast

Dus echt heel veel kans maak je niet in je eigen rechtzaaltje. Sluiten die boel!

Trouwens: de plicht om geluk na te streven??
Wil je dat eens toelichten?

Ik zie het als plicht om het lijden van mensen in de wereld te verlichten. En dat kan alleen maar als je zelf ook gelukkig bent. Zo lang iemand niet gelukkig of in ieder geval tevreden is, is het erg moeilijk voor diegene om er voor anderen te zijn en hen te helpen met hun leed. Vandaar.

Dat klopt.
En mezelf pijn doen vind ik minder erg dan door anderen pijn te worden gedaan...

Mwaa, dat weet ik niet. Je weet natuurlijk feilloos je eigen zwakke plekken te vinden. JIJ weet waar je jezelf het meeste pijn mee kan doen. Maar als anderen je pijn doen is dat natuurlijk koren op de molen van je ego, die zal meteen in dat gat springen met een "zie je wel"

Deze pik ik eruit, omdat ik dat nu aan den lijve ondervind.
Ik sluit me steeds meer en meer af voor anderen.
Zelfs voor mijn vriend.
Ik kan liefde steeds moeilijker binnenlaten, sterker nog, ik stoot het vaak af

Tja, het is moeilijk accepteren als je het idee hebt dat je het niet verdient of niet waard bent. Accepteren moet je ook leren. Ik zou zeggen, als je vriend, of iemand anders je eens liefde geeft, of iets aardigs tegen je zegt. Geloof ze dan gewoon eens een keertje. Bedoezel dat cadeau niet meteen door er vanalles over te denken.

Sterkte

[parsifal]

Hoi Bloemenkind,

Ik denk dat Mr. Sokkie veel waardevols zegt. Inderdaad is het zo mooi en ook belangrijk als je jezelf ook kunt zien door de ogen van degenen die je het meest liefhebben. Walter Trobisch schreef ooit een boekje wat in de Nederlandse vertaling de titel "leen mij je ogen" meekreeg.
Het is een lange weg om dit te leren, maar het is zeker een weg die je kunt gaan.

Zelf heb ik mijn nick ooit gekozen vanwege een uitspraak die Parsifal in een of ander Arthurboek in de mond werd gelegd: "Ik ben een schepsel van God, denk daar nooit te min over" De Bijbel gaat zelfs verder dan deze uitspraak. God heeft ons lief, zelfs als zondaar. Hij heeft ons niet lief zoals we zouden moeten zijn of zoals we worden, maar zoals we zijn. Falend, soms opstandig, soms erg fout bezig. En op de een of andere manier denk ik dat God wel de meest kundige is om te bepalen aan wie Hij zijn liefde geeft. Hij kan dit beter dan wie ook (Maar verlies ook het oordeel van je vrienden niet uit het oog).

Veel kritiek op de reformatorische theologie is terecht, omdat inderdaad in sommige kerken de ernst van de zonde heel erg benadrukt wordt (en dat is vaak terecht) en de liefde van God hieraan ondergeschikt wordt gemaakt (en dat is niet zomaar terecht). De liefde van God is zo overweldigend. En nu weet ik weer dat mijn woorden tekort schieten.

Ik zou ook zeggen luister ook naar de mensen die met woorden zoveel moois neer kunnen zetten. Ik denk aan de zanger Rich Mullins, luister eens naar zijn muziek. Ook denk ik aan de dichteres Jacqueline van der Waals. Zij schreef een roman "Noortje Velt" met een hoofdpersoon die misschien heel dicht bij je staat.

Ook schreef zij het volgende gedicht:

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,
Ik ben mij zelve moede en ik ben
Het zoeken moe naar God, dien ik niet ken,
En dien ik toch zoo gaarne kennen zou.

Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,
Mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,
Maar bovenal het zoeken naar mijn God!-
Ik ben het zoeken moede - maar God niet.

Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft
Ze zeventig maal zeven maal en meer.
Hij wil niet, dat mijn ziele sterft maar leeft.
O, wonderbare goedheid van den Heer,
Die naar zoo moedeloos een ziel nog vraagt,
Die alle dingen, en ook mij verdraagt.

http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/waals/indext.html

Vaya con Dios,

Parsifal

[tukker]

Wat bijzonder dat zij je zo heeft geraakt dat je bewuster bent gaan geloven.
Het lijkt me een prachtige ervaring om zo geïnspireerd te worden, maar ook om ánderen zo te kunnen inspireren.

Dat is het absuluut! God wil ook jouw inspireren om in Hem te geloven. Hoe? Dat weet Hij alleen. Geef die hoop alsjeblieft nooit op!

Ik vind dat Jezus daar de wet heel mooi samenvat.
Het straalt voor mij veel meer liefde uit dan bijv. het OT.
Wel vraag ik me af wat er met je gebeurt als je niet in staat bent om van God te houden.
Als je bijv. bang bent voor God of geen vertrouwen in Hem hebt, zoals ik

Ik denk dat het belangrijkste is om je te richten op God. Niemand is vanuit zichzelf in staat om van God te houden. Maar je mag weten dat voor God niets onmogelijk is ( Jer 32:27 Zie, Ik, de Here, ben de God van al wat leeft; zou voor Mij iets te wonderlijk zijn?)

In 1998 vroegen ze mij om leiding te geven aan een kerkclub (jongens van rond de 10 jaar). Hoe ze bij mijn naam kwamen, weet ik nog steeds niet. Ik was iemand die weinig zei. Zeker als het om het geloof ging. Ik kon geen leiding geven en had niets met jongeren. Mijn eerste reactie was dan ook: Ik? dat kan niet, maar vooruit, ik wil wel een seizoen draaien en dan kijken hoe het loopt. Een seizoen werden er twee en zo verder tot vandaag de dag aan toe (9e seizoen start dit najaar). Ik vind het ontzettend gaaf om te doen!

Wat ik hiermee wil zeggen: Durf met God de "sprong in het diepe" te wagen. Het is logisch dat je soms bang bent of twijfelt. Probeer je gewonnen te geven aan God. Dat is geen uiting van zwakte, maar de beste keuze die je kunt maken.

10 De liefde doet de naaste geen kwaad; daarom is de liefde de vervulling der wet.

Precies!
Wie de liefde in z'n hart voelt, heeft m.i. geen regels en wetten meer nodig.

Ik zou het liever als volgt zeggen: Wie de liefde (van en tot God) in zijn/haar hart voelt, ziet de regels en wetten niet (meer) als "last"/"moeten". Waarbij ik wil benadrukken dat het NIET zo is, dat wanneer je de regels en wetten wel als "last" ziet, je geen liefde voelt.

Ik vind het juist prettig dat je bijbelteksten gebruikt in je reactie.
Dit omdat ik zelf erg weinig bijbelkennis heb, en ook niet goed weet waar ik moet beginnen te zoeken in de bijbel als ik vragen heb.

Daar zijn o.a. op het internet wel hulpmiddelen voor, zoals een "online bijbel". Hiermee kun je passages uit de bijbel opzoeken.

Groet,

tukker

[Fly29]

Hoi Bloemenkind,

Grappig nick trouwens. het moet wel niet anders of je houd van bloemen!
Heb je wel eens de bloemen gezien? Nee, geen flauwe opmerking van of je dom bent! Serieus gezegt:" de detail waaruit een bloem is gemaakt." Het komt misschien ook wel doordat ik amateurfotograaf ben. Erg bezig met dingen op een leuke manier vast te leggen zodat ik ernog eens naar kan kijken. Je probeerd naar mijn idee God ook te begrijpen. Misschien naar je eigen idee. Maar dat eigen idee zal steeds teleurstellen. Want wij mensen zijn niet zo volmaakt als we wel willen doen geloven. Door dit verwrongen beeld kun je God niet zien zoals Hij werkelijk is. Neem dat voorbeeld van de bloem. Jij denkt dat een bloem groot is en blauw van kleur. Je stapt op die bloem af en je komt tot de ondekking dat ie helemaal niet blauw en groot is! Dat wordt dus een teleurstelling. Je aanvaart niet dat ie anders is dan je zou willen. Doe het eens op een andere manier. Ga nog eens op die bloem af en laat nu dat beeld zichzelf eens ontwikkelen. Nu zul je er anders tegen aan gaan kijken. Je gaat ondekken dat die ene lelijke bloem eigelijk best wel mooi is. Mooier wel! Zo werkt het ook met God ondekken. Het is een aanvaarden van dingen. Vroeger dacht ik heel sterk dat ik God er mee diende om naar de kerk te gaan. Toen ik vrij gezel was dacht ik:" Ik moet een christelijke vrouw hebben want samen met haar ga ik naar God toe." Dus ik ging steeds met haar naar de kerk toe. Vond ik in het begin wel gaan, later minder zelfs. Waarom? Ik kon er op een of andere manier God niet vinden. Als slechthorende hoorde ik bijna niets van de preek en vond het allemaal ingewikkeld. Maar het gekke was dat wanneer ik op de zondagochtend rustig opstond, een kopje koffie nam. Het beter ging. Ik trok mijn wandelkleding aan en nam mijn fototoestel mee. In de auto naar een natuurgebied en op een of andere manier zag ik hier wel de God die ik zocht. Als het mooi weer was of als het wat regende of als het koud was. Ik zag dingen die mij naar God deden gaan. Ik bewonderde het geheel en zag hierin die schepping van Hem. Thuis gekomen pakte ik regelmatig de bijbel en las een klein stukje. Niet altijd viel het op zijn plaats en had ik er gevoelsmatig iets aan. Andere keren weer wel en kon ik soms wat in gedachte met de tekst gaan gedachte wisselen. Persoonlijk voelde ik me dan ook op mijn gemak en was ik veel positiever over de benadering van de dingen met betrekking op God. Persoonlijk vind ik het prettig om ook zelf over de dingen na te denken. Je hoeft niet per definitie alles aan te nemen. Want als God mij niet bedriegt en ik geloof daar ook niet in. Dan zal Hij zichzelf wel bewijzen aan mij. God heeft een eerste plaats bij mij naast mijn vrouw is Hij de eerste waarvoor ik moet zijn. Ik ervaar wel dat het ook mij niet vaak lukt Hem die eerste plaats te geven. Terwijl Hij dat wel mij doet. Volgens mij leer je ook meer aanvaarden als je niet steeds de schuld probeert te vinden. Het leverd je namelijk zo weinig op. In het geven van liefde juist des te meer. Je zal soms ook moeten aanvaarden dat je sommige mensen of situaties moet vermijden omdat je het niet aan kan. Het is niet erg om dan te besluiten er even niet aan te beginnen. Het is dan niet dat je faalt maar juist omdat je inziet dat het niet zal gaan dit besluit genomen hebt. Wanneer je wel doorgaat zal de teleurstelling zwaarder zijn en ga je vechten omdat je het schijnbaar verloren hebt. Je verliest het juist als je eigenwijs door blijft gaan. Want wat helpt het als je niet de juiste middelen hebt, dan help je hem alleen maar verder in de problemen. Het past dan ook hier te durven zeggen dat niet God de schuld heeft dat het niet lukt maar dat jezelf eenvoudigweg de vaardigheid niet ervoor hebt. Je kan immers van van een arm ook niet verwachten dat ie een ei op kan pakken. Hij is er voor om de hand bij dat ei te brengen. Hmm..het heeft bij ook een klein poosje geduurd voor ik dit kon aanvaarden. De kennis was er wel maar niet de vaardigheid om het te inzien.

Groet,

Fly29
Waar het vooral om gaat, is het 'Uw wil geschiede'.
Dat suggereert i.m.o. dat God bepaalt wat er met mij en in mijn leven gebeurt, en niet ikzelf.
Dat komt op mij over als dwang.
Ik ben bang dat God dingen van of met mij wil, die ik zelf niet wil (of durf, of wat dan ook).

Ik heb het antwoord erboven geschreven. Ik denk dat dit voor jou ook wel de kern van de zaak zal zijn.

[Carl]

wellicht is het beter om je te ver-één-igen met God, dan proberen het Opperwezen te begrijpen


je broer
Carl

[Fly29]

Deze pik ik eruit, omdat ik dat nu aan den lijve ondervind.
Ik sluit me steeds meer en meer af voor anderen.
Zelfs voor mijn vriend.
Ik kan liefde steeds moeilijker binnenlaten, sterker nog, ik stoot het vaak af

Groet,

Bloemenkind[/quote]

Hoi bloemenkind,

Ik vermoed dat je vertrouwen tot in het diepste is beschadigd. De mensen waarin jij je vertrouwen had, die hebben je laten vallen. Dat kunnen je ouders zijn, je beste vriendin, je man of iets waarin je je basis had gelegd. Die basis ben je nu kwijt en je denkt nu alles te hebben verloren. Je durft door die slechte ervaring in het vertrouwen geven een andere er niet meer in toe te laten. Je kwetsbaarheid is zo hoog dat je enorm afgesloten hebt en je hierdoor inderdaad niet meer gekwetst kunt worden. Wat je nu leren moet is dat je durft grenzen te stellen. Je leerd dat er mensen zullen zijn die niet het beste met je voor hebben, maar juist ook dat er mensen zijn die wel heel veel met je op willen hebben. Je moet durven leren om stappen te zetten in het opbouwen van een relatie. Een relatie van welk niveau dan ook. Vroeger liet ik heel veel toe in mijn leven. Ik was domweg heel bang om dingen te verliezen, kwijt te raken. Die angst maakte mij dat ik enorm kwetsbaar was en dat mensen mij van alles en nog wat konden aan doen. Doordat ik met een psygiater ben gaan praten, leerde die mij een paar dingen. Deze persoon leerde mij dat ik er ook mocht wezen. Dat mijn mening ook duidelijk mocht gemaakt worden. Leerde mij dat ik het niet overal mee eens hoefde te zijn. En dat het dan een normale reactie was als mensen dan boos zouden worden. Nu ben ik ook beter gewapend om de wereld weer in te gaan. En het eenvoudige ervan was alleen maar dat ik moest leren wie ik was. Een beetje verantwoordingsgevoel voor andere is een goede eigenschap. In geval van acute nood moet je die verantwoording nemen. Maar wanneer mensen echt eigenwijs en tegendraads worden, dan moet je leren dat je verantwoordingsgevoel ophoud. Dan kun je niet verwachten dat je de situatie nog kunt veranderen. Dat stukje van onmacht kan soms in een woede omslaan of een schuldgevoel. Nuchter gezien moet je dan kunnen bedenken dat je er alles aan hebt gedaan om het te voorkomen, echter het ging niet. Het belangrijkste is dat je de verantwoording over je eigen leven durft te nemen. Ik zeg vaak tegen andere: als ik later dood ga, dan is er niemand die het voor me op kan nemen. Ik zal zelf staan voor de Rechter. Ik moet er wel bij zeggen dat Jezus dan je advocaat mag zijn. Daar zet ik nog 1 kanttekening ik blijf verantwoordelijk voor mijn leven en de keuzes die ik daarin doe.

groet,

fly29

[Fly29]

wellicht is het beter om je te ver-één-igen met God, dan proberen het Opperwezen te begrijpen


je broer
Carl

Hoi Carl,

hmmm.. Kan het zijn dat begrip nodig is om te leren inzien waarom God ons bepaalde geboden en verboden heeft gegeven?

We leren toch dat wanneer we de straat oversteken, we een ongeluk kunnen krijgen? Hetzij door een bromfiets, hetzij door een auto, hetzij door een fiets. Het is naar mijn idee goed om steeds naar het waarom te vragen. Want met begrip kweek je wel goodwill.

groet,

Fly29

[Bloemenkind]

Hoi Mr Sokkie,

Poe, en dan wil je God vinden via een refomatorisch forum. *vooroordeel-alert* Ik heb het idee dat refomatorische dominees nog wel eens de neiging hebben om over hel en verdoemenis te prediken, en vooral over zonde... heel veel over zonde. Dus ja, misschien voel je je daar wel enorm thuis, maar of je die gevoelens over jezelf nou op zo'n manier wilt gaan versterken....?

Haha, het scheelt dat ik dat vooroordeel niet heb, ik kom niet uit een reformatorische hoek.
Bovendien zijn katholieken toch ook erg goed in het preken over schuld en zonde?
Overigens had ik wel een ander vooroordeel.
Ik verwachtte dat mensen hier minder over de liefde en meer over het oordeel van God zouden schrijven.
En dat is me 100% meegevallen.

De mens kan zichzelf vaak zo goed voor de gek houden dat ie niet eens meer doorheeft dat ie voor de gek gehouden wordt.

Dat is waar
Maar het is erg lastig om te weten of ik mezelf nou voor de gek hou of niet, omdat mijn gedachten en emoties zo waar aanvoelen.

Ik bedacht me dat ook al. Als je gelooft dat alles een keuze is, dan is het dus jouw keuze om je zo rot te voelen. Daar kan je op 2 manieren op reageren: 1) de keuze maken om gelukkig te worden en dat ook doen of 2) nog depressiever worden.

Precies.
En aangezien 1 me niet lukt, voel ik me nog depressiever, 'want ik ben te zwak om een andere keuze te kunnen maken'.

Niet alles is een keuze, soms komen er dingen op je pad waar je niks over te zeggen hebt gehad. Het is wél altijd precies datgene wat je op dat moment nodig hebt om vooruit te komen, ook al voelt dat vaak niet zo en weet je niet wat je er mee aan moet.
En je kunt elk moment opnieuw beginnen. Gewoon een keer diep inademen, uitademen en het vorige moment loslaten en gewoon opnieuw beginnen.

Eerder geloofde ik dat alles wat ik ervaarde een doel had, een zin, een betekenis.
Dat het me sterker zou maken, me zou 'voorbereiden' op mijn bestemming in dit leven.
Dat ik dat wat ik ervaarde nodig had om vooruit te komen, zoals jij schrijft.
Dat geloof ik nu totaal niet meer.
Sterker nog, eerder was het ook meer een wíllen geloven dan een daadwerkelijk geloven, dat weet ik nu.

Misschien kun je idd elk moment opnieuw beginnen.
Maar ik vraag me af of ik dat nog wel wil.
Ik zie het leven als volkomen zinloos en wreed en dat is mede iets wat mij ervan weerhoudt 'opnieuw te beginnen' en hulp te zoeken (bijv.).

Ik zie het als plicht om het lijden van mensen in de wereld te verlichten. En dat kan alleen maar als je zelf ook gelukkig bent. Zo lang iemand niet gelukkig of in ieder geval tevreden is, is het erg moeilijk voor diegene om er voor anderen te zijn en hen te helpen met hun leed. Vandaar.

Dan neem je nogal een verantwoordelijkheid op je schouders...
Stel dat lijden idd een keuze is (gelet op onze beroemde vrije wil), ga je dan niet tegen die vrije wil in door zoiets na te streven?

'Vroeger' wilde ik de wereld verbeteren.
Nu denk ik dat het er vooral om gaat zelf 'heel' te worden.
Niet zozeer om anderen actief te willen helen, maar om ze bijv. puur door wie je bent te inspireren op hun eigen weg.

Mwaa, dat weet ik niet. Je weet natuurlijk feilloos je eigen zwakke plekken te vinden. JIJ weet waar je jezelf het meeste pijn mee kan doen. Maar als anderen je pijn doen is dat natuurlijk koren op de molen van je ego, die zal meteen in dat gat springen met een "zie je wel"

Inderdaad
En een ander kan mij alleen maar pijn doen op plekken waar ik mezelf al heb verwond denk ik.

Tja, het is moeilijk accepteren als je het idee hebt dat je het niet verdient of niet waard bent. Accepteren moet je ook leren. Ik zou zeggen, als je vriend, of iemand anders je eens liefde geeft, of iets aardigs tegen je zegt. Geloof ze dan gewoon eens een keertje. Bedoezel dat cadeau niet meteen door er vanalles over te denken.

Die laatste zin is raak...
Toch kán ik het niet binnenlaten.
Als mijn vriend liefdevol voor me is, merk ik dat ik alleen maar boos word van binnen.
Ik laat het niet alleen niet binnen, stoot het zelfs van me af.
Ook al snap ik daar zelf helemaal niets van

Sterkte

Dank je

[Bloemenkind]

Hallo Parsifal,

Ik denk dat Mr. Sokkie veel waardevols zegt. Inderdaad is het zo mooi en ook belangrijk als je jezelf ook kunt zien door de ogen van degenen die je het meest liefhebben. Walter Trobisch schreef ooit een boekje wat in de Nederlandse vertaling de titel "leen mij je ogen" meekreeg.
Het is een lange weg om dit te leren, maar het is zeker een weg die je kunt gaan.

Dat heb ik ook wel eens tegen mijn vriend gezegd.
Dat ik wilde dat ik mijzelf eens door zíjn ogen zou kunnen zien.

Zelf heb ik mijn nick ooit gekozen vanwege een uitspraak die Parsifal in een of ander Arthurboek in de mond werd gelegd: "Ik ben een schepsel van God, denk daar nooit te min over" De Bijbel gaat zelfs verder dan deze uitspraak. God heeft ons lief, zelfs als zondaar. Hij heeft ons niet lief zoals we zouden moeten zijn of zoals we worden, maar zoals we zijn. Falend, soms opstandig, soms erg fout bezig. En op de een of andere manier denk ik dat God wel de meest kundige is om te bepalen aan wie Hij zijn liefde geeft. Hij kan dit beter dan wie ook (Maar verlies ook het oordeel van je vrienden niet uit het oog).

God kent je beter dan wie ook, schrijf je.
Maar dat is nou net wat mij zo bang maakt denk ik.
Als hij ál mijn gedachten, emoties, noem maar op kent, dan weet Hij dat nogal wat daarvan heel 'duister' zijn

Ik vind het erg moeilijk om te geloven dat God van ons houdt zoals we zijn, mét al die duistere plekken.
Hoe kun je zo zeker weten dat dat daadwerkelijk zo is?

Veel kritiek op de reformatorische theologie is terecht, omdat inderdaad in sommige kerken de ernst van de zonde heel erg benadrukt wordt (en dat is vaak terecht) en de liefde van God hieraan ondergeschikt wordt gemaakt (en dat is niet zomaar terecht). De liefde van God is zo overweldigend. En nu weet ik weer dat mijn woorden tekort schieten.

Ik had het idee dat het in het christendom in z'n algemeenheid zo is dat de liefde van God ondergeschikt wordt gemaakt aan de 'zondigheid' van de mens

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,
Ik ben mij zelve moede en ik ben
Het zoeken moe naar God, dien ik niet ken,
En dien ik toch zoo gaarne kennen zou.

Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,
Mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,
Maar bovenal het zoeken naar mijn God!-
Ik ben het zoeken moede - maar God niet.

Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft
Ze zeventig maal zeven maal en meer.
Hij wil niet, dat mijn ziele sterft maar leeft.
O, wonderbare goedheid van den Heer,
Die naar zoo moedeloos een ziel nog vraagt,
Die alle dingen, en ook mij verdraagt.

Hier herken ik zeker dingen van mijzelf in ja...

Dankjewel!
Groet,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

Hoi tukker,

Dat is het absuluut! God wil ook jouw inspireren om in Hem te geloven. Hoe? Dat weet Hij alleen. Geef die hoop alsjeblieft nooit op!

Eerlijk gezegd heb ik de hoop al opgegeven

Ik denk dat het belangrijkste is om je te richten op God. Niemand is vanuit zichzelf in staat om van God te houden. Maar je mag weten dat voor God niets onmogelijk is ( Jer 32:27 Zie, Ik, de Here, ben de God van al wat leeft; zou voor Mij iets te wonderlijk zijn?)

Niemand is uit zichzelf in staat om van God te houden?
Wil je eens uitleggen hoe je dat bedoelt?

Wat ik hiermee wil zeggen: Durf met God de "sprong in het diepe" te wagen. Het is logisch dat je soms bang bent of twijfelt. Probeer je gewonnen te geven aan God. Dat is geen uiting van zwakte, maar de beste keuze die je kunt maken.

Ik vind het een mooi verhaal wat je vertelt.
Had jij, toen dat gebeurde, al een 'relatie' met God opgebouwd?
Ervaarde je Zijn aanwezigheid op dat moment al in je leven?

Ik dus niet, en ik vind het moeilijk te vertrouwen op een God van wie ik niet voel/ervaar dat Hij aanwezig is in mijn leven.

Die online bijbel heb ik inmiddels gevonden trouwens

Groet,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

Hoi Fly29,

Ik vind bloemen wel mooi hoor, maar heb mijn naam gekozen omdat de hippies zo werden genoemd

.

Je probeerd naar mijn idee God ook te begrijpen. Misschien naar je eigen idee. Maar dat eigen idee zal steeds teleurstellen. Want wij mensen zijn niet zo volmaakt als we wel willen doen geloven. Door dit verwrongen beeld kun je God niet zien zoals Hij werkelijk is.

Ik denk ook wel eens: ik heb God geschapen naar míjn beeld en gelijkenis, i.p.v. andersom

Zo werkt het ook met God ondekken. Het is een aanvaarden van dingen.

Aanvaarden, hoe doe je dat?
Dat vraag ik me heel vaak af.
Ik ben al mijn hele leven in opstand, vecht tegen zo onderhand alles

Ik vind het heel mooi hoe en wat je schrijft over de schepping, over aanvaarding en over hoe jij God hebt ervaren.

Volgens mij leer je ook meer aanvaarden als je niet steeds de schuld probeert te vinden.

Dat is waar.
Ik weet alleen echt niet hoe ik dat diepe schuldbesef, dat al mijn hele leven beheerst, los kan laten


Verlangt God trouwens echt dat je Hem boven je partner plaatst?

Groet,

Bloemenkind