@ Jess: Je bent echt niet de enige die opvoeden moeilijk vindt hoor! Ook bij ons -wij zijn dat gezin met de 7e op komst- loopt niet alles van een leien dakje; we hebben verschillende kinderen met een 'gebruiksaanwijzing' (zonder of met officiële diagnose) en we hebben dus regelmatig heftige periodes, ook met veel ruzie tussen de kinderen onderling. Verder betrap ik mezelf er ook regelmatig op dat ik (te) hoge eisen stel aan de kids, wat dan weer allerlei gedoe met zich meebrengt. Nee, ik ben de laatste die zeg dat opvoeden gemakkelijk is, we zitten regelmatig met onze handen in het haar hoor ...
Hoe het dan komt dat we -volgens anderen- overkomen als een gezin waar alles van een leien dakje lijkt te gaan? Misschien omdat manlief en ik allebei best veel energie hebben (ok, ikzelf iets minder in de zwangerschap

), ik fulltime moeder ben ('k doe wel een aantal uren vrijwilligerswerk, maar vnl. vanuit huis of onder schooltijd), manlief dan wel (hoegenaamd) niet helpt in het huishouden maar wel tijd neemt om de kinderen op bed te leggen, een spelletje met ze te doen, in gesprek gaat met ze, hoe druk hij het ook heeft? Misschien spelen die punten mee, misschien ook niet. We genieten ervan als het goed gaat, danken de Heere daarvoor en bidden om hulp en kracht als het minder gaat.
Hoe het over een paar jaar gaat als we hier 4 pubers hebben rondlopen, ik weet het niet, maar het heeft ook geen zin als we ons daar nu al heel veel zorgen over gaan maken. We leven nu en proberen onze kinderen -in alle gebrek- een goede basis mee te geven voor de toekomst.