Eerbied

[MissF]

Wij hadden zondag een preek die alleen maar over de zonden ging.
De meeste andere preken gaan voor 1/3 over zonden, 1/3 over verlossing en 1/3 over dankbaarheid (dat zijn by the way in mijn wiskundig idee de goede verhoudingen hoor, niet 1/2 over zonden, en 1/2 over verlossing en dankbaarheid)

Toch merkte ik bij ongeveer de hele gemeente dat iedereen het vervelend vond, een hele preek alleen daarover. En echt niet omdat zij niet zondig zijn of het niet willen horen, ofzo, want mijn gemeente is echt niet zo ''halleluja' ingesteld, maar, gelukkig, wil men graag ook de verlossing en dankbaarheid benadrukt zien, en dat is iets waar de dominee in mijn idee mee af moet sluiten, en waarmee we de week weer in kunnen gaan. Niet met die zonden en lasten, dat is geloof ik nooit Gods bedoeling geweest, door Zijn Zoon te sturen aan het kruis.

[rafaell]

Mwa, ik sluit mij meer aan bij Lalage.

Met alle respect maar PeterD rukt de tektsten volledig uit de context, zoals Marnix al een paar keer duidelijk liet zien. Een typisch voorbeeld van de Bijbel als kookboek gebruiken, ruk er maar uit wat je wilt.

Nou, ik vind dus juist dat hij ze helemaal niet uit de context rukt, maar dat willen jullie waarschijnlijk gewoon niet zien....

Lekker onderbouwde visie weer

@MissF; zusje, daar ben ik het helemaal mee eens!

[Raido]

en dat is net zo bij andere kerken waar er meer de nadruk wordt gelegd op de vergeving en veel minder op de zonde en de weg van de zonde naar de vergeving.

Nou ja, veel kerken blijven toch rondcirkelen rond het stukje van de bekering wat dat nou is; niet direct om ellende of om verlossing of om dankbaarheid.. veel meer over wat nou wel bekering is, wat nou wel wedergeboorte is, wat je moet voelen wat het vooral allemaal niet is..

En dat wordt versterkt door het neigen naar ellende, overigens ben ik voorstander van prediking volgens de HC-indeling.

1. Ellende (drie zondagen)
2. Verlossing (zevenentwintig zondagen)
3. Dankbaarheid (eenentwintig zondagen)

Dat is iig geen goede en zuivere prediking van Het Woord.

Het Woord = Jezus.

[Marnix]

Het gaat er gewoon om dat er een goede balans is tussen zondebesef en verlossingsbesef. Er zijn mensen die nauwelijks zondebesef kennen, maar er zijn ook mensen die nauwelijks verlossingsbesef kennen. De ene groep is allergisch voor de wet en voor de boodschap dat ze vanuit hun oude natuur slecht zijn... de andere groep kan zich nauwelijks voorstellen dat de zonden echt vergeven zijn en doen alsof dat niet het geval is.

Beiden is niet goed. Een preek waar het telkens gaat over hoe slecht de mens is, en niet of nauwelijks wordt verteld over de nieuwe mens, over hoe God de mens ziet in Christus, dat de schuld betaald en weg is is niet goed. De kern van het evangelie ontbreekt namelijk... en die kern is: De mens is uit zichzelf zondig, maar God geeft de mens wat ze uit zichzelf niet kunnen betalen en Hij verandert mensen naar zijn beeld.

Wie een van beiden overbelicht en het ander nauwelijks noemt vertelt slechts een halve waarheid. Beide aspecten zijn belangrijk en mogen/moeten genoemd worden... maar wat is het uitgangspunt? Is je uitgangspunt: We zijn allemaal schuldig? Dan moet je oppassen dat je de chronologie van het evangelie niet omdraait. Christenen mag je vertellen: Vroeger was u zondaars, oude mensen, van de wereld... nu bent u vriijgekocht, vergeven, nieuwe veranderde mensen, van Christus. Die boodschap van verlossing moet uitgangspunt zijn, en dan hoeft onze zondigheid zeker niet verbloemd te worden.

Stelling: Eerbied voor God is nodig, maar die krijgen we niet door onze schuld te doorleven, want dat leidt tot angst. Eerbied voor Hem krijg je juist door je verlossing te beleven. Gods grootheid zit hem namelijk niet hierin: Dat je klein bent en dat beseft.... maar dat je dat beseft en tegelijk ontdekt dat God je ondanks dat niet klein wil houden maar in Christus alles wil geven.

[Wullimpie]

Stelling: Eerbied voor God is nodig, maar die krijgen we niet door onze schuld te doorleven, want dat leidt tot angst. Eerbied voor Hem krijg je juist door je verlossing te beleven. Gods grootheid zit hem namelijk niet hierin: Dat je klein bent en dat beseft.... maar dat je dat beseft en tegelijk ontdekt dat God je ondanks dat niet klein wil houden maar in Christus alles wil geven.

Voor dat je je verlossing kunt beleven zul je toch eerst met je schulden voor Hem geworpen moeten worden, het een kan dus niet zonder het ander.

Hij moet wassen en wij moeten minder worden.
En als het ons gegeven wordt zal Hij ons inderdaad oprichten, maar niet hier op de aarde, dat zal pas bij het oordeel gebeuren.

Voor de duidelijkheid, ik wil niet beweren dat je je hele leven hier op aarde maar ellendig moet voelen, er mag zeker met blijdschap voorruit gekeken worden naar de dag dat Hij ons zal verhogen, maar ik bestrijd een gearriveerd christendom waarin je ellende hier op aarde geen rol meer speelt, die ellende zal pas echt worden weggenomen als we voor God staan.

Zo dan, die meent te staan, zie toe, dat hij niet valle.

[Raido]

Voor dat je je verlossing kunt beleven zul je toch eerst met je schulden voor Hem geworpen moeten worden, het een kan dus niet zonder het ander.

Zou er één iemand Jezus nodig hebben als die persoon niet wist dat hijzelf doodziek was..

[Wullimpie]

Voor dat je je verlossing kunt beleven zul je toch eerst met je schulden voor Hem geworpen moeten worden, het een kan dus niet zonder het ander.

Zou er één iemand Jezus nodig hebben als die persoon niet wist dat hijzelf doodziek was..

Ik beweer het tegendeel toch niet?

[Raido]

Ik geef alleen een nuancering, iedereen die tot Jezus komt, springend van blijdschap, of kruipend door het stof... ze hebben allemaal Jezus nodig gekregen omdat ze zelf ziek zijn.

[Marnix]

Amen.

Voor dat je je verlossing kunt beleven zul je toch eerst met je schulden voor Hem geworpen moeten worden, het een kan dus niet zonder het ander.

Hij moet wassen en wij moeten minder worden.
En als het ons gegeven wordt zal Hij ons inderdaad oprichten, maar niet hier op de aarde, dat zal pas bij het oordeel gebeuren.

Voor de duidelijkheid, ik wil niet beweren dat je je hele leven hier op aarde maar ellendig moet voelen, er mag zeker met blijdschap voorruit gekeken worden naar de dag dat Hij ons zal verhogen, maar ik bestrijd een gearriveerd christendom waarin je ellende hier op aarde geen rol meer speelt, die ellende zal pas echt worden weggenomen als we voor God staan.

Dat oprichten gebeurt hier al.... en wordt bij de wederkomst voltooid. Psalm 145: 14 ‘Een steun is de HEER voor wie is gevallen,
wie gebukt gaat richt hij op.

Het is niet zo dat we hier dus alleen maar ellendekennis ervaren en verlossingskennis pas bij de wederkomst zal beginnen. Me mogen ons hier al verblijden over Gods verlossende werk. Dat is niet slechts een vooruitkijken, dat is hier al begonnen. (waarmee ik niet ontken dat het leven ook veel moeilijke momenten heeft dat we ook zwakheid en gebrokenheid ervaren)

Ellende speelt hier wel een rol, maar verlossing en dankbaarheid en daaruit voortvloeiende blijdschap mogen de overhand hebben. Daarin is de tendens in veel kerken toch heel anders dan in de brieven van de apostelen, waar die verhoudingen en de toon toch wel anders zijn.

En inderdaad, het een kan niet zonder het ander.... maar als je je verlossing beleeft, moeten dan constant je vergeven zonden er toch weer ingepeperd worden? Daarom is die balans zo anders in de Bijbel... mensen worden wel op hun zonden gewezen maar ze worden niet telkens weer onder de vloek van de zonden gepraat.

Verbliijdt u te allen tijde

[TheKeimpe]

Het zal geen verrassing zijn, maar dat wat PeterD opvalt en moeilijk valt, dat valt mij ook moeilijk.

Wie beseft wat onze Heere Jezus Christus heeft gedaan, die zal Hem hoog achten. Een weldoener-Vriend is iets anders dan een speelmaatje. Ik ben niet zo goed in het engels, maar volgens mij was dat ook de boodschap van de tekst dit Parsifal neerzette.

[ahuibers]

Ik voel ook met PeterD mee.
Ik merk het de laatste tijd steeds vaker...
Dat is ook 1 van de redenen dat ik hier niet meer met plezier bepaalde discussie's volg....

[Marnix]

TK, mee eens... Jezus moet inderdaad geen "speelmaatje" worden... de vraag is alleen of het niet te snel zo wordt opgevat, en of dat wel terecht is. Kan Jezus zoals jij het noemt voor iemand een"weldoener-Vriend" zijn waarbij de omgang met Hem toch intiemer, persoonlijker is dan je gewend bent?

Intieme omgang lijkt soms een beetje tegenover eerbied gezet te worden en daar heb ik juist moeite mee... alsof eerbied zou moeten leiden tot afstandelijkheid.

[elbert]

Wij hadden zondag een preek die alleen maar over de zonden ging.
De meeste andere preken gaan voor 1/3 over zonden, 1/3 over verlossing en 1/3 over dankbaarheid (dat zijn by the way in mijn wiskundig idee de goede verhoudingen hoor, niet 1/2 over zonden, en 1/2 over verlossing en dankbaarheid)

Toch merkte ik bij ongeveer de hele gemeente dat iedereen het vervelend vond, een hele preek alleen daarover. En echt niet omdat zij niet zondig zijn of het niet willen horen, ofzo, want mijn gemeente is echt niet zo ''halleluja' ingesteld, maar, gelukkig, wil men graag ook de verlossing en dankbaarheid benadrukt zien, en dat is iets waar de dominee in mijn idee mee af moet sluiten, en waarmee we de week weer in kunnen gaan. Niet met die zonden en lasten, dat is geloof ik nooit Gods bedoeling geweest, door Zijn Zoon te sturen aan het kruis.

Er is niets mis mee als 1 van de 3 stukken (ellende, verlossing, dankbaarheid) het grootste gedeelte in een preek opsoupeert. Het wordt wel een probleem als het in elke preek hetzelfde is (dus alleen chronische aandacht voor 1 punt). Dus gemiddeld zouden de verhoudingen ongeveer gelijk moeten liggen.
Daarom kan zo'n preek heel heilzaam zijn. Want het spreken over de menselijke zonde dient 1 doel: het kennen van jezelf als zondaar, opdat die zondaar zich bekeert tot de levende God.

Als je bij zo'n preek over de menselijke zonde graag iets hoort over verlossing en dankbaarheid, zonder dat de zonde wordt toegeeigend, is er wel wat mis, denk ik. Want het gaat er niet om, dat we ons troosten met een evangelie dat grotendeels langs ons geweten heen gaat, maar dat het de diepte ingaat, zodat we meer en meer God en onszelf leren kennen.
Dat is groeien in de genade: jezelf als verloren zondaar in jezelf kennen en tegelijk God als genadige Vader in Jezus Christus. Want als het echt zo is, dat Jezus je leven is, dan is je oude mens dat dus niet meer en dan wil je dat weten ook, in woord en daad, dus ook in eerbied.

Intieme omgang lijkt soms een beetje tegenover eerbied gezet te worden en daar heb ik juist moeite mee... alsof eerbied zou moeten leiden tot afstandelijkheid.

De Bijbel spreekt in verschillende beelden over de omgang met God: eerbied, ontzag, kindschap, blijdschap, vrolijkheid, vrees, vreugde, schrik, enz. Dat zijn allemaal aspekten die erbij horen. Afstandelijkheid hoort er in elk geval niet bij. Dus ik zou ze niet tegen elkaar uit willen spelen, maar ze bij elkaar willen houden.

[PeterD]

Intieme omgang lijkt soms een beetje tegenover eerbied gezet te worden en daar heb ik juist moeite mee... alsof eerbied zou moeten leiden tot afstandelijkheid.

De Bijbel spreekt in verschillende beelden over de omgang met God: eerbied, ontzag, kindschap, blijdschap, vrolijkheid, vrees, vreugde, schrik, enz. Dat zijn allemaal aspekten die erbij horen. Afstandelijkheid hoort er in elk geval niet bij. Dus ik zou ze niet tegen elkaar uit willen spelen, maar ze bij elkaar willen houden.

Ik denk dat je gelijk hebt betreffende het terugkomen in de Bijbel van de punten die je noemt als eerbied, ontzag, kindschap, blijdschap, etc.
Alleen lees ik telkens in de Bijbel dat er ten alle tijden op een eerbiedige manier wordt omgegaan, een manier waarbij de mens zijn plaats weet tegenover God.
Zoals ik ooit eens hier in een topic heb gelezen (welke weet ik niet meer) de houding tegenover God alsof we onze frustraties aan Hem moeten uiten op een manier als je die uit tegenover een willekeurig mens, die houding is niet de Bijbelse houding.

Als God je iéts laat voelen van de diepe kloof die er van nature tussen God en de mens is, past daar geen hoogheid meer bij van ons! Dan blijft er niets van ons over!

Gevolg is dat je direct verweten wordt dat je daar geen boodschap meer aan hebt, "want er is toch betaald voor die schuld? Die kloof is toch gedicht?" Opmerkingen in deze trand volgen dan...
Lees dan bijvoorbeeld Psalm 51 eens, en probeer je de houding van David eens voor te stellen toen hij deze psalm dichtte. David wist daar zijn plaats, daar is geen hoogheid meer over!

Neem dan een lofpsalm, bijv. Psalm 47. Daar wordt God geprezen, de mensen worden opgewekt God te lofprijzen! Maar toch wordt er met ontzag, hoogheid over God gesproken. Gepaste afstand, gepaste eerbied.

En dat is wat ik zo vaak mis, het is een kwestie van "even Jezus aannemen" en het is voorelkaar, je bent grote maatjes met Jezus, Hij is je vriend en kameraad. Dat is niet de lijn die ik in de Bijbel lees. Dat vind ik ook niet bij de discipelen, zij spreken Jezus ook aan met "Meester".

[Raido]

En dat is wat ik zo vaak mis, het is een kwestie van "even Jezus aannemen" en het is voorelkaar, je bent grote maatjes met Jezus, Hij is je vriend en kameraad. Dat is niet de lijn die ik in de Bijbel lees. Dat vind ik ook niet bij de discipelen, zij spreken Jezus ook aan met "Meester".

En toch geloof ik dat er mensen op die manier bekeerd worden of dat dat de eerste stap richting God is.

Ik geloof niet dat je geloof oprecht is als je zegt: 'ik neem Jezus aan' en verder ... nah de Bijbel is saai, de kerk; mja niet te vaak, seks en andere dingen nou ja dat maak ik zelf wel uit.. Ik denk dan dat je even moet bezinnen over wat je nou eigenlijk doet en geloofd. Elke zonde is een moord van God; en niet alle evangelische christenen ervaren dat net als veel reformatorische of katholieke christenen dat niet doen.

Maar ik zag laatst weer eens de uitzending van het 11e uur met Kees Kraayenoord en hij zegt ook 'ik hoorde een nummer van een christelijke hardrock band; met een fantastische tekst en ik koos voor Jezus', dat is een wezenlijke stap in het leven van elke gelovige! Het kiezen voor Jezus, het willen leven naar de geboden van de Heere (die soms anders uitgelegd worden) en proberen te leven naar de wil van God. En ik geloof dat God daar in mee komt; en er zijn echt veel jongeren die ook op die manier een keuze hebben gemaakt voor Jezus..

Want wie zal er kunnen kiezen voor de dienst van de Heere, als de Heere niet al lang voor hem gekozen had?