tante-tortel schreef:Dat maakt me eerbiedig en stil....ik ben helemaal niet belangrijk in dit geheel.
Behalve om te zeggen: spreek Heer want uw knecht hoort.
Voor een deel kan ik met je meegaan. Ik denk dat wij veel te weinig stil zijn voor de Heer. Dat er - en het klinkt gek - teveel lofprijzing is, omdat we daarmee de stille stem van de Heer overschreeuwen. Let wel: ik zing graag en veel. Maar we moeten inderdaad ook stil worden. De meeste keren begint bij ons de dienst met de woorden: "Wij zijn stil om ons hart te richten op de Heer". Dat kan best even duren (nu met gastpredikanten - onze dominee is door ziekte langdurig uitgeschakeld - zijn die momenten van stilte misschien wat kort omdat ze het niet gewend zijn).
Waarin ik niet kan meegaan met je is dat je niet belangrijk bent in het geheel. Dat ben je wel. Zo belangrijk, dat Christus voor jou gekruisigd, gestorven en opgestaan is. Voor jou - zó belangrijk ben je!!!
Lalage schreef:Ik ga momenteel het liefst naar vieringen zonder preek. Het gaat dan om Taize-vieringen, met korte liederen die vaak herhaald worden, schriftlezingen en 10 minuten stilte.
Heerlijke diensten he? Er gaat nergens zo'n rust van uit dan het steeds herhalen van dezelfde woorden. B.v.: "Als alles duister is, ontsteek dan Uw lichtend vuur, dat nooit meer dooft" of: "Prijs de Heer mijn ziel, en prijst Zijn heilige naam, prijst de Heer mijn ziel die mij het leven geeft".
Antoinette, als jij je er thuis voelt is het goed. Mijn huiver bij bepaalde gemeenten die op zichzelf staan en niet op de een of andere wijze verbonden zijn aan een kerkverband is, dat ze op een zeker moment sektarische trekken krijgen.
Diensten met veel lofprijzing en aanbidding - is er plaats voor de mens die verdrietig is, die depressief is, die twijfelt?