Moeder gevoelens

[Galateia]

Uhm, ja het zal wel zo'n beetje kloppen wat je daar zegt. Het verlangen te adopteren zit heel diep bij mij, bij ONS (want mijn man doet natuurlijk ook mee!). En wat ik nu al voel voor mijn toekomstige kinderen, is iets, wat ik dan maar 'moedergevoel' noem.

[Liarose]

Het feit dat ik geen biologisch eigen kind hoef, wil niet zeggen dat ik geen moedergevoelens heb!

Heb jij moedergevoelens?

*kuch* Ja, die heb ik.

Het feit dat ik geen biologisch eigen kind hoef, wil niet zeggen dat ik geen moedergevoelens heb!

Heb jij moedergevoelens?

Ik denk dat Rosalie wel moedergevoelens heeft, ja. Maar dan voor haar toekomstige (adoptie)kind(eren)

Maar, Rosalie, correct me if I'm wrong... !

Exact

Ik probeer serieus in te komen in de dingen die ik lees. Ik snap er alleen helemaal niks van. Lees ik het nu goed: zeker weten dat je geen eigen kinderen wilt (want wie weet zijn de gevoelens erbij niet helemaal juist, waar begin je aan), maar adoptiekinderen geven een absoluut goed gevoel en ook (aanstaande) moedergevoelens?

Ik ben een man...dat scheelt misschien in het feit dat ik daadwerkelijk moeite moet doen om mee te komen. Maar help me..

Ik heb niets met baby's. En ze hoeven al helemaal niet persé uit mezelf te komen. Ik heb moedergevoelens (of hoe je die gevoelens ook wilt noemen) voor zwartjes of geeltjes die geen toekomst hebben. Waarom zou ik er zelf nóg een kindje bijzetten op deze al o zo volle wereld, terwijl er weet ik hoeveel kindjes geen thuis hebben, geen liefde krijgen, niet voldoende te eten ontvangen, etc. Mijn hart doet pijn als ik denk aan de schrijnende situaties die er zijn. Financiële adoptie is iets wat we doen voor kindjes die een papa en een mama hebben, maar het financieel slecht hebben. Maar kindjes die weggestopt zijn in een tehuis wil ik een toekomst geven bij ons! Omdat ze niet gewenst zijn, of omdat ze een hazelip hebben. Echt, ik kan gek worden van dat idee en haal ze het liefst allemaal hierheen.

[Galateia]

Ik heb niets met baby's. En ze hoeven al helemaal niet persé uit mezelf te komen. Ik heb moedergevoelens (of hoe je die gevoelens ook wilt noemen) voor zwartjes of geeltjes die geen toekomst hebben. Waarom zou ik er zelf nóg een kindje bijzetten op deze al o zo volle wereld, terwijl er weet ik hoeveel kindjes geen thuis hebben, geen liefde krijgen, niet voldoende te eten ontvangen, etc. Mijn hart doet pijn als ik denk aan de schrijnende situaties die er zijn. Financiële adoptie is iets wat we doen voor kindjes die een papa en een mama hebben, maar het financieel slecht hebben. Maar kindjes die weggestopt zijn in een tehuis wil ik een toekomst geven bij ons! Omdat ze niet gewenst zijn, of omdat ze een hazelip hebben. Echt, ik kan gek worden van dat idee en haal ze het liefst allemaal hierheen.

Ik had het zelf niet beter kunnen omschrijven!

[Liarose]

Ik vind het bijzonder hoe wij elkaar aanvoelen Galateia!

[Galateia]

Nou, inderdaad. Ik ben maar weinig mensen tegengekomen aan wie ik het niet hoef uit te leggen!

[Liarose]

Nou, inderdaad, dat herken ik

Ik ben benieuwd wat Night van mijn uitleg vindt

[Night]

Nou, inderdaad, dat herken ik

Ik ben benieuwd wat Night van mijn uitleg vindt

Ik denk dat alleen iemand die beide heeft (eigen kinderen én adoptiekinderen) ons bij elkaar kan brengen en uit kan leggen waarin de gevoelens van elkaar verschillen.
Ik probeer zoals gezegd me serieus in te leven. En omdat ik er heel anders insta kost dat me wel moeite. Ik kan verstaan wanneer iemand zegt: liever geen baby's/kinderen. Die mensen kom ik regelmatig tegen: in mijn gezin geen kinderen of baby's zo je wilt. Maar ik kom zelden tegen dat iemand dan wel totaal gaat voor adoptiekinderen. Voor mijn gevoel zit daar in eerste instantie een tegenstrijdigheid in. Vandaar ook mijn vorige reactie.

Wat ik wel enigszins herken in vergelijking met hetgeen Rosalie omschrijft zijn mijn gevoelens voor pleegkinderen. Dat komt dan het dichst bij hetgeen Rosalie omschrijft. Als er plaats zou zijn in mijn gezin, en door omstandigheden is dat niet het geval, misschien verandert dat nog, dan zouden er in ons gezin pleegkinderen zijn, vanuit een zorggevoel, het willen meegeven enz enz, grotendeels zoals Rosalie het omschrijft, maar dan voor blanke kinders hier in Nederland zonder toekomst, gezin, verstoten, verlaten. Ik zou ze allemaal wel een jaartje rust en veiligheid willen schenken en laten ervaren. Dit gevoel ervaar ik overigens als wezenlijk anders van aard/oorsprong dan mijn vadergevoelens voor mijn 'eigen' kinderen.
Ik heb wat te bedenken de komende tijd. Ik herken het gevoel van geen eigen kinderen wensen niet. Niets met baby's hebben ook niet, althans, zo heel aantrekkelijk zijn ze meestal niet. (Maar geloof me, het eerste lachje van je eigen kindje, speciaal voor jou, maakt ook jou week...) Ik vraag me dan ook af in hoeverre dat uberhaupt je keuze beïnvloedt, of je dat ook hebt bij wat oudere kinders, peuters bijvoorbeeld. Ik plaats het namelijk ook even in het kader van hoe je omschrijft te reageren op de verschillende kinderen een afgelopen weekend. Wat trekt je in de oudere kinderen dan wel aan, wat je juist in de babyfase wilt overslaan? Het zorgen voor? Voeden? Luiers? Kortom, ik denk nog even verder.......
EN sorry dat ik je dingen voor de zoveelste keer uit laat leggen, het is niet bedoeld om puur maar te vragen, maar daadwerkelijk om te begrijpen en te leren.

[Rufi]

Ik heb niets met baby's. En ze hoeven al helemaal niet persé uit mezelf te komen. Ik heb moedergevoelens (of hoe je die gevoelens ook wilt noemen) voor zwartjes of geeltjes die geen toekomst hebben. Waarom zou ik er zelf nóg een kindje bijzetten op deze al o zo volle wereld, terwijl er weet ik hoeveel kindjes geen thuis hebben, geen liefde krijgen, niet voldoende te eten ontvangen, etc. Mijn hart doet pijn als ik denk aan de schrijnende situaties die er zijn. Financiële adoptie is iets wat we doen voor kindjes die een papa en een mama hebben, maar het financieel slecht hebben. Maar kindjes die weggestopt zijn in een tehuis wil ik een toekomst geven bij ons! Omdat ze niet gewenst zijn, of omdat ze een hazelip hebben. Echt, ik kan gek worden van dat idee en haal ze het liefst allemaal hierheen.

Zwartjes of geeltjes? Sorry hoor, maar dat vind ik echt niet aardig klinken. Je bedoelt het vast niet zo maar het klinkt als de superieure blanke die de arme onderontwikkelde kindjes wel even zal helpen.

[Acire]

Als je Rosalie in het adoptie-topic leest weet je dat ze dat totaaaaaaaal niet vervelend bedoelt!

[Galateia]

Nou, Rosalie bedoelt het inderdaad ECHT NIET zo. Ik sluit me helemaal bij Acire aan!

Als ik zelf dat soort termen gebruik, dan is dat altijd alleen met liefde en doe ik dat alleen om aan te geven, dat genetische banden en huidskleur er voor mij niet toe doen. Ik zeg ook wel eens 'geel, zwart, rood; alle kleuren van de regenboog zijn welkom'.

@Night: je doet zo je best je te verplaatsen in onze gevoelens. En ik heb er nog eens heel goed over nagedacht. Misschien werkt het beter als we het eens omdraaien en ik het eens vanuit jouw belevingswereld probeer te omschrijven. Een poging...

Toen jij en je vrouw ontdekten dat jullie in verwachting waren, wat ging er toen allemaal door je heen? Misschien hadden jullie het wel vurig verlangd, misschien was het een totale verrassing, maar het feit was daar: jullie zouden een kind krijgen. Ik kan me zo voorstellen dat je veel vragen had, twijfels over hoe het allemaal moest en of je een goede ouder zou zijn, maar door alles heen, voelde je waarschijnlijk al iets van die onvoorwaardelijke liefde voor dit kind. Jullie kind. En dat kleine begin van die gevoelens groeide in die 9 maanden toe naar het moment, dat je er zo naar verlangde om dat kind eindelijk eens te zien, te ruiken, te voelen... dat schopje dat je voelde in de buik van je vrouw was niet meer genoeg: je wilde het gewoon beethouden. En toen het kindje er was, was het misschien niet allemaal altijd even gemakkelijk, maar ik twijfel er niet aan, dat jullie steeds meer om jullie kind zijn gaan geven. Je wilt het beschermen, verzorgen, koesteren, opvoeden, je wilt dat het gelukkig is.

Nou, dat voel ik nou ook. En mijn man ook. Met 1 verschil: onze zwangerschap duurt geen 9 maanden, maar een onvoorspelbaar aantal jaren. En wij zijn zo enorm in verwachting! We voelen een connectie, we voelen een band, we voelen liefde, we voelen twijfels of we het allemaal wel goed zullen doen, we voelen dat we het willen koesteren, we voelen dat we het willen leren kennen... en wat zien we uit naar het moment waarop we hem of haar mogen ontmoeten voor de eerste keer. Dan kan het echte elkaar leren kennen beginnen!

[Jaël]

wow, Galateia, je omschrijft het super mooi.

(voegt niet veel toe, maar wilde ik ff kwijt.)

[Liarose]

Ik heb niets met baby's. En ze hoeven al helemaal niet persé uit mezelf te komen. Ik heb moedergevoelens (of hoe je die gevoelens ook wilt noemen) voor zwartjes of geeltjes die geen toekomst hebben. Waarom zou ik er zelf nóg een kindje bijzetten op deze al o zo volle wereld, terwijl er weet ik hoeveel kindjes geen thuis hebben, geen liefde krijgen, niet voldoende te eten ontvangen, etc. Mijn hart doet pijn als ik denk aan de schrijnende situaties die er zijn. Financiële adoptie is iets wat we doen voor kindjes die een papa en een mama hebben, maar het financieel slecht hebben. Maar kindjes die weggestopt zijn in een tehuis wil ik een toekomst geven bij ons! Omdat ze niet gewenst zijn, of omdat ze een hazelip hebben. Echt, ik kan gek worden van dat idee en haal ze het liefst allemaal hierheen.

Zwartjes of geeltjes? Sorry hoor, maar dat vind ik echt niet aardig klinken. Je bedoelt het vast niet zo maar het klinkt als de superieure blanke die de arme onderontwikkelde kindjes wel even zal helpen.

Ik bedoel dat juist heel liefdevol, en ik zie mezelf zeker niet als 'de superieure blanke'

Ik kan verstaan wanneer iemand zegt: liever geen baby's/kinderen. Die mensen kom ik regelmatig tegen: in mijn gezin geen kinderen of baby's zo je wilt. Maar ik kom zelden tegen dat iemand dan wel totaal gaat voor adoptiekinderen. Voor mijn gevoel zit daar in eerste instantie een tegenstrijdigheid in. Vandaar ook mijn vorige reactie.

Allereerst wil ik zeggen dat ik het echt super vind hoe je je best doet een ander te begrijpen en niet zondermeer gaat oordelen!

Het wel totaal gaan voor adoptiekinderen heeft in mijn geval dus te maken met het gevoel dat ik de wereld graag wil verbeteren, ookal is het maar een héél klein stukje ervan. Dat ik een kindje toekomst wil geven.

Ik zou ze allemaal wel een jaartje rust en veiligheid willen schenken en laten ervaren.

Mooi!

Wat trekt je in de oudere kinderen dan wel aan, wat je juist in de babyfase wilt overslaan?

Voor mijn geval kan ik met een baby gewoon niets of zo. En natuurlijk is een eerste lachje etc mooi. Ik geniet ook echt wel van de baby's van vriendinnen of zo, maar dan van een afstandje, dat vind ik echt genoeg. Het is ook echt een gevoel, dus lastig uit te leggen!

[Night]

Ik denk dat doordat we de dingen proberen te omschrijven elkaar in ieder geval wel een stuk beter begrijpen. Ik vermoed dat de gevoelens dan ook best eens wat dichter bij elkaar kunnen liggen dan we denken.

In ieder geval Rosalie, voor jouw weer een eye-opener: ik heb ook helemaal niks met andermans baby's behalve dan dat ik ze of schattig of niet vind. Ik heb ook meer met de wat oudere peuters ed, waar er reactie komt op wat je doet. Met eigen baby's daarentegen...............

Galateia, opvallend dat je de gevoelens van zwangere ouders zo perfect weet te omschrijven...je bouwt je gevoelens inderdaad op, en neemt er je tijd voor. Je richt het op iets wat je nog niet kent.

Wat mij moeilijk zou lijken, om het nog weer even ingewikkelder te maken, is wanneer ik aan adoptie zou beginnen, of ik wel genoeg voor niet-eigen kinderen zou voelen, en evenveel van ze zou houden als van eigen bloed om het maar even zo te zeggen. Ik vermoed overigens dat het wel zo is, maar dat zou voor mij een sprong in het duister zijn.

[AikonGirl]

Maar wat als jullie een baby krijgen aangewezen?

Wijzen jullie alle baby´s per definitie af?

Past misschien beter in het adoptie topic.

Ik wilde een aantal jaar geleden zeker geen kinderen.
Had die gevoelens er echt niet voor.
Maar toen ik een serieuze relatie kreeg, is dat helemaal veranderd,
en kon ik niet wachten om samen een kind te krijgen.
En als ik nu naar m´n dochtertje kijk... zwijmel..

[Galateia]

Wat mij moeilijk zou lijken, om het nog weer even ingewikkelder te maken, is wanneer ik aan adoptie zou beginnen, of ik wel genoeg voor niet-eigen kinderen zou voelen, en evenveel van ze zou houden als van eigen bloed om het maar even zo te zeggen. Ik vermoed overigens dat het wel zo is, maar dat zou voor mij een sprong in het duister zijn.

Nou, dan zijn we er dus bijna uit: bovenstaande is simpelweg niet op mij van toepassing. Mijn man en ik geven niets om 'eigen bloed' of genetische verwantschap. We hoeven onszelf niet terug te zien in onze kinderen. We hoeven geen 'eigenschappen' door te geven. Dat interesseert ons simpelweg helemaal niets.

We zijn reuze benieuwd naar de eigenheid van onze kinderen. We zullen ze echt moeten leren kennen, we zullen niets herkennen van familieleden, we zullen met andere woorden een grote sprong in het diepe wagen. Leuk toch?

@AikonGirl: of we een baby zouden afwijzen? Nee, nooit. Maar ik weet zeker dat we die niet voorgesteld zullen krijgen, omdat je - als je aangeeft bereid te zijn een ouder kindje op te nemen - geen baby voorgesteld krijgt. Oudere kindjes zijn er namelijk meer dan jonge gezonde baby's, daar zijn de wachtlijsten nog groter voor! Wat wel kan gebeuren is, dat wanneer wij toestemming krijgen om een sibling (2 tegelijk) te adopteren, dat de jongste dus nog erg jong is. Maar meestal geen baby meer. Maar natuurlijk zouden we onze kinderen nooit afwijzen! Dat komt dan ook wel weer goed hoor!