Beste Joris...
Volgens mij heb je niet helemaal begrepen waar bij ons (of iig mij) de kern van het probleem ligt. Niet alleen dat we geen zelfdicipline hebben, maar ook dat we niet echt heel erg goed tegen autoriteit kunnen en tegen verplichtingen. Juist als iets moet doen we het niet. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik merk bij mezelf iig heel sterk dat het probleem niet bij het plannen ligt. Ik kan prachtige planningen en overzichten maken van wat er nog waar en wanneer moet gebeuren. Deze planningen zijn voor veel mensen goed te houden en te doen. Maar toch houd ik me er meestal niet aan. Ik wordt ten eerste te snel afgeleid door 'leuke' dingen en door alles om mij heen. Toen ik nog in de eerste zat bijvoorbeeld wachtte ik regelmatig in de aula van het bijgebouw op mensen om met hen mee te rijden. Maar dat was niet alleen maar daar om. Ik kon zelf veel beter en geconcentreerder werken in een volkomen lege aula (saai, grijs, vrij koud, geen mensen, geen afbeeldingen) omdat daar niets was om me af te leiden. Thuis als ik op mijn kamer huiswerk probeerde te maken, was ik binnen 5 minuten afgeleid door dingen die ik op mijn kamer zag staan. In het studie'lokaal' zaten zo veel mensen dat het veel te gezellig was en bovendien kwam je niet in het hoofdgebouw als brugger zijnde.
Bovendien was het toen nog gewoon leuk. Op de basisschool vond ik leren leuk en in de eerste klas was dat niet anders. De meeste stof vond ik of mega interessant of ik had het (soms zelfs letterlijk hetzelfde) al op de basisschool gehad of thuis al wel eens gehoord.. Hierdoor voelde het maken van huiswerk nog niet heel erg als moeten. In de tweede werd het niet leuk meer, je had nooit meer tijd voor leuke dingen en als je thuis was had je altijd wat te doen. Het leek dan alsof alle leraren dachten dat hun vak het enige was waarvoor je wat moest doen en dat je dat binnen een half uur af kon krijgen. Maar meestal was ik daar rustig uren zoet mee, helemaal als het thuis moest, en dan is echt de lol er van af.
Met het moeten kwam het laat inleveren. Omdat het echt niet leuk of interessant meer was had ik geen innerlijke drang meer om het af te maken. En tegen sommige dingen zag ik zo op dat ik er niet eens meer aan begon en ze maar voor me uit schoof.
Een coach helpt dan niet. Dat zie ik ook terug bij mijn broertje, die een beetje hetzelfde heeft, misschien in een wat andere vorm (huilen en roepen als dingen niet gaan en zeuren om hulp van mijn ouders) (ik wilde altijd juist het liefst dat mijn ouders er niets vanaf wisten omdat ik niet hield van controle --> autoriteit / faalangst denk ik..) Maar mijn broertje krijgt wel heel veel coaching en hulp er bij. Toch zijn de resultaten nog niet denderend en hangt het er nog om of hij over mag naar de derde klas... Bij mij was dat pas een klas hoger het geval, maar toch herken ik akelig veel van mij in hem. Het probleem is ook dat die passiviteit ook te maken kan hebben met het nooit leren werken. Op de basisschool verveelde ik me regelmatig en ik kan me heel goed voorstellen dat mijn broertje dat ook had. Bij hem is hoogbegaafdheid vastgesteld met officiele testen enzo, maar dat zorgt er ook voor dat hij het meeste helemaal niet interessant meer vind. Ikzelf merkte dat ook heel sterk bij de middelbare school. De lol van nieuwe kennis is weg, want je moet er veel voor gaan doen. Het wordt je niet meer verteld door de meester, maar je moet gaan leren uit een (duf) boek.. Het is niet langer verpakt in verhalen (bij sommige leraren wel, en daar steek je dan het vaakst wat van op) maar het komt naar je toe in droge formules en sommen, in droge feitjes die op vreemde manieren teruggevraagd worden. Je hoort van de studenten om je heen dat de kennis die zij op hebben gedaan op de middelbare school voor een groot deel ofwel herhaalt word ofwel vergeten kan worden omdat ze er nooit meer wat mee doen.
Deze dingen werken nogal demotiverend. En dan wordt je passief. Vooral ook omdat ik dus in de eerste veel herhaling kreeg en ik ben iemand die het meestal wel weet nadat ik het een of hoogstens twee keer achter elkaar gehoord heb... als je het dan jaren later terug vraagt weet ik het nog. Tenminste, dit heb ik iig met heel veel dingen.
Ik weet niet hoe het voor de rest van de mensen die hier posten is, maar volgens mij komt het gebrek aan zelfdicipline ook voort uit niet zo veel hoeven doen voor leren eerder in je leven.
Dit verander je niet even met wat coaching. Het is een patroon dat als je vrij wordt gelaten heel duidelijk naar voren komt. Het verstand is er voor, alleen de innerlijke kracht om jezelf er toe te zetten dingen te doen die wat minder leuk zijn of die moeten. Dit heeft denk ik niet met een verkeerde studiekeuze te maken, want alle studies bevatten wel vakken of elementen van vakken die je niet helemaal leuk vind. Overal vind je dingen die je wel moet doen maar die je eigenlijk niet zou willen doen. Maar goed omgaan met die elementen is denk ik de grote kunst die je heel langzaam maar zeker moet leren of het wordt een soort handicap waar je je leven lang mee moet leven.
Je kan gebruik maken van hulpmiddelen als wekkers e.d., maar uit eigen ervaring zeg ik dat digitale agenda's (zoals een mobiele telefoon) met wekkers heel erg goed werken, dan kan je je planning daar invoeren en een wekker af laten gaan als je een bepaalde taak af moet hebben. Toch is ook dit niet waterdicht. Ookal zou ik mijn telefoon aan de andere kant van mijn kamer achter een berg zooi leggen, ik kan m (zo niet slapend, dan wel maar half wakker) vinden en uitzetten. Hoe lastige plekken ik ook verzin (zoals vanochtend achter mijn beeldscherm (= andere kant van de kamer, moeilijk bereikbaar) Ik kon m vinden, maar was wel zo'n beetje wakker.. ik wilde de wekker een kwartiertje later zetten, maar zet m vervolgens op 1:15 ipv 7:15
Gewoon omdat ik nog te veel sliep..
Ook met plannen is het niet waterdicht omdat sommige dingen toch wel eens wat meer of minder tijd vragen dan je dacht. Of dat je bedenkt dat ze toch niet zo urgent zijn en morgen ook wel kunnen.. Dan stel je het weer (onbewust) uit. Ik doe dat regelmatisg
Maar mijn verhaal is nu weer al enorm lang geworden, als het niet mijn langste post ooit is. En dat om half 1...
(om 11 uur zei ik tegen mijn vriend dat ik nog even wat over moest maken (wat een kwartiertje werk is hoogstens, inclusief het laden van de pagina) en daarna naar bed zou gaan...
Weer zo'n voorbeeld van dat het eigenlijk zou moeten en dat hij enorm veel gelijk heeft, maar dat het toch niet echt gaat werken...
Maar goed. Ik hoop dat mijn punt toch een beetje duidelijk is geworden in dit (waarschijnlijk lichtelijk warrige) verhaal.. M.i. heeft een coach in de arm nemen niet echt zin. De oorzaak is niet het geen overzicht hebben, maar de innerlijke motivatie niet echt kunnen vinden om aan de slag te gaan.
p.s. Vreemd eigenlijk dat zo'n stuk schrijven voor school veel moeilijker is dan zo'n stuk schrijven voor een forum.. Zou dat komen doordat hier minder druk achter staat of doordat ik er zelf voor kies te reageren?
Dat doe ik sinds kort ook meer, zo van: ik ben nu eenmaal ongedisciplineerd en mag er ook zijn zoals ik ben. 
De maatschappij is tot nu toe uitzonderlijk intolerant tegenover ons soort mensen.
