kiezen voor geloof/en wat als het niet meer lukt?

[Aragorn]

Ik had het niet over mensen die dwingen, maar over omstandigheden en je eigen gedachten. Het is niet zo dat je ervoor kiest om het een of het ander te geloven. Hoe graag je het ook zou willen, jij zou jezelf er niet toe kunnen zetten om in Allah te geloven. Of heb jij voor het christendom gekozen omdat je dat wel leuk vond en niet omdat je eigenlijk niet anders kon dan het geloven?

Het gaat erom dat je ook iets kunt willen en jezelf ergens in kunt gaan verdiepen.... Ik kan moslim worden en dan mezelf gaan verdiepen in de leer en naar de moskee gaan en vooral met gelovige moslims gaan praten over hun geloofsbeleving. En hoe zij in contact komen met hun God, hoe ze denken over het leven e.d.
Zo kun je dat ook doen bij het christendom, lijkt mij.... En daarbij komt dat het hier niet gaat of je iets leuk vindt maar of het rust geeft voor je ziel! Het zijn levensbelangrijke vragen!

Precies. Als je naar de moskee gaan je ziel rust geeft dan voel je dat dus als een oplossing, de waarheid. En dan kun je in feite niet anders dan dat geloven. Hetzelfde geldt andersom. Als je geen rust vindt in het christendom, als je alle twijfels en tegenwerpingen aangaande de betrouwbaarheid van dat geloof niet kunt tenietdoen met een 'ik geloof', dan heb je ook geen keus. Dan kun je je daar simpelweg niet aan toevertrouwen, netzomin als jij een onguur uitziend type niet zult kunnen vertrouwen tenzij je positieve ervaringen met hem hebt. (Beetje strange voorbeeld, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel)

Ja oke, maar gaat het dan om jezelf rust geven of daadwerkelijk rust voelen? En in hoeverre kun je het ook verstandelijk beredeneren? Of kan het niet zo zijn dat je jezelf niet zo goed voelt bij een godsdienst maar wel feitelijk met de leerstellingen eens bent?
Toch blijf ik erbij dat je die twijfels wel degelijk met een 'ik geloof' kunt tenietdoen, aangezien het om geloven gaat! Geloof zou in principe de twijfels weg moeten nemen, toch?! Je vertrouwt volledig op iets wat je nu niet kunt zien, maar waar je wel in gelooft en op hoopt....Daarbij vraag ik me altijd af waarom iemand niet zou kunnen vertrouwen... Persoonlijk vraag ik me dan af in hoeverre het toch een niet willen is....

Nuja, je kwam zelf met het criterium van het vinden van rust voor je ziel, dus ik anticipeerde daar maar op.. Je kunt het inderdaad ook verstandelijk beredeneren, maar dan kom je soms juist tot de conclusie dat het geloof minder aannemelijk lijkt dan het was. Dat had ik ook in gedachten toen ik zei dat je die twijfels niet zomaar teniet kunt doen. En nee, dan vertrouw je niet volledig op iets, maar dan wordt je geplaagd door twijfel en kun je niet meer zeggen: ik geloof. Want er knaagt iets..

En in dit voorbeeld ging het over het geloof dat er wel was, als ik het goed begrijp maar dat door anderen ontmoedigd werd. Op een dusdanige wijze dat er gestopt is met geloven. Maar het geloof was wel dierbaar.... Dat vind ik een aparte redenering. Aangezien het geloof een relatie is met God en boven alles van mensen uitstijgt!

Hm, opzich was het niet de bedoeling om over anderen te praten, maar ik kan me voorstellen dat je ontmoedigd raakt als je gelooft in een reddend God en je krijgt geen antwoord. En als mensen om je heen die zeggen een relatie met die God te hebben ook weinig liefde uitstralen.

Ik kan me ook best voorstellen dat je ontmoedigt raakt maar als je zegt dat je geloof je (eerst) dierbaar is en er dan later volledig mee breekt blijf ik mn twijfels houden bij het dierbare van het geloof daarvoor....
(ik weet niet of ik dit zo mocht zeggen omdat we niet meer over personen zouden praten, maar deze hele discussie, en dus ook mijn antwoord, zijn daar wel mee begonnen)

Ik kan me goed voorstellen dat het geloof je dierbaar was, maar dat het gewoon niet 'werkt' voor je. En dat je het dan op moet geven, ondanks dat dat pijn doet.

(Ik heb gepoogd je vorige post qua quotes wat te 'repareren', moet nog even zien of het goed is gegaan.. )

[Pierro]

Pierro,

Misschien heb jij, net als ik geleerd dat wat God doet welgedaan is. Dat je never nooit boos mag zijn op God.
Het was voor mij een bevrijding toen een dominee tegen me zei dat ik wel degelijk boos mocht zijn en dat ook aan God mocht zeggen.
Dat was eerst heel aarzelend, maar gaandeweg werd het woede.
Hij greep niet in, liet alles gebeuren wat er gebeurde, beschermde mij van geen kant - liet de gelovige volwassene een kind ( toch ook een kind van God????) kapotmaken en niet alleen mij, maar ook mijn broer en zus. Dat dacht ik deze dagen toen ik bij mijn broer op bezoek was die voor een groot deel verlamd in het ziekenhuis ligt na een hersenbloeding.
Hoe mijn broer ook zo verschrikkelijk beschadigd is dat er bijna breuken zijn ontstaan tussen mijn zuster, ikzelf en hem. Dan komt er weer woede, nee niet meer naar God toe, maar wel naar degene die dat op zijn geweten heeft gehad.

Ik heb gezegd dat God er begrip voor heeft gehad, daarvan ben ik overtuigd. Dat ik niet en nooit begrepen heb dat gebeurde wat gebeurde en dat Hij niet heeft ingegrepen.
En om mij te leren later begrip te hebben voor mensen in nood?
Dan had ik maar liever iets minder begrip gehad, maar een wat steviger basis in mijn jeugd en later.

Als kinderen en jongeren voor het leven beschadigd worden door allerlei vormen van mishandeling ( en luister naar nieuwsberichten, kijk naar journaals en je weet hoezeer het kwaad voortwoekert en probeer je eens de paniek en de pijn en de wanhoop van slachtoffers in te denken) dan mag er boosheid zijn.
En of ik nou wel of niet daarover vergeving vraag is niet belangrijk.
Wat belangrijk is is dat ik uiteindelijk God ervaar als de schaduw aan mijn rechterhand - de beschermer, mijn Metgezel en Tochtgenoot, Die met mij gaat en aan Wie ik álles, álles kwijt mag. Op de bodem van mijn bestaan ligt een onvoorstelbaar diep verdriet, Hij heeft daar - dank God - weet van en heeft mijn woede begrepen...

Bedankt voor de situatieschets in ieder geval! Ik begrijp hieruit (nog meer) dat het een bittere tijd geweest moet zijn en soms het verleden ook nog heel moeilijk kan zijn.... Dat begrijp ik zeker, ik denk dat ik wel hetzelfde zou reageren misschien nog wel erger.....
Maar toch blijf ik wel bij het principe dat woede en boosheid tegenover God verkeerd is. Ik stel het gelijk aan zonde. Aangezien het ook door de zonde ontstaan is. Na de zondeval kwam er pas plaats voor woede, verdriet, ziekte, moeite enz. enz.
Gezien onze menselijke omstandigheden in moeiten weet God absoluut wat er hier gebeurt en hoe het ons kan beinvloeden. De Heere Jezus is zelf ook in alle verzoekingen hier op aarde geweest... Dat geeft zeker troost; aangezien God er ook vanaf weet! Maar ik blijf er bij dat er na boosheid en woede tot God (= zonde) toch ook hiervoor om vergeving gevraagd moet worden! (zie ook de voorbeelden van Job, en Petrus)

[Pierro]

God begrijpt het inderdaad.

En Hij gebruikt de situatie denk ik ook (Hij laat het niet goede meewerken ten goede)

Ik zeg niet dat de woede terecht is... Maar daarom begrijpt God het wel.

Mooi is het boek Job, waar bij Job vanalles gebeurt, Job wordt daar boos om... Maar herroept later wel. Wat dat betreft heb je gelijk Pierro.... woede op God is denk ik niet goed te praten. Maar God begrijpt het wel.

Maar misschien had je het wat liefdevoller en subtieler kunnen brengen Misschien is het zo bedoeld maar de kunst is om het ook zo over te laten komen

Oke wat betreft het goedpraten van woede en boosheid t.o.v. van God ben ik het zeker met je eens!
Ik had het in deze discussie soms wat milder kunnen formuleren, maar goed dat is nu eenmaal gebeurd.... Ik heb het in ieder geval niet bewust zo neergezet.... Mochten reacties onbarmhartig overkomen mag je mij daar altijd op wijzen... Maar goed daar is inmiddels ook al een ander topic over geopend.....

[jean]

Ik heb het het hele gebeuren gelezen, en ik wil nog eventjes wat toevoegen wat ik nog niet gezien heb. Misschien klinkt het wat als een simpele theorie, en iets wat niet in praktijk te aanvaarden is, voor mensen met veel beproevingen, maar waarom moeten we ooit boos zijn op God? Wie zijn wij mensen, die voor alle kwaad gekozen hebben in het Paradijs? Waarom zijn wij boos op God als Hij toelaat dat er dingen gebeuren? Dat is nooit terecht! En natuurlijk begrijpt God alles wat wij doen of laten, omdat Hij onze motieven weet en ons kent en doorgrondt. Maar wij gaan veel te vaak van het omgekeerde uit: Waarom laat God dit en dat toe. Bijbels is om te zeggen: Wie zijn wij, nietige mensen, dat God nog om ons denkt (psalm ? Waarom moeten we boos zijn op God als we onszelf in de put gegooid hebben? En natuurlijk is het zo dat de een veel meer leed te wachten staat in het leven dan de ander.
Maar waarom mogen we niet zeggen: alles wordt nieuw? Waarom moeten we zo aan dit aardse vastzitten en kunnen we niet blijven hopen op een betere Toekomst? Dit leven is nog geen milimeter op een lint van een kilometer in vergelijking met het eeuwige leven!
Ik ben ook vaak heel moedeloos, omdat het zwaar is, in dit leven. Maar stel dat ik 80 wordt, dan nog is dit leven maar een splintertje van het geheel!

En nog iets over het boos zijn op de Heere, lees psalm 73 maar eens (Pierro heeft deze psalm geloof ik ook al eens geciteerd), het gaat over de (goddeloze) mensen die het beter hebben dan de gelovige dichter(op aarde). En dan zegt hij: Totdat ik in Gods heiligdommen inging, en op hun einde merkte, en dan gaat het over de verwoesting van de goddelozen, en dan kijkt de dichter naar zichzelf(vs 22): Toen was ik onvernuftig, en wist niets, ik was een groot beest bij U. (maar:) Ik zal dan geduriglijk bij U zijn, Gij hebt mijn rechterhand gevat. vs 26 Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
En dan als slot vers 28: Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op de Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.
Dus de dichter vertelt van Gods werken. Dat lijkt mij wat anders dan zeggen van God dat Hij zoveel onbegrijpelijke dingen doet, en dat je reden had om boos te zijn op de Heere. [i]Riska, ik wil je echt niet kwetsen met dit verhaal, je vertelt best wel veel over jezelf, en doet dat op een forum, dus ik voel me vrij om mijn mening daarover te geven.[/i] Kijken wij niet tevaak naar wat ons aangedaan wordt(niet door God, maar door de mens, met de menselijke fouten), en we zien dan niet dat we zelf een beest bij de Heere zijn? Wat hebben wij nou helemaal verdiend?

Het is misschien een beetje warrig, als mensen het niet begrijpen hoor ik dat wel weer...

Jean

[Raido]

Oke, ben ik mee eens. Misschien kom ik ook nog wel in zulke situaties terecht. Maar toch blijf ik ervan overtuigd dat je vroeg of laat wel inziet dat het verkeerd was om boos (geweest) te zijn op God. Als het een oprecht geloof is dan kan dat mijns inziens niet. Dan kun je wel dingen hier niet begrijpen maar nooit God blijven beschuldigen....

Nee ik vind gewoon dat het eerlijk is. We mogen God danken voor dingen die Hij doet, maar we mogen ook boos zijn of verdrietig over dingen zijn die Hij laat.

[Riska]

Nee ik vind gewoon dat het eerlijk is. We mogen God danken voor dingen die Hij doet, maar we mogen ook boos zijn of verdrietig over dingen zijn die Hij laat.

Dank je...

[jean]

Raido schreef:
Nee ik vind gewoon dat het eerlijk is. We mogen God danken voor dingen die Hij doet, maar we mogen ook boos zijn of verdrietig over dingen zijn die Hij laat.

Je hebt het recht niet om boos te zijn op God, dingen die Hij laat zijn volop in de minderheid met dingen die Hij doet. En dingen die Hij doet zijn alleen maar extra's, omdat Hij zei: ten dage als gij van die boom eet, zult gij de dood sterven.

Als mens sta je niet in je recht!
Je bent veroordeelde, en geen rechter. En als je dan nog een pardon krijgt, dat je nog leven ontvangt, dat is enkel gunst! Dit is de invalshoek waarvanuit je kijkjen moet. Dat is bijbels.

[Raido]

Je hebt het recht niet om boos te zijn op God, dingen die Hij laat zijn volop in de minderheid met dingen die Hij doet. En dingen die Hij doet zijn alleen maar extra's, omdat Hij zei: ten dage als gij van die boom eet, zult gij de dood sterven.

Mensen sterven, dat doet God, en daar mag je verdrietig en boos om zijn, het veranderd niks, en het komt ook doordat wij verleid zijn door de Satan en zonde deden. We mogen God danken voor al het goede, maar Hem niet aanspreken op de dingen die wij niet goed doen.

Persoonlijk vind het vaak schijnheilig, een begrafenis. De HEERE heeft in zijn goed besluit tot zich genomen Jan Modaal. Maar meen je dat ook wat je zegt? vind jij zijn besluit goed? mag je dat dan zeggen??

Als mens sta je niet in je recht!
Je bent veroordeelde, en geen rechter. En als je dan nog een pardon krijgt, dat je nog leven ontvangt, dat is enkel gunst! Dit is de invalshoek waarvanuit je kijkjen moet. Dat is bijbels.

Een mens heeft geen rechten, klopt ben ik het ook mee eens, maar zelfs zonder rechten, mag jij vol woede, boosheid of verdriet naar God gaan en vragen waarom Hij het zo gedaan heeft! Je roept God niet ter verantwoording als je vol verdriet vraagt, met een boze ondertoon : "God waarom moest Elize sterven? Waarom moest zij verkracht worden door haar vader, en uit wanhoop zelfmoord plegen? Waarom God! Waarom, lag dat in uw besluit! Waarom..." Huilend je laten troosten... door God of door mensen...

[Zareb]

Een mens heeft geen rechten, klopt ben ik het ook mee eens, maar zelfs zonder rechten, mag jij vol woede, boosheid of verdriet naar God gaan en vragen waarom Hij het zo gedaan heeft! Je roept God niet ter verantwoording als je vol verdriet vraagt, met een boze ondertoon : "God waarom moest Elize sterven? Waarom moest zij verkracht worden door haar vader, en uit wanhoop zelfmoord plegen? Waarom God! Waarom, lag dat in uw besluit! Waarom..." Huilend je laten troosten... door God of door mensen...

Inderdaad, helemaal mee eens. God heeft ons niet geschapen als machteloze lammentjes die alles over zich heen laten komen. Het verhaal van Job is hier al gebruikt. Job vecht zijn heilige strijd met God. En word God dan kwaad als een van z'n schepsel het waagt om met Hem te strijden. Nee integendeel, Hij prijst Hem er om als Hij de vrienden van Job bestraft die alleen maar met halve zachte opmerkingen kwamen.
Jacob vecht zelfs lichamelijk God. Zelfs Jezus roept het naar de Hemel "Waarom heeft U mij verlaten."

We zijn dus in goed gezelschap als we God aanspreken met onze verwarring, onze twijfels en onmacht. Vooral als dat leidt tot wat Raido schreef: Je huilend laten troosten.

[Riska]

Inderdaad, helemaal mee eens. God heeft ons niet geschapen als machteloze lammentjes die alles over zich heen laten komen. Het verhaal van Job is hier al gebruikt. Job vecht zijn heilige strijd met God. En word God dan kwaad als een van z'n schepsel het waagt om met Hem te strijden. Nee integendeel, Hij prijst Hem er om als Hij de vrienden van Job bestraft die alleen maar met halve zachte opmerkingen kwamen.
Jacob vecht zelfs lichamelijk God. Zelfs Jezus roept het naar de Hemel "Waarom heeft U mij verlaten."

We zijn dus in goed gezelschap als we God aanspreken met onze verwarring, onze twijfels en onmacht. Vooral als dat leidt tot wat Raido schreef: Je huilend laten troosten.

Amen zegt mijn ziel daarop - oftewel: volledig met je eens...

[jean]

Zareb schreef:

Raido schreef:

Een mens heeft geen rechten, klopt ben ik het ook mee eens, maar zelfs zonder rechten, mag jij vol woede, boosheid of verdriet naar God gaan en vragen waarom Hij het zo gedaan heeft! Je roept God niet ter verantwoording als je vol verdriet vraagt, met een boze ondertoon : "God waarom moest Elize sterven? Waarom moest zij verkracht worden door haar vader, en uit wanhoop zelfmoord plegen? Waarom God! Waarom, lag dat in uw besluit! Waarom..." Huilend je laten troosten... door God of door mensen...

Inderdaad, helemaal mee eens. God heeft ons niet geschapen als machteloze lammentjes die alles over zich heen laten komen. Het verhaal van Job is hier al gebruikt. Job vecht zijn heilige strijd met God. En word God dan kwaad als een van z'n schepsel het waagt om met Hem te strijden. Nee integendeel, Hij prijst Hem er om als Hij de vrienden van Job bestraft die alleen maar met halve zachte opmerkingen kwamen.
Jacob vecht zelfs lichamelijk God. Zelfs Jezus roept het naar de Hemel "Waarom heeft U mij verlaten."

We zijn dus in goed gezelschap als we God aanspreken met onze verwarring, onze twijfels en onmacht. Vooral als dat leidt tot wat Raido schreef: Je huilend laten troosten

Ik heb niet gezegd dat je niet verdrietig mag zijn om wat God toelaat. Natuurlijk wel. En je mag ook je waaroms hebben, maar het gaat erom dat je wel blijft vertrouwen op Hem, en je problemen en twijfels en verdriet overgeeft aan Hem.
Het is echt heel schokkend wat je zegt, Raido. Zulke dingen begrijp je niet, maar toch is God altijd wijzer dan de mens. En Hij volvoert Zijn raad, Hij redt mensen, ook door moeilijke gebeurtenissen. Je begrijpt het niet, maar Hij is te vertrouwen, en wat Hij doet, is goed. Het is allemaal moeilijk, maar alles over kunnen geven in Zijn handen geeft rust.

Zareb, wat je zegt over machteloze lammetjes; ik denk dat een lam juist een beeld is van hoe wij ons tegenover God, de Herder moeten gedragen. Hem volgen, stil, en geduldig, vertrouwend op de Herder, omdat Hij alleen weet wat goed is, Hij alleen weet wat het beste voor Zijn kudde is.

Jacob worstelt met God, nee, dat is niet waar. In de bijbel staat: een Man(God)(de statenvertaling zegt: dat is, de Zoon van God) wostelde met Jacob. Dat is andersom, het is dus geen goed voorbeeld hier, het was niet uit frustratie of waaroms van Jacob. En hij zegt niet: God waarom, maar hij vraagt enkel om een zegen.

De Heere Jezus riep inderdaad aan het kruis: Waarom verlaat Gij mij, maar dat was omdat Hij toen in een totale verlating van God was, en dat was een last die geen mens ooit te dragen heeft, behalve die mensen die na dit leven, in de hel zullen zijn, daar zal een totale verlating van alles zijn, een complete leegte.
En toch, toen de Heere Jezus gespogen en geslagen werd, als een Lam werd Hij ter slachting geleid, als een schaap, dat stemmeloos was voor hen die Hem schoren.(ik doe het ff uit mijn hoofd, maar hier komt jesaja 53 toch op neer?)

mijn conclusie is: Er leven in het hart van een mens altijd waaroms, maar een lam kunnen zijn, de Herder volgen en zeggen: het is goed wat Vader doet, dat is iets heel moois

[Raido]

Pow... je was er zeker bij? sjonge...

[Riska]

Ik heb niet gezegd dat je niet verdrietig mag zijn om wat God toelaat. Natuurlijk wel. En je mag ook je waaroms hebben, maar het gaat erom dat je wel blijft vertrouwen op Hem, en je problemen en twijfels en verdriet overgeeft aan Hem.
Het is echt heel schokkend wat je zegt, Raido. Zulke dingen begrijp je niet, maar toch is God altijd wijzer dan de mens. En Hij volvoert Zijn raad, Hij redt mensen, ook door moeilijke gebeurtenissen. Je begrijpt het niet, maar Hij is te vertrouwen, en wat Hij doet, is goed. Het is allemaal moeilijk, maar alles over kunnen geven in Zijn handen geeft rust.

Kijk, dit is nou een sprekend voorbeeld van: "oordeelt niet opdat gij niet geoordeeld worde" en daarnaast van waarom ik een ander topic heb geopend met het onderwerp "barmhartig en begripvol?"

[Zareb]

Jacob worstelt met God, nee, dat is niet waar. In de bijbel staat: een Man(God)(de statenvertaling zegt: dat is, de Zoon van God) wostelde met Jacob. Dat is andersom, het is dus geen goed voorbeeld hier, het was niet uit frustratie of waaroms van Jacob. En hij zegt niet: God waarom, maar hij vraagt enkel om een zegen.

Ook de vraag om een zegen kan een enorme worsteling zijn.

De Heere Jezus riep inderdaad aan het kruis: Waarom verlaat Gij mij, maar dat was omdat Hij toen in een totale verlating van God was, en dat was een last die geen mens ooit te dragen heeft, behalve die mensen die na dit leven, in de hel zullen zijn, daar zal een totale verlating van alles zijn, een complete leegte.

Juist, en in die verlatenheid ontstond ook bij Hem, of eigenlijk zelfs bij Hem de worsteling met het waarom?

En toch, toen de Heere Jezus gespogen en geslagen werd, als een Lam werd Hij ter slachting geleid, als een schaap, dat stemmeloos was voor hen die Hem schoren.(ik doe het ff uit mijn hoofd, maar hier komt jesaja 53 toch op neer?)

Hier gaat het niet om de strijd met God.

mijn conclusie is: Er leven in het hart van een mens altijd waaroms, maar een lam kunnen zijn, de Herder volgen en zeggen: het is goed wat Vader doet, dat is iets heel moois

Natuurlijk is dat iets heel moois. Maar dat bereik je niet zomaar. Daar kan heel wat strijd met God aan vooraf gaan. Kijk maar weer effe naar Job.
Als je kijkt naar wat Riska verteld, naar wat Raido schrijft. Dan is dat geen antwoord. Er zal (hoop ik) geen enkele christelijke hulpverlener zijn die de hulpvraag van iemand met een gigantische moeilijke ervaring af zal doen met "het is goed wat Vader doet".
Weet je, je kan pas een antwoord krijgen als je eerst een vraag hebt gesteld. En vrede kan er pas ontstaan als er eerst een gevecht is geweest.

Het zoete plaatje uit de kinderbijbel van de herder met de schaapjes is geen feitelijk beeld van het leven waarin we nu zitten. Het is een toekomstmodel.

[jean]

Raido schreef

Pow... je was er zeker bij? sjonge...

Kun je dit uitleggen Raido? Ik begrijp niet wat je met deze zin zeggen wilt.

Riska schreef

Jean schreef:
Ik heb niet gezegd dat je niet verdrietig mag zijn om wat God toelaat. Natuurlijk wel. En je mag ook je waaroms hebben, maar het gaat erom dat je wel blijft vertrouwen op Hem, en je problemen en twijfels en verdriet overgeeft aan Hem.
Het is echt heel schokkend wat je zegt, Raido. Zulke dingen begrijp je niet, maar toch is God altijd wijzer dan de mens. En Hij volvoert Zijn raad, Hij redt mensen, ook door moeilijke gebeurtenissen. Je begrijpt het niet, maar Hij is te vertrouwen, en wat Hij doet, is goed. Het is allemaal moeilijk, maar alles over kunnen geven in Zijn handen geeft rust.

Kijk, dit is nou een sprekend voorbeeld van: "oordeelt niet opdat gij niet geoordeeld worde" en daarnaast van waarom ik een ander topic heb geopend met het onderwerp "barmhartig en begripvol?"

Ik oordeel geloof ik helemaal niet! Als ik zeg dat het schokkend is wat Raido zegt, bedoel ik het voorbeeld van Elize. Ik oordeel echt niet! Ik zeg ook niet dat Raido het niet begrijpt, ik bedoel, de mens begrijpt het niet.

Zareb:
Ook de vraag om een zegen kan een enorme worsteling zijn.

Ja, maar dat betekent niet dat je God beschuldigt van dingen die je zelf gedaan hebt! smeken om een zegen is iets anders dan boos worden op God.

Zareb:
Juist, en in die verlatenheid ontstond ook bij Hem, of eigenlijk zelfs bij Hem de worsteling met het waarom?

Hij bad waarom, terwijl hij wist, Uw wil geschiede. Dat was zo in de hof van Gethsemane, maar ook aan het kruis. En zo mogen wij ook onze waaroms tot God richten, in het afhankelijke, doch Uw wil geschiede.

Zareb:
Hier gaat het niet om de strijd met God.

Nee, daar heb je wel gelijk in, maar als jij het voorbeeld van een lam gebruikt, dan wil ik daarbij enkel plaatsen dat dat een plaats is om naar te streven. Alles uit handen geven, en alle hoop op God richten.

Zareb:
Natuurlijk is dat iets heel moois. Maar dat bereik je niet zomaar. Daar kan heel wat strijd met God aan vooraf gaan. Kijk maar weer effe naar Job.
Als je kijkt naar wat Riska verteld, naar wat Raido schrijft. Dan is dat geen antwoord. Er zal (hoop ik) geen enkele christelijke hulpverlener zijn die de hulpvraag van iemand met een gigantische moeilijke ervaring af zal doen met "het is goed wat Vader doet".
Weet je, je kan pas een antwoord krijgen als je eerst een vraag hebt gesteld. En vrede kan er pas ontstaan als er eerst een gevecht is geweest.

Zareb:
Het zoete plaatje uit de kinderbijbel van de herder met de schaapjes is geen feitelijk beeld van het leven waarin we nu zitten. Het is een toekomstmodel.

Je bereikt niet zomaar die overgave aan God, dat ben ik met je eens. Ik heb zelf ook genoeg waaroms, ik kan ook een heel ingrijpende gebeurtenis uit mijn leven vertellen. Toch is het geloof een grote vertrouwensrelatie met God, waarin je het dus ook kunt overgeven. En dan zijn er vaak twijfels en vragen, ja. Maar toch moet je uiteindelijk weer bij Hem uitkomen, en zul je Hem danken voor dat wat je hebt.

Dat hulpverleners niet zullen zeggen: het is goed wat Vader doet, is logisch. Het is ook nogal kort gezegd, en ik ben geen hulpverlener. Een hulpverlener kan alleen ook geen ander passend antwoord geven op alle ellende hier, diegene zal er door middel van gesprek en een goede manier van verwerking mee omgaan. Maar een 'slachtoffer' heeft er toch ook niks aan om met zoete praatjes overladen te worden? De realiteit moet wel onder ogen gezien worden, anders wordt het probleem naderhand alleen maar groter. Ik blijf erbij, dat je uiteindelijk je vragen over kunt geven aan Hem, en je zorgen van je af leggen, aan Zijn voeten. En dat kan inderdaad een heel proces zijn.

Dat het beeld van de Herder en de schapen een toekomstmodel is, daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. Ik weet dat het zo in de toekomst zal zijn, maar toch weet ik me nu ook al een schaap van die grote kudde, onder de sturing en de leiding van de Herder. En als ik dan een tik krijg, een moeilijk geval, een donkere periode, dan kom ik er vaak achter dat het komt omdat ik afdwaalde van de kudde. Zo is het echt wel in dit leven hoor, het is niet alleen toekomst! Want waar is anders dat dal der schaduwen des doods in de toekomst?(psalm 23) Daar zul je dan niet meer door hoeven hoor!