Miskraam...

[kwebbel]

Is die man rond de 47 geworden, want hier in een dorp vlakbij is er ook iemand overleden van rond de 47 en zijn vrouw 7 maanden zwanger. Erg hoor zo plotseling en dan jonge kinderen.

Ja klopt, 46 jaar en kerngezond. Nooit wat mis. Gisteren was condoleren maar begreep van m'n moeder dat de kist al gesloten was omdat hij enorm opgezet is. Heftig..... ja zijn vrouw is rond mei uitgerekend dacht ik!

[LauraC]

Heb net gehoord dat een stel dat voorheen bij ons kerkte, maar inmiddels naar Amerika is verhuisd, zaterdag hun tweeling (jongen en meisje) heeft verloren met 22 weken.

[Saskia]

Sjoh, dat is ook heftig zeg, 22 weken al

[mw]

Bah, wat een naar bericht

Ik heb een vraag, vind hem eigelijk heel raar om te stellen. Maar ik denk dat hier mensen zijn die hem kunnen beantwoorden.

Ik werk op verpleegkundige op een afdeling met gyneacologische bedden. Met enige regelmaat krijg ik dus ook vrouwen die voor een curretage na een miskraam komen. Elke keer loop ik er weer tegen aan dat ik niet weet wat ik moet zeggen, niet weet waar de vrouwen behoefte aan hebben. Ik kan mij eigelijk totaal niet voorstellen hoe het voelt na zo'n curretage. Dus kunnen jullie mij wat vertellen?

Waar had je behoefte aan na de miskraam? En indien van toepassing na de curretage? Wat moet ik absoluut niet zeggen? enz. enz.

(laatst was er een moslim vrouw, 1e kindje, miskraam. Zegt haar man tegen mij: volgende keer beter... Terwijl het verdriet van zijn vrouw af te lezen was. Wist van verbazing even niets te zeggen)

[*Annet*]

Ik denk dat het voor iedereen verschillend is. De een kan en wil wel haar over haar gevoelens praten tegen een vreemde, een ander niet. Misschien als je vraagt aan zo'n vrouw of je iets voor haar kan doen, of ze ergens over wil praten? Ik weet ook niet hoeveel tijd je voor zulke zaken hebt.

[pol]

Al dat gezanik van : ach er komt er wel weer een of al die verhalen van miskramen van bijv. 22 weken of doodgeboren babys zat ik niet op te wachten. Maar dat is misschien pp verschillend. Je kan beter niks zeggen en gewoon voor zoiemand erzijn, bijv. door een vriendelijk gebaar en een vraag gaat het ermee, wil je er over praten....
Curretage heb ik gelukkig geen ervaring mee.

Waar ik wel van opknapte na een week gejammer om me heen dat er iemand binnenstapte met een doos gebak die haar 1e huwelijksdatum kwam vieren. Even wat anders en effe genieten van een gebakje...... dat hangt me nog heel erg bij. Even die nare sfeer weg.

[LauraC]

Mijn man en ik willen dus een kaart sturen naar dat stel dat hun kindjes is verloren, maar ik vind het moeilijk om iets te schrijven. We willen er graag een mooie Bijbeltekst op zetten. Suggesties?

[pol]

Dat is dus een heel mooi idee! Wens ze gewoon Gods zegen en tegen mij werd gezegd: jullie kindje (want zo zie je toch je miskraam) heeft eeuwigheidswaarde voor God en dat vond ik ook heel mooi gezegd.

[Evelien]

Al dat gezanik van : ach er komt er wel weer een of al die verhalen van miskramen van bijv. 22 weken of doodgeboren babys zat ik niet op te wachten. Maar dat is misschien pp verschillend. Je kan beter niks zeggen en gewoon voor zoiemand erzijn, bijv. door een vriendelijk gebaar en een vraag gaat het ermee, wil je er over praten....
Curretage heb ik gelukkig geen ervaring mee.

Waar ik wel van opknapte na een week gejammer om me heen dat er iemand binnenstapte met een doos gebak die haar 1e huwelijksdatum kwam vieren. Even wat anders en effe genieten van een gebakje...... dat hangt me nog heel erg bij. Even die nare sfeer weg.

eeej dat is fijn om te horen zeg.

[elvira (gast)]

@mw: ik denk dat je al heel veel kunt doen door gewoon vriendelijk te glimlachen, door op een prettige manier je werk te doen en door te laten zien dat je er bent. Iemand die graag zijn/haar verhaal kwijt wil, kan door zo'n manier aangemoedigd worden, het te vertellen. Iemand die dat niet wil, zal geen druk voelen iets er over te zeggen. Iedereen verwerkt zoiets vreselijks natuurlijk op haar/zijn eigen manier.
Ik herinner me van de paar keer dat ik in het ziekenhuis lag (niet voor curretage/miskraam overigens) dat ik de vriendelijke manier van omgang van de zusters heel geruststellend en prettig vond.

@Laura: ik heb zo snel geen goede Bijbeltekst paraat die daarbij past, maar ik vond de suggestie van Pol een erg mooie.

liefs, elvira

[Bumba]

@mw: Misschien is het geen taak van verpleegkundigen, maar ik heb in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag, heel erg iemand gemist die mij weer leerde op mijn lichaam te vertrouwen. Ik weet niet of je begrijpt wat ik bedoel, maar ik vroeg mij voortdurend af wat er met mij of mijn lichaam aan de hand was dat deze vroeggeboorte heeft kunnen gebeuren. Al zijn het idd maar troostende woorden, een lach of uitleg wat je de komende tijd kunt verwachten en/of mee kunt maken op lichamelijk gebied etc. En betrek vooral de man er ook bij. Hij zal de komende tijd zijn vrouw (extra) aandacht moeten geven en/of verwennen.

@LauraC: Misschien kun je eens in de vragenrubriek kijken of er een bijbeltekst genoemd wordt?

[pol]

Dat klopt, het vertrouwen in je eigen lijf ben je gewoon kwijt. En het gekke was bij mijn miskraam dat ik dus al ong. 3 weken met een dood vruchtje rondliep zonder er maar iets van te merken. Ik dacht altijd dat je het gelijk merkte maar dat blijkt dus niet zo te zijn. En dat vertrouwen moet weer heel langzaam opgebouwd worden, pas wanneer je weer ongesteld wordt, heb je zoiets van "het draait allemaal wel weer"

[ajl]

Toch schijn het zo te zijn dat als je zoiets meegemaakt hebt,dat je dan niet meer onbezorgd zwanger durft te zijn. Een collega van mij heeft haar kindje verloren na 41 weken zwangerschap. Later heeft zij nog 2 kinderen gekregen, maar wilde zelf al met 38 weken ingeleid worden. Zij durfe niet overtijd te lopen en is haar beide zwangerschappen bang geweest.

[pol]

Dat kan ik begrijpen, je zwangerschappen zijn heel spannend en zeker tot de datum dat het de vor. x misging.
Bij mij was het de vorige keer met 8 weken misgegaan, nu ben ik weer 13, maar ergens blijf je toch alert.

[marjo]

Ik merk eigenlijk dat ik ondanks een miskraam, nu toch weer volledig naief optimistisch ben. Bij mij gaat echt niets fout!
En die bevalling doet echt niet zo veel pijn, dat doe ik wel even! Tja, misschien is het de natuur/ de hormonen, want normaal ben ik echt niet zo´n zorgeloos type.