Berichtdoor meboy » 06 aug 2009 21:25
EO
Waar de deuren van de kerken openslaan en de mensen samendrommen om eenheid te ervaren worden soms breuken geslagen die niet meer te overbruggen zijn. Breuken tussen de gemeenschap der heiligen en de wereld. De wereld die men mismoedig bekijkt als het eertijds in plaats van de werkelijkheid waarin Christus’ bloeddruppels zouden moeten vloeien als levenssap wat hand aan hand verbindt. Lot aan lot, leven aan leven, ziel aan ziel. De kerk wordt een afstotelijk afzichtelijk naar binnengekeerd instituut. En zoals ieder wezen wat omgedraaid staat is de achterkant niet het meest fraaie exemplaar om tegen aan te kijken. Het is moeilijk communiceren als je elkaar niet kunt aanschouwen in meest kwetsbare vorm. Althans, moeilijk als je het hebt over werkelijke communicatie hebt in plaats van vormloos over en weer geschreeuw, gelach en geoordeel.
Het gat tussen ver en verder en nog verder is niet meer te overzien zodra het zicht op de andere zijde van de breuklijn is verloren. Er is slechts nog oog voor één oever, de eigen oever. En daar wordt driftig gediscussieerd en geselecteerd. Iedereen die het debat niet zonder kleerscheuren overleeft wordt uitverkoren om over het randje te kiepen. Geestelijk doodverklaart. Als er nog een poging tot toenadering gewaagd gaat worden, dan vraagt dat misschien juist wel een sprong in het diepe. In dat diepe is het dal van de eenzaamheid waarin het houvast aan welke oever dan ook is verloren. Niemandsland waarin men zweeft tussen hoop en vrees.
Misschien is dat wel een heel mooie plek. De plek waar men één op één spreekt. Waar anderen zich niet kunnen uitspreken over het onderlinge contact, simpelweg omdat ze er geen zicht en zeggenschap meer op en over hebben. Zouden ze het willen zien? Die spaarzame toenaderingen van inspirerende rebellen. Die zich, ondanks alle afstanden, opwerpen als hardlopers en doodlopers om ontdaan van alle glorie en slechts gehuld in de vermoeidheid van de losworsteling, te storten in de armen van de godverklaarde tegenstanders?
Misschien is het wel noodzakelijk om je eerst los te maken van de verstikkende bescherming. Het omhulsel van je eigen groep die je geen aanleiding geeft om buiten de denkkaders te denken. Die je niet prikkelen om creatief en constructief te zijn. Integendeel die je juist prikkelen om zoveel mogelijk afstand te bewaren tot datgene wat onbemind en onbekend is.
Nooit meer…Nooit meer zal ik de mens aanschouwen en God danken voor de kloof die ik tot die mens geschapen heb. Nooit meer! Nooit meer zal ik huiveren bij de gedachte om mijn armen in de hals te leggen van “de wereld”. Nooit meer! Nooit meer zal ik iemand toestaan mijn wereld te beperken tot zieldodend comfort waar geen discussie en afwijking meer mogelijk is. Nooit meer… Op elke deur zal ik kloppen, elke tafel zal ik slaan, elke vuist zal ik ballen, elke dans zal ik dansen, elke schreeuw schreeuwen uit het diepst van mijn tenen. Elke uitgestoken hand zal ik vatten en elke hand die ik bezit zal ik trachten uit te steken in elk denkbare richting. Wie weet trekt het mensen van te hoge oevers met teveel koud watervrees…