achjah.. ik heb natuurlijk mijn hart wel eens echt verloren.
En als dat ECHT gebeurd.. (wat je niet in de hand hebt) dan houd ik me opeens niet meer aan al mijn "overtuigingen"
en ja ook ik heb eens 5 jaar achter iemand aangelopen, wat overigens alleen kon omdat in mij geen enkele twijfel was DAT zij en ik zouden trouwen een dag, we hebben nooit wat gehad, later zei ze zelfs gewoon nee, maar ik geloofde zonder twijfel dat dat eens een ja zou worden..
(overigens vraag niet van de nachten huilen toen... want geen twijfel hebben DAT zij het word.. is niet hetzelfde als haar al hebben natuurlijk)
Waar het mis ging.. sja na lange tijd gebeurde er toch dingen.. haar broer kreeg een vrouw die niet echt lief was.. (behoorlijk kon manipuleren en felle woorden spreken) dat meisje zelf ging wel op een date met een oerdomme, lelijke en notabene ongelovige player die haar nummer van mij gejat had!
Terwijl die klojo met 3 meiden in een weekeinde zoende, en ik haar gewoon verafgode en al 5 jaar aan niemand anders dacht.
En meer ze heeft ook met hem staat zoenen.. dat horen brak iets in me, en het was alsof 1000 messen door me heengaan.. en eigenlijk was dat het moment dat ik, niet meer echt ik werd... dat was ook het moment dat twijfel doorbrak.. en sja toen dat meisje later ook nog alle contact die er nog was verbrak...
En dit heeft zelfs mijn geloof een enorme opdonder gegeven.. en wie ikzelf ben... tot op vandaag kan ik niet zo sterk in het leven staan als ik toen kon.. tot dan toe was ik gewend dat alles wat ik ECHT wilde mogelijk was.
Ik was de kempe die niet voor 6jes ging, maar voor 10nen.. maar toen leerde ik wat heeft het allemaal voor zin, geen reet, want uiteindelijk krijgt een *censuur* die het niet verdiend het toch...
dat heeft min of meer me dus gebroken.. en hoewel ik wel terugwil naar wie ik was.. dat is mij alleen gewoon niet mogelijk.
en zelfs daarna nog.. door de foute jaren heen.. ben ik nog tweemaal erg verliefd geworden... niet zo zeker als bij dat ene meisje.. maar wel echt.. wel op een manier dat als ze me ten huwelijk hadden gevraagd ik oprecht ja had kunnen zeggen. de eerste keer iemand die spontaan in een klas op me afstapt... steeds me aanstoot opzoekt.. dat ik me af ga vragen wat IS dit.. niemand zoekt mij normaal op.. en dan vraag ik haar en zegt ze ik vind jou gewoon tof.. apart.. en ik kijk haar aan en ze MEENT het.. iets wat ik dus helemaaaal niet gewend was en ben. Ik ben gewend dat mensen mij op zijn best gedogen.. lastig vinden, maar iemand die gewoon mij TOf vind.. nee dat ken en kende ik niet.. en dat is ZO anders.. dat dat indruk maakte>
En langzaam opende ik laagje voor laagje voor haar, ze kon HEEL goed luisteren, maar kon ook ijzersterk grenzen aangeven (letterlijk kop dicht zeggen soms) als ik haar twijfelend vroeg om een knuffel deed ze meer.. ja ze gaf een knuffel maar.. anders..
al dit smolt me langzaam... eigenlijk deed ze zoals ik in mijn hart dat eerste meisje altijd gezien had.. maar de verliefdheid sloeg pas toe.. toen ik een foto van haar zag in de sneeuw.. met een muts op.. pas toen viel me op dat ondanks dat ze een heel andere bouw en soort haar had... ze precies hetzelfde gezicht had als dat eerste meisje... en dat was wat ineens die gevoellens mij deed overvallen...
Ik heb haar destijds nooit hiervan verteld.. ze had verkering.. en ik was al blij met de vriendschap die we hadden, ze gaf me immers meer in die vriendschap dan ik in welke relatie ook ervaren heb... en wat was het verschil tussen dat en verkering? de hoeveelheid tijd en sex.. ach als dat het enige is..
maargoed.. helaas brak dit ook stuk.. want nadat we elk ons weg moesten gaan toen de school ophield.
was het niet alleen dat ze nog weinig contact opnam.. meer dan dat..
ze gaf dingen aan met woorden die ze niet leuk aan me vond.. dingen waarin ik JUIST haar zo waardeerde dat ze daar begrip in had dat ik dat nog niet kon, me de ruimte gaf te helen.
Dat ze een scheve verhouding toestond dat ik kon helen, was juist wat ik zo waardeerde..
En dat ze mij gewoon liet praten en als ze wat terugzei dat ze dan nog BETERE woorden gebruikte dan ik dacht.
(en dat is zelfzaam ik heb bijna altijd in mijn gedachten hoe ik wil dat anderen reageren niemand reageerd zo, hooguit een enkele keer, maar zij wist mij zelfs te verassen door NOG BETER dan ik kon bedenken te reageren)
Maar juist daarover zei ze dus toen.. dat ze het maar niks vond dat het scheef was.. en dat ze niet kon zeggen wat ze wilde...
sja.. dat beschadigde wat ik voelde... de hoop opbgebouwd weer verwoest....
De laatste keer dat ik dit gevoel had was zo'n 7 jaar terug.. een meisje met wie ik contact had via msn.
En ja gewoon het gebruikelijke chatten zoals normaal was... maar het ging erom HOE we spraken...
Op een manier die ik daarvoor en erna nooit meer ben tegengekomen.. veel dieper.
Ik kon over alles praten en zij over alles tegen mij.. en de verhouding was precies goed.
Vaak heb ik mensen met wie ik braaf kan praten, of diep, of vroom, of stout, of discussie, maar nooit iemand met wie ik het allemaal kan in precies de juiste verhouding en precies op die manier als past, zonder dat ik dus een masker hoef op te zetten zoals normaal.
Toen we dus na maanden eindelijk afspraken was ik mijn hart al compleet aan haar verloren... maar waarom is me nog steeds onduidelijk.. toen ze bij me was... ging ik even weg om nog iets op te halen bij de winkel.... toen ik terugkwam was ze weg. Ze had zelfs nog haar armband op de tafel laten liggen, hals over kop vertrokken. Ze was zelfs BOOS op me... al heb ik geen idee WAAROP dan in vredesnaam..
Ik sluit niet uit dat dit gevoel me nog eens overvalt... al is het dus al lang geleden...
maar de manier waarop het ging.. is natuurlijk weinig belovend....
Ik heb dus nooit een relatie gehad met iemand die me ECHT raakte.. op deze manier in alle eerlijkheid waren dat dus ook min of meer verstandsrelaties van mijn kant af. Of beter gezegd, wel emotioneel, maar niet zo diep als ikzelf als echt zie..)
Toch.. voelde ik me tevreden genoeg in die relaties om te zeggen, veel beter dan zo alleen.
Meer gebed, meer studieijver, doel, richting, iemand om voor te zorgen, om mijn creativiteit, aandacht aan kwijt te kunnen enzovoort.
Ik weet gewoon was ik jong getrouwd had ik al zoveel meer bereikt in het leven.. omdat ik weet welke invloed dat op me heeft. En inderdaad ik word er beu van dat alles mislukt.. waar alles slaagd als ik met iemand ben.
Sja.. natuurlijk heb ik liever iemand als die eerste drie... maar dan WEL met het happy einde.. (al weet ik niet of ik mezelf nog naief genoeg op kan stellen daarvoor... want dat vraagd blind geloof) maar omdat ik zo bang ben dat dat toch nooit komt.. zouiemand van die tweede groep ook al beter zijn.
Met iemand, kan ik studies afronden, cariere maken, veel meer bidden, bijbel lezen etc, bouwd mijn leven dus geestelijk en praktisch op, alleen mislukt het meeste.. zelfs al probeer ik het wel.
Het is gewoon zoals ik het ervaar.. in mijn eentje lukt bijna niks me met succes.. en nee het is NIET dat iemand mij dan zo helpt.. integendeel in die paar relaties was IK vaak degene die de bijbel pakte.. die zei kom ik moet gaan studeren etc.. maar voor mezelf was het dan alsof ik dat voor haar deed.. ik had iemand voor wie ik dan geestelijk gezag droeg.. iemand voor wie ik niet kon permiteren nog langer te niksen maar een MAN moest worden ipv een lozer...
alleen alle vooruitgang kletterde dan dus ook even hard in elkaar als zo iemand weer wegging..
Nu snap je dus ook waarom er zo'n haast voor me achter zit..
