vlila voor de armen en stof voor ieder reptiel

[Vertegenwoordiger Batavië]

Hij. die boven mij staat, maar waar ik boven sta.
Hij. die mij verslaat, maar langzamer loopt.
Hij die recht heeft op wat hij kreeg, zal krijgen waar hij recht op heeft.

Wie is het, die vind wat onvindbaar is?
Wie is het, die St. Juttemis op pinkeren laat vallen?
Wie is het, die drie maal zichzelf even sterk is als dertig maal?
Wie is het, die op de rand van de aarde woont?
Wie is het, die zijn zakken leeg heeft met geld?

DAAR! daar is het paard. het paard met het zwaard, die zwemmend vergaard. die vergaderend zwemt. naar het nare dat kermt, hij staat in zijn hemt. een held op sokken.
kind-je mag niet jok-ken!

[leclerc]

"Hemt?", brulde de taalpurist. Die jongen had beter naar zijn goede leraar mogen luisteren. Een vriendelijke man, dat wel.

[Stefanus]

De grond begon te regenen, terwijl de lammetjes in hun schuimkopjes dwars omver vielen. Zij waren allen plat. Een groot geluid van pilaren stevende in een vloeibaar grazen op de ordelijke rij boomstronken af. De hofnar stond perplex en gaf zijn misvormd gezicht met een kort gebaar een sombere tint. Het was klaar als een kubus. De zwevende treincoupé wankelde en zoemde rustig voort.

[Raido]

Habemus Pappam riep de kleine mus tegen het de kater die zojuist zijn moeder verslonden had en wierp hem een vernietigend blik toe. (die helaas afketste).

[Aragorn]

De oude Zweed wreef nog één keer vermoeid in z'n latent onwillige ogen, alvorens ze voorgoed te sluiten. "Een consequent man kan niet anders handelen dan ik nu, na besloten te hebben dat de hersenen de beelden vormen en niet de ogen", zo mompelde hij.

[Tante Pollewop]

Ach, zei het paard, het maakt ook niet uit of ik loop of niet, dus bleef hij staan.

[Charlotte]

En of het nu zoemend is als de zomer of iets wat slechts aarzelend in die richting wijst, het spreekwoordelijke wachten in de nacht laat zich niet uitbuiten. Dit sprak de jongeman terwijl hij zich uit de kluiten waste. 'Zeg... kun je niet even ophouden.'

[FV]

En welja, hij hield een hand op. "Is dat nou net zoiets als..." mompelde hij, terwijl hij vragend naar de oude man keek. Oude man? Voor zijn ogen verscheen het beeld van een boom. "Een Ent!!" riep hij verheugd, net voordat de bomenhoeder hem als ork beoordeelde...

[Stefanus]

*bliep*

[Stefanus]

- De Eerste Tijdsspanne -
Hij frunnikte wat aan het fonteintje bij de tempelpoort, niet wetend dat hij daarmee de woede van Argus ontstak. Het geheel der gebeurtenissen ontaarde in een jammerlijk schouwspel, dat eindigde met gierend vuurwerk en een gebroken kaak. Sophocles bedaarde de boel en het feest kon weer beginnen. De vreugde ging naadloos over in nog meer vreugde, en de dag kon niet meer stuk. Totdat Zeus er genoeg van had; met een non-chalante zwaai gooide hij een steen (met een diameter zo groot als die van de zon) richting het feestgedruis en riep dat hij nou eindelijk eens rustig wou slapen. Het gewenste effect bleef niet uit: 17 dode feestgangers en 3 onschuldige burgers sierden het binnenste van de aarde. Tot op heden is niets meer van Zeus vernomen. Men speculeert nog dat het een lust is. Het Hellenistisch Gemeenschap voor Onbelangrijke Zaken 'Wij Zien Het Maar Doorgronden Het Niet' (kortweg HGvOZ-WZHMDHN) kwamen er met een mager antwoord van af. Meer bevredigend was de suggestie van de eenmansdenktank 'Ik Zie Het En Ga Door De Grond' (IZHEGDDG), onder het krachtige leiderschap van Philippus Graccus (een gevierd man, laat dat duidelijk zijn). Hij beweerde dat het middagslaapje van Zeus ietwat uitgelopen was. Geen reden tot paniek, was zijn kort commentaar.

- De Tweede Tijdsspanne -
Zeus zou een jonge halfgod hebben gestuurd om de gemoederen wat te bedaren. 'Hij bedoelde het tenslotte niet zo kwaad', sprak een der rechtgeaarde burgers. De commercie heeft intussen de handen vol aan het gebeurde. Nieuwe soorten souvenirs, boekrollen met varianten op het feitelijk verslag en andere prullen prijkten in veel stalletjes. Enkele historici zagen hun kans schoon en maakten driftig aantekeningen op hun papyrus; een van de onbenullige kerels noemde de hele gebeurtenis een 'epos'. Maar aangezien een zekere Homerus patent had aangevraagd op het genre 'epos', had deze dwaas zich een kans op roem en rijkdom ontnomen. 'Welja', zo reageerde een bekende denker, die liever anoniem bleef, 'hier zien wij het principe van 'the survival of the fittest', hoewel ik nog niet helemaal weet hoe het principe werkt.' Economisch gezien was de wraakactie zo slecht nog niet, aldus een woordvoerder van Hemelbestormers & Co.

[FV]

De samenhang in voorgaand gedeelte over goden en godenzonen bleek de gemiddelde bezoeker van het topic ietwat af te schrikken. Vandaar dat de duiven zich er maar over ontfermden. Al vliegend belanden zij op een ijsschots in de Indische Oceaan - vraag ze niet hoe die daar terecht gekomen was. De Kleine IJsbeer zat er ook op, en trok zo iedereen mee in een stripverhaal van ongekende grootte - totdat de ijsschots begon te smelten. Het werd weer lente - zomer - herfst - winter - lente - enzovoort en de bloemetjes bloeiden geel op het balkon.

[Ness]

En ze spuugde op de grond, lachte klappend in haar handen en vervolgde haar weg, de muziek die door de bomen zweefde volgend.

[Collateral]

De Duitser, Pilatus en de papaver, ze waren Hector allemaal worst. 'Je hebt alleen wel goede en slechte worst, en alles wat daartussen zit, en dat pleit voor de Duitser.' Zelf hield Hector niet van worst, maar hij koesterde een groot inlevingsvermogen jegens hen die dat wel deden.

[elbert]

Geef mij maar ranja, brulde de mestkever en met overslaande stembanden rende hij de toch wel drukke parkeerplaats over, alwaar hij met een sierlijke sprong een glas indook, dat blonk van blonde schoonheid. Toch jammer dat hij in dat bier verdronk, dat wel.

[Gershwin]

"Nee", dacht ze, "dit kan zo niet doorgaan". Toch pakte ze er weer in en begon die met een overmaat aan precisie in haar neusgat te manoeuvreren. Even nog weerstond ze de verleiding hem aan te steken, maar de keus was snel gemaakt. Ze wist wel wat ze lekker vond, en het zou toch nog een paar uur duren voor Frido thuis was.