Moeder gevoelens

[MissF]

Ach, ik heb nooit moedergevoelens gehad.
Baby's blijf ik lelijk vinden. Ik heb totaal niets met een baby.
En toch zijn de kriebels vanzelf gekomen. Totaal niet voor een baby, maar wel voor een kindje van ons samen.
Wat mijn moeder, die baby's nog lelijker vond en vind dan ik, zei tegen de groenekruisdokter blijft me altijd bij:' Oh, dokter, hebt u al die baby's in de wachtkamer gezien? wat is die van mij daar prachtig bij.'

Dus ach, je eigen kind is altijd prachtig denk ik. En de echte moedergevoelens komen dan wel denk ik

(al kun je dan ook denken: waarom wil ik dan een kind?)

[*Annet*]

ik ken iemand die 9maanden anti was, ze wilde helemaal geen kind maar het ging iets anders dan gepland. Het babytje was geboren en ze werd overspoeld door liefde en allemaal onbeschrijvelijke gevoelens voor dit hummeltje. En ze is echt een leuke actieve moeder geworden!

[Rufi]

Een vrouw die vaak bij ons komt, had een hekel aan baby's, nu ze er zelf 1 heeft is ze er dolgelukkig mee.
Ik denk dat het als het van je eigen is dat het dan toch heel anders is.
Die vrouw vind kleuters veel leuker als baby's maar toch geniet ze nu van haar baby.

Dat kan wel zijn, maar dat kan je toch niet gaan gokken? Zo van, ik vind baby's niets aan, maar ik kies er toch maar voor om er één te krijgen en dan komt het vanzelf wel goed. Zo werkt het volgens mij niet. Je moet wel weten waar je aan begint.

Maar dat is nou juist de grap: je weet helemaal niet waar je aan begint. Als je kind eenmaal geboren is, is het anders dan je je voorstelde, anders dan je ooit kon dromen.
Ik was zelf onverwacht zwanger, nog maar net een nieuwe relatie, dus ik heb er nooit zo over nagedacht. Ik was echt nog helemaal niet bezig met kinderen, dat was iets voor 'later'. Maar geloof me, het moedergevoel komt echt vanzelf. Je kunt daar wel over blijven redeneren en van tevoren precies willen weten hoe het is en of je er klaar voor bent. Dan heb je kans dat je er uit angst nooit aan begint. Maar als het eenmaal zover is, ben je er klaar voor, geloof me. Het begint met vertrouwen.

[Liarose]

Als je van alle dingen in je leven moet weten wat het je exact zal geven en wat het je zal brengen....

Waarom zou de God die je kinderen schenkt je ook niet de capaciteiten kunnen geven om er mee om te gaan?
En af en toe op je plaat gaan (lees als: geconfronteerd worden met je eigen kunnen en niet kunnen, onkunde en onmacht) in je leven is totaal geen schande dacht ik zo...

Als je je leven wilt plannen, en leven zoals je zelf denkt dat goed is, dan zijn kinderen een sta in de weg, want als je kinderen hebt lopen er heel veel dingen niet meer zoals je wenst of had gedacht.

Wie van de ouders hier heeft voor 100% kunnen inschatten wat een kindje zou geven?
Voor 50%?
Voor 25%?
10% dan?

Maar als je al weet dat je liever geen baby wil, dan houdt jouw hele verhaal toch gewoon op?

Een vrouw die vaak bij ons komt, had een hekel aan baby's, nu ze er zelf 1 heeft is ze er dolgelukkig mee.
Ik denk dat het als het van je eigen is dat het dan toch heel anders is.
Die vrouw vind kleuters veel leuker als baby's maar toch geniet ze nu van haar baby.

Dat kan wel zijn, maar dat kan je toch niet gaan gokken? Zo van, ik vind baby's niets aan, maar ik kies er toch maar voor om er één te krijgen en dan komt het vanzelf wel goed. Zo werkt het volgens mij niet. Je moet wel weten waar je aan begint.

Maar dat is nou juist de grap: je weet helemaal niet waar je aan begint. Als je kind eenmaal geboren is, is het anders dan je je voorstelde, anders dan je ooit kon dromen.
Ik was zelf onverwacht zwanger, nog maar net een nieuwe relatie, dus ik heb er nooit zo over nagedacht. Ik was echt nog helemaal niet bezig met kinderen, dat was iets voor 'later'. Maar geloof me, het moedergevoel komt echt vanzelf. Je kunt daar wel over blijven redeneren en van tevoren precies willen weten hoe het is en of je er klaar voor bent. Dan heb je kans dat je er uit angst nooit aan begint. Maar als het eenmaal zover is, ben je er klaar voor, geloof me. Het begint met vertrouwen.

Wij willen geen biologisch eigen kinderen, maar gaan voor adoptie. Ik ga geen biologisch eigen kind 'nemen' omdat dat zo 'hoort' en dan denken: het goede gevoel komt vanzelf wel. Zo werkt het mijns inziens niet.

[Galateia]

Rosalie, ik ben het helemaal met je eens!

[Galateia]

Overigens moet ik daar aan toevoegen, dat ik denk dat als je welbewust kiest voor adoptie, je moedergevoelens niks minder waard zijn dan wanneer je graag een bio-kindje wilt.

[Rufi]

Maar dat is nou juist de grap: je weet helemaal niet waar je aan begint. Als je kind eenmaal geboren is, is het anders dan je je voorstelde, anders dan je ooit kon dromen.
Ik was zelf onverwacht zwanger, nog maar net een nieuwe relatie, dus ik heb er nooit zo over nagedacht. Ik was echt nog helemaal niet bezig met kinderen, dat was iets voor 'later'. Maar geloof me, het moedergevoel komt echt vanzelf. Je kunt daar wel over blijven redeneren en van tevoren precies willen weten hoe het is en of je er klaar voor bent. Dan heb je kans dat je er uit angst nooit aan begint. Maar als het eenmaal zover is, ben je er klaar voor, geloof me. Het begint met vertrouwen.

Wij willen geen biologisch eigen kinderen, maar gaan voor adoptie. Ik ga geen biologisch eigen kind 'nemen' omdat dat zo 'hoort' en dan denken: het goede gevoel komt vanzelf wel. Zo werkt het mijns inziens niet.

Maar hoe weet je dan zeker of je het 'goede gevoel' voor adoptie wel hebt?

[Galateia]

Als ik voor mezelf spreek dan heb ik over onze adoptieplannen een heel zeker gevoel. Ik zie uit naar die kinderen, ze zitten al in mijn hart. Als ik denk aan het zelf zwanger worden enzo, dan doet dat me niks. Maar als ik denk aan de prachtige kinderen die we krijgen, dan kan ik amper wachten om ze te leren kennen!

[Liarose]

Eens met Galateia. De wens voor adoptie heb ik al jaren en jaren. Natuurlijk heb je hoe dan ook, bij welke situatie in je leven ook, wel eens twijfels over hoe iets zal verlopen etc. Maar over adoptie heb ik absoluut het goede gevoel. Het feit dat ik geen biologisch eigen kind hoef, wil niet zeggen dat ik geen moedergevoelens heb!

[AikonGirl]

Het feit dat ik geen biologisch eigen kind hoef, wil niet zeggen dat ik geen moedergevoelens heb!

Heb jij moedergevoelens?

[Merisja]

Ik zie uit naar die kinderen, ze zitten al in mijn hart. (...) Maar als ik denk aan de prachtige kinderen die we krijgen, dan kan ik amper wachten om ze te leren kennen!

Wij hebben twee kinderen en ik heb wat dat betreft wel heel veel moedergevoelens. Maar wat Galateia zegt, kan ik ook heel goed inkomen. Wij willen nl. ook nog een kindje adopteren en die kinderen zitten ook al in ons hart! Persoonlijk vind ik het echt mooi dat ik én voor mijn eigen kinderen, maar nu ook al voor een adoptiekindje zulke moedergevoelens heb!

[Galateia]

Het feit dat ik geen biologisch eigen kind hoef, wil niet zeggen dat ik geen moedergevoelens heb!

Heb jij moedergevoelens?

Ik denk dat Rosalie wel moedergevoelens heeft, ja. Maar dan voor haar toekomstige (adoptie)kind(eren)

Maar, Rosalie, correct me if I'm wrong... !

[*Annet*]

wat zijn moedergevoelens?

ik hoor dat woord zo vaak en altijd vraag ik me af wat dat concreet inhoudt.

[Galateia]

Ja, Annet, ik denk dat dat gevoelens zijn die je voor je kinderen hebt. Of misschien het gevoel om voor ze te willen zorgen. Zoiets. Denk ik.

[Night]

Ik probeer serieus in te komen in de dingen die ik lees. Ik snap er alleen helemaal niks van. Lees ik het nu goed: zeker weten dat je geen eigen kinderen wilt (want wie weet zijn de gevoelens erbij niet helemaal juist, waar begin je aan), maar adoptiekinderen geven een absoluut goed gevoel en ook (aanstaande) moedergevoelens?

Ik ben een man...dat scheelt misschien in het feit dat ik daadwerkelijk moeite moet doen om mee te komen. Maar help me..